Κριτικές από Διαγραμμένο μέλος 201295

«Καὶ οἱ ἑπτὰ ἄγγελοι οἱ ἔχοντες τὰς ἑπτὰ σάλπιγγας ἡτοίμασαν ἑαυτοὺς ἵνα σαλπίσωσι»

Αγνοώντας σχεδόν όλες τις πτυχές της πραγματικότητας, έτοιμος να προκαλέσει ανά πάσα στιγμή δυσφορία, έκανε τη γνωστή πιρουέτα, φόρεσε ένα καθίκι που έχει για κράνος, ακούμπησε τα δυο από τα τέσσερα πόδια του στο τιμόνι και μάρσαρε 2-3 φορές πριν αφήσει την ακινησία.

Ο αέρας ακόμα ζεστός,
Ο πούτσος άτακτος,
Ο Σκύλος αμετανόητος,

«Ξέρεις, το σκοτάδι γεννάει το φως», είπε βιδώνοντας το καπάκι του baby oil.
«Και τούμπαλιν», απάντησα και ρούφηξα μια τζούρα καφέ.
«Ξέρεις, ζούμε όλοι μέσα σε παραμύθια», είπε βάζοντας τα χρήματα στην τσάντα της.
«Και κάποιοι πεθαίνουμε μέσα σ´αυτά», μουρμούρισα παραδομένος στον στροβιλισμό του σύμπαντος.

Φεύγοντας μπέρδεψε την πόρτα του μπάνιου με αυτήν της εξόδου. Τελικά τα κατάφερε και ξέφυγε. Ευτυχώς.

Έχοντας αρκετό χρόνο μπροστά μου, μέχρι να έρθει η Σοφία, βάλθηκα να περιποιούμαι την ματαιοδοξία μου. Αφαίρεσα από πάνω μου με οινόπνευμα το λάδι, έκοψα τα νύχια μου, έκανα ένα αυτοκρατορικό μπάνιο και ξυρίστηκα. Με κοιτούσα για ώρα στον καθρέφτη, καθώς το νερό έτρεχε στον νιπτήρα.

Κάποτε ήμουν νέος. Τώρα ένα μεγάλο κομμάτι μου ανήκει στο παρελθόν. Ζόρικο αυτό. Οδηγούμαι από την απόλυτη τάξη της βρεφικής ηλικίας, στη βασανιστική αταξία των γηρατειών. Για σκέψου: Αρχή και τέλος. Ο χρόνος που μου δόθηκε θα εξισωθεί με το τίποτα. «Το τίποτα είναι ελευθερία», είπα στο είδωλο, κοιτώντας βαθειά στον καθρέφτη.

Τότε ήταν που χτύπησε την πόρτα. Ακριβώς η γυναικεία παρέα που χρειαζόμουν. Περιποιημένη σε σημείο που ντράπηκα στην υποδοχή με την πετσέτα.

Από κοντά η Σοφία είναι ακόμα καλύτερη. Είναι γυναίκα. Πρόσωπο σπίρτο αναμμένο, σώμα σφιχτό, επιδερμίδα πούπουλο, τρυπούλες σε ροζ αμαρτωλό και στήθος γεμάτο, να το γλύφεις ώρες.

Της πήρε ελάχιστο χρόνο να ξεδιπλώσει το ταπεραμέντο της, ευνουχίζοντας την πλαστή πλευρά του πληρωμένου έρωτα.
Οι χάρτινες κάηκαν μέσα μου.

Φιλιά εραστών, βαθύ στοματικό, σάλια, διεισδύσεις, βογκητά, κόκκινα κωλομέρια, ιδρώτας, στοματικό ξανά.

Με τράβηξε βαθειά στην κόλαση της σάρκας, ενώ παράλληλα με εκτόξευσε στα ουράνια εξυμνώντας την αντρική μου φύση. Την πίστεψα. Η Σοφία δημιουργεί τον έρωτα. Δεν ακολουθεί την ερωτική πράξη, την κατασκευάζει. Είναι εκεί για τον άντρα. Πάνω στο κρεβάτι λυσσάει για τον παρτενέρ της.

Τη γάμησα σαν να μην υπάρχει αύριο. Με όλη μου τη δύναμη. Έχυσα βαθειά μέσα της καθώς έσφιγγε με τα πόδια της το σώμα μου. Αποκάλυψη. Έπεσα μισοπεθαμένος στο πλάι, με ένα γιγάντιο ελεύθερο τίποτα αγκαλιά και το στήθος της εικόνισμα. Θα χρειαζόμουν μέρες για να την ξεπεράσω.

Ο σκύλος με περίμενε στο παπί,
Φύγαμε τρικάβαλο, εγώ, αυτός και το τίποτα,
Χαθήκαμε πάνω στη διψασμένη άσφαλτο,
Σεσημασμένοι μέσα στον σαματά της νύχτας.

Και εγώ που σπάνια πιστεύω στις γυναίκες, κοιτώντας πίσω μου τα άσπρα φώτα του μοτέλ, υποκλίθηκα στη βασίλισσα της νύχτας.

«Χαίρε εταίρα»

Τα πνεύματα ανακατεύονται στα ανθρώπινα δρώμενα, σ´ ένα αιώνιο παιχνίδι υποταγής άπειρων παράλληλων κόσμων. Λίγες ώρες πριν την τελετή, ένας ηλικιωμένος άνδρας με ψάθινο καπέλο περπατά με μπαστούνι κάτω απ´ τον καυτό ήλιο, συνοδευόμενος από έναν σκύλο. Τους ξέρω.

Τους έβλεπα συχνά πριν από δυο δεκατίες να σουλατσάρουν πίσω από το Δημαρχείο. Αποξηραμένα φρούτα, βότανα, μπαχάρια, τσάγια και έλαια. Η βαριά μυρωδιά δέσμευε τους περαστικούς καθώς
το τσούρμο με τις Αφρικανές στριμώχνονταν στα πεζοδρόμια. Τα περιπολικά διασκέδαζαν να περνούν με αναμμένους φάρους. Το σμήνος διαλυόταν προληπτικά, για να γυρίσει ξανά στο πόστο του ύστερα από μερικά λεπτά.

Μυρωδιά τζίντζερ, παστουρμά και κάτουρου, γροθιά στο στομάχι της Αθήνας.
Ένας υπόκοσμος που ταίριαζε τέλεια στο αστικό τοπίο μιας χώρας που βούλιαζε αργά και κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Το περιθωριακό σκηνικό ολοκληρωνόταν λίγο πριν το ξημέρωμα. Τα πνεύματα κρύβονταν στους υπονόμους. Ο αρχαίος χορός αποσυρόταν συνοδεία απορριμματοφόρων.

Τι ωθεί τον Σκύλο στην αμαρτία;
Ποιος παράδοξος συμβιβασμός;
Πόσες γυναίκες θα πρέπει να αθροιστούν για να κορεστεί η ερωτική μανία;

«Το 2003 για λίγες ώρες παρακαλώ», τραύλισα πίσω από την ΚΝ95.
«Σπουδαία επιλογή κύριε αλλά δεν είναι διαθέσιμο. Προτείνω το 2022 με θέμα τη γαλήνη».
«Γαλήνη να βρεις εσύ γρουσούζη», απάντησε ο Σκύλος.

Ανέβηκα βιαστικά στον δεύτερο.Πλέον μπορώ να απολαύσω τους χυμούς της αφρικανικής γης στο κελί μου. Τακτοποιήθηκα και περίμενα ξάπλα πίσω από τα κεριά. Ένας ώριμος λευκός άνδρας, με ζωηρά καλαμπαλίκια, τυλιγμένος με πετσέτα. Τόσο ποιητική εικόνα όσο ένας πάγκος με μαραμένες πιπεριές, στη λαϊκή αγορά της Τετάρτης στη Φυλής.

Όταν άνοιξα την πόρτα ενθουσιάστηκα. Η νεαρή Αφρικανή από τη Γκάνα - πιο όμορφη απ´ ότι φανταζόμουν - γέμισε το δωμάτιο.
Τ´ ολόσωμο κολλητό φόρεμα, που τόνιζε το δεμένο σώμα της και τα όμορφα πέδιλα, με τα περιποιημένα άκρα, ήταν αρκετά για να με καυλώσουν.

Της προσέφερα κρασί και κάτσαμε στο σαλονάκι του δωματίου. Μιλάει σχετικά καλά αγγλικά και αν της το επέτρεπα θα περνούσαμε την ώρα σαν καλές κουμπάρες να μιλάμε για ζώδια. Πήγε να φρεσκαριστεί και εγώ έμεινα να χαζεύω το φθηνό τσαντάκι της.

«Is everybody in? Is everybody in? Is everybody in? The ceremony is about to begin», ψιθύρισε ο σαμάνος με τα δερμάτινα. Η νεαρή Αφρικανή, μετά την προσταγή μου, άρχισε να λικνίζεται στους ψυχεδελικούς ήχους. Την χάζευα να χαϊδεύεται καθώς γδυνόταν. Την κοίταζα όπως την πρώτη μου πόρνη. Τόσα πολλά αυτά που ήθελα να της κάνω και τόσο λίγος ο χρόνος. Τα πνεύματα ξύπνησαν και άρχισαν να στριφογυρίζουν στην οροφή του δωματίου. Τελετή εξαγνισμού με τον Ray στα πλήκτρα. Όταν έμεινε γυμνή ευχαριστήθηκα και την τράβηξα κοντά μου.

Το σώμα της σφιχτό με ζόρικα αφρικανικά οπίσθια και στήθη φυσικά, όρθια, γερά, με ωραίες θηλές. Στήθη όπως αρέσουν στον Σκύλο. Κάποιες διχρωμίες στο σώμα δεν με ενόχλησαν. Το πρόσωπό της με έντονα χαρακτηριστικά, αντιπροσωπευτικό της δυτικής πλευράς της μαύρης ηπείρου. Τα στοιχεία στη σελίδα του γραφείου και οι φωτογραφίες είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα, εκτός από τα μακριά κόκκινα extension που ήταν διαρκώς μέσα στο στόμα μου. Κάποια στιγμή της ζήτησα ευγενικά να τα μαζέψει, πριν μπω στον πειρασμό να τα δέσω φιόγκο στην παλάμη μου.

Έχοντας διαβεί το κατώφλι της ηδονής, την έβαλα να γονατίσει μπροστά στην πολυθρόνα και γέμισα με τη φύση μου το στόμα της. Πίπα ρηχή, άτεχνη, χωρίς βλέμματα, με χέρι. Ήρθε απλώς εκεί μπροστά μου και γέμισε το στόμα της χωρίς πάθος. Την έκοψα και την έβαλα ανάσκελα στο κρεβάτι. Έχυσα κρασί στο σώμα της και άρχισα να πιπιλάω τα στήθη της με μανία. Παράλληλα χάϊδευα την κλειτορίδα της και έχωνα τη γλώσσα μου στο στόμα της.

Ο φαλλός του γέρου σκλήρυνε. Τα μάτια κόκκινα από την κάψα της τρίτης εποχής. Γάμα τα πνεύματα, τα βουντού, την τσιμεντένια πόλη. Γάμα τα χρόνια που περάσαν, την δουλειά που ζορίζει, τις πόρνες που με μαδάνε. Γάματα.

Κι άλλο κρασί. Κι άλλο κρασί μέχρι την τρέλα. Πλέον στο κεφάλι οι φλέβες εκτεθειμένες. Η γυναίκα στα τέσσερα να βογκάει με δυο δάχτυλα στον κόλπο της. Της φίλαγα και της δάγκωνα ελαφρά τα οπίσθια, ενώ παράλληλα βύθιζα τα δάχτυλα μου μέσα της. Μου πέρασε προφυλακτικό και μπήκα μέσα της. Έως έναν βαθμό ανταποκρίθηκε στο κρεβάτι, με μια όμως παθητική στάση.

Δε διαμαρτυρήθηκε - δεν μάγεψε. Η εμφάνιση με κάλυψε, οι υπηρεσίες όμως κινήθηκαν στα τυπικά, σε βαθμό που ανέλαβα όλο το παιχνίδι μόνος μου.

Έχυσα όπως τα άλογα γραπωμένος στην πλάτη της. Έπεσα στο πλάι, έβγαλα την καπότα και σκουπίστηκα στα σεντόνια. Ονειρευόμουν ήδη τα βαθειά μπλε νερά, που λυσσάνε στον βοριά, να καταπιούν τον βράχο που μεγάλωσα.
Αντίο κόλαση.
Για λίγο.

Είχανε αράξει που λέτε στο café και ρεμβάζανε τις περαστικές, σαν κουτσαβάκια του Τσιφόρου, κάτω από τον Αττικό ήλιο. Τρεις σταυροπόδι, η ώρα μια.

Ρουφώντας την μπίρα τους και σύγχρονο ηλεκτρονικό ντουμάνι, τα κουτσολέγανε. Νάμπερ ουάν, η ζωή η άπιστη που φεύγει τρένο των εννιά. Νάμπερ του, τα λεφτά τα ξένα που δεν έγιναν δικά τους. Νάμπερ θρι, τ´ ασσόδυα του έρωτος που περιγελά τα σερνικά της πλάσης.

Έτσι, πάνω στη ζοχάδα, να σου περνάει μια κοκότα τρικυμία. Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος να στρίψει το κεφάλι. Κορμί λαμπάδα να πούμε, στήθια ηφαίστεια, καπούλια μάρμαρα, όλα σε θέα. Μέχρι που έστριψε γωνία, οι μασέλες κάδρο.

Αμάν, ζημιά και πιάσανε οι μάγκες τα πονηρά και να σου ο Αδέσποτος να μη βολεύεται και να τον τρώει η άδεια τσέπη.

«Κοίταξε ας 'ούμε, εγώ να ´ούμε…και τα ρέστα». Ατσάλι νεφρά ο ένας, απ´ το υπόγειο στο ρετιρέ ο άλλος και τ´ ανάρμοστα μετάληψη. Ο Σκύλος σούζα να κόβει τράπουλα όσο τ´ άλλα δυο ζωντανά κεντούσαν ιστορία.
«Γιαχαραντάν αδέρφια, φεύγω».
«Που πας;»
«Δουλειά μου».

Ο κόπρος μουλωχτός δε συζητάει για τις κοινές. Μόνο γράφει. «Δουλειά μου», ξανάπε, έλυσε τη γραβάτα και έφυγε.

Ίσα που ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα, άνοιξα και με φίλησε, γδύθηκε και έκατσε με τα εσώρουχα στην πολυθρονίτσα. Πρόσωπο όμορφο, ελαφριά βαμμένο, με κάποια σημάδια ακμής και έντονα ζουμερά χείλια, φυσικά. Άκρα περιποιημένα, μαλλιά ξανθοκάστανα, σύνολο γήινο. Δέχθηκε το κέρασμα και τις φιλοφρονήσεις μου και μπήκε να φρεσκαριστεί. Το χρονόμετρο στο κινητό της έτρεχε.

Ήρθε στο κρεβάτι ολόγυμνη. Το σώμα της αδύνατο, τα στήθια της μικρά με έντονες ρώγες και τα οπίσθια τουρλωτά, όχι όμως πέτρα. Μικρά τατουάζ κοσμούν το δέρμα της, όπως επιτάσσει η μόδα.

«Ξάπλωσε να σε περιποιήθω», είπε αισθησιακά και καθώς με χάιδευε σε όλο το σώμα, με φιλούσε βαθειά. Μέτρησα τα πλευρά της με τα δάχτυλα μου και αισθάνθηκα ζόρικος όπως με φαντασιωνόμουν να τη γαμάω μπρούμυτα.

Με πήρε στο στόμα της. Ο Σκύλος δυσανασχέτησε. «Δεν κατέχει μπάρμπα. Λύσε τον δεσμό να πάμε παρακάτω». Την γύρισα ανάσκελα και της έκανα ένα βαθύ γλειφομούνι, έντονο, με παιχνίδι της κλειτορίδας και χάιδεμα της πίσω οπής. Έδειξε να ικανοποιείται. Το χρονόμετρο έγραφε. Φόρεσα προφυλακτικό και την γύρισα μπρούμυτα. Την πήρα στην αρχή αργά και στη συνέχεια έντονα και βαθειά, έχοντας τα δάχτυλα μου στο στόμα της, μέχρι που παρέδωσα ιδρωμένος μέσα της. Στην επανάληψη σκέφτηκα να μπω στην πίσω τρύπα.

Φρεσκαριστήκαμε και την είδα να συμμαζεύεται.
«Πόσο χρόνο έχουμε;»
Τικ-Τακ ,Τικ-Τακ.
«Σχεδόν είκοσι λεπτά ακόμα. Θέλεις να μείνω με τα εσώρουχα ή να ντυθώ;»
Δεν απάντησα ποτέ. Μονάχα ξεκίνησα να κουμπώνω το τσαλακωμένο πουκάμισο, τραβώντας αδέξια τα παντελόνια μου προς τα πάνω, ψάχνοντας στις τσέπες για κέρματα.

Μπιζουδάκι λοιπόν η δεσποινίς, χαλαρή και προσπαθεί να ικανοποιήσει τον παρτενέρ, αλλά η βάση που στήνει το παιχνίδι είναι λάθος. Τουλάχιστον έτσι το εισέπραξε τ´ Αδέσποτο.

Γιατί ρε μόρτηδες, έτσι και σχολάσει το ραντεβού και σκέφτεσαι άμεσα την επόμενη, κάτι δεν πήγε καλά.
Γιατί ο έρωτας να πούμε, ακόμη και ο κάλπικος, θέλει παραμύθι και όχι ένα απλό «είδα φως και μπήκα». Βασικός κανόνας. Μου τον εξήγησε νωρίτερα και ο τύπος με τ´ ατσάλινο νεφρί. Ξέρει αυτός, είναι της πιάτσας.

Καθηλωμένος με τα πλάνα μου στο διπλό κρεβάτι. Θηριώδης, κενόσοφος, μορφή συμβιβασμένη σ’ ότι επιβάλλει η σύγχρονη ζούγκλα, σκόπευα να πληρώσω για να ακούσω το ποίημα. Haiku φωνηέντων.

Ονειρευόμουν το πλαϊνό μέρος του στήθους, το άρωμα των ιδρωμένων γλουτών, τα περιποιημένα άκρα, το νάζι στη φωνή και την κοφτή ανάσα που προκαλεί η παλινδρομική κίνηση της λεκάνης.

Σκότος. Το απέναντι κτίριο συνωμοτούσε εναντίον μου. Τεράστιο, βαρύ, άκαμπτο, προσγειώθηκε άξαφνα στο στήθος μου. «Το τσιμέντο θα σε συνθλίψει γέρο, δεν υπάρχει διέξοδος», έσκουξαν οι επίγειες κεραίες.

Το τετράποδο με τα γυαλιά με σκούντηξε. «Ξύπνα, ήρθε! Ξύπνα να γαμήσεις». Με την πραγματικότητα αλλοιωμένη κάτω από τις παρεμβολές της μνήμης, με τ’ αδιάφορα να διογκώνονται, αιωρήθηκα ως την πόρτα. Πλαστή φιγούρα του Rousseau.

Η κοπέλα μπήκε διστακτικά στο δωμάτιο, σαν να τρύπωνε σ´ απαγορευμένη κρύπτη. Ας πούμε ότι ντράπηκε τον γυμνό ώριμο άντρα και τον ξεδοντιάρη Σκύλο, που εκείνη την ώρα τακτοποιούσε τον απαγορευμένο καρπό πάνω στο κομοδίνο.

Καθώς το φαιδρό αδέσποτο προειδοποιούσε ψιθυριστά για επικείμενη φόλα, την πλησίασα και με ευγένεια της φίλησα το χέρι. Όταν ορθοπόδησα την κοίταξα βαθειά στα μάτια και χάιδεψα στοργικά τον πισινό της. Την έφερα κοντά μου και τη φίλησα απαλά στο στόμα.

Της εξήγησα ότι το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να ικανοποιήσω την ακατανίκητη σεξουαλική μου επιθυμία. Τη διαβεβαίωσα ότι δεν είμαι ο μπετόβεργας ο μουνοξεσκιστής και έδειξε να ηρεμεί.

Επέστρεψε στη σκηνή μόνο με την πετσέτα και έκατσε στην γωνία του κρεβατιού προσπαθώντας να νιώσει άνετα με τη γύμνια.

Το πρόσωπό της είναι όμορφο, με ανατολίτικα χαρακτηριστικά, πλεγμένη ουκρανική και αζέρικη ρίζα. Το σώμα της είναι γεμάτο, πολύ σφιχτό, με σκούρο απαλό δέρμα και μεγάλο φυσικό στήθος.

Τα αγγλικά της περιορίζονται στα βασικά, όποτε η σύνδεση απαιτούσε τη χρήση του σώματος. Την πήρα στο στόμα μου ανοίγοντας τα πόδια της, διευκολύνοντας τη γλώσσα μου να βρει το πιο ευαίσθητο σημείο της κλειτορίδας της. Χρησιμοποίησα την μύτη και το πηγούνι μου για να ερεθίσω όλη την περιοχή και γρήγορα άρχισε να ανασαίνει βαριά, χωρίς ωστόσο να παραδίδεται ολοκληρωτικά. Συγκρατούσε την ορμή της.

Τοποθέτησα τις πατούσες της στους ώμους μου και με τα δάχτυλά μου εξερεύνησα τον κόλπο της. Η γλώσσα μου συνέχισε με τακτικό ρυθμό να ικανοποιεί τη γύρο περιοχή. Μπαμ! Το τείχος έπεσε, το όρος της φωτιάς ήταν δικό μου.

Ο Σκύλος με ορθωμένο τον ανδρισμό γέμισε το στόμα της. Βαθύ τσιμπούκι, αισθησιακό, ζωντανό. «Μου το χρώσταγες», βόγκηξε ο κόπρος.

Ξεκίνησα ιεραποστολικά να μπαινοβγάζω αργά τη σκληρή μου φύση μέσα της. Ο ρυθμός έγινε έντονος. Τη φιλούσα λαίμαργα. Γυρίσαμε στο πλάι, μπρούμυτα, στα τέσσερα.

Η ερωτική έλξη ανίκητη,
Η γυναίκα παραδομένη,
Ο άνδρας φρουρός,
Τα δεσμά κομμένα,
Ολοκλήρωσα χωρίς τύψεις στο στήθος της. Με κοιτούσε υποτακτικά καθώς άπλωνε το σπέρμα μου πάνω στο σώμα της.

Σκέφτηκα να την κρατήσω άλλη μια ώρα. «Σύνελθε», με επέπληξε ο Σκύλος. Ξάπλωσα ξανά στο νοικιάρικο κρεβάτι και χάζεψα τον κόκκινο λεκέ στην μαξιλαροθήκη. Κραγιόν. Οι γυναίκες διαλύονται σιγά σιγά μέσα μου. Έχουν πάψει εδώ και χρόνια να καθορίζουν την ύπαρξή μου.

Ύστερα θυμήθηκα τα μαγνητάκια στο ψυγείο της και τη σιωπή στο άδειο διαμέρισμα. Την πιο όμορφη σιωπή που υπήρξε ποτέ.

Είχε κάνει ένα μικρό τατουάζ στα οπίσθια, τότε που οι γυναίκες φορούσαν μόνο σκουλαρίκια. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κέρδιζα με τατουάζ. Με άναβε πολύ. Κάθε φορά που σκεφτόμουν το τατουάζ της, ήθελα να τη σκίσω. Λίγο μελάνι πάνω στο λευκό δέρμα με εξίταρε τόσο έντονα. Πως ήταν δυνατόν;

Την φανταζόμουν ως σκίτσο του Manara, ημίγυμνη πάνω στην πολυθρόνα, εκούσια υποταγμένη, να τουρλώνεται ξεβράκωτη στη βελόνα που τη στιγμάτιζε.

Το χρησιμοποιούσε στις περιπτύξεις μας για να με προκαλέσει, έπαιζε με τις αισθήσεις μου. Η ηδονή που κατέκλυζε τον εγκέφαλό μου προερχόταν από την ανάγκη της να με κερδίσει και την αφοσίωσή της στις ορέξεις μου.

Η καύλα αυτή έμεινε ανεξίτηλη μέσα μου. Η ηθελημένη παράδοση -ένα τατουάζ καύλας- ενεργοποιεί τα πιο έκφυλα νευρικά μου κύτταρα. Η υπακοή με σκοπό τον οργασμό.

«Anastasia θέλω να δαγκώσεις απαλά το κάτω χείλος σου, να με κοιτάξεις λάγνα και να πιέσεις το στήθος σου χαϊδεύοντας τις ρώγες σου», ερμήνευσα για τον γέρο-Σκύλο.

«Θέλω στη συνέχεια να κατεβάσεις αργά το χέρι σου προς την ήβη σου και να παίξεις την κλειτορίδα σου καθώς εγώ θα βυθίζω την γλώσσα μου μέσα σου», πρόσθεσα χαμηλόφωνα.

Η Anastasia είχε ανοίξει τα πόδια της και με απόλυτη πειθαρχία στον ερωτικό σκοπό χάιδευε το ενισχυμένο στήθος της. Η σαραντάχρονη γυναίκα είχε καταλάβει πολύ καλά τι ακριβώς ήθελε ο ώριμος κύριος και η μυθική παρέα του.

Τα υγρά της γέμισαν το στόμα μου. Τη γευόμουν και παράλληλα δάγκωνα ελαφριά τα μεγάλα μουνόχειλά της, πιέζοντας τα πόδια της προς τα πίσω. Βογκούσε και ερεθιζόμουν. Γούσταρε. Ήταν μούσκεμα.

Τα πειραγμένα χείλια (δίκαιη παραφωνία), οι γωνιές του προσώπου και τα μεγάλα της μάτια συνθέτουν ένα έκφυλο σύνολο. Το σώμα της είναι γεμάτο όσο πρέπει, με απαλή επιδερμίδα. Μια περιποιημένη εταίρα, ένα τίμιο escort.

Η πρόστυχη εξωτερική εμφάνιση συνοδεύεται από μια κολασμένη διάθεση για συνουσία άνευ όρων. Διώχνει την αμηχανία και κάνει την αμαρτία να φαίνεται απαραίτητη, δικαιώνοντας την ενστικτώδη σοφία που επιβάλλει η στύση.

Τη γύρισα στα τέσσερα και συνέχισα να τη γλύφω. Δεχόταν τα δάχτυλά μου στις τρύπες της. Έσκουζε στολίζοντας την μυσταγωγία με ερωτικούς ήχους.

Ο Σκύλος σκληρός μπήκε μέσα της.
Η άσωτη Ουκρανή καμάρωνε την επιτυχία της στον καθρέφτη. Οι φλέβες στον λαιμό έντονες. Ορδές δαιμόνια προσπέρασαν γκρεμισμένα οχυρά. Το ωρυόμενο τετράποδο επιβλήθηκε.

Στην ανάπαυλα δεν μιλούσαμε. Με κοιτούσε καθώς έπλαθα στο μυαλό μου το επόμενο σκίτσο. Την φίλησα βαθειά με πάθος.

«Anastasia τώρα θέλω, μπροστά στον καθρέφτη, να γεμίσεις το στόμα σου, όσο τα αόρατα δεσμά θα κρατούν το υπερφυσικό κτήνος καθηλωμένο στο κρεβάτι», μετάφρασα για τον Σκύλο, που είχε ήδη πάρει θέση.

Το στοματικό της υπερπαραγωγή. Εξαφάνιζε τη γεμάτη σάλια ψωλή και με έντονους ήχους πνιξίματος κάρφωνε στριφογυρίζοντας το κεφάλι της ξανά και ξανά στη ανδρική φύση. Με τη γλώσσα της πέρασε όλη την περιοχή, επιμένοντας στα πρησμένα από το πιπίλισμα αρχίδια. Καυτό διεστραμμένο σπέρμα εκτοξεύτηκε στα μάγουλα και στη γλώσσα της. Την κοίταζα καθώς πασάλειφε το πρόσωπό της. Τη θαύμασα μέσα από τα κόκκινα φώτα. Τίποτα προσποιητό.

Είχε κάνει ένα μικρό τατουάζ στα οπίσθια, τότε που οι γυναίκες φορούσαν μόνο σκουλαρίκια. Με άναβε πολύ. Ευτυχώς πλέον δε τη χρειάζομαι. Ο πληρωμένος έρωτας μου αρκεί. Φτάνει να βρίσκεται διαθέσιμη μια γυναίκα σαν την Anastasia.
Τι λέτε και εσείς;
Έχω άδικο;

«Ο Sancta simplicitas», ψυθίρισε η καμαριέρα σπρώχνοντας το καρότσι της.
Ο Σκύλος δεν άκουσε,
Ούτε και εγώ.

Το 2018 ο @AmoKomA έγραψε για την μπαλότσα του. Ομοίως ο @ισοβιτης το 2019. Το 2022 είναι η χρονιά του Σκύλου.

Μπαλότσες υπάρχουν πολλές, σε διάφορες διατάξεις, μεγέθη και τύπους. Οι μπαλότσες είναι αναγκαίες στις λιμενικές εγκαταστάσεις και στα πλευρά των πλεούμενων. Το καουτσούκ στην υπηρεσία του τσιμέντου και της λαμαρίνας.

Μπήκε στο δωμάτιο.
Λάστιχα μαύρα, δεμένα με χοντρή οξειδωμένη καδένα.
Αυτοσχέδια καραβίσια μπαλότσα στο κρηπίδωμα.

«Αμάν! Μαλάκα στο έχω πει! Μην πίνεις και ποτέ- μα ποτέ- συνάντηση της τελευταίας στιγμής», βόγκηξα.

«Να την διώξω; Στριμώχτηκα! Να μείνω με την καύλα μεσοβδόμαδα; Άσε να της τα δώσω στο στόμα να ξαλαφρώσει η μανία μου» - φωνή κόπρου η φωνή μου.

Ντύσιμο οικιακής βοηθού σε κυριακάτικη έξοδο, άρωμα τραχύ, μάτι γυαλί, φωνή δεκαετίας ‘90 σε ζόρικο κωλάδικο, χείλη πάπια και σώμα τρομπαρισμένο απ´ το αλκοόλ. Κοιλιές και χαλαρότητα.

Δυσανασχέτησα αλλά πλέον ήταν αργά και η τσέπη ελαφρύτερη. Στριμώχτηκε δίπλα μου με τα ρούχα και ρουφώντας το ποτό της, έβαλε το χέρι της κάτω από το μπουρνούζι μου και άρχισε να μου τον παίζει. Παράλληλα, χαχάνιζε τόσο δυνατά που το σύμπαν επιτάχυνε τη διαστολή του.

Κάπνιζε, έπινε, μίλαγε και μου τον έπαιζε. Αν ήμουν 80 χρόνων σε γηροκομείο θα μου άρεσε. Γδύθηκε και όλα έγιναν χειρότερα. Απορώ με τις προηγούμενες κριτικές που επικεντρώνονται στην συμπεριφορά και όχι στην εμφάνιση.

Ζορίστηκα, τελείωσα και επιθεώρησα τα πλευρά. Τα ελάσματα μούγκρισαν πάνω στα λάστιχα. Η πόρτα έκλεισε. Η λίγδα της νοτιάς έμεινε.

Ο σκύλος του Francisco στην «Έπαυλη του Κουφού» δεν είναι αίνιγμα. Πάνω στον τοίχο, υποταγμένος στις διαστάσεις, κοιτώντας ψηλά, χαμένος, υπομένει την μοίρα των ζώντων.
Καμία βοήθεια δεν θα έρθει,
Περαστικά μου.

Ο Λέων επιτηρεί το λιμάνι. Τα καράβια γλιστρούν με τη σαβούρα τους, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του. Αυστηρό βλέμμα, μαρμάρινο.

Στα δεξιά, προς την ανατολή, στον 6ο όροφο, η Στεφανία μου έδωσε το χέρι της και υποκλίθηκε κομψά. Η στενή στολή πίεζε τα στήθια της. Τα οπίσθια μου φάνηκαν σιδερένια, μια ψευδαίσθηση πάνω στους κοθόρνους.

Δεν καταλαβαίνω ακόμα τι με οδήγησε να την επιλέξω. Ίσως ήταν το απαλό της χέρι, ίσως η λατινική καταγωγή της, ίσως τ´ ότι οι υπόλοιπες δεν ικανοποίησαν το μάτι μου.

«Έν τυφλών πόλει γλαμυρός βασιλεύει», μήνυσε το λάφυρο από τη Βενετία.

Η παρέλαση ολοκληρώθηκε, το πενηντάρικο έκανε φτερά και η νεαρή μαντάμ έκλεισε την πόρτα.

Το δωμάτιο με ικανοποίησε. Καθαρό, με άνετη ντουζιέρα, κρεβάτι μασάζ και ευρύχωρο καναπέ. Η ατμόσφαιρα με τα κεριά και την απαλή μουσική βοηθούν στη χαλάρωση. Μειονέκτημα η πετσέτα που δεν ήταν σε σφραγισμένη σακούλα.

Φρεσκαρίστηκα, έβαλα τις χάρτινες παντόφλες, δυνάμωσα από το ντίμερ τον φωτισμό και περίμενα. Γυμνός, κάτασπρος, ανώμαλη φιγούρα, χάζευα τα μπουκαλάκια όταν μπήκε.

Η Στεφάνια είναι μια ευδιάθετη γυναίκα στα 40, με μεγάλα φτιαχτά στήθια, μέτρια οπίσθια, ξανθά- σπαστά μαλλιά και αρκετά τατουάζ. Έχει μια περίεργη χροιά στην φωνή που μαζί με την προφορά της μου θύμισε αόριστα μια καβλιάρα ψεύδη γραμματέα που είχα κάποτε.

Της έδωσα οδηγίες για το μασάζ και αφέθηκα. Έχει καλό χέρι, πιέζει αρκετά και η αλήθεια είναι πως από το μασάζ της έμεινα, σε γενικές γραμμές, ικανοποιημένος. Κάποια στιγμή τελείωσε το τρίψιμο και εγώ ήμουν έτοιμος.

Έβγαλε τα εσώρουχα και με πήρε στο στόμα της. Το στήθος μεγάλο, σκληρό, με όμορφες πεταχτές ρώγες. Η πίπα της απαλή, αισθησιακή. Όχι όμως όπως έπρεπε ώστε να τελειώσω στο στόμα της.

Κάπου εκεί εγώ σταμάτησα να υπάρχω και παρέδωσα στο Σκυλί. Αν ήμουν μόνος θα έφευγα. Αυτός σηκώθηκε, την τοποθέτησε στα τέσσερα στον καναπέ και άρχισε να την παίρνει στην αρχή αργά και στην συνέχεια έντονα. Ίδρωσε το Σκυλί και τελείωσε μέσα της. Διεκπεραίωσε τη διαδικασία.

Με σκούπισε με οινόπνευμα από το λάδι και μου σαπούνισε την πλάτη στην ντουζιέρα. Με αγκάλιασε τρυφερά και φιλώντας με στο μάγουλο έφυγε.

Στην έξοδο η νεαρή μαντάμ με κέρασε ζελέ καραμέλα. Την κοίταξα και ερεθίστηκα. Τι κρύβεται άραγε κάτω από το ντύσιμο καλόγριας;

«Να περάσουμε μαζί κάποια μέρα», είπα και έγλυψα το κίτρινο ζελεδάκι.
Η Στεφάνια διέκοψε την αυστηρή απάντηση της νεαρής μαντάμ.
«Ευκαριστο κιριε, ναρτετε ξανα»,φώναξε.

Ο Λέων παρακολουθεί τους μεταλλικούς γίγαντες να σενιάρονται πριν λικνιστούν στα ανοιχτά. Παραπέρα ο Σκύλος λιάζεται ρουφώντας τον καφέ του.

Ο Λέων και ο Σκύλος,
Μάρμαρο και σάρκα,
Αντίγραφα σε ένα λιμάνι που ξεμένει από πόρνες.

Την άνοιξη ο Σκύλος τσιρίζει.
Οσμές, ορμές και αφορισμοί.
Το αποτέλεσμα;
Ο Σκύλος γονατιστός μπροστά στα ανοιχτά πόδια, με τη γλώσσα μέσα στον διαιώνιο πόθο, κοινωνός στην πόρνεια μετάληψη.

Δεν πρόλαβε να μπει στο δωμάτιο και την έγδυσα αμέσως, την ξάπλωσα στο κρεβάτι και την πήρα στο στόμα μου. Διάσπαρτα πνιχτά βογκητά, κορμί μινιόν λαμπάδα, μικρό στήθος με έντονες ρώγες και ένα υπέροχο πρόσωπο. Όλα τα φώτα ανοιχτά να την χαζεύω.

Δέχτηκε τα δάχτυλά μου στις οπές της, το βίτσιο με τον καθρέφτη, την μανία μου για μπανιστήρι και όσες στάσεις χρειάστηκαν για να χορτάσουν το ακόρεστο μάτι του Σκύλου. Όλα με μια φυσική ροή σαν να την είχα δασκαλέψει.

Το στοματικό της απολαυστικό, με λάγνες ματιές, βαθύ και αργό. Στα τέσσερα ποίημα, ξέπνοος, παρέδωσα πάνω στο κορμί της.

Όσο άκουγα το νερό να κυλάει πάνω της, χάζευα το εσώρουχό της στην πολυθρόνα. Ξαφνικά σηκώθηκα, το πήρα στο χέρι μου, το έφερα στην μύτη μου και ανέπνευσα βαθειά.

«Υπάρχει και η ήττα ψοφόσκυλο», τον κοίταξα.
«Είσαι αδίσταχτος», χαχάνισε.

Περπάταγα στο πεζοδρόμιο και η μόνη πρόθεση που είχα ήταν να διασχίσω τη Βουλιαγμένης. Η φωτεινή ταμπέλα «Studio» με σκανδάλισε. Φόρεσα την μάσκα και με μια απότομη κίνηση χάθηκα στην είσοδο. «Δεν με είδε κανείς», σκέφτηκα ανεβαίνοντας τη σκάλα φουριόζος.

Χτύπησα το κουδούνι και μπήκα στο τσαρδί της ηδονής. Τσαρδί συνενοχής.
«Περάστε», αναφώνησε η μαντάμ. Με έβαλε να κάτσω στον καναπέ. Βούλιαξα τόσο βαθιά μέσα του που νόμιζα πως με κατάπιε η άβυσσος.

«Επιτρέπετε;»
«Τι να επιτρέψω;»
«Να σας θερμόμετρησω»
«Ελεύθερα»
«Μια χαρά είστε»
«Δε φαίνομαι;»
«Τι θα πιείτε;»
«Η κοπέλα;»
«Η Εμμανουέλα μας έρχεται αμέσως», είπε και άρχισε να εξηγεί σε σπαστά ελληνικά τον τιμοκατάλογο. «Τι ευγενική κυρία», σκεφτικά. Και τόσο ίδια με τις υπόλοιπες του κλάδου. Ένα καλούπι.

Η Εμμανουέλα εμφανίστηκε πάνω στους κοθόρνους της, χαμογέλασε, έκανε μια στροφή και εξαφανίστηκε πάλι στα ιδιαίτερα.

Έδωσα 50 ευρώ για το απλό πρόγραμμα και η μαντάμ με οδήγησε στο δωμάτιο. Μου έδωσε το καλό δωμάτιο. Το καθαρό, το μεγάλο, με το ψηλό ταβάνι, που αν ανοίξεις τα στόρια βλέπεις θάλασσα. Με δασκάλεψε να φρεσκαριστώ και να μην πιτσιλίσω με νερά έξω απ´ την ντουζιέρα, επιθεώρησε με τα μάτια της τον χώρο και έφυγε.

Έμεινα μόνος,
Τόσο μόνος μπροστά στο μεγάλο κρεβάτι,
Τόσο μόνος.

Η Εμμανουέλα χτύπησε την πόρτα, μπήκε και χαμήλωσε τα φώτα. Να μην τη βλέπω και να μην με βλέπει. Αυτό είναι το κόλπο. Οι σκιές δεν ακούγονται, δε γνωρίζονται, δε δένονται.

Η τηλεόραση έπαιζε τσόντα. Στεκόμουν όρθιος χωρίς να έχω αποφασίσει αν με την πετσέτα θα κάλυπτα τον ανδρισμό μου ή τον κώλο μου. Και για τα δυο δεν έφτανε. Τελικά την άφησα στην πολυθρόνα πάνω στα ρούχα μου και προχώρησα γυμνός στο κρεβάτι. Ξάπλωσα δίπλα της και τη χάιδεψα.

Το πρόσωπό της είναι μέτριο με λεπτά χείλη που δεν είναι του γούστου μου. Ωστόσο είναι αρκετά γλυκιά. Το σώμα της είναι γεμάτο αλλά όμορφα κατανεμημένο. Μοιάζει με βοσκοπούλα που ζει πέρα από τα βόρεια σύνορα τούτης της χώρας. Τα στήθη της είναι όμορφα και η επέμβαση δεν είναι εμφανής. Τα χέρια της είναι περιποιημένα, το δέρμα της πολύ απαλό και το άρωμά της διακριτικό.

Καθώς με φιλούσε στο σώμα, με το χέρι της ετοίμαζε τη στύση μου.
«Τι υπέροχος κόσμος», αναφώνησα. Μου πέρασε προφυλακτικό με το στόμα και άρχισε να παίζει με την γλώσσα της. Το στοματικό της πολύ μέτριο, χωρίς δόντι αλλά αέρινο. Διόρθωσε την στάση του σώματος και έφερε την φύση της κοντά στο χέρι μου. Την χάιδεψα απαλά και το δέχτηκε. Το τζελ στο μονοπάτι της χαράς φρέναρε τον πόθο μου. Δυστυχώς η συνουσία μας ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.

Την διέκοψα και της ζήτησα να ξαπλώσει ανάσκελα. Η αίσθηση ήταν όπως το φοβόμουν. Αλλάξαμε μερικές στάσεις και ολοκλήρωσα. Η ταμπέλα είχε κάνει τη δουλειά της.

Έμεινε ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ψαχούλεψε το γέρικο στήθος μου. Με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο, σηκώθηκε, πήρε χαρτί, με καθάρισε και μ´ αποχαιρέτησε.

Έμεινα μόνος ξανά,
Τόσο μόνος πάνω στο μεγάλο κρεβάτι,
Τόσο μόνος.

Προς την ακολασία,
χειμώνας 2022,

Η στρεβλή φύση αγκιστρωμένη στην άκρη των καρπών μου. «Τις θέλω όλες», μουρμούρισε. Τις κοινές, τις κενές, τις δυσεύρετες, με τ´ αλογίσια μάτια. Καθρεφτίζεται πάνω τους η ψυχή μου.

«Θα τις αγοράσω», είπε και η ράχη του ανασηκώθηκε.
«Δεν αγοράζονται», απάντησα.
«Θέλω να τις βλέπω στην πόρτα και να ξέρω ότι μπορώ να τις αγοράσω», μούγκρισε.
«Δεν αγοράζονται».

Στο δωμάτιο μπαινόβγαιναν γυναίκες. Εκτός ελέγχου, τυφλός, κρεμασμένος, επιβάτης στην κόλαση, ο Σκύλος με τα δυο πόδια και τη στραβή ουρά, μετρούσε τα δόντια του.

Μασάζ στο σπίτι, στο σκάφος, στη δουλειά, στο ξενοδοχείο. Λάδια και κορδέλες. Μόνος και ξανά μόνος.
Τον έβλεπα να προσπαθεί να αγοράσει λίγο έρωτα και τον λυπόμουν.
«Σε δουλεύουν», τόλμησα.
«Σκάσε, ξέρω τι κάνω».
«Αδειάζεις το πορτοφόλι μου γέρο».

Καβλωμένος από τα αυτιά έως
τα ακροδάχτυλα των ποδιών, από ανάγκη πια, σφύριξε αλλαγή κατηγορίας. Σκηνή Νο 4: Escorting. Ο Άνθρωπος με τον Σκύλο, για μέρες εγκλωβισμένοι στο τσιμεντένιο κελί. Η Σάντρα γρατζούνισε την πόρτα.

«Κυρία μου είμαι έτοιμος. Για να δω τα μάτια σας. Για να δω το στήθος σας. Γυρίστε πλάτη κυρία μου. Για να δω τα δόντια σας. Γλώσσα παρακαλώ. Άκρα; Μάλιστα! Μου κάνετε, περάστε», είπε και κούνησε την ουρά του μαστιγώνοντας το πόδι μου.

«Κάτσε πίσω κόπρε», πρόσταξα. «Μην ευτελίζεις τη διαδικασία». Πέρασα το χέρι μου στην μέση της και την οδήγησα στο νοικιασμένο κρεβάτι.

Η Σάντρα είναι όμορφη και το ξέρει. Άνετη, συγκρατημένη, με πρόσωπο ευγενικά σκανταλιάρικο, δημιούργησε μια διάθεση για ερωτικό παιχνίδι χωρίς ωστόσο να ενεργοποιήσει, ειδικά στην αρχή, τα πιο βαθειά και έκφυλα κύτταρα του ακόλαστου παρτενέρ της.

Λεβάντες, λαντάνες, πελαργόνια και μυρτιές. Γδύθηκε. Τα μάτια μου γέμισαν αίμα. Το σώμα της αδύνατο, στεγνό, με μικρό, στητό στήθος και οπίσθια σφιχτά. Τα διάσπαρτα τατουάζ δεν με ενόχλησαν, χάνονται σαν μικρές ατέλειες στο πανέμορφο κορμί.

Ήρθε προς το μέρος μου πονηρά. Παραμέρισα τα φτερά της. Λαμουριές, δωδωναίες, γαζίες, αψιθιές. Το δέρμα της απαλό, μετάξι. Το άγγιζα και έκλεβα νεότητα.

Με περιποιήθηκε με μια βαθειά υγρή πίπα, έχοντας στηθεί ηδονικά μπροστά μου. Έπαιζε με το βλέμμα της, προσπαθώντας να γεμίσει το κενό των φιλιών, που ήταν φευγαλέα όπως άμαθων εραστών. Την διέκοψα πριν εκραγώ. Τριφτήκαμε, γνωριστήκαμε. Περίπλοκο πως ταιριάζουν τα κορμιά και οδηγούνται στο κενό. Τσιμπούκι και πήδημα. Στοματικό και έρωτας. Κενό.

Το κενό όπως το ξέρεις, όπως το ξέρει,
Το κενό ανάμεσα στις λέξεις,
Το κενό από τον 4ο όροφο,
Το κενό μεταξύ των ανθρώπων,
Όπως τα περιστέρια στο πάρκο,
Όπως ο σκύλος δεμένος.

Στην Πατησίων, πάνω σε ένα αυτοκίνητο με κερματοδέκτη, βαστάει γερά το τιμόνι και χαμογελάει στο πρωινό φως. Πίσω του ο παππούς καπνίζει Παπαστράτο. Καμαρώνει συνομιλώντας με τον περίπτερα. Ο σκύλος δίπλα τους λυτός, περιμένει.
Τα νέα κρέμονται στα μανταλάκια,
Το αυτοκινητάκι σταματάει,
Το τρόλεϊ παλεύει με τις κεραίες του,
Ένα κέρμα ακόμη,
Γκαπ ο μοχλός και..

«Μια ωραία πεταλούδα
σ’ένα κήπο μια φορά
καμαρώνει και απλώνει
τα γαλάζια της φτερά.
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά
όλο τον καιρό γυρίζει,
και τα άνθη χαιρετά.
Πότε κάθεται στο ένα
πότε φεύγει και πετά…»,

Ένα κέρμα ακόμη για τον τελευταίο γύρο, που μυρίζει πάντα κατάρρευση, συντριβή και βάλσαμο.

Μπλε φως σε αναλαμπές,
Μπλε φως μονότονο,
Ροδάκια στον διάδρομο, ορός που στάζει.

Έκλεισα την πόρτα βρίζοντας. Είχα σηκώσει το τηλέφωνο μηχανικά, λες και η συνουσία μπορούσε να σώσει μια σμπαραλιασμένη μέρα. Έπρεπε να ήμουν αλλού.

Η Μαρίνα κράταγε το ταμείο στον φούρνο.
Ευγενική, πληθωρική, ροζ στα τριάντα της. Μια γυναίκα και ένα κουτάβι που μόλις ολοκλήρωνε την «άγρια» ηλικία. Άτεχνος, αδάμαστος, κοντοκουρεμένος, ανίκητος. Εκατό ζωές παλιά, ένας άλλος άνθρωπος, ένας άλλος κόσμος. Η τυρόπιτα σε δραχμές, ο έρωτας αληθινός, οι σχέσεις με μπέσα.

Χτύπησε απαλά την πόρτα και μπήκε παγωμένη. Έβγαλε την μάσκα και με χαιρέτησε διστακτικά. Η νταρντάνα με τ´ ασιατικά χαρακτηριστικά και το ελαφρύ μακιγιάζ, διάβασε την απογοήτευση αλλά δεν κατάλαβε. Κουβέντες πολλές δεν είχαμε. Στον Άδη εγώ, στη δοκιμασία της αυτή.

Περίμενα σαν υπνωτισμένος στο κρεβάτι. Την είχα σχεδόν ξεχάσει όταν με πλησίασε. Τη φίλησα και την άφησα να κάνει τη δουλειά της. Έμεινα αρκετή ώρα στο στόμα της. Κοίταζα στον καθρέφτη τις φιγούρες να σαλεύουν στο ημίφως. Ο τρόπος της με ηρέμησε, με συνεπήρε, με καύλωσε.

Τότε συνέβη. Ποια ρωγμή άνοιξε; Ποιος σατανάς; Ποιο ξεπλατισμένο δαιμόνιο; Ποια ανάγκη;

Την αισθάνθηκα στον αέρα, την άκουσα να μουρμουράει, την άγγιξα. Η είσοδος της πολυκατοικίας, η οσμή μαγειρειού ανακατεμένη με κλεισούρα μέχρι να φτάσω στην πόρτα της, η βαβούρα από τον φωταγωγό. Όλα μπροστά μου - τα σκληρά σεντόνια και η Μαρίνα.

Χωρίς ρεζέρβα, ωμός, εκτεθειμένος πλέον, της έβγαλα το εσώρουχο και με την ίδια νεανική ορμή που ανέβαινα τη σκάλα, την ερωτεύτηκα. Την πήρα στο στόμα μου από ανάγκη, δέχτηκε το δάχτυλό μου με ευχαρίστηση. Δέχτηκε τη γλώσσα μου παντού στο κορμί της. Τα μεγάλα στήθη της, που έπαψαν ν´ αμύνονται στη βαρύτητα, τρίβονταν στο πρόσωπό μου. Δάγκωνα και πιπίλαγα τις έντονες θηλές της, ζούλαγα άγαρμπα τις γάμπες και τα γεμάτα οπίσθιά της. Ακολούθησα μαγεμένος τον ερωτικό χορό.

Τελείωσα και έμεινα μέσα της αρκετή ώρα, η «Cybele» του Rubens με κρατούσε αγκαλιά στοργικά. Όσο με παρηγορούσε, άφησα να στραγγίξει πάνω της κάθε χρόνος νεότητας, κάθε λεπτό φυλακισμένης εφηβείας.

Αφού φρεσκαριστήκαμε, χωρίς λόγια, της έδειξα τα χρήματα στο κομοδίνο και της επέτρεψα να φύγει πριν ολοκληρωθεί η ώρα. Σάστισε. Με κοίταζε καθώς φορούσε τις μπότες της αδυνατώντας να με κατανοήσει. Οποιαδήποτε επανάληψη θα ήταν μάταιη.

Έγραφα και έσβηνα.
Ίσως δεν έπρεπε να ανεβάσω την κριτική.
Ο έφηβος με τις ρυτίδες,
Που μπέρδεψε τις φιγούρες στο σκοτάδι,
Που ξεγύμνωσε την ψυχή του,
Κάτω από στρώματα νηφάλιου βίου,
Πέτυχε την υπέρβαση.

Καλή χρονιά, υγεία.

Ύλη και ενέργεια ισορροπούν στα φυσικά καθορισμένα. Οι μοίρες και η Μοίρα σ´ ένα σεντόνι. Οι αριθμοί ορίζουν την πραγματικότητα αδιαφορώντας για το Εγώ, το κέντρο του Σύμπαντος.

Συμφωνήσαμε ότι θα ήταν η κομψή Sandra από την Μόσχα.
Συμφωνήσαμε ότι θα μιλάγαμε εγγλέζικα.
Συμφωνήσαμε ότι τα χρήματα θα ήταν στο κομοδίνο.
Συμφωνήσαμε ότι θα πίναμε κάτι σε αλκοόλ.
Συμφωνήσαμε ότι θα ταιριάζαμε στο κρεβάτι αφού πρώτα φρεσκαριζόμασταν.
Συμφωνήσαμε.

Ενδιαφέρουσα παρουσία, άνετη, με χιούμορ, χωρίς έπαρση. Έντιμη απέναντι στο ρολόι.

Εμφανισιακά δε βρήκα ακριβώς αυτό που έψαχνα. Πρόσωπο με ασιατικές πινελιές, με πειραγμένα χείλια και ζωγραφισμένα φρύδια. Το σώμα απέχει από τις φωτογραφίες. Τα νούμερα στην καρτέλα του γραφείου είναι κοντά στην πραγματικότητα, αλλά η έλλειψη άσκησης φαίνεται στο νεανικό κορμί της. Το στήθος της μικρό αλλά «ζωντανό». Η πίσω όψη, με τατουάζ, δεν με ικανοποίησε.

Όταν ήρθε στο κρεβάτι μου έδωσε την εντύπωση ότι γύρω μας έχουν στηθεί κάμερες και συνεργεία. Χτύπησε την κλακέτα για να αρχίσει η σκηνή. «Η άνδρες θέλουν τσόντα», θα σκέφτηκε πριν ξεκινήσει το ταξίδι της.

Με πήρε στο στόμα της με μουγκρητά και πνιξίματα, όσο πιο βαθειά μπορούσε. Με χέρι, χωρίς χέρι, με λίγο δόντι. Τελείωσα ενώ εκείνη έσκουζε μανιασμένα πάνω από ένα παραδομένο κορμί.

«Θα παρανόησε», αναλογίστηκα και θαύμασα το δεσποτικό μου βλέμμα στον καθρέφτη του μπάνιου.

Όταν επέστρεψα από τις σκέψεις μου τη φίλησα. Ανταποκρίθηκε και την οδήγησα στο δικό μου παραμύθι. Δεν βόγκηξε. Ανάσανε αργά και βαθειά, κρατώντας το κεφάλι μου με τα χέρια της. Έπαιξα με την γλώσσα μου το αιδοίο της και άνοιξα με το δάκτυλο μου τη στενή της φύση. Αισθάνθηκα τη διαστολή. Τη φίλησα παθιασμένα ξανά και ξανά.

Μου φόρεσε προφυλακτικό και χρησιμοποίησε το λιπαντικό. Στήθηκε στα τέσσερα ανοίγοντας όσο πιο πολύ μπορούσε τα πόδια της και χτύπησε τους γλουτούς της, προκαλώντας τον ανδρισμό μου. Άρχισε πάλι να βογκάει.

Ωραία η αίσθηση των έντονων περιπτύξεων αλλά για να φτάσει εκεί το ζευγάρι θα πρέπει πρώτα να περάσει από ένα μικρό θαύμα. Να δεχθεί, να δεθεί, να συμφωνήσει σε κάτι αόρατο.

Η Sandra προσπαθεί- ίσως αρκετές φορές το πετυχαίνει- με μονότονο τρόπο, να κάνει τον εραστή της να πιστέψει πως είναι το κέντρο του κόσμου, χωρίς όμως η ίδια να προσαρμοστεί στην πραγματική διάσταση της συνάντησης. Η ώρα πέρασε με εμάς να παίζουμε κυνηγητό σε μια εκλειπτική διαδρομή χωρίς δεσμούς.

Τη χαιρέτησα όπως θα χαιρετήσω το έτος που φεύγει σε λίγες μέρες. Κλείνοντας την πόρτα αναρωτήθηκα στιγμιαία για το σωτήριο 2022.

«Δώδεκα φορές θα κοιτάξει, θα σκεφτεί, θα σφάλλει, θα εξαγνιστεί και γόνιμος θα σβήσει.
Επτά Πλειάδες, δεξιά απ´τον αστερισμό του Ταύρου, στο νερό θα βυθιστούν, μπροστά απ´ τον κυνηγό.
Χωρίς να αναπαυτεί, χωρίς να του ξεφύγουν, χωρίς ποτέ να τις προφτάσει.
Πλάι στον Ωρίωνα Εγώ,
Το κέντρο του κόσμου,
Κάθε μέρα καινούργιος ίδιος»,

… γράφει ο Καζαμίας.

Μέσα στα σκοτάδια, ζαρωμένος, δυσκίνητος, νωθρός, ακολουθεί τις «αλλήθωρες, ρυτιδωμένες κόρες», σε μια αιώνια κίνηση. Φθηνά ξενοδοχεία, ωριαίες συναντήσει, πορνό, ο Όμηρος γυμνός.

Η σεξουαλική ικανοποίηση δεν είναι μια απλή εξίσωση εικόνων και τεχνικής. Ο παράδεισος δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ωστόσο, μια γερή δόση αυτογνωσίας, ο έλεγχος των αισθήσεων και μια ξύπνια, ζωηρή εταίρα μπορούν να μετατρέψουν τη ζωώδη ευφορία σε ανθρώπινη έκσταση.
Η ομίχλη διαλύεται και η ηδονή μετατρέπεται σε ακέραιο κερδισμένο βίωμα.
Οργασμός σε απόλυτη διαύγεια,
Ψυχική ηρεμία.

Με τους αγκώνες της να στηρίζονται στο στήθος μου και κοιτώντας με ευθεία στα μάτια, με ρώτησε τι μου αρέσει σε μια γυναίκα. Της απάντησα ότι μου αρέσει να βλέπω μια γυναίκα ευχαριστημένη, μια γυναίκα ικανοποιημένη. Με φτιάχνει να το έχω καταφέρει εγώ αυτό.

Χαμογέλασε έξυπνα και με ξαναρώτησε τι μου αρέσει στο σώμα μιας γυναίκας. Της απάντησα πως μου αρέσει το μισάνοιχτο στόμα όταν αρχίζει να ανασαίνει βαριά, τα κλειστά βλέφαρα που κρύβουν τις διεσταλμένοι κόρες των ματιών και οι φλέβες που εμφανίζονται στον λαιμό όταν η στιγμή πλησιάζει.

«Είσαι δύσκολος», μου είπε.
«Όχι, είμαι πολύ εύκολος», της απάντησα και τη φίλησα.
«Έλα να σου δείξω», ψιθύρισα καθώς μετρούσα την κοιλιά της και πλησίαζα το όρος της Αφροδίτης.

Δέχτηκε τα δάχτυλά μου και μου χάρισε τα υγρά της. Τα δέχτηκε και στις δυο τρύπες της. Όταν ήταν έτοιμη, τη γύρισα στο πλάι και μπήκα μέσα της. Με τα χέρια μου χάϊδευα την κλειτορίδα της καθώς με αργές κινήσεις σφήνωνα τον ανδρισμό μου στο στενό της ηδονής. Ταιριάξαμε τα σώματά μας τέλεια.

Ο ρυθμός έγινε γρήγορος, τα χέρια της έσφιξαν τους καρπούς μου και αναστέναξε έντονα. Οι ένοικοι του καταλύματος ξαφνιάστηκαν. Στα βάθη της ζούγκλας, ο Ταρζάν νικητής αγκαλιά με την Τζέιν.

Τη χάζευα καθώς σαπούνιζε το σώμα της.
Το μάτι μου ευχαριστήθηκε: Ούτε πλαστικές, ούτε προσθήκες, ούτε τατουάζ.
Μια καθημερινή κοπέλα, περιποιημένη, με απαλό δέρμα, έξυπνη, άνετη, με ταπεραμέντο παλλακίδας.

Ωστόσο, δεν είναι η γυναίκα που θα κερδίσει όλα τα βλέμματα στον δρόμο. Δεν είναι κομμάτι της νέας βιομηχανίας των αισθήσεων. Το σώμα της δεν είναι γραμμωμένο, με στήθος 2,5 που δεν αντιστέκεται στην βαρύτητα και τα οπίσθια λίγο γεμάτα ,θυμίζει περισσότερο μια γλυκιά νεαρή καθηγήτρια πιάνου.

Η εικόνα αυτή αντισταθμίζεται από την έμφυτη σεξουαλική νοημοσύνη. Αφιερώνεται στον παρτενέρ της, ρωτάει τι του αρέσει-σε καλά αγγλικά και ίσως ασυναίσθητα βρίσκει τον τρόπο να προσαρμοστεί στις ανάγκες του. Μπορεί να κάνει έναν άντρα χαρούμενο.

Αφρόλουτρο, πετσέτες, και μια βιασύνη να την ξαναπάρω. Από την ντουζιέρα στο πάτωμα. Εγώ όρθιος μπροστά της, πίεσα τον ανδρισμό μου στον ουρανίσκο της. Με βασάνισε στο στόμα της, αργά, ικανοποιητικά και όσο βαθειά μπορούσε. Αλλάξαμε αρκετές στάσεις ώσπου ιδρωμένος τελείωσα στην πλάτη της.

Στην επιστροφή δεν είχα όρεξη για κουβέντες. Ήθελα να απολαύσω μια ισορροπία που σπάνια βρίσκω. Τον έβαλα στο πίσω κάθισμα και ξεκίνησα ήρεμα. Τον κοίταζα φευγαλέα από τον μεσαίο καθρέφτη. Κουλουριασμένος, με την μουσούδα κάτασπρη πλέον, δέσμιος της ερωτικής επιθυμίας, πάντα ανικανοποίητος, χάζευε τους στολισμένος δρόμους.

«Την σκέφτομαι και καβλώνω», αναλογίστηκε ανασαίνοντας βαριά.
«Δεν είναι θέμα ανακούφισης δύσμοιρε», του απάντησα και γκάζωσα να προλάβω το κόκκινο φανάρι.

Άπλωσα στο πάτωμα τον χάρτη ψάχνοντας τον νέο μου προορισμό. Κάστρα, σύννεφα, κουκλόσπιτα. Ο άντρας κυνηγός σε κονσέρβα.

Πρώτα η φαντασία πλάθει την εικόνα. Ο ήχος γεννάει την πραγματικότητα και η αλήθεια παρελαύνει.

Έστησα το εμβατήριο και συγχρονίστηκα ασυναίσθητα με τους βηματισμούς των εραστών που πέρασαν και διηγήθηκαν την ιστορία τους. Παράξενο παιχνίδι του ψυχισμού, που μου χαλάει την αρμονία της αναμονής, πίσω από την κλειστή πόρτα. Είχα όμως ανάγκη από μια νίκη.

After Shave λοιπόν, μοκέτα γερασμένη, και φάλτσα τύμπανα αρχαίου χορού.
Goodnight, Texas - “The Railroad”,
Άνθος ξερό στις ράγες του χειμώνα.

Μου συστήθηκε με το ψευδώνυμό της απλώνοντας το χέρι της προς το δικό μου. Την τράβηξα πάνω μου και την φίλησα βαθειά. Τα κατάλαβε όλα αμέσως.

Ντυμένη όπως αρμόζει σε τέτοιες συναντήσεις, πάνω στα τακούνια της, εξέπεμπε σιγουριά και δυναμισμό. Το σώμα έντονα θηλυκό, μετρίου αναστήματος, περιποιημένη από την κορυφή ως τα νύχια, με υπέροχο στήθος και πρόσωπο λαμπερό. Τα τατουάζ, στη λευκή επιδερμίδα της, δεν ήταν απαραίτητα, ενώ ο ιδιότροπος μπορεί να καταλογίσει μια χαλαρότητα στα οπίσθια.

Φρεσκαριστήκαμε και χαμήλωσα τα φώτα να ξορκίσουμε τον θάνατο. Με πήρε στο στόμα της και αφέθηκα στην περιποίηση της γλώσσας της. Λίγο χέρι που δεν με ενόχλησε, κοίταγμα στα μάτια και οργασμός.

Ο τρόπος που σηκώθηκε από το κρεβάτι και τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, μου εντυπώθηκε. Με προετοίμασε για τον δεύτερο γύρο.

Όταν επιστρέψαμε τη χάιδεψα, την έγλυψα, την εξερεύνησα με τα δάκτυλά μου, ήθελα να την ικανοποιήσω. Με ξύπνησε από έναν λήθαργο εβδομάδων. Οι στάσεις εναλλάχθηκαν. Με εμπιστεύτηκε ώσπου τελείωσα στο στήθος της.

Έως έναν βαθμό την άφησα να διαχειριστεί τον χρόνο και τον τύπο της συνάντησης και η Milla με περιποιήθηκε σαν να ήμουν ο εραστής της. Ήταν υπέροχη.

«I must leave now», με πρόδωσε.
Ο χρόνος τελείωσε , οι δείκτες μίλησαν.
Με φίλησε με πάθος, έκρυψε τα πράσινα μάτια της και χάθηκε στον διάδρομο. Ταξίδεψε ως την άκρη του κόσμου.

Φόρεσα το καπέλο μου και ανέπνευσα φρέσκο αέρα,
Γυαλιά στην άσφαλτο τσίριξαν κάτω απ τις μπότες μου,
Κοίταξα γύρω μου αόριστα,
Ο κοπρος άφαντος.

Με την μέθοδο της υπομονής, όπως λατρεύει η βροχή το χώμα και πνίγεται μέσα του, ημερώνει ο Σκύλος τις επιθυμίες του. Η φυσιολογική προτίμηση μπλέκεται με τις ιδιορρυθμίες. Μια από αυτές, η συναναστροφή με ερωτικές συντρόφους Αφρικανικής καταγωγής. Φετίχ: κατάδυση στην άβυσσο με τους πνιγμένους.

Στην υποδοχή ο ψοφόΣκυλος έκατσε ζαρωμένος σε μια γωνία περιμένοντας να συγυρίσουν το δωμάτιο. Δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν μύριζε, δεν αισθανόταν. Η σύνταξη της ερωτικής πράξης τον παίδευε. Το φετίχ συνήθως ψεύδεται. Θεωρούσε την αποτυχία βέβαιη.

«Η ελευθερία της επιθυμίας και ο έλεγχός της πρέπει να σε απασχολούν», αναφώνησε ο ρεσεψιονίστ.
«Ορίστε;», ρώτησε ο Σκύλος.
«Το δωμάτιο σας είναι έτοιμο», είπε καθαρά.

Έσυρε την αλυσίδα του στο δεύτερο πάτωμα και πριν προλάβει να τακτοποιηθεί άκουσε να του χτυπούν την πόρτα. Έρημες ψυχές, άρωμα στον αέρα κανένα, ηδονή και αλυσίδες, ελευθερία και ενοχές.

Τα νιάτα και η φρεσκάδα δίστασαν να μπουν στο δωμάτιο. Το πρόσωπο πολύ όμορφο, απέχει από τα συνηθισμένα. Ψηλή, με ωραία κατανομή στο σώμα, γερή κατασκευή, με μακριά γεμάτα πόδια και γλουτούς ζόρικους. Κοίταξα το φετίχ μου λαίμαργα. Αποκάλυψε το κορμί της γρήγορα και μπήκε για μπάνιο.

Μιλάει άριστα ελληνικά, την απασχολούν όσα απασχολούν τους νέους, απαθείς
μπροστά στη διαδικασία της εξημέρωσης, απαθείς αθροίζουν τις μέρες που κυλάνε.

Άκρα περιποιημένα, δέρμα λείο, στιγματισμένο κατά τόπους με μελάνι.
Με την πετσέτα τυλιγμένη στο απαλό κορμί της, ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι.

Περίμενε- περίμενα εσκεμμένα -με αγκάλιασε και άρχισε να με φιλάει στο σώμα κατεβαίνοντας προς τα κάτω. Την ήξερα τη διαδικασία από την εφηβεία. Μου τη θύμισε ο γέρο-Σκύλος που με συντρόφευε στην τσάρκα.

Τη γύρισα ανάσκελα και την πήρα στο στόμα μου ψάχνοντας την πορφυρή απόχρωση με τη γλώσσα μου. Της άρεσε με μέτρο αλλά δεν άφηνε τον έρωτα μου να πάρει τον δρόμο του. Δισταγμός στο βλέμμα, στη φωνή, στις κινήσεις. «Δεν γυρίζει η παρτίδα», σκέφτηκα καθώς ανέβαινα για να απολαύσω τα χείλη και το στήθος της.

Δεχόταν τα χάδια με υπομονή, μ´ ευγενική αποστροφή. Κατοίκησα στο στήθος της - τρυφερό, σκουρόχρωμο με μικρές θηλές - στην κοιλιά της, στους γλουτούς της, στους αστραγάλους της, την έδεσα σφιχτά στα χέρια μου, μπήκα μέσα της και τελείωσα ιεραποστολικά. Τελείωσα όπως τελειώνει η νύχτα, όπως τελειώνει ο θρήνος, όπως γεμίζουν τα μάτια πίκρα.

Σήκωσε το τηλέφωνο ο Σκύλος, «μια μπίρα παρακαλώ».
«Ότι δεν σου ανήκει σε σκλαβώνει», απάντησε από την άλλη πλευρά του ακουστικού η φωνή.
«Ορίστε;», τέντωσε τα μαδημένα αυτιά του.
«Έρχεται αμέσως», απάντησε η φωνή.

Γύρισε στο κρεβάτι σχεδόν βρεγμένη και πιο άνετη. Η σκιά απέναντί της δεν ήταν κάτι αφύσικο ή τουλάχιστον έτσι πίστεψε. Μου έτριψε το σώμα σαν να προσπαθούσε να καθησυχάσει την αμηχανία της. Ο Σκύλος εκεί, να ρουφάει κάθε ανάσα της. «Δεν γυρίζει η παρτίδα ποτέ», τον επέπληξα.

Νέα δοκιμή, ο ανδρισμός μου στο στόμα της. Λίγο χέρι που το απομάκρυνε όταν τον πήρε βαθειά, σε στάση που αδικεί τη γυναικεία φιγούρα και μερικοί μοιραίοι αναστεναγμοί επιβεβαίωσαν τη φετιχιστική μου τιμωρία.

Δεν προσπάθησα πολύ, η τέχνη του έρωτα έλειπε εκείνο το βράδυ από το δωμάτιο. Δεν ήθελα να προσπαθήσω. Δεν υπήρχε λόγος. Ο Σκύλος πίεζε.
«Άστην, δε σε θέλει, δεν της αρέσεις γερομπάσταρδε», θύμωσα.
«Μπορείς», γρύλισε.
«Δε θέλω, βαρέθηκα», απάντησα και τον αφόρισα.

Ο Σκύλος δε γνώρισε ποτέ τον μικρό πρίγκιπα , τη σοφή αλεπού, τα τριαντάφυλλα, την έρημο. Δεν άκουσε τ´ αστέρια να γελούν. Εξημερώθηκε από κόρνες και μουγκανητά μηχανών. Όταν απαλλαγεί από τα καθήκοντά του, θα τον ψάξει στον μακρινό πλανήτη Β-612. Θα ρωτήσει να βρει την αλεπού.

Μέχρι τότε θα συνεχίσει να κυνηγάει ρόδες στις λεωφόρους και να πληρώνει για μια σοφία που δε θα κερδίσει ποτέ.

Κάπως έτσι όμως δεν είναι τα παραμύθια;
Ή μήπως όχι;

Ο υπόκοσμος του Σκύλου σε αγγελίες,
Αβίαστα / αβασάνιστα / αβάδιστα,
Προνομιακή θέση στη σελίδα,
Η συνείδηση απούσα,
Η μνήμη ασταθής,
Χοντρές κουρτίνες,
Πλήξη.

Η πόρτα χτύπησε με δέκα λεπτά καθυστέρηση. Από την πλήξη, στην έξαρση.

Μπήκε αεράτη στο δωμάτιο, πρόσχαρη και χαμογελαστή. Το πρόσωπο της συμπαθητικό, παραφωνία τα χείλη που ακολουθούν την μόδα και τα ζωγραφιστά φρύδια. Ενδυμασία για απογευματινό ραντεβού, αρκετό άρωμα και ύφος γνώριμο.

Ευδιάθετη, με σχετικά καλά αγγλικά, έπιασε αμέσως κουβέντα με τον πουτανόΣκυλο, που ρούφαγε τον καφέ του καβλωμένος. Ουκρανία, πανδημία, τουρ στην Ευρώπη, ωραία η Ελλάδα, πρώτη φορά στην Αθήνα. Άρχισα να βυθίζομαι ξανά στην πλήξη.

Βγήκα από το μπάνιο και την είδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μόνο με το εσώρουχο. Ένα μεγάλο τατουάζ, που δεν φαίνεται στις φωτογραφίες του γραφείου, κοσμεί τον μηρό της. Το σώμα της είναι όμορφο αλλά κάπως μονοκόμματο, ελαφρώς πιο γεμάτο από αυτό που αναφέρεται στη σελίδα. Τα στήθη της δροσερά, μια παλάμη και τα οπίσθια περήφανα, νεανικά.

Την πλησίασα γρήγορα έχοντας καταστρώσει στο μυαλό μου όλη τη σκηνή της ηδονής. Αλίμονο! Ήθελε να οδηγήσει - «έχει πρόγραμμα» σκέφτηκα - και της το επέτρεψα. Αλίμονο! Ήταν ανεπαρκής.

Το στοματικό της βαθύ, χωρίς χέρι, αλλά άτεχνο. Έπαιξα αρκετή ώρα με το στήθος της και φαινόταν πως της άρεσε. Τα φιλιά στην αρχή τα απέφευγε, ενώ στην συνέχεια ήταν πιο δεκτική. Το στοματικό που τις έκανα δεν τη συγκίνησε, ωστόσο έδειξε πως τις άρεσε ιδιαίτερα να παίζω, με τα δάκτυλά μου, το αιδοίο της. Τα δέχτηκε μέσα της και τόλμησα να δοκιμάσω να την «πάρω» μόλις ήταν υγρή. Αλίμονο! Τζελ…
Ανέβηκε από πάνω και ιππεύοντας, με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου, με τελείωσε.

Χαμογέλασε και πήγε να πλυθεί. Επιστρέψαμε στο κρεβάτι για τον αποχαιρετιστήριο γύρο. «Δεν θα την ξαναδώ» σκέφτηκε ο Σκύλος, που δεν του αρέσει να κρίνει και δάκρυσε. «Δεν θα την ξαναδώ» σκέφτηκα και την έστησα στα τέσσερα. Είναι η στάση που την ανέδειξε. Έσπασε τη λεκάνη και προσαρμόστηκε στο ρυθμό μου. Με κοίταξε λάγνα μέσα από τον καθρέφτη και μου επέτρεψε να μπω βαθειά μέσα της. Δάχτυλα γαντζωμένα στο σεντόνι και ελαφριές κραυγές έριξαν την αυλαία.

Αδέσποτος, με τη συνείδηση απούσα, άφησα τα χρήματα στο κρεβάτι,
Πλύθηκε, πλύθηκα,
Ντύθηκε, ντύθηκα,
Χωρίς αμφισβήτηση,
Από την πλήξη, στη λήθη.

Ερεθίστηκε ο Σκύλος από τις γραφές. Η αναμονή ηδονική, οι προσδοκίες μεγάλες, το καταφύγιο στο No 22.

Μεταβολή σε πρόσωπο ανθρώπινο, μεταμόρφωση θολή, δυο φύσεις σε μια ύπαρξη.

Η υπηρεσία έφερε την μπίρα μου.
«Tempus edax rerum», γρύλισα.
«Quidquid latine dictum sit, altum videtur», απάντησε.

Έκλεισα την πόρτα νευριασμένος και αμέσως ξαναχτύπησε. Άνοιξα.
Στην πόρτα στεκόταν Αυτή.

Εξαιρετική εμφάνιση, περιποιημένη και αρωματισμένη όσο χρειάζεται, το ντύσιμο συγκρατημένα αισθησιακό. Είναι η γυναίκα που γεμίζει το δωμάτιο. Τα αγγλικά της είναι άριστα, όπως και ο τρόπος που επικοινωνεί με τον συνομιλητή της. Δεν την «ξεκλειδώνεις», σε ελευθερώνει.

Αφού φρεσκαρίστηκε, ήρθε κατευθείαν στο κρεβάτι. Με φίλησε και προχώρησε αργά προς τα κάτω. Τη γύρισα ώστε να μπορώ να τη χαϊδεύω όσο αυτή μεγαλουργεί. Και πράγματι, με το στόμα μεγαλουργεί. Άφησα ότι έκανα, όλες τις σκέψεις μου, τις όψεις μου, τους δαίμονες, τους Σκύλους, την άλλη που δεν πήρα, τον 9ο που έμπαινε ζόρικος.

Έχυσα δυνατά. Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ έτσι, άδειος, παρείσακτος, ευδαίμων. Έκλεισα τα μάτια και έψαξα μια γωνία να κρυφτώ.

Ξανάρθε στο κρεβάτι. Το σώμα της είναι όμορφο- αδύνατη με καλοσχηματισμένα οπίσθια και φυσικό, στητό στήθος. Ελαφριά παραφωνία, στο αρμονικό πρόσωπο, τα χείλη της.

Την έπιασα απαλά από τον λαιμό και τη φίλησα. Φιλάει ωραία, δίνεται στον παρτενέρ, είναι εκεί μαζί του. Φόρεσα προφυλακτικό. Την έτριβα και τη φίλαγα. Την έτριβα και τη δάγκωνα. Μπήκα μέσα της αργά. Δεν βιαζόμουν. Την έτριβα και την πήδαγα. Τη γύρισα στο πλάι. Τώρα, Αυτή έτριβε την κλειτορίδα της και εγώ χάϊδευα με το δάκτυλο μου την πίσω τρύπα. Εκροπή κανονική. Πήρα ότι είχα πληρώσει.

«More», έλεγε Αυτή.
«Take it», τσίριζε ο Σκύλος.
«Fuck me», έλεγε Αυτή.
«Σε σκίζω», γρύλιζε ο Σκύλος.
Από την χυδαία αισθησιακή απόλαυση, στην αγαλλίαση. Το δωμάτιο τούμπα, εγώ ξέπνοος, Αυτή στο μπάνιο, ο γερό- Σκύλος μακάριος.

Έπρεπε να την είχα συναντήσει νωρίτερα. Πριν μπει σε καλούπι, πριν μάθει τον ρόλο.
Πως είναι η αυθόρμητη Αυτή;
Πως είναι η 24 ετών Αυτή;
Πως είναι η φρέσκια Αυτή;
Πως είναι Αυτή μακριά από τη σκηνή;

Μόνον αυτό το «Πως» μου έλλειψε από την συνάντηση. Κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να διορθωθεί. Ο χρόνος δεν θα μας χαρίσει ποτέ αυτή τη διάσταση, μας παραμόρφωσε.

Σιγή, κανένας ήχος, γαλήνη.
Ποιος αναπνέει εδώ, τίνος είναι τα χέρια, τα πόδια, το κουφάρι που κάθεται στην καρέκλα. «Μα φυσικά δικά μου», αναφώνησε ο γέρο- Σκύλος, ψοφόσκυλος.

Στοχάστηκε ο Σκύλος,«όλη δικιά μου η λευκή σελίδα, όλος δικός μου ο χρόνος».
«Φτωχέ Σκύλε», κάγχασε η Hetaira. Η πόρτα χτύπησε, ο Σκύλος άνοιξε.

Έφτασε στην ώρα της και μπήκε στο δωμάτιο διστακτικά. Οι φωτογραφίες απέχουν, γεγονός συνηθισμένο. Η ενδυμασία δεν με ενθουσίασε, γεγονός συνηθισμένο. Τα αγγλικά της μέτρια, γεγονός συνηθισμένο. Τα μαλλιά απεριποίητα, γεγονός συνηθισμένο.Τα γεγονότα αυτά όμως, αν και συνηθισμένα, δεν συνάδουν με γυναίκα που χαρακτηρίζεται ως city tour.

Από την άλλη πλευρά βέβαια το μακιγιάζ ήταν όσο πρέπει, τα άκρα περιποιημένα και το άρωμα διακριτικό. Καθήσαμε στο σαλονάκι του δωματίου, μιλήσαμε για λίγο, μου ζήτησε το δωράκι και μπήκε για μπάνιο.

Ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, το δέρμα της είναι τόσο απαλό! Με φίλησε, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε αν είναι all good…το καταλάβαινε ότι η καύλα δεν μου χτυπούσε το μυαλό. Έπρεπε να πάρω «μπροστά» μόνος μου. Η σβούρα έφερνε ήδη αρκετούς γύρους στο κομοδίνο, δίπλα στο λιπαντικό.

Έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια της, δέχτηκε τη γλώσσα μου και το δάχτυλο μου μέσα της. Ήταν έτοιμη, ήμουν έτοιμος. Δεν την πήρα, συνέχισα με την γλώσσα και το δάκτυλο, ενώ αναστέναζε αγγλικά. Η τέχνη μιμείται την ζωή, η σβούρα γύριζε, η ζωή είναι τέχνη, τα αγγλικά έγιναν μια άλλη γλώσσα που δεν καταλαβαίνω.

Ανέβηκα προς τα πάνω, με χτύπησε ελαφρά στον ώμο κρατώντας ακόμη με το άλλο χέρι το στήθος της. Έδειχνε ευχαριστημένη. Μου φόρεσε προφυλακτικό με το στόμα και ανέβηκε από πάνω. Ασχολήθηκα λίγο με το στήθος της, Α προς Β, το οποίο έσπρωχνε στο στόμα μου (μου άρεσε αυτό) και στην συνέχεια αφού μπήκα μέσα της ολοκλήρωσα την πράξη κρατώντας την ακίνητη πάνω μου. Ήταν στενή αλλά τελικά δεν χρησιμοποίησε το λιπαντικό.

Μετά το φρεσκάρισμα την χάζευα γυμνή στο κρεβάτι. Η σβούρα δεν με απασχολούσε, κατέγραφα την Ρωσίδα που μένει κάμποσα χιλιόμετρα έξω από την Μόσχα. Έχει πολύ όμορφα μάτια αλλά τα κρύβει πίσω από ψεύτικες βλεφαρίδες. Χείλη φουσκωμένα και ύψος λίγο κάτω από αυτό που αναφέρεται στην σελίδα του γραφείου- χωρίς να είναι μινιόν. Είναι κάπως ανοικτό το σώμα και λίγο γεμάτη στην περιφέρεια- κοιλιά. Όχι υπερβολές.

Αισθανόμουν ότι δεν ήθελα κάτι άλλο. Παρακολουθούσα ξανά το ίδιο έργο. Το αύριο μέσα στο σήμερα. Σε διαρκή κίνηση όντας στο ίδιο σημείο.

Την φίλησα βαθειά και το δέχτηκε, ξάπλωσα και αφέθηκα στην περιποίηση της. Πίπα, μάλιστα, η σβούρα δίπλα επιβράδυνε τον ρυθμό. Αρκετό χέρι και δόντι. Δεν διορθώνω, κοιτάω την σβούρα να πέφτει από το κομοδίνο και τελειώνω στο στήθος της.

Ντους,
Ο οδηγός στην ώρα του δέκα λεπτά νωρίτερα,
Η βολική συνήθεια με διαβρώνει.
Καληνύχτα.