Λεωνίδου 28 (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Τετάρτη, ώρα 18:04
Ο καιρός ήταν βροχερός.
Στο σαλόνι του ορόφου με υποδέχτηκε μια χαμηλού αναστήματος, μεσήλικη, διοπτροφόρος υπηρεσία.
«Γεια σου καλό μου. Κοπελιά αστέρι! Περιποιητική, μικρή, δεν βιάζεται... και κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, ανεβαίνει από πάνω...»
«Γεια σου!», μου ευχήθηκε η Κατερίνα βγαίνοντας απ' το κουζινάκι — την Κατερίνα την είχα δει, στο συγκεκριμένο μπουρδέλο, σε μία πρωινή τσάρκα μου πριν τέσσερις μέρες. Επρόκειτο για νεαρή Ρουμάνα —πιθανότατα αθιγγανίδα— με ίσιο σκούρο καρέ μαλλί στο ύψος της σιαγόνας, ενδιαφέρον πρόσωπο στο ημίφως, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο αδύνατο κορμί, μέτριο ανάστημα, ταττού στη δεξιά κνήμη εξωτερικά.
«...εξήντα εννιά, ισπανικό. Περάστε! Σιγά σιγά, χωρίς προβλήματα–». «Ορίστε!», της έδωσα δέκα ευρώ. «Περάστε!», μου έδειξε ένα απ' τα ευρύχωρα αλλά θεοσκότεινα και ψιλοάθλια δωμάτια.
«Γεια σου!», μου ξαναευχήθηκε η πόρνη μπαίνοντας ύστερα από δύο λεπτά. «Γεια σου, καλησπέρα. Tι κάνεις;». «Καλά είμαι», πλησίασε το κρεβάτι — μόλις είχα ξαπλώσει. «Εσύ είσαι η Κατερίνα;», ρώτησα για σιγουριά... «Ναιαι!», απάντησε κι αφήνοντας την καπότα στο κομοδίνο κάθισε — πλάτη σε μένα. Στη συνέχεια ξεβρακώθηκε, αφήνοντας τον στηθόδεσμο στη θέση του.
Αμέσως έκανε να μου φορέσει το προφυλακτικό. «Κάτσε, καλύτερα να το βάλω εγώ αυτό», είπα κι εκείνη μου το έδωσε. Το κράτησα στη χούφτα μου. «Δεν μου λες Κατερίνα... Κανένα φιλάκι, εδώ (στήθος), εδώ (λαιμό), δίνεις;». «Ναι». «'Αντε, δώσε μου να καυλώσω λίγο και μετά θα βάλουμε την καπότα...».
«Ματς-μουτς...», τα φιλάκια της ήταν σιγανά κι επιφανειακά και το ελάχιστο γλείψιμό της —σε θηλές, λαιμό— ακρογλώσσιο.
«Θέλεις πίπα;», με ρώτησε ύστερα από λίγο — είχα ψιλοκαυλώσει. Αμέσως ξετύλιξα το ελαστικό κατά μήκος της ψωλής και... «Ναι, κάνε λίγο πίπα να δούμε», συμφώνησα.
Το τσιμπούκι της ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων φιλιών και του γλειψίματός της.
Στα τέσσερα, που της ζήτησα, στήθηκε καλά και το μουνί της μου φάνηκε φιλόξενο, οπότε ύστερα από κάμποσες παλινδρομήσεις ολοκλήρωσα.
Καθώς ετοιμαζόμουν —η Κατερίνα είχε αποχωρήσει— άκουγα την τσατσά στο σαλόνι να εξηγεί σε αλλοδαπούς πώς παίζεται το "παιχνίδι": "Ten euros, ten minutes! No finish in ten minutes, go! Okay?"

Τετάρτη, ώρα 18:02
Οι τζίτζικες ακούγονταν σε όλη τη διαδρομή: από τ' αυτοκίνητο, μέχρι την είσοδό μου στο μπουρδέλο.
Στο μισοφωτισμένο σαλόνι του ορόφου κάθονταν δύο ημεδαποί — ένας σε κάθε πάγκο. Κάθισα και του λόγου μου παραπέρα. 'Υστερα από λίγο, με βαριά βήματα, μας πλησίασε μία χοντρή, ηλικιωμένη, Ελληνίδα υπηρεσία.
«Θα πάτε πουθενά λεβέντες, σε κανένα χωριό;», ρώτησε καθώς απίθωνε τον κώλο της στον πάγκο. Οι άλλοι δύο κούνησαν αρνητικά το κεφάλι. Κοίταξε προς το μέρος μου. «'Οχι όχι», απάντησα κι εγώ. «'Οχι ε; Πού να πάμε, ε; 'Ετσι, θα μείνουμε εδώ», διαπίστωσε μελαγχολικά. «Καλά είναι κι εδώ», σχολίασε ο ένας απ' τους συναγωνιστές. «Δεν είναι καλά, αν δεις εκεί που μένω εγώ...», πρόσθεσε εκείνη.
Τα λεπτά περνούσαν, ενώ κατά διαστήματα, απ' το διπλανό δωμάτιο, ακούγονταν σειρές από σιγανά «πλαφ».
Κάποια στιγμή μια πόρτα άνοιξε και... «Γεια σας! Τι κάνουν τα παιδιά;».
Μία μετριοχαμηλού αναστήματος χοντρούλα, μ' ενδιαφέρον προσωπάκι και διπλοσάγονο, ίσιο ξανθό μαλλί πιασμένο πίσω, μεσαίο στήθος κι ένα τρίμπαλ στην οσφύ, μας χαμογέλασε.
«Το κοριτσάκι μου κάνει όλες τις στάσεις, το ωραιότερο τσιμπούκι κάνει, δεν υπάρχει καλύτερο! Μουνάκι, πισωκολλητό, από πάνω, εξήντα εννέα, ισπανικό. Είναι τέλεια! Καμία δεν υπάρχει σαν κι αυτή!», ζωήρεψε η τσατσά.
Οι δύο συναγωνιστές έγιναν μπουχός. 'Ενας άλλος, που είχε έρθει αργότερα, κι εγώ παραμείναμε στις θέσεις μας. 'Εβαλα το χέρι στην τσέπη ψάχνοντας τα δύο τάλληρα. «'Ελα λεβέντη μου!», η κίνησή μου δεν είχε περάσει απαρατήρητη απ' την υπηρεσία.
«Πώς σε λένε;», ρώτησα την παχουλή κοπέλα. «'Αννα», απάντησαν με μία φωνή τσατσά και πόρνη. «'Ελα από δω!», μου έδειξε η πρώτη ένα απ' τα παλιά δωμάτια.
Πριν μπω, ζήτησα πίστωση χρόνου τριών λεπτών για να πλυθώ κομματάκι. «Μπορεί και πέντε λεπτά, γιατί κι εγώ θέλω να πλυθώ!», με καθησύχασε η 'Αννα.
«Εγώ τελείωσα!», μου χαμογέλασε ανοίγοντας την πόρτα ύστερα από τέσσερα λεπτά. «Μπράβο!», της χαμογέλασα επίσης — όρθιος κι ολόγυμνος, δίπλα στο κρεβάτι. «Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκα να μάθω καθώς κι εκείνη έμενε, σιγά σιγά, ολόγυμνη. «Καλά, εσύ;». «Κι εγώ καλά είμαι». 'Οπως ξάπλωνα σχολίασα: «Ζέστη ζέστη!». «Πολύ! Πολύ ζέστη, καλοκαίρι!», συμφώνησε γονατίζοντας πλάι μου.
«Από πού είσαι;», ρώτησα χαϊδεύοντας τη φαρδιά κωλάρα της. «...αρία». «Βουλγαρία;». «Ουγγαρία!». «Α, Ουγγαρία!».
Τώρα εκείνη, έχοντας πάρει θέση εγκάρσια στο σώμα μου, περιέφερε τα βυζιά της επί και πέριξ των γεννητικών μου οργάνων.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εκτός από δω;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «'Αργος, Αγρίνιο». «Εδώ στην Αθήνα;» (Χα χα χα, κανονική ανάκριση!). «Λιοσίων, Παιωνίου».
Επίσης, εκτός απ' την περιφορά του στήθους της, φιλούσε κι έγλειφε θηλές — αλλά μόνο θηλές! Από μένα, φιλιά (εκτός στόματος) και γλειψίματα, όλα κανονικά!
Δεν άργησε η ώρα που πήρε να ετοιμάζει την καπότα. Την οποία και ξετύλιξε, κατά μήκος του καυλιού μου, με το στόμα... Η πίπα που ακολούθησε δεν ήταν άσχημη.
Της ζήτησα να την πάρω στα τέσσερα. Πήρε θέση. Πήρα θέση. Τον έτριψα λίγο —πριν τον χώσω— κι αφού τον έχωσα, έπειτα από μερικές παλινδρομήσεις, έχυσα...
Πριν φύγει μ' επαίνεσε για την καθαριότητά μου...
«"Είσαι πολύ καθαρός, είσαι πολύ καθαρός", αλλά μόνο στο στήθος με φίλησες!», "παραπονέθηκα" με τη σειρά μου.
Υποσχέθηκε πως την επόμενη φορά θα είναι πιο θερμή μαζί μου...

...δεν μπορώ να καταλάβω τι αρρώστια κουβαλάνε κάποιοι , που σέρνουν μαζί τους τεράστια αγριεμμένα και καυλωμένα λυκόσκυλα , αλλά αφού δεν μου δάγκωσαν το πέος
εκεί που έπινα τον καφέ μου, το αντιπαρέρχομαι...
...αντίκρυσα την Βανέσα μια ψηλή μελαγχροινή νεαρή γκόμενα με γυαλιά , απαξιωτικό ύφος ,ωραίο σώμα και χυτές καλοσχηματισμένες μαστικές καμπυλότητες , που διέγειρε μέσα μου παράξενα ένστικτα να την απαλλοτριώσω , να την αλώσω να την ξεσκίσω κοινώς...
πλήρωσα το απαξιωτικό 10άρικο και τηνπερίμενα ύπτια στην πορνοκλίνη
- "βγάλε το βρακί σου" με διέταξε και υπάκουσα
της δακτυλοσκοπούσα τον κόλπο ενώ εκείνη με πεομάλασσε μέχρι την επίτευξη μιας 80άρας στύσης.
-"μπορείς απο πάνω ?"
-"όχι" μου είπε κοφτά , και στήθηκε κυνικά τουρλώνοντας τα οπίσθια , εμπνέοντάς μου έναν αγνό κυνισμό, ήθελα να τιμωρήσω την έπαρσή της...
της γράπωσα τις λαγόνιες ακρολοφίες και άρχισα να την πεοκρούω εκ των όπισθεν και μετά απο ένα σύντομο κρεσέντο εξέπεμψα ένα ρομαντικό μηκυθμό ανακούφισης μαζί την έκκριση σπέρματος το οποίο συμπαρέσυρε την έκχυση του εγκεφαλικού οπιοσεροτονινεργικού χυμού...
...στο πλακόστρωτο της ιάσωνος οι ρομαντικοί πάκηδες κρέμαγαν τους φαλούς τους έξω και εξέκριναν το ουροαμμωνιακό υγρό περιεχόμενο των ουροκύστεών τους...
...ήταν πολύ ρομαντικά!

...18ώρες γαμήσι στο χώρο διατήρησης του ανθρώπινου κρέατος (νοσοκομείο)χτές , μικρό διάλειμμα σήμερα και αύριο ακόμα ένα 24ωρο ξέσκισμα.
καθόμουνα ζαλισμένος στην καφετέρια και προς έκπληξή μου το οργαστικό αντανακλαστικό ήταν ακόμα ζωντανό και επιζητούσε αντικείμενο έκφρασης.
...είδα ένα κοντούλι λεπτούλι μελανόχρωμο θήλεο με ωραίο κώλο και πόνταρα 1ρόζ χαρτοπετσετάκι στην ικανοποίησή μου...
...ακάλυπτη πεολειχία ενώ απέδιδα ασπαστικό φόρο τιμής στην εύσχημη γλουτιαία χώρα της.
την ανέβασα απο πάνω μου για λίγο και ύστερα την έσπρωξα εκ των όπισθεν μέχρι το σπερμομυξάριο να χυθεί...
...της έκανα ένα κομπλιμέντο αλλά ήταν βιαστική για τον επόμενο πελάτη...
...οδηγούσα αφηρημένος στους σκοτεινούς δρόμους χαζεύοντας τα τεχνητά φώτα απο τις βιτρίνες και τις κολώνες...

Τρίτη, ώρα 18:16
Στο σαλόνι του οροφομπουρδέλου καθόταν ένας συναγωνιστής. Κάθισα κι εγώ παραδίπλα. Οι πόρτες των τριών δωματίων ήταν ανοιχτές, ενώ η μουσική ακουγόταν δυνατά. Μια υπηρεσία με στεντόρεια φωνή εμφανίστηκε απ΄το κουζινάκι. «Γεια σου... γεια σας!», διόρθωσε αμέσως, διαπιστώνοντας πως τελικά ήμασταν δύο. «Τι κάνετε άνδρες;». «Γεια σας!», ευχήθηκε και μια νεαρή με ίσιο καστανόξανθο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, γλυκό πρόσωπο, μικρό στήθος, μέτριο ανάστημα, κανονικό κορμί, φαρδιά λεκάνη, διπλόφαρδο κώλο και χοντρά μπούτια με κυτταρίτιδα. Πρόσφατα την είχα ξαναδεί σε κάποιο άλλο μπουρδέλο, αλλά δεν θυμόμουν σε ποιο...
«Με 10 ευρώ, μουνάκι, τσιμπουκάκι, ελεύθερα πιασίματα, φιλάκια στα βυζάκια, πισωκολλητό! Πολύ καλή στο δωμάτιο άνδρες, με 10 ευρώ! Απλούστατο και ωραίο πρόγραμμα!», ενημέρωσε ολοκληρώνοντας η τσατσά.
Απ' την τσέπη έβγαλα το χαρτονόμισμα. «Εδώ (μου έδειξε μια ανοιχτή πόρτα), εδώ (έδειξε τη διπλανή), όπου θέλετε (έδειξε την απέναντι)!». «Ας πάω εδώ», διάλεξα στην τύχη, μιας κι είχα μπει και στα τρία. «Πηγαίνετε!», συμφώνησε.
Στο ευρύχωρο παλιό δωμάτιο το τζάμι ήταν ανοιχτό, οι κουρτίνες τραβηγμένες και τα παντζούρια κουφωτά, με αποτέλεσμα ένα άοσμο περιβάλλον, ενώ και το σεντόνι φαινόταν καθαρό. Παρ' όλα αυτά το έλεγξα με την παλάμη μου. Η νεαρή πόρνη μπήκε μέσα ακριβώς εκείνη τη στιγμή. «Μόλις τ' αλλάξαμε τα σεντόνια!», μου έκανε γνωστό μειδιώντας. Απάντησε πως την έλεγαν Νατάσα. Πριν γονατίσει, δίπλα μου στο κρεβάτι, έμεινε ολόγυμνη κι άλειψε το αιδοίο της με λιπαντική γέλη. Ετοίμασε την καπότα και τότε μου είπε κάτι που δεν έχω ξανακούσει από κάποια άλλη: «Μπορείς να κρατήσεις λίγο να το βάλω;». «Να κρατήσω θέλεις;». «Ναι». Ακολούθησα την επιθυμία της κι εκείνη προσπάθησε να το εφαρμόσει σαν κάλτσα. «'Οταν είναι ξεκαύλωτο, μπαίνει δύσκολα η καπότα...», σχολίασα. Δεν είπε τίποτε. Την επόμενη στιγμή ξεκινούσε να ρουφάει. Το πουλί μου ανταποκρινόταν, αλλά με βραδύ ρυθμό. Με πίεζε και με τον αγκώνα της στη μέση... «Λίγο το χέρι σου εάν θέλεις, με πιέζει εδώ!...». Αμέσως το τράβηξε συνεχίζοντας το ρούφηγμα. «Δεν σηκώνεται καλά...», παρατήρησε ύστερα από λίγο. «Για προσπάθησε λίγο ακόμα, ούτε 3 λεπτά δεν πέρασαν απ' τη στιγμή που μπήκες», είπα χαμογελώντας. Η μέτρια πίπα πράγματι συνεχίστηκε. «Φιλάκια στο στήθος δεν δίνεις, ε;», ρώτησα. «Εντάξει, αλλά δεν το συνηθίζω...», είπε μαγκωμένα. «Οκέι, άστο τότε...», την έβγαλα απ' τη δύσκολη θέση. Με το ζόρι τίποτα δεν γίνεται. Μα και εάν ακόμα γίνει, συνήθως είναι σαν να μην έγινε... Τέλος πάντων, μια υποτυπώδης στύση υπήρχε οπότε της ζήτησα να πάρει θέση για πισωκολλητό γονατιστό. Στηρίχθηκε στ' αντιβράχια και τα γόνατά της, ύψωσε τον κώλο κι έστρεψε το πρόσωπο στον πλαϊνό καθρέφτη. Η θέα του τουρλωμένου πισινού, του ξυρισμενου αιδοίου και του στρογγυλού περικλανίδιου ήταν ερεθιστική, όμως η πούτσα μου σκλήρυνε ικανοποιητικά λίγο αργότερα, εντός του κόλπου.
«Λίγη υπομονη γιατί το μωρό είναι στο δωμάτιο, έτσι μωρό μου;», ακούστηκε η τσατσά απ' έξω. «Πολύ δυνατή φωνή έχει αυτή!», σχολίασα προκαλώντας το χαμόγελό της Νατάσας, το οποίο παρατήρησα διαμέσου του επίτοιχου πλαϊνού καθρέφτη. Κατάφερα να εκσπερματώσω ύστερα από λίγο.
«Από πού είσαι; Μιλάς καλά ελληνικά», τη ρώτησα καθώς ετοιμαζόμασταν. «Ελληνίδα είμαι». «Σοβαρά;...». Επίσης μου απάντησε πως είχε δουλέψει στα «τραπεζάκια» (Κολωνού 27 όροφος), στο Μεγάλου Αλεξάνδρου 22 όροφο (εκεί την είχα δει!...), στο Κολωνού 15 δεξιά (τρίτες βάρδιες). Τέλος μ' ενημέρωσε πως στον συγκεκριμένο οίκο εργάζεται πρωί κι απόγευμα.

...δεν ξέρω τι παράξενη πιρφορία μ'έπιασε , αλλά όταν είδα ένα νεανικό ψιλόλιγνο σωματάκι με μικρό στήθος και ευειδές προσωπάκι ξανθούλι , η παρόρμηση μετατράπηκε σε ποντάρισμα , παρόλο που η εμπειρία κραύγαζε να αποχωρήσω.
στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα η εμπειρία χρόνων μου χτύπησε το κεφαλοκαυκι και μου είπε "ρε μαλάκα σε προειδοποίησα τι άλλο θες να σου κάνω?"
η κοπέλα την οποία δεν την ψέγω και δεν την κατηγορώ για την απειρία της , ξεκίνησε πίπα σε πεσμένο πέος την οποία την διέκοψε 3 (τρείς) φορές στα (10-20-30sec) για να με ρωτήσει αν ήταν έτοιμο το ημίστυτο πέος μου για πεοκολποπαράτριψη σε ιεραποστολική στάση .
στάση την οποία δοκίμασα , αλλά με ισχνές μαστογλουτοκαμπυλότητες , απόλυτα παθητική συμπεριφορά και υπο-ημίστυτο εντέριο, κατανόησα ότι η πιο σώφρων επιλογή ήταν να διακόψω την διαδικασία και να φυλάξω σπέρμα για τον επόμενο στόχο...
δεν της βάζω κάτω απο τη βάση γιατί ήταν ευγενική και φαινόταν δεκτική στις συμβουλές μου , οπότε η διάγνωση είναι ότι έχει και χρόνο και δυνατότητα να αποκτήσει την "πουτανιά" που δεν έχει ακόμα...
το δωματιάκι άκρως καλαίσθητο για μετάξι.

Μετα απο 2 χρονια ξανα στην Αθηνα και επισκεψη στο Μεταξουργειο, μετα απο 3 μετριες εως αποτυχημένες επισκεψεις της προηγούμενες 2 μερες μπηκα στο συγκεκριμενο μπουρδελο και η τσατσα μου παρουσιασε τη κοπελα απο την Ιταλια οπως η ιδια λεει ( ιταλικα δε ξερω ελεγε παντως 2,3 λεξεις ) απο εμφανιση η κοπελα ηταν μια μελαχρινη κοντουλα ομορφουλα με πολυ λιγα κιλα παραπανω και βυζι μετριο αν και φενεται αρκετα μεγαλο πριν βγει το σουτιεν, στα του αγωνα τωρα ηταν η πρωτη που μπηκε στο δωματιο ( σε σχεση με της 3 αλλες κοπέλες στα αλλα μπουρδελα στο Μεταξι που ειχα παει) που δεν εβαλε προφυλακτικο σε πεσμενο μοριο ( το χειροτερο μου ) φιλλακια στο λαιμο μου στο στηθος γλυψιμο στα αρχιδια και λιγο ισπανικη με εκαναν ντουρο, στησιμο στα 4 και τελος, δε πηγα σε αλλη σταση μια και με ειχε φτιαξει πολυ απο τα προκαταρκτικα και δεν αντεξα πολυ.10 στο πάρκινγκ γιατι πηγα με τα ποδια απο το χοτελ

Διερχόμουν την εξώπορτα του υπερυψωμένου ισόγειου μπουρδέλου την ώρα που η υπηρεσία παρουσίαζε την κοπέλα σε αρκετούς συναγωνιστές. «Τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, οι στάσεις όλες! Δέκα ευρώ, θα περάσετε πολύ καλά, είναι πολύ καλή μέσα!».
Επρόκειτο για μία νέα την ηλικία, τσουπωτή, χαμηλού αναστήματος, μελαχρινή πόρνη, με καστανό μπουκλωτό μαλλί μέχρι την πλάτη, γλυκό φιλήδονο πρόσωπο, μεσαίο στήθος, φέροντας ένα τατουάζ στη δεξιά της ωμοπλάτη.
«Πολύ καλή!», τόνισε κοιτάζοντας με στα μάτια. «Εντάξει, θα δω, ευχαριστώ πολύ!», είπα και στράφηκα προς την κοπέλα. «Πώς σε λένε;». «Ελένα». «Ελένα, μάλιστα, ηηη... Πώς τη λένε;...», προσπάθησα να θυμηθώ. «Μαριά;», ρώτησε η τσατσά. «Ναι!». «'Εφυγε από δω». «Α, έφυγε!...». «'Εφυγε, ναι». Τότε παρενέβη η Ελένα. «Μαρία, άλλο μαγαζί, μαγαζί 19». Την ευχαρίστησα κι ακολούθησα τους τελευταίους συναγωνιστές που αποχωρούσαν. «Να 'στε καλά!», άκουσα πίσω μου την υπηρεσία.
'Οταν επέστρεψα –στο τέλος της τσάρκας–, βρήκα άλλη τσατσά, ξανά κόσμο στο σαλόνι και τις δύο πόρτες των δωματίων κλειστές.
«Καθίστε λίγο», μου πρότεινε εκείνη. «Θα περάσω!», της έκανα γνωστό. Οπότε, μιας και τα δύο δωμάτια εκείνη την ώρα ήταν κατειλημμένα, μ' έβαλε στο τρίτο δωμάτιο του οίκου! 'Ενα δωμάτιο την ύπαρξη του οποίου είχα μάθει από εξωθεσμικό συναγωνιστή. Από τότε είχα προσπαθήσει κάποιες φορές να εκβιάσω τους τσάτσους να με βάλουν και μένα εκεί αλλά πάντα αρνούντο την ύπαρξή του λέγοντάς μου πως διαθέσιμα ήταν μόνο τα δύο δωμάτια που έβλεπα και που είχα μπει στο παρελθόν, εκείνο του σαλονιού και το άλλο του διαδρόμου.
«Ελάτε από δω», είπε ανοίγοντας μου από μέσα την πόρτα που βλέπει στο σαλόνι, ενημερώνοντάς με ταυτόχρονα πως «η κοπέλα έχει έναν πελάτη ακόμα». «Δεν πειράζει, εγώ περιμένω!». «Εντάξει, ωραία, δώστε μου τα 10 ευρώ...». «Αυτό είναι το μυστικό δωμάτιο, ε;», χαριτολόγησα δίνοντάς της το χαρτονόμισμα. «Το μυστικό δωμάτιο», επανέλαβε, «είναι το πιο καθαρό γιατί έρχονται λίγοι εδώ, πολύ λίγοι, είναι και ζεστό, ευχαριστώ!», και μ' αυτά τα λόγια έκλεισε πίσω της την πόρτα. «Τέλεια!», είπα κοιτώντας ένα γύρω.
Είχαν περάσει 7-8 λεπτά όταν άκουσα την Ελένα να ζητάει από την υπηρεσία να της ανοίξει την πόρτα. «Τι διάολο, κλειδωμένος ήμουν τόση ώρα;...», αναρωτήθηκα.
«Ciao!», με χαιρέτησε με χαμόγελο. «Γεια σου!». «Τι κάνει;». «Καλά είμαι Ελένα, από πού είσαι εσύ;». «Ιτάλια!».
«Κρακ κρακ κρακ!», έτριξε δυνατά το ικανοποιητικό κατά τ' άλλα κρεβάτι κάτω απ' το βάρος μας.
Η Ελένα ξεκίνησε με φιλάκια-γλειψιματάκια στο στήθος και τις θηλές μου, παίζοντάς μου ταυτόχρονη μαλακία. Της χάιδευα και του λόγου μου τ' αφράτα καπούλια, δαχτυλιάζοντας την κωλοχαραμάδα της, ενώ τη φιλούσα-έγλειφα στα μάγουλα, στον λαιμό, στα βυζιά. 'Οταν ψιλοχοντροκαύλωσα μου πέρασε το ελαστικό και προχώρησε σε μία μέτρια πίπα που συμπεριλάμβανε κι εξωτερικούς γλωττισμούς. Της ζήτησα να σταθεί στα τέσσερα. «Εσύ... στα 4!». Συμφώνησε. «Αχά!». Αρχισα να γαμάω. «Πλαφ πλαφ παλφ!». Κατά τη διάρκεια της γάμευσης εκείνη βογγούσε ευλογοφανώς και πετούσε κουβέντες ιταλιάνικες... 'Εχυσα χωρίς ν' αλλάξω στάση.

Κυριακή, ώρα 10:45
«Περάστε!», μου είπε ο χοντρός διοπτροφόρος τσάτσος, από το κουζινάκι του ισόγειου αυτού μπουρδέλου. Κάθισα. Την επόμενη στιγμή στεκόταν στον διάδρομο, μπροστά απ' την εξώπορτα, με την πόρνη δίπλα. «Τέλειο, καυλιάρικο μωράκι, δέκα ευρώ! 'Οποια στάση θέλετε να γαμήσετε, είναι η καλύτερη!...». «Τι κάνεις;». Αυτή που ενδιαφερόταν να μάθει ήταν μια μελαχρινή, γεματούλα, μέτριου ύψους κοπέλα απ' τη Ρουμανία, με ίσιο καστανό μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, ψιλοέκφυλο προσωπάκι, μεσαίο στήθος μ' ευμεγέθη περιθηλαία άλω και προπετείς ρώγες, που έφερε ταττού στο εσωτερικό του αριστερού καρπού της.
«Πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, μουνάκι σε όλες οι στάσεις!», συνέχισε ο υπηρέτης (μου άρεσε το «μουνάκι σε όλες τις στάσεις»!). «'Ελα να περάσεις ωραία!», συμπλήρωσε η νεαρή ιερόδουλη. «Πάρα πολύ καλή!... Παιχνιδιάρα, καυλιάρα, τέλεια στο κρεβάτι!», πρόσθεσε εκείνος. «Θα περάσω! Πώς είναι τ' όνομά σου;». «Ντιάνα!».
«Εντάξει μωρό μου;... Τι κάνεις, καλά είσαι;».
Χρειάστηκε να περιμένω τρία λεπτά της ώρας, στο ικανοποιητικό δωμάτιο, για ν' ακούσω τις ερωτήσεις της χαμογελαστής Ντιάνας.
Ξεκίνησε παίζοντας το πουλί μου και γλείφοντας-φιλώντας επιφανειακά τις θηλές του στήθους μου και τον λαιμό μου. Το κρέας της ήταν σφιχτό και τα βυζιά της (τα οποία έγλειψα-ψιλοδάγκωσα) αφράτα. Η καλυμμένη πίπα της ήταν μέτρια κι έλαβε χώρα πρώτα με μένα ξαπλωμένο και στη συνέχεια γονατιστό πάνω στο κρεβάτι.
Κατά τη διάρκεια του πισωκολλητού γονατιστού (καλοσχηματισμένο, ξυρισμένο μουνί και ωραία στρογγυλή ροδέλα) εγένετο σκότος! «Οπ, διακοπή ρεύματος!», είπα αυθόρμητα. Την αισθάνθηκα να κοκαλώνει. «Συνεχίζουμε, δεν πειράζει!», πρόσθεσα. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «Τι έκανες;». Η αγανακτισμένη φωνή του τσάτσου ζητούσε ευθύνες. Μια μεσήλικη γυναικεία φωνή δικαιολογήθηκε. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». Και ξαφνικά, εγένετο φως! «Α, ήρθε!», έκανα, ενώ κι η Ντιάνα γέλασε ανακουφισμένη. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». 'Επειτα από αρκετά «πλαφ» ξαφνικά, ξανάσβησαν τα φώτα! «Ωωω, τι γίνεται;», αναρωτήθηκε η πόρνη. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «Χα χα χα, ξανάρθε!», φώναξα εγώ μετά από λίγο. Ε, μέχρι που έχυσα, παραμένοντας στην ίδια στάση, δεν είχαμε άλλο επεισόδιο.
«Γεια σας και συγγνώμη για την ενόχληση!», μου φώναξε ο υπηρέτης, απ' το κουζινάκι, καθώς έφευγα.

...κατέβηκα μετάξι με ίλιγγο απο τα ντεσιμπέλ και την αλκοόλη και κάθησα στο σαλόνι του εν λόγω τσαρδιού.
απο τα δωμάτια μέτρησα 3 πακιστανούς να εξέρχονται και εντέλει εμφανίστηκε ένα τσουπωτό κοντοπούτανο με ωραίο χαμόγελο κάπως μελαμψόχρωης επιδερμίδας με ωραίες μεσαίου μεγέθους μαστικές καμπυλότητες.
...η παράτριψη ήταν η αλληλοδιαδοχή , μαστολειχίας ,εκατέρωθεν τραχηλολειχίας, πέολειχίας , ιππαστί στάση και τέλος κυνική στάση...
...ήταν πολύ καλά.
η κοπέλα δεν πολύ μιλούσε ελληνικά , αλλά το χαμόγελο του αποχωρισμού ήταν η ευχάριστη σκέψη που με συντρόφευε όταν περπατούσα μεχρι το αμάξι ,με μικρή αστάθεια απο τους διάφορους εκκριμένους νευροδιαβιβαστές που επέπλεαν στο κεφάλι μου...