Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Προς την ακολασία,
χειμώνας 2022,

Η στρεβλή φύση αγκιστρωμένη στην άκρη των καρπών μου. «Τις θέλω όλες», μουρμούρισε. Τις κοινές, τις κενές, τις δυσεύρετες, με τ´ αλογίσια μάτια. Καθρεφτίζεται πάνω τους η ψυχή μου.

«Θα τις αγοράσω», είπε και η ράχη του ανασηκώθηκε.
«Δεν αγοράζονται», απάντησα.
«Θέλω να τις βλέπω στην πόρτα και να ξέρω ότι μπορώ να τις αγοράσω», μούγκρισε.
«Δεν αγοράζονται».

Στο δωμάτιο μπαινόβγαιναν γυναίκες. Εκτός ελέγχου, τυφλός, κρεμασμένος, επιβάτης στην κόλαση, ο Σκύλος με τα δυο πόδια και τη στραβή ουρά, μετρούσε τα δόντια του.

Μασάζ στο σπίτι, στο σκάφος, στη δουλειά, στο ξενοδοχείο. Λάδια και κορδέλες. Μόνος και ξανά μόνος.
Τον έβλεπα να προσπαθεί να αγοράσει λίγο έρωτα και τον λυπόμουν.
«Σε δουλεύουν», τόλμησα.
«Σκάσε, ξέρω τι κάνω».
«Αδειάζεις το πορτοφόλι μου γέρο».

Καβλωμένος από τα αυτιά έως
τα ακροδάχτυλα των ποδιών, από ανάγκη πια, σφύριξε αλλαγή κατηγορίας. Σκηνή Νο 4: Escorting. Ο Άνθρωπος με τον Σκύλο, για μέρες εγκλωβισμένοι στο τσιμεντένιο κελί. Η Σάντρα γρατζούνισε την πόρτα.

«Κυρία μου είμαι έτοιμος. Για να δω τα μάτια σας. Για να δω το στήθος σας. Γυρίστε πλάτη κυρία μου. Για να δω τα δόντια σας. Γλώσσα παρακαλώ. Άκρα; Μάλιστα! Μου κάνετε, περάστε», είπε και κούνησε την ουρά του μαστιγώνοντας το πόδι μου.

«Κάτσε πίσω κόπρε», πρόσταξα. «Μην ευτελίζεις τη διαδικασία». Πέρασα το χέρι μου στην μέση της και την οδήγησα στο νοικιασμένο κρεβάτι.

Η Σάντρα είναι όμορφη και το ξέρει. Άνετη, συγκρατημένη, με πρόσωπο ευγενικά σκανταλιάρικο, δημιούργησε μια διάθεση για ερωτικό παιχνίδι χωρίς ωστόσο να ενεργοποιήσει, ειδικά στην αρχή, τα πιο βαθειά και έκφυλα κύτταρα του ακόλαστου παρτενέρ της.

Λεβάντες, λαντάνες, πελαργόνια και μυρτιές. Γδύθηκε. Τα μάτια μου γέμισαν αίμα. Το σώμα της αδύνατο, στεγνό, με μικρό, στητό στήθος και οπίσθια σφιχτά. Τα διάσπαρτα τατουάζ δεν με ενόχλησαν, χάνονται σαν μικρές ατέλειες στο πανέμορφο κορμί.

Ήρθε προς το μέρος μου πονηρά. Παραμέρισα τα φτερά της. Λαμουριές, δωδωναίες, γαζίες, αψιθιές. Το δέρμα της απαλό, μετάξι. Το άγγιζα και έκλεβα νεότητα.

Με περιποιήθηκε με μια βαθειά υγρή πίπα, έχοντας στηθεί ηδονικά μπροστά μου. Έπαιζε με το βλέμμα της, προσπαθώντας να γεμίσει το κενό των φιλιών, που ήταν φευγαλέα όπως άμαθων εραστών. Την διέκοψα πριν εκραγώ. Τριφτήκαμε, γνωριστήκαμε. Περίπλοκο πως ταιριάζουν τα κορμιά και οδηγούνται στο κενό. Τσιμπούκι και πήδημα. Στοματικό και έρωτας. Κενό.

Το κενό όπως το ξέρεις, όπως το ξέρει,
Το κενό ανάμεσα στις λέξεις,
Το κενό από τον 4ο όροφο,
Το κενό μεταξύ των ανθρώπων,
Όπως τα περιστέρια στο πάρκο,
Όπως ο σκύλος δεμένος.

Στην Πατησίων, πάνω σε ένα αυτοκίνητο με κερματοδέκτη, βαστάει γερά το τιμόνι και χαμογελάει στο πρωινό φως. Πίσω του ο παππούς καπνίζει Παπαστράτο. Καμαρώνει συνομιλώντας με τον περίπτερα. Ο σκύλος δίπλα τους λυτός, περιμένει.
Τα νέα κρέμονται στα μανταλάκια,
Το αυτοκινητάκι σταματάει,
Το τρόλεϊ παλεύει με τις κεραίες του,
Ένα κέρμα ακόμη,
Γκαπ ο μοχλός και..

«Μια ωραία πεταλούδα
σ’ένα κήπο μια φορά
καμαρώνει και απλώνει
τα γαλάζια της φτερά.
Λάμπουν κόκκινες πιτσίλες
στα γαλάζια της φτερά
όλο τον καιρό γυρίζει,
και τα άνθη χαιρετά.
Πότε κάθεται στο ένα
πότε φεύγει και πετά…»,

Ένα κέρμα ακόμη για τον τελευταίο γύρο, που μυρίζει πάντα κατάρρευση, συντριβή και βάλσαμο.