Κριτικές από Man-With-No-Name

Εβδομάδα εξτρά άδειας απο τη δουλειά, και είπα να περάσω το βράδυ με παλιάς κοπής μπουρδελότσαρκα, ξεκινώντας απο Μετάξι και όπου με βγάλει.
Μετά απο κάμποση περιήγηση, και απανωτές δόσεις απογοήτευσης απο την τραγική γενικότερη κατάσταση παρακμής που επικρατεί, περισσότερο μέσα στα σπίτια παρά έξω, κατέληξα στο υπόγειο... δεν ήταν καν στις επιλογές "για αργότερα" αλλά, βλέποντας τι παίζει, αποφάσισα να ρίξω τα χοντρά σε ένα ακά τελειωτικό τσιμπούκι πριν πάω για άλλα.
"κοπέλα" η Ναταλί. Τα εισαγωγικά στη λέξη κοπέλα, λόγω ηλικίας, που πρέπει να κόντευε τα 70, ένα σκελετωμένο Gilf, με όμως αρκετή τσαχπινιά και κουράγιο, για την ηλικία της.
Αντικειμενικά, αν την έβλεπα στο δρόμο, ούτε στις μεγαλύτερες καύλες μου δεν θα σκεφτόμουν καν "να την είχα τώρα στο κρεβάτι", αλλά το είχα βάλει σκοπό να μην αλλάξω περιοχή άχυστος, ήταν και το μοναδικό, ακόμα και ανάμεσα στα παραοσιακά τσιμπουκάδικα της περιοχής που ανακοίνωνε τελειωτικό στο πρόγραμμα και δεν το σκέφτηκα. Έδωσα το κόκκινο και πέρασα. Χώρος, για τα δεδομένα της περιοχής ικανοποιητικά καθαρός, σεντόνια με ελάχιστα σημάδια απο προηγούμενες επισκέψεις. Χρόνος αναμονής αρκετός, αν και είχα περάσει εαυτόν απο αυστηρή αποστείρωση πριν βγω απο το σπίτι, για να πλύνω τον μικρό, όπου και παρατήρησα πλήρη έλλειψη απο τασάκια... γαμώ τη γκαντεμιά μου, ούτε να ανάψω τσιγάρο περιμένοντας δε μπορούσα...
Εν τέλει, αν και δεν υπήρχε άλλος πελάτης στο δωμάτιο, η Ναταλία έκανε κανένα δεκάλεπτο να έρθει, οπότε έφαγα περίπου 6 λεπτά να περιμένω σαν την άδικη κατάρα... και, ελαφρώς ξενερωμένος, σε βαθμό που σκεφτόμουν να ανοίξω την πόρτα, γυμνός, και να υπενθυμίσω οτι είμαι κι εγώ εδώ. Με τα πολλά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η Ναταλί... προς τιμήν της, δεν ντράπηκε να βγάλει το κορμάκι που φορούσε. Εκτιμώ τη γυναίκα που είναι συμφιλιωμένη με το σώμα και την ηλικία της.
Στα του αγώνα τώρα... τυπικά, για επίπεδο περιοχής προκαταρτικά, με λίγα χαδάκια, φιλάκια σε ρώγες, το κλασικό στήσιμο ανάμεσα στα πόδια μου για να μη φτάνω να πιάσω τίποτα και πλήρης αδιαφορία για το αν θέλω σκούφο ή όχι όταν κατέβηκε προς τα κάτω. Πίπα τυπική, ουδέτερη, οριακά αδιάφορη, αλλά τίμια, χωρίς χέρι και χωρίς δόντι. Ελαφρώς μονότονη, με οριακό παιχνίδισμα γλώσσαςγύρω απο το κεφάλι καμιά-δυό φορές. Την άφησα να κάνει παιχνίδι, για μερικά λεπτά, και όταν με κοίταξε, απλά της έκανα νόημα να συνεχίσει. Καμία αλλαγή σε βάθος, τεχνικί και παιχνίδισμα, αλλά, μόλις έφτασα στο σημείο μηδέν, και φώναξα "χύνω", της άρπαξα το κεφάλι και την έσπρωξα να τον πάρει όλο στο στόμα... και, προς ευχάριστή μου έκπληξη, δεν αντιστάθηκε. Παίζει να κατάπιε την πρώτη ριπή, αλλά παράπονο μηδέν. Με το ίδιο τσαχπίνικο χαμόγελο που είχε όταν κατέβηκα τις σκάλες, με το ίδιο με χαιρέτησε πριν φύγει, αφου πήγε να τα φτύσει στο νιπτήρα. Κλασσικά, μου έδωσε μωρομάντηλα να σκουπιστώ και βγήκε να μου πεί "ευχαριστώ" την ώρα που έφευγα.
Σε γενικές γραμμές, για το ξεφόρτωμα που ήθελα, παράπονο δεν έχω. Να ξαναπάω, σύντομα τουλάχιστον, όχι πολύ πιθανό, αλλά δεν το έκλαψα το δεκάρικο