Φίλτατε, έχουμε κράτος οπερέτα: έχει γίνει μία κύρια ανάκριση, και αφού τελείωσε η κύρια ανάκριση, έκαναν μία δεύτερη δικογραφία για ζήτημα το οποίο αφορά την κύρια ανάκριση η οποία έχει περατωθεί. Και ενώ η υπόθεση άγεται για το ακροατήριο, θα διενεργούνται παράλληλα ανακριτικές πράξεις για την έτοιμη να εισαχθεί υπόθεση, οι οποίες ανακριτικές πράξεις θα διαβιβαστούν στο δικαστήριο αφού ξεκινήσει η δίκη για συσχέτιση.
Και όλο αυτό, για ένα λόγο: γιατί έπρεπε να ''ικανοποιηθεί ένα δίκαιο αίτημα'' με την επίκληση της γονικής ιδιότητας. Αφού ήταν να το ικανοποιήσουν, ας μην έκλειναν την ανάκριση και να τελείωνε το καραγκιοζιλίκι. Τώρα, με την ''παράλληλη δικογραφία'', θα πάνε στη δική και μπορεί να ανακύψουν άλλα δικονομικά ζητήματα και καθυστερήσεις ενώ υποτίθεται θα ξεκίναγε.
Αφήνω ασχολίαστο το ότι σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα των εξετάσεων ήδη είναι αποφασισμένο να αμφισβητηθεί.
Όταν είσαι κράτος, είτε εφαρμόζεις το νόμο, είτε γίνεσαι περίγελως. Στην Ελλάδα επικρατεί το δεύτερο, καθώς ''νόμος είναι το δίκιο του εργάτη''.
Δε σχολιάζω τίποτα άλλο, άντε να ξεμπλέξουν τώρα με τη Ζωίτσα οι δικαστικοί που της έκαναν το χατίρι.