Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Καθαρά Δευτέρα χτες και η μέρα με βρήκε μόνο στην (άδεια) Αθήνα, ενώ το βραδάκι γυρω τα μεσάνυχτα στα παμβρωμικα στενά του αριστοκρατικού Μεταξιού.

Παρκάρω ακριβώς έξω από υποκατάστημα τράπεζας επί της πλατείας Καραϊσκάκη, λόγω ότι υπάρχει επαρκής φωτισμός ενώ λίγο πιο πέρα είχε στήσει μπλόκο η τροχαία σε οδηγούς. Η περιοχή δεν ενδείκνυται για ασφαλές παρκάρισμα διότι στα γύρω στενά είδα αρκετά κομμάτια από θρυματισμενα τζάμια σε διάφορα σημεία.

Τουρνέ, γυροβολιες και χτένισμα της γύρω περιοχής ψάχνοντας για ένα μιλφογκιλφ με μεγάλα βυζιά. Αρκετές αστοχες επισκέψεις γυρίζω απογοητευμένος προς το αμάξι και πριν το πάρω απόφαση πως δεν θα έβρισκα κάτι, έκανα μια τελευταία, απέλπιδα επίσκεψη στο εν λόγω μαγαζι. Το συγκεκριμένο ήταν το μόνο ανοιχτό σε όλο τον δρόμο και δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ στην μικρή μπουρδελιαρικη προϊστορία μου.
Μπουκαρω και βλέπω την Μαίρη φορώντας ένα μαύρο baby doll που τόνιζε τις βυζάρες της. Εμφανισιακά είναι μια σχετικά ψηλή νταρντανα(αν όχι χοντρή), 50+ ετών Ρωσίδα με βυζιά 5αρια, με κοιλια σαμπρέλα και μπούτια διαμέτρου ρεζέρβας Toyota RAV4. Το όλο τεμάχιο ζύγιζε γύρω 110+κιλά ενώ είχε ένα τατουάζ στην ωμοπλάτη που της προσδιδε ένα στυλ (πχ πανκ ροκ). Όσο για το πρόσωπο της χαμογελαστο, γλυκό, με ξανθό βαμμένο μαλλί και σαρκώδη φυσικά χείλη. Να σημειώσω πως ενώ υπήρχε τσατσά που δεν ήξερε γρι ελληνικά, εκείνη (Μαίρη) εκτελούσε χρέη πληροφοριοδότη. Το πρόγραμμα τα γνωστά χωρίς όμως γλωσοφιλα και πρωκτικό. Στην ερώτηση της:"Πάμε μέσα αγορίνα;" πλησίασα σιγά σιγά την εξώπορτα και ενώ θεωρώ τον εαυτό μου μερακλή σε πολλές δύσκολες αποστολές- περιπτώσεις εκείνη τη στιγμή κολωσα και έφυγα διακριτικά λέγοντας ένα γρήγορο "ευχαριστώ".

Ομως, βαθιά μέσα μου κάτι μού έλεγε πως πρέπει να κάνω την καταδρομική ανωμαλία (λόγω τεράστιων βυζιων) και όφειλα να γράψω μια πρόσφατη κριτική για το εν λόγω ίδρυμα που είχε μείνει στα αζητητα.
Κάθισα στο αμάξι κανά τέταρτο, παρατηρώντας με απάθεια έναν ζητιανο μετανάστη να μιλάει σε κάτι αβγαλτους 17χρονους Άγγλους για ποδόσφαιρο. Έτσι τακτοποιώ στην άκρη τις όποιες αναστολές και ξαναγυρίζω στον τόπο του εγκληματος με σιγουριά. Περιχαρής η ίδια, δίνω το παράβολο στην τσατσά και μπαίνω στο δωμάτιο περιμένοντας. Ύστερα από λίγο, σκάει η "κοπέλα" με ένα μαύρο στριγκακι το οποίο είχε κρυφτεί από την κοιλιά και μέσα στα κωλομερια- καρπουζια. Μια γρήγορη πίπα με προφυλακτικό εκ μέρους της (το ζήτησα εγώ "με"), λίγο χαιδεμα της περιοχής για έξτρα τόνωση και στήσιμο ιεραποστολικό διότι ήταν η μόνη στάση που βόλευε των 2 μας (cowgirl αν και το ρώτησα για πλάκα το αρνήθηκε- ευτυχως διότι θα ήμουν με σπασμένη λεκάνη στο ΚΑΤ). Κάρφωνα κάνα 5λεπτο και έπαιζα με τις ζελεδενιες βυζάρες της. Ο χρόνος πέρναγε γρήγορα και με ενημέρωσε να βιαστώ αλλά που να τα βγάλω πέρα ο κακομοίρης. Ήμουν σαν μαρίδα που είχε περιτυλιχθει από ένα ογκώδες χταπόδι.

Επειδή είμαι της άποψης πως κάποια μάχη μπορεί να χαθει αλλά όχι ο πόλεμος, ηθελα οπωσδήποτε εγκεφαλικά τουλάχιστον την καλτιλα που ζούσα να την απογειωσω στο ύψιστο επίπεδο! Έτσι, της πληρώνω άλλο ένα παράβολο των 10€, τη στήνω στα 4 και την σφυροκοπαω αλύπητα οπότε και πέταγε κάτι μουγκρητά με συνοδεία "ναι καυλιάρη μου" ενώ λίγο αργότερα έρχεται το τέλος μέσα της (στον σκούφο δλδ).

Τέλος, το δωμάτιο παλιό με αρκετούς καθρέπτες και νιπτήρας με σαπούνι, αλλά νομίζω πως τα σεντόνια δεν αλλάζονται τακτικά.

-Συμπέρασμα: Για την (κλινική) περίπτωση μου ήταν μια εμπειρία-ανωμαλια που ήθελα να την κάνω για τον εαυτό μου, συν ότι δεν ήθελα να γυρίσω άπραγος στο σπίτι. Πάντως με το χέρι στην καρδιά δεν θα το ξανατολμουσα (έπαθα και έμαθα).

Λογικά μιλώντας: Αν δεν τα πάτε καλά με τα βάρη ώστε να μπορείτε να την κουλαντρησετε, δεν ιδρώσετε τη φανέλα να κάνετε εσείς όλη τη δουλειά για να περάσετε καλά και γενικά να καταβάλετε αρκετή προσπάθεια μην το τολμήσετε.