Όλες οι κριτικές για την Αναστασία - Φυλής 109Α (Μπουρδέλα) Άγιος Παντελεήμονας/Πλατεία Βικτωρίας

Πρωί Σαββάτου. Πίνοντας το καφεδάκι μου , τσεκάρω το χαρτάκι που έχω σημειωμένους τους οίκους στο Μεταξουργείο με μέση βαθμολογία εσωτερικού χώρου άνω του 7. Σύμφωνα με κριτικές στο Bou site.
Όλοι βρίσκονται επί της Κολωνού. Προσπαθώ να μειώσω τα έξοδα του αγοραίου έρωτα. Από το εικοσάρικο να πέσω στο δεκάρικο.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα η εικόνα της Κίρας έχει στοιχειώσει την φαντασία μου.
Βρίσκομαι ξαπλωμένος στο λερό σεντόνι με ανοιχτά τα πόδια. Το καυλιτζέκι μου σαν το πυρακτωμένο σίδερο στην αφή και στην όψη. Ξάφνου η πόρτα ανοίγει. Είναι εκείνη. Το βήμα της λικνιστό, γεμάτο χάρη και δυναμισμό.
Αθώο κι επικίνδυνο μαζί. Η Κίρα ένα έκφυλο αιλουροειδές.
Πλησιάζει προς το μέρος μου. Η λευκή νεανική της σάρκα εκτυφλωτική. Σέρνετε σαν φίδι και πλησιάζει το κορμί της πλάι στο δικό μου. Η ανάσα μου κόβεται. Με τα δάχτυλά της αγγίζει διστακτικά και γρατζουνά το τριχωτό μου στήθος. Φέρνει το πρόσωπό της μπροστά από το δικό μου. Την κοιτάζω έκθαμβος. Χάνομαι μέσα στις κρυστάλλινες λίμνες των ματιών της.
Με μια γρήγορη κίνηση την αρπάζω σφιχτά από την λεπτή της μέση. Φέρνω τα χείλη της κοντά στα δικά μου. Σαν βεντούζα τα κολλάω στα δικά της. Την γλωσσοφιλάω με πάθος και με μπόλικο σάλιο.
Έπειτα γραπώνω με δύναμη τα σφριγηλά της κωλομέρια. Τα ζουλάω με τόση δύναμη που λίγο ακόμα και θα της ξερίζωνα το κρέας. Η Κίρα μουγκρίζει από καύλα. Σπάζει την μεσούλα της και τινάζεται προς τα πίσω. Με μια επιδέξια κίνηση αρπάζει το προφυλακτικό. Το εναποθέτει με μαεστρία στο πρησμένο παλούκι μου. Φέρνω αμέσως την λεκάνη της λίγο πιο μπροστά και το καρφώνω με δύναμη στην νεανική σφιχτή μουνάρα της.
Η Κίρα κραυγάζει σαν άγριο ζώο. Εγώ έχω σηκωθεί από το κρεβάτι. Την βαστάω όρθιος στον αέρα. Κρατώ σφιχτά το κωλαράκι της και την ανεβοκατεβάζω επάνω στο κατάρτι μου. Γρήγορα. Ακόμα πιο γρήγορα. Πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω. Σαν εκσκαφέας οργώνω αλύπητα το σφριγηλό μπουμπούκι της. Μουνί και πούτσος είναι έτοιμα να πάρουν φωτιά…Η Κίρα ουρλιάζει από ηδονή. Το κορμάκι της σπαρταρά η ανάσα της γίνεται όλο και πιο γρήγορη. Με αναφιλητά σχεδόν πλησιάζει ως την κορύφωση. Το κορμάκι της στα στιβαρά μου χέρια μια πύρινη δάδα. Την ξεμουνιάζω δίχως έλεος.
Καπνοί αρχίζουν να βγαίνουν από το αιδοίο της. Ιουιουιουιουιουιουιουιουιου... Η γριά ανοίγει την πόρτα με αγριοφωνάρες κι έναν μπαλτά στο χέρι…
Ανοίγω τα μάτια. Ξεχάστηκα για ακόμη μια φορά στο όνειρο. Σηκώνομαι. Ρίχνω νερό στην μούρη να συνέλθω . Τακτοποιώ τα της οικείας. Αφόδευσα, έπλυνα κωλοτρυπίδα σχολαστικά…Βούρτσισα δόντια. Απέθεσα τζελ στα μαλλιά ως υπογόης που είμαι. Ενδύθηκα την μπορδελένια στολή εργασίας. Δίπλωσα κι έβαλα με προσοχή το χαρτάκι στην τσέπη του παντελονιού.
Πήρα μαζί μου υγρό τζελ απολυμαντικό. Χαρτομάντηλα. Τα γυαλιά μου. Το μπουκαλάκι νερό υπό μάλης.
Προς τον σταθμό του Ηλεκτρικού ολοταχώς. Τα σκέλια μου να χλιμιντρίζουν.
Κατεβαίνω σταθμό Λαρίσης. Κατευθύνομαι Λιοσίων 73Β. Κάθομαι αναπαυτικά στον λερό καναπέ. Περιμένω με ανυπομονησία. Η γριά βγαίνει και παρουσιάζει δυο τσουπωτές που δεν συγκράτησα όνομα και την φολίτσα Σοφία. Απογοήτευση. Πηγαίνω παραδίπλα. Κάθομαι αναπαυτικά στην λερή πολυθρόνα. Παρατηρώ τα ανάγλυφα σχέδια στην κόκκινη ταπετσαρία. Ησυχία. Χάνομαι σε σκέψεις. Αναπολήσεις του παρελθόντος. Ρεμβασμοί του παρόντος. Εικόνες από τα μπουρδέλα και εικόνες άσχετες μιας σκόρπιας ζωής που έχει απωλέσει και αναζητά μάταια ένα σαφές περίγραμμα. Ακούω το βουητό από το κλιματιστικό. Η θερμότητα που παράγει δημιουργεί κάτι αποπνικτικό. Περιμένω. Τίποτα.
«Θα περιμένω άλλα δέκα λεπτά και θα φύγω» είπα από μέσα μου κοιτάζοντας την ώρα στο κινητό. Άλλωστε αξίζει τον κόπο. Ίσως να είναι η Κίρα εδώ.
Ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού. Ένα χέρι σπρώχνει με αποφασιστικότητα την πόρτα. Εισέρχεται ένας ψαρομάλλης κύριος. Κάθεται στην διπλανή πολυθρόνα. Είναι από αυτούς του μεσόκοπους που θαρρείς τους ξέβρασε η ζωή. Αδιάφορη φυσιογνωμία. Απροσδιορίστου ηλικίας.
«Είδες δίπλα τι παίζει;» με ρωτάει.
«Είναι μια μελαχρινή λεπτή που πήγα μαζί της την προηγούμενη εβδομάδα και δυο τσουπωτές» του απαντάω.
«Είναι καλή η μελαχρινή;»
«Εντάξει καλή είναι, τυπική»
«Οι άλλες είναι χοντρές δηλαδή;»
«Κοίταξε να δεις» του λέω « Για μένα μια γυναίκα είναι χοντρή όταν έχει κοιλιά. Θεωρώ όταν έχει κιλά στα μπούτια ή στον κώλο τότε έχει πιασίματα. Είναι τσουπωτή».
«Χάλασε το επίπεδο πολύ» είπε τότε.
« Ε, ναι αν συγκρίνεις με δεκαετία 90 ή 2000 σίγουρα. Νομίζω ότι οι μοντελέ πουτάνες πάνε πλέον στα στούντιο. Δεν ξέρω… εγώ ποτέ δεν έχω πάει σε στούντιο να δώσω 50 ευρώ» μονολόγησα.
«Σε στούντιο πάνε λες; Έχω πάει μία φορά σε στούντιο»
«Νομίζω αυτοί που πάνε στα στούντιο έχουν και την οικονομική άνεση» του απάντησα
«Τον ρώτησα αν θέλει να με ακολουθήσει μετά στο Μετάξι. Εφόσον δεν έχει κάτι αξιόλογο εδώ».
Εκείνη την στιγμή η γριά βγήκε και ανακοίνωσε την Σίντι και μια άλλη χοντρή πατσαβούρα. Ανασηκώθηκα και κατευθύνθηκα στην έξοδο. Ο ψαρομάλλης με ακολούθησε.
« Άντε φιλαράκο, καλή συνέχεια» με χαιρέτησε και πέρασε το κατώφλι στο Λιοσίων 73Β.
Συνέχισα την διαδρομή μου κατηφορίζοντας προς τον σταθμό Λαρίσης. Μια ομάδα νεολαίων αναρχικών έχει στηθεί έξω από την είσοδο του μετρό. Παρατηρώ αρκετά φίνα γκομενάκια ανάμεσα. Με το μπουκαλάκι νερό υπό μάλης περνώ επιδέξια ανάμεσα από το πλήθος.
Κατεβαίνω Μεταξουργείο . Κατευθύνομαι προς Κολωνού.
Το πρώτο τσαρδί που μπήκα μου έφερε θύμισες από μια εποχή αλλοτινή. Με ταξίδεψε σε χρόνια καύλας και νιότης που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε που δεν σιχαινόμουν την μπόχα και τη δυσωδία. Παρά με την πύρωση στα σκέλια αψηφούσα κάθε κίνδυνο εδώ στα στενοσόκακα του Μεταξιού.
Ένας πορνόγερος με αθλητική αμφίεση περίμενε στο χολ. Μια μεσόκοπη ξανθιά πατσούρα πόρνη βγήκε να μας καλωσορίσει.
Στάθηκα όρθιος μαζί με τον γέρο.
Κοίταζα απέναντι την πολυκαιρισμένη αφίσα. Μια ξανθιά μουνάρα με ολόσωμο μαγιό αποθέτει την κωλάρα της στο αστραφτερό καπό ενός σούπερ καρ της εποχής εκείνης.
Εκείνη την στιγμή βγήκε εμφανώς με καλή διάθεση από το δωμάτιο ένας συναγωνιστής. Μεσόκοπος μου φάνηκε αλλά που νεάνιζε. Βουκεφάλας με χαίτη και μπόλικες στρώσεις μπριγιαντίνης. Κολλητό μαύρο τζιν σαν πλανητάρχης. Τζιν μπουφάν και μπλουζάκι μέταλ μπάντας. Από το μεγάφωνο παιάνιζε η Άννα Βίσση. Η γριά μπήκε στο δωμάτιο αμέσως μετά να ψεκάσει και να καθαρίσει.
« Κοίτα να δεις που εδώ κάποια τσαρδιά μπορεί να είναι πιο καθαρά από την Φυλής » σκέφτηκα.

Όμως μόνο άλλοι δύο χώροι ήταν όντως αξιοπρεπείς. Κι οι τάνες μέσα εκεί μπαζούκας. Όλα τα υπόλοιπα τσαρδιά άθλια .
Χαμόσπιτα και καταγώγια του Μεταξιού. Τριγύρω Πακιστανοί και σχιστομάτηδες. Παρακατιανοί μπαρμπάδες. Λαϊκοί τυπάδες που ρίχνουν το βόλι τους όταν δεν πηγαίνουν γήπεδο ή όταν δεν ξημεροβραδιάζονται στα προποτζίδικα.
Είδα κι αποείδα και αφού έφαγα κι ένα κράξιμο από μια τάνα και την τρανς γριά όταν δεν καταδέχτηκα να κάτσω στον λερό καναπέ του οίκου αποχώρησα.
Είπα να κατέβω Αττική. Μήπως πετύχω παρά την λαϊκή την σκινάρα Μαριάννα.
Εξερχόμενος του Ηλεκτρικού διέκρινα τους πάγκους της λαϊκής. Το Αλκαμένους 113 θα είναι σίγουρα κλειστό. Βαδίζω επί της Περγάμου… Ξαφνικά, μια μυρωδιά τσίκνας εισβάλλει στα ρουθούνια μου. Μπανίζω λαίμαργα τα καλαμάκια πάνω στην σχάρα. Η καντίνα απέναντι ακριβώς από το Περγάμου 27Β με τις γριές πουτάνες θωρηκτά.
Συνεχίζω ακάθεκτος την πορεία μου γιατί η πείνα που έχω στα σκέλια είναι ακόρεστη . Φτάνω Αχαρνών. Περνάω απέναντι.
Βλέπω από μακριά ένα πετίτ γλυκό μουνάκι μελαχρινό. Έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Με πλησιάζει. Τα βλέμματά μας συναντιούνται. Έχει ελαφρώς ευρύ μέτωπο. Το υπόλοιπο προσωπάκι συμμετρικό. Μάτια μεγάλα εκφραστικά. Φορά γυαλάκια. Διακρίνω κάτι μικρές φλεβίτσες στον κρόταφο. Είναι γοητευτικές. Το κάνω 18 με 20 χρονών. Ά ρε τα νιάτα. Αυτό το κοριτσάκι να’ χα για λίγο στην αγκαλιά μου να μου πάρει τον καημό.
Μπροστά μου η οδός Φυλής. Στρίβω δεξιά. Ατενίζω την μπορδελένια γη που εκτείνεται μπροστά και πέρα από τον ορίζοντα. Περνώ μπροστά από το γνώριμο 109 Α.
Διαβαίνω το κατώφλι. Ένας νεανίας κατεβαίνει τα σκαλιά. Τον ρωτάω το όνομα της κοπέλας.
« Θα σε γελάσω φίλε » μου απαντά.
Ανεβαίνω. Κάθομαι στο λερό καναπεδάκι. Βγαίνει η Αναστασία. Ρωσίδα. Μιλφογκίλφ από αυτές που γουστάρω. Από αυτές που ξυπνούν τα πορνικά μου ένστικτα. Μελαχρινή. Σώμα κανονικό. Γύρω στο 1,70. Έχει γοητευτικό πρόσωπο. Μου θύμισε την Ελένη Βιτάλη στα νιάτα της…Μου χούφτωσε τον καβάλο…Με τα πολλά περνάω στα ενδότερα…Ήταν όμορφα με την Αναστασία αν εξαιρέσω την τσιγαρίλα από το στόμα της. Το πρόγραμμά της απλό.
« Πώς και δεν έχεις παντρευτεί; » την ρωτάω αφού συνουσιαστήκαμε και λίγο πριν εξέλθει της κάμαρας.
« Γιατί να παντρευτώ; Είναι καλό να παντρευτείς;»
« Αυτό εσύ το ξέρεις. Να παντρευτείς κάποιον για να μην δουλεύεις » της απάντησα.
« Σε περιμένω να ξανάρθεις. Έλα άλλες δέκα φορές και μετά θα παντρευτούμε » με διαβεβαίωσε.
Αποχώρησα από τον οίκο. Ξαναπήρα τους δρόμους για τον σταθμό Αττική.
Βρίσκομαι μέσα στον συρμό. Κόσμος πολύς. Πιάνω το κινητό και ανοίγω την εφαρμογή γνωριμιών που έχω κάνει συνδρομή.
Κανένα μήνυμα. Ούτε από γριά ούτε από νέα.
« Αυτά είναι . Δεν υπάρχει σάλιο εκεί έξω » σκέφτηκα.
Εκείνη τη στιγμή η κοιλιά μου άρχισε να γουργουρίζει.
Έφτασα στο προορισμό μου μετά από λίγο. Πήρα τον δρόμο για το σπίτι.
Γδύθηκα κι έβαλα τα ρούχα στον κλίβανο. Είχα ανάψει από πριν τον θερμοσίφωνα κι έτσι το νερό ήταν ακόμα ζεστό. Έκανα ντουζ και το ευχαριστήθηκα. Σκουπίστηκα, ντύθηκα.
Έβγαλα τα μπιφτέκια από το ψυγείο. Ο κρεοπώλης της γειτονιάς κάνει και γαμώ τα μπιφτέκια. Τα έβαλα με λίγο λαδάκι στο γκριλ.
Ήρθε η ώρα να τα γυρίσω. Ο κιμάς από μοσχαράκι τους προσδίδει ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα. Σαν το κόκκινο του καδμίου. Τα γύρισα από την άλλη πλευρά με προσοχή.
Έκλεισα το καπάκι του φούρνου και τα παρατηρούσα .
Άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια.