Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 18:04
Ο καιρός ήταν βροχερός.
Στο σαλόνι του ορόφου με υποδέχτηκε μια χαμηλού αναστήματος, μεσήλικη, διοπτροφόρος υπηρεσία.
«Γεια σου καλό μου. Κοπελιά αστέρι! Περιποιητική, μικρή, δεν βιάζεται... και κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, ανεβαίνει από πάνω...»
«Γεια σου!», μου ευχήθηκε η Κατερίνα βγαίνοντας απ' το κουζινάκι — την Κατερίνα την είχα δει, στο συγκεκριμένο μπουρδέλο, σε μία πρωινή τσάρκα μου πριν τέσσερις μέρες. Επρόκειτο για νεαρή Ρουμάνα —πιθανότατα αθιγγανίδα— με ίσιο σκούρο καρέ μαλλί στο ύψος της σιαγόνας, ενδιαφέρον πρόσωπο στο ημίφως, μικρό στήθος, καλοσχηματισμένο αδύνατο κορμί, μέτριο ανάστημα, ταττού στη δεξιά κνήμη εξωτερικά.
«...εξήντα εννιά, ισπανικό. Περάστε! Σιγά σιγά, χωρίς προβλήματα–». «Ορίστε!», της έδωσα δέκα ευρώ. «Περάστε!», μου έδειξε ένα απ' τα ευρύχωρα αλλά θεοσκότεινα και ψιλοάθλια δωμάτια.
«Γεια σου!», μου ξαναευχήθηκε η πόρνη μπαίνοντας ύστερα από δύο λεπτά. «Γεια σου, καλησπέρα. Tι κάνεις;». «Καλά είμαι», πλησίασε το κρεβάτι — μόλις είχα ξαπλώσει. «Εσύ είσαι η Κατερίνα;», ρώτησα για σιγουριά... «Ναιαι!», απάντησε κι αφήνοντας την καπότα στο κομοδίνο κάθισε — πλάτη σε μένα. Στη συνέχεια ξεβρακώθηκε, αφήνοντας τον στηθόδεσμο στη θέση του.
Αμέσως έκανε να μου φορέσει το προφυλακτικό. «Κάτσε, καλύτερα να το βάλω εγώ αυτό», είπα κι εκείνη μου το έδωσε. Το κράτησα στη χούφτα μου. «Δεν μου λες Κατερίνα... Κανένα φιλάκι, εδώ (στήθος), εδώ (λαιμό), δίνεις;». «Ναι». «'Αντε, δώσε μου να καυλώσω λίγο και μετά θα βάλουμε την καπότα...».
«Ματς-μουτς...», τα φιλάκια της ήταν σιγανά κι επιφανειακά και το ελάχιστο γλείψιμό της —σε θηλές, λαιμό— ακρογλώσσιο.
«Θέλεις πίπα;», με ρώτησε ύστερα από λίγο — είχα ψιλοκαυλώσει. Αμέσως ξετύλιξα το ελαστικό κατά μήκος της ψωλής και... «Ναι, κάνε λίγο πίπα να δούμε», συμφώνησα.
Το τσιμπούκι της ήταν στο επίπεδο των προηγούμενων φιλιών και του γλειψίματός της.
Στα τέσσερα, που της ζήτησα, στήθηκε καλά και το μουνί της μου φάνηκε φιλόξενο, οπότε ύστερα από κάμποσες παλινδρομήσεις ολοκλήρωσα.
Καθώς ετοιμαζόμουν —η Κατερίνα είχε αποχωρήσει— άκουγα την τσατσά στο σαλόνι να εξηγεί σε αλλοδαπούς πώς παίζεται το "παιχνίδι": "Ten euros, ten minutes! No finish in ten minutes, go! Okay?"