Δυστυχώς λοιπόν, όλοι οι ενεργοί συνεργάτες των καταπιεστών (αλλόθρησκων όπως οι Οθωμανοί, αλλοδαπών όπως οι Γερμανοί, αλλά και ομόθρησκων ντόπιων όπως οι συνταγματάρχες της χούντας), όπως και όσοι συνεργάστηκαν παθητικά καθήμενοι στα αυγά τους και μην κάνοντας απολύτως τίποτα για να ανατραπεί η τυραννία, αντί να παραδεχθούν ότι είναι ατομιστές που φρόντιζαν μόνο τους εαυτούς τους και την δική τους επιβίωση ανεξάρτητα αν πέθαινε ο διπλανός τους, ή στην καλύτερη περίπτωση να ομολογήσουν ότι από φόβο δεν είχαν το σθένος, πρόβαλαν ως επιχείρημα την ρεαλιστική τους στάση και αντιμετώπιση.
Ευτυχώς λοιπόν να λέμε που υπήρξαν και οι ιδεαλιστές, γιατί σήμερα μπορεί και να φοράγαμε τούρκικο φεσάκι, ή να κυκλοφορούσαμε με υποχρεωτικά ραμμένη πάνω στα ρούχα μας ταμπελίτσα με σύμβολο υπήκοου Β΄ κατηγορίας ή δούλου.