Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχανε αράξει που λέτε στο café και ρεμβάζανε τις περαστικές, σαν κουτσαβάκια του Τσιφόρου, κάτω από τον Αττικό ήλιο. Τρεις σταυροπόδι, η ώρα μια.

Ρουφώντας την μπίρα τους και σύγχρονο ηλεκτρονικό ντουμάνι, τα κουτσολέγανε. Νάμπερ ουάν, η ζωή η άπιστη που φεύγει τρένο των εννιά. Νάμπερ του, τα λεφτά τα ξένα που δεν έγιναν δικά τους. Νάμπερ θρι, τ´ ασσόδυα του έρωτος που περιγελά τα σερνικά της πλάσης.

Έτσι, πάνω στη ζοχάδα, να σου περνάει μια κοκότα τρικυμία. Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος να στρίψει το κεφάλι. Κορμί λαμπάδα να πούμε, στήθια ηφαίστεια, καπούλια μάρμαρα, όλα σε θέα. Μέχρι που έστριψε γωνία, οι μασέλες κάδρο.

Αμάν, ζημιά και πιάσανε οι μάγκες τα πονηρά και να σου ο Αδέσποτος να μη βολεύεται και να τον τρώει η άδεια τσέπη.

«Κοίταξε ας 'ούμε, εγώ να ´ούμε…και τα ρέστα». Ατσάλι νεφρά ο ένας, απ´ το υπόγειο στο ρετιρέ ο άλλος και τ´ ανάρμοστα μετάληψη. Ο Σκύλος σούζα να κόβει τράπουλα όσο τ´ άλλα δυο ζωντανά κεντούσαν ιστορία.
«Γιαχαραντάν αδέρφια, φεύγω».
«Που πας;»
«Δουλειά μου».

Ο κόπρος μουλωχτός δε συζητάει για τις κοινές. Μόνο γράφει. «Δουλειά μου», ξανάπε, έλυσε τη γραβάτα και έφυγε.

Ίσα που ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα, άνοιξα και με φίλησε, γδύθηκε και έκατσε με τα εσώρουχα στην πολυθρονίτσα. Πρόσωπο όμορφο, ελαφριά βαμμένο, με κάποια σημάδια ακμής και έντονα ζουμερά χείλια, φυσικά. Άκρα περιποιημένα, μαλλιά ξανθοκάστανα, σύνολο γήινο. Δέχθηκε το κέρασμα και τις φιλοφρονήσεις μου και μπήκε να φρεσκαριστεί. Το χρονόμετρο στο κινητό της έτρεχε.

Ήρθε στο κρεβάτι ολόγυμνη. Το σώμα της αδύνατο, τα στήθια της μικρά με έντονες ρώγες και τα οπίσθια τουρλωτά, όχι όμως πέτρα. Μικρά τατουάζ κοσμούν το δέρμα της, όπως επιτάσσει η μόδα.

«Ξάπλωσε να σε περιποιήθω», είπε αισθησιακά και καθώς με χάιδευε σε όλο το σώμα, με φιλούσε βαθειά. Μέτρησα τα πλευρά της με τα δάχτυλα μου και αισθάνθηκα ζόρικος όπως με φαντασιωνόμουν να τη γαμάω μπρούμυτα.

Με πήρε στο στόμα της. Ο Σκύλος δυσανασχέτησε. «Δεν κατέχει μπάρμπα. Λύσε τον δεσμό να πάμε παρακάτω». Την γύρισα ανάσκελα και της έκανα ένα βαθύ γλειφομούνι, έντονο, με παιχνίδι της κλειτορίδας και χάιδεμα της πίσω οπής. Έδειξε να ικανοποιείται. Το χρονόμετρο έγραφε. Φόρεσα προφυλακτικό και την γύρισα μπρούμυτα. Την πήρα στην αρχή αργά και στη συνέχεια έντονα και βαθειά, έχοντας τα δάχτυλα μου στο στόμα της, μέχρι που παρέδωσα ιδρωμένος μέσα της. Στην επανάληψη σκέφτηκα να μπω στην πίσω τρύπα.

Φρεσκαριστήκαμε και την είδα να συμμαζεύεται.
«Πόσο χρόνο έχουμε;»
Τικ-Τακ ,Τικ-Τακ.
«Σχεδόν είκοσι λεπτά ακόμα. Θέλεις να μείνω με τα εσώρουχα ή να ντυθώ;»
Δεν απάντησα ποτέ. Μονάχα ξεκίνησα να κουμπώνω το τσαλακωμένο πουκάμισο, τραβώντας αδέξια τα παντελόνια μου προς τα πάνω, ψάχνοντας στις τσέπες για κέρματα.

Μπιζουδάκι λοιπόν η δεσποινίς, χαλαρή και προσπαθεί να ικανοποιήσει τον παρτενέρ, αλλά η βάση που στήνει το παιχνίδι είναι λάθος. Τουλάχιστον έτσι το εισέπραξε τ´ Αδέσποτο.

Γιατί ρε μόρτηδες, έτσι και σχολάσει το ραντεβού και σκέφτεσαι άμεσα την επόμενη, κάτι δεν πήγε καλά.
Γιατί ο έρωτας να πούμε, ακόμη και ο κάλπικος, θέλει παραμύθι και όχι ένα απλό «είδα φως και μπήκα». Βασικός κανόνας. Μου τον εξήγησε νωρίτερα και ο τύπος με τ´ ατσάλινο νεφρί. Ξέρει αυτός, είναι της πιάτσας.