Κριτικές από Daniel90

Γίνεται ξαφνικά το μπαμ και σκάει μια Μαργκώ ή μια Λία για να γίνει το σώσε. Πέφτουν κυριολεκτικά σαν το μάνα εξ ουρανού σ’ αυτή την άνυδρη και ηλιοκαμένη γη όπου περιπλανιόμαστε μάταια σαραντατόσα χρόνια, μ’ αυτό τον πούστη που μας οδηγεί. Και πού μας πάει; Κύκλους κάνει. Μεσιτεύει όμως το μουνόπανο για τη θεόσταλτη τροφή οπότε τρέχουμε κι εμείς σαν τα ποντίκια για να ροκανίσουμε ό,τι είναι να ροκανιστεί.

Τι ντροπή όμως όλο αυτό το λαοπροσκύνημα. Αφού απορώ τόσες μέρες που το παρακολουθώ για το τι θα σκέφτονται αυτές οι ίδιες για εμάς: «καλά, αυτοί οι τύποι πρώτη φορά βλέπουν γυναίκα; Πρώτη φορά γαμούν μουνί; Ούτε οι μετανάστες της περιοχής τους δεν εκδηλώνουν τόση σεξουαλική πείνα».

Η ντροπή φυσικά δύσκολα ανεβαίνει ως τη συνείδηση, κι όταν ανεβαίνει δεν μένει επ’ουδενί αμέτοχη, αλλά παίρνει με τη σειρά της μέρος στο σεξουαλικό παιχνίδι. Τα αισθήματα υποτίμησης για τον εαυτό που παρουσιάζει τέτοιες ποταπές ροπές, το να μη μπορεί να ζήσει δηλαδή χωρίς πουτάνες, εκφράζεται με μαζοχισμό ή σαδισμό. Έτσι διαβάζω. Ικανοποιούμε την ατιμωτική συμβιωτική ανάγκη προσαρτώντας το αντικείμενο ή προσαρτώμενοι εμείς σε αυτό. Τοιουτοτρόπως επιτυγχάνονται και η συνεύρεση και η αποπροσωποποίηση.

Τίποτα το λοιπόν δεν προμηνούσε την εμφάνιση της Λίας κρίνοντας από το παρουσιαστικό των δύο προηγούμενων πουτάνων που παρέλασαν μπροστά μου. Η εμφάνισή της κατέλυσε αυτή την κατεστημένη ατμόσφαιρα γεροντίλας και ασχήμιας που έχει πλημμυρίσει όλη την περιοχή, μια ατμόσφαιρα που φροντίζουμε βέβαια να συντηρούμε γιατί πρέπει και αυτές οι άμοιρες να βγάλουν κάπως το μεροκάματο. Δεν μπορούμε να τις αφήσουμε έτσι.

Η ατμόσφαιρα λοιπόν απογειώθηκε θα έλεγε κανείς ποιητικά καθώς η Λία, παίρνοντας την καθιερωμένη στροφή της στο ενάμιση μέτρο για να επιστρέψει στα ενδότερα της υπηρεσίας, το γνωστό σε όλους μας κουζινάκι, και αφού με είχε κόψει επαρκώς, ένευσε επιδοκιμαστικά. Ε, αυτό ήταν: δήλωσα στην τσατσά ότι θα περάσω με τη Λία.

Η Λία όμως, για να μπω στο ψητό, αποδείχτηκε μούφα. Καταρχάς δεν θα την κατέτασσα στην κατηγορία πετίτ διότι μου θύμισε σαμιαμίδι. Άλλο το πετίτ, άλλο το σαμιαμίδι. Είναι οι κινήσεις της, ο τρόπος που προσφέρεται, που δίνεται, το τι νιώθει η ίδια πως έχει μέσα της για να προσφέρει. Οι πετίτ είναι πλούσιες σύμφωνα με τα μέτρα τους. Τα σαμιαμίδια δεν μπορούν είναι -ούτε όμως θα τα έλεγε και κανείς φτωχά, καθότι φαντάζομαι πως θα ‘ταν εξ ορισμού αδύνατο να χαρακτηρίσουμε ένα σαμιαμίδι πλούσιο ή φτωχό.

Επιπλέον ήταν υπέρ του δέοντος τυπική: λες και ήταν υποχρέωσή μου να καβλώσω απλώς και μόνο στην ψαύση του τέλειου στήθους της. Ε, τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι, εννοείται πως μιλώ για την πάρτη μου, οπότε το 80% της επιτευχθείσας στύσης μου για να μιλήσω επιστημονικά, την ώρα που με καβάλησε, άρχισε να κάμπτεται, οπότε προβλέποντας το μάταιο της όλης συνεύρεσης της ζήτησα να το τελειώσουμε με μια πίπα.

Ήταν πολύ συμπονετική, γεμάτη κατανόηση και ενσυναίσθηση, και δεν άφησε δευτερόλεπτο που να μη δείξει τα πρέποντα αισθήματα. Πλήρης στύση βέβαια ούτε έτσι κατορθώθηκε, αλλά φτάνει και περισσεύει η καλοσύνη που έδειξε. Δεν ξέρω, ίσως την άλλη φορά δοκιμάσω να μαστιγώσω καμία για όλη αυτή την ντροπή.

Αυτά. Καλά γαμήσια μάγκες και τα μάτια σας δεκατέσσερα. Σαράντα χρόνια στην έρημο είμαστε..

Τη Μαρίνα την είχα πετύχει την περασμένη βδομάδα στο Φωκαίας 19, αν θυμάμαι καλά, και δεν την είχα πάρει γιατί το μπουρδέλο βρομοκοπούσε (κοζάρισμα, μεταβολή και έξοδος). Η παρουσίασή της στο σαλόνι μου είχε προξενήσει μια ανοίκεια εντύπωση: προφανώς πρόκειται για ένα κορίτσι ελαφρών ηθών, πράγμα που τονίζεται και από την πλαστική που φαίνεται να έχει κάνει στα χείλη. Πάντως η συμπεριφορά της ήταν παράδοξα ανέμελη και γελαστική.

Εχτές την πέτυχα στο Φωκαίας 17Β (στον όροφο), το σαλόνι ήταν άδειο, με υποδέχτηκε η ευγενική τσατσά και αμέσως βγήκε η Μαρίνα. Φορούσε ένα λευκό ημιδιάφανο κορμάκι που άφηνε να διαγράφεται η καμπύλη του κόλπου της από κάτω. Με είδε που κάρφωσα τη ματιά μου στο μουνί της και, παρότι γελαστή, της ξέφυγε ένας γέλωτας που έκανε ακόμα πιο παράξενη την εντύπωση που σχημάτισα:
βγάζοντας τη γλώσσα της και μορφάζοντας, σεινάμενη-κουνάμενη, κατάλαβα ότι διαθέτει την απαραίτητη πουτανιά και συνάμα την ελαφρότητα των ηθών για να περάσω κάπως καλύτερα απ’ ό,τι προσδοκούσα. Και έτσι πλήρωσα το «αντίτιμο» και πέρασα στο δωμάτιο.
Γδύθηκα, ξάπλωσα, και στο τρίλεπτο περίπου ήρθε η Μαρίνα, κάθισε δίπλα μου και μου έτεινε αμέσως το απολυμαντικό χεριών: ανταποκρίθηκα το λοιπόν, απλώνοντας τα χέρια μου και τρίβοντάς τα για να απολυμανθούν. Κατόπιν έβγαλε το σουτιέν της, τα στήθη της είναι πεσμένα με μεγάλες σκούρες θηλές και μικρές ρώγες, αλλά όχι σακουλιασμένα, μου φόρεσε προφυλακτικό και πήρε στάση 69.
Για λόγους προφύλαξης δεν κάνω βουτιές στα μουνιά που ενίοτε μου ανοίγονται. Εξερευνώ απλώς με τη γλώσσα τριγύρω και επιφυλακτικά καθ’όλο το μήκος της επίμαχης περιοχής, αφουγκραζόμενος την αντίδραση της κοπέλας. Η Μαρίνα ήταν καθαρή και μοσχομυριστή. Στη συνέχεια της έδωσα εντολή να με καβαλήσει και αυτή με καβάλησε ανάποδα. Δυστυχώς αυτή η στάση δεν είναι το φόρτε μου, οπότε δεν πέρασε πολύς χρόνος προτού της ζητήσω να ξαπλώσει ανάσκελα για να την πάρω σε στάση ιεραποστολική. Το μουνί της είναι πηγάδι, παραταύτα κατόρθωσα να αντλήσω μια κάποια ηδονή, επιβάλλοντας τους ρυθμούς μου, ζητώντας της να σταματήσει τους ψεύτικους αναστεναγμούς και τα βογγητά -τόσο θέατρο, με έπιασαν γέλια- και φαντασιωνόμενος ότι της ξεσκίζω το στενό μουνί της.
Η Μαρίνα μου μίλησε στα ρωσικά (ντα, σπασίμπα κ.ά) και μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Πάντως δεν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Μια ακόμα ψυχή πιασμένη στα δίχτυα της σωματεμπορίας, που τα σκάει και για πλαστική στα χείλη.

Κι εγώ ένας πορνοπελάτης που αν τον πετύχουν, κατά τα λεγόμενά τους στα συνθήματα που γράφουν στους παρακείμενους τοίχους, οι αναρχικοί που έχουν κάνει κατάληψη του κτιρίου που βρίσκεται στη γωνία Φερών & Φυλής, θα του σπάσουν τα μούτρα.

Οπότε δεν είναι μόνο οι προφυλάξεις εντός του μπουρδέλου που πρέπει να έχουμε στο νου μας, αλλά και εκείνες εκτός.

Παρ’όλα αυτά, για να κλείσω, νομίζω ότι δεν είναι μόνο η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών που έχει υποστεί δραματική πτώση στις πιάτσες του πληρωμένου έρωτα, ούτε και η εμφάνιση των πουτάνων. Είναι προπάντων η πουτανιά, η διάθεση εκείνη που συλλαμβάνει επ’ αυτοφόρω τη δική σου διάθεση, πανέτοιμη και σεταρισμένη από την πείρα για να ανταποκριθεί με έναν τρόπο ανεπανάληπτο, μοναδικό και προσωπικό.

Διότι κανένας δεν γάμησε κρέας, κι όσοι το διατείνονται είναι επειδή περνάνε για κρέας κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο πρώτα. Κι η εξαφάνιση σχεδόν της πουτανιάς απ’ τις πιάτσες ίσως προδίδει την απαξίωση της κάθε πουτάνας να δώσει πρόσωπο σε κρέατα που ζητούν άλλα κρέατα.

Γιατί για μένα η πουτανιά είναι το υποκατάστατο του έρωτα, κι όχι απλά το γαμήσι.

Η Μαρίνα είναι καινούρια κοπέλα στον οίκο. Απ’ό,τι μου είπε σήμερα ήταν μόλις η δεύτερη μέρα της στη δουλειά. Έχει ξανάρθει παλιότερα στην Ελλάδα, οπότε η σημερινή δεν ήταν μόνο η δεύτερη μέρα της στη δουλειά αλλά κι η δεύτερη επίσκεψή της στη χώρα.

Είναι μικροκαμωμένη κι αδύνατη, σχεδόν σκίνυ, πράγμα περίεργο για μένα γιατί δεν είναι αυτό που λένε ο τύπος μου. Έλα όμως που από τη στιγμή που βγήκε στο σαλόνι μου την έπεσε με χαμόγελα, αγκαλιές και χάδια ώστε να περάσω, πράγμα και πάλι περίεργο, γιατί φορούσα μάσκα κι υπήρχαν άλλοι δύο πορνοπελάτες στον οίκο που ήταν αμάσκωτοι. Γιατί διάλεξε εμένα;

Έφυγα για να κάνω τη γύρα μου λέγοντάς της ότι μάλλον θα επιστρέψω. Ήθελα να το σκεφτώ και λιγάκι. Η περιοχή όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από άποψη υπηρεσιών έχει υποστεί ριζική υποβάθμιση. Το τοπίο έχει καταντήσει σχεδόν εξωπραγματικό, σαν εκείνους τους πίνακες της «ευρώπης μετά τον πόλεμο» του Μαξ Ερνστ.

Κάνοντας τη γύρα μου σκεφτόμουν ότι είναι λογικό να έχει ακριβύνει η αγορά του «πληρωμένου έρωτα» (τι πορνογραφική έκφραση) : δε θα ήταν αφύσικο, άραγε, να παρέμενε άθικτη και να έβγαινε αλώβητη από την υπερδεκαετή οικονομική κρίση; Η αγορά της Φυλής και των πέριξ του Αγίου Παντελεήμονα απευθύνεται πλέον στους κατοίκους της περιοχής. Στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα δηλαδή. Σε αυτά προφανώς ανήκω κι εγώ, αν και το να πληρώσω μια πιο ακριβή, ιδιωτική συνεύρεση, δεν μου είναι απαγορευτικό όπως για πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής, αλλά απλώς μια πολυτέλεια.

Εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρω τι ζόρια τραβάει ο κόσμος που μπορεί να διαβάζει, η Μαρίνα εμένα με κέρδισε με το κοριτσίστικο χαμόγελό της, ήταν τόσο οικείο και ταυτόχρονα τόσο παράταιρο μέσα στον γενικότερο ζόφο, που ένιωσα σαν τον ταξιτζή του Σκορτσέζε. Επέπρωτο να περάσω μαζί της σαν να έπαιζα σε ταινία. Όταν επέστρεψα η έκπληξη κι η χαρά της ήταν τόσο μεγάλες που με οδήγησε στο δωμάτιο και δεν με άφηνε, δίνοντάς μου φιλάκια.

Η βαθιά ανάγκη για ανθρώπινη επαφή που εκδηλώνεται αυτόματα -και λαμπρύνει τα πρόσωπα— μέσα στα πιο ακατάλληλα μέρη, φέρει τα σημάδια της κόλασης απ’ την οποία παλεύει να βγει. Κι αν μάλιστα παλεύει να βγει χωρίς να το ξέρει, είναι σαν να μην παλεύει καθόλου: απλώς εκδηλώνεται.

Μέσα στο δωμάτιο ήταν πολύ δοτική και απο-δοτική, έχει και δυο μεγάλα αγγελικά φτερά που καλύπτουν ολόκληρο το πάνω μέρος της πλάτης της, η Μαρίνα από τη Μολδαβία με το κοριτσίστικο πρόσωπο κράτησε όλη μου την αγάπη.

Απ’ό,τι μαθαίνω διαβάζοντας τις συζητήσεις που διεξάγονται αυτές τις μέρες εδώ μέσα, ανοίγει σιγά-σιγά κι η αγορά των Ρομά. Κάτι για Πέτρου Ράλλη, κάτι για Αγίου Μελετίου, έτυχε και σε μένα ένα περίεργο περιστατικό επί της Αχαρνών σήμερα, όπως και να ‘χει η ζωή προχωράει, αλλάζει, μεταμορφώνεται - οπότε από μένα είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ. Γιατί όχι;

Κατεχόμενος αίφνης από ένα αίσθημα ευφορίας εξαιτίας της ευόδωσης κάποιου προσωπικού μου στόχου, άρχισα να βολτάρω στο κέντρο της Αθήνας χωρίς να έχω προσχεδιάσει την επίσκεψή μου σε κάποιο μπουρδέλο. Τα βήματά μου, όμως, με έφεραν σχεδόν αυτόματα στη βρομερή περιοχή του Μεταξουργείου - σε αυτή τη χώρα των άπλυτων μπουρδελιάρηδων.

Προφανώς κάποιο προσωπικό μου έλλειμμα με κρατάει τόσο καιρό μακριά από τη σύναψη σχέσεων με το άλλο φύλο. Πού πήγε άραγε η επιθυμία μου να αρέσω και να μου αρέσουν; Γιατί να προσφέρω τον εαυτό μου σαν ένα κομμάτι κρέας στις πουτάνες που πουλάνε τον εαυτό τους ως ένα κομμάτι κρέας; Δεν έχω κάτι άλλο να δώσω; Πώς και γιατί έφτασα ως εδώ;

Η αποπνικτική μπόχα των περισσότερων μπουρδέλων με πετούσε κυριολεκτικά έξω από αυτά στα πρώτα δυο βήματα που έκανα για να εισέλθω. Αυτό το μίγμα ποδαρίλας, ιδρώτα και σπέρματος σε χώρους με μηδενικό αερισμό αποτελεί μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται. Πώς να το πω, αγγίζει τα όρια του μη μεταδόσιμου. Εξ ου και η αστραπιαία μεταβολή για την έξοδο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η είσοδος σε τέτοιους χώρους σηματοδοτεί από μόνη της μια τελετουργία διάβασης όπου η ψυχή εξομοιώνεται με το κρέας και ότι, συνακόλουθα, οι πορνοπελάτες μεταλαμβάνουν το σώμα και το αίμα μιας κατώτερης μορφής ζωής, καθιστάμενοι μύστες μιας τόσο μεγάλης απάρνησης που κανείς δεν μπορεί να τη δει γιατί απλούστατα δεν περιορίζεται στο μετάξι.

Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια αλλά μόνο στο μετάξι αντικρίζουμε, οσφραινόμαστε και βάζουμε το χέρι μας επί τον τύπο των ήλων - ως εάν η ζωή στην Αθήνα να υπενθύμιζε, κάπως αόριστα, την ξεχασμένη υπόσχεση μιας κάποιας προοπτικής. Όχι. Εδώ, στο μετάξι, η κυριολεξία πνευματοποιείται ακριβώς γιατί είναι τόσο απίστευτη.

Εισήλθα στο μπουρδέλο λοιπόν, παραμέρισα την κουρτίνα που κρέμεται σε απόσταση ενός πήχυ από την πόρτα, βγήκε η τσατσά, και παρουσίασε τις δύο πουτάνες. Το όνομα της άλλης δεν το συγκράτησα. Η Αλεξάνδρα, εκεί πάνω στον ουρανό, έχει ένα βλέμμα τσαχπίνικο -ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, ή τουλάχιστον έτσι με κοίταξε- οπότε καταρρίφτηκε μέσα μου κάθε ενδοιασμός και δήλωσα ευθαρσώς στην τσατσά ότι θα την πάρω.

Έτσι και έγινε λοιπόν. Η Αλεξάνδρα μέσα στο δωμάτιο θα πάρει τον χρόνο της, θα φροντίσει να σε χαλαρώσει, θα σε περιποιηθεί - έτσι έκανε με μένα, εσάς μπορεί να σας ξαποστείλει. Πάντως γλωσσόφιλα και 69 δεν αποτόλμησα. Και η ίδια μου είπε ότι δεν είναι αυτή που κάνει τελειωτικό στοματικό, αλλά η άλλη. Προς ενημέρωση εκείνων που κρατούν αρχείο.

«Αυτά λοιπόν τα νέα
Της Αλεξάνδρας
Που μου 'λεγε "δεν ξέρει
Τι θα πει άντρας "».

Στάθμευσα στην Εμμανουήλ Μπενάκη, στο κέντρο, και το πήρα με τα πόδια· προορισμός μου ήταν η Αλκαμένους. Ήτανε όμως Σάββατο κι είχε λαϊκή, στις έξι περίπου το απόγευμα οι επαγγελματίες ακόμα μαζεύανε τους πάγκους· οι δύο οίκοι επί της Αλκαμένους ήτανε κλειστοί, μονάχα το οίκημα επί της Περγάμου ήταν ανοιχτό· δεν το σκέφτηκα καν να επισκεφτώ την Ειρήνη: ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει με τη φιλότιμη αυτή σεξεργάτρια. Μεγαλώσαμε πια. Προσέχουμε...
Συνέχισα ευθεία κι έκανα δεξιά στην Αγίου Μελετίου, διέσχισα την Αχαρνών κι έκανα αριστερά στη Φυλής: κι ο αριθμός 200 κλειστός. Πήρα τ'ανάστροφα την οδό, επισκέφτηκα τα σπιτάκια της Αγκύρας (έχει ανοίξει κι ένα καινούριο που μόλις το πήρα είδηση) και συνέχισα για την Ελένη και τη Βερόνικα της Διδύμου· ήθελα κάτι σίγουρο και κλασικό. Εις μάτην όμως, καθώς κι αυτός ο οίκος ήτανε κλειστός.
Έτσι βρέθηκα να περιμένω να εμφανιστεί η Ιβάνκα στο Διδύμου 27, η οποία βγήκε για να ενημερώσει την υπηρεσία ότι ο πελάτης στο δωμάτιο την είχε μόλις πληρώσει για έναν ακόμα γύρο –"περιμένετε δέκα λεπτάκια ακόμα", με ενημέρωσε η ευπροσήγορη "τσατσά" . Ε, και δεν περιμένω;
Στην εμφάνισή της διέκρινα κάτι παιδιάστικο και χαριτωμένο μαζί, ούτε σπασμένη τη βρήκα, ούτε πρόστυχη. Ναι, η Ιβάνκα φαίνεται ένα γλυκό κορίτσι για το οποίο δεν σου περνάει με τίποτα απ'το μυαλό ότι ασκεί το επάγγελμα της εκδιδόμενης γυναίκας. Ένευσα καταφατικά στην υπηρεσία, μπήκα στο δωμάτιο και πλήρωσα.
Η Ιβάνκα με τα πολλά ήρθε, οι ρόγες της ήταν ερεθισμένες και πονούσε, πλακωθήκαμε στα γλωσσόφιλα, κι έχω την εντύπωση πως άμα δεν άλλαζα τροπάρι ακόμα εκεί θα ήμασταν να γλωσσοφιλιαζόμαστε. Μου στήθηκε στα τέσσερα, τη γύρισα τ'ανάσκελα για να την κοιτώ στα μάτια και λίγο αργότερα τελείωσα.
Δεν ξέρω αν παίρνει τίποτα ουσίες, γεγονός είναι πως πάνω στα γλωσσόφιλα, κατά τη διάρκεια του σεξ αλλά και μετά το πέρας της πράξης, την ώρα που σκουπιζόταν διεξοδικά, έσκαγε ξαφνικά στα γέλια. Εννοώ απότομα και ξαφνικά, της φεύγανε μέχρι και τα σάλια. Δυο φορές ρώτησα να μάθω το λόγο, στα αγγλικά, και μου απάντησε ότι γελούσε από ευτυχία. Όπως και να 'χει δε βρήκα (και δε βρίσκω) τίποτα μεμπτό, και της ευχήθηκα κάθε ευτυχία.
Η Ιβάνκα είναι ένα απλό, καθημερινό κορίτσι, για το οποίο καλό είναι να γνωρίζουν οι παλιοί ότι τις εποχές που η Φυλής ήταν στα πάνω της, για βαθμολογία θα 'παιρνε-δε θα 'παιρνε το 5άρι. Όχι ότι κάνει κάτι λάθος ή δεν είναι επαρκής στις υπηρεσίες της· απλώς, ανάμεσα στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει.
Η επίσκεψη έγινε νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου 6/5, εννοείται δεύτερη βάρδια. Στον οίκο εργάζονταν ακόμα η Τζούλια και η Τάνια.