Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ώρες ώρες νιώθω ότι το μπού κομ θα μελετάται εμβριθώς από τον κοινωνιολόγο του μέλλοντος, αν ζούσε ο Kinsey θα αποτελούσε βασικό πυλώνα της διατριβής του και σταθερή αναφορά στην βιβλιογραφία του, οι παρεκλίνουσες συμπεριφορές των ανθρώπων τελικά μπορούν να γεμίσουν ολόκληρο τηλεφωνικό κατάλογο και τα όρια ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό συχνά καθίστανται δυσδιάκριτα. Ποιος για παράδειγμα μπορεί, μετά βεβαιότητος, να ισχυριστεί ότι το ναυάγιο Πίκερ αποτελεί ισότιμο μέλος της πολιτείας και παραγωγικό γρανάζι της κοινωνίας μας, και πόσοι Πίκερ κυκλοφορούν εκεί έξω, στο δρόμο ή μέσα στις τσιμεντένιες κυψέλες που εκτυλίσονται ανήκουστα δράματα μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του περιγύρου; Πόσες ζωές άραγε τελικά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων ή ήρθαν σε αυτόν τον μάταιο τούτο κόσμο χωρίς να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό, έστω και επαχθές, στίγμα. Αυτές τις σκέψεις έκανα κατηφορίζοντας στο άδειο κέντρο προς αναζήτηση λιγής εφήμερης και ανέξοδης ηδονής, έχοντας επιστέψει από εικοσαήμερες διακοπές όπου, σαν φυσιολογικός άνθρωπος, γεύτηκα την γυναικεία σάρκα και τη χαρά του έρωτα όπως αυτή μπορεί να απορεύσει από την συγκαταθετική ένωση και την αμοιβαία έλξη δύο σωμάτων. Είπαμε τα μπουρδέλα έχουν τη χάρη τους, την υποβαθμισμένη, παραμιακή αισθητική τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα.
Ύστερα από μια μικρή τσάρκα, λοιπόν, όπου αντίκρισα κατά σειρά μια μουνάρα (όποιος την έχει δοκιμάσει ας ενημερώσει) στο Διδύμου 8, την τρομακτική Ντιάνα με τη διαστημική κωλάρα στο υπόγειο του 16 και την βουλγάρα Νάντια στο πρώτο της Αλκιβιάδου (όπου σχεδόν με τραμπούκισε και μου έσπασε τα νεύρα επειδή αρνήθηκα να μπω μαζί της, μαύρο από δω και μπρός) κατέληξα στη γλυκιά αγκαλιά της Άντζελας, της λευκόσαρκης μιλφ με το όμορφο σώμα και το μετριότατο αλλά γλυκό πρόσωπο. Με κέρδισε το σαλοναρισμά της, το νωχελικό κάθισμα στα γόνατα μου, έτσι καθώς ολόγυμνη ήταν, και τα πεταχτά φιλάκια της, την είχα άλλωστε δοκιμάσει μια φορά και γνώριζα ότι δεν θα χάσω. Πράγματι. Ξεκίνησε με τρυφερό μασαζάκι και ακολούθως προχωρήσαμε σε στάση 69 όπου με άφησε να γευτώ με τις ώρες το μοσχομυριστό μουνάκι της καθώς μου έκανε μια αριστοτεχνική πεολειχία, ακολούθησε διύσδηση κατά φύση και παρά φύση έχοντας την στημένη στην στα τέσσερα και θαυμαζοντας το απαλό, καλοσχηματισμένο κωλαράκι της με την βελούδινη αφή. Δεν έκλεψε, δεν διαμαρτηρήθηκε και με αποχαιρέτησε με χαμόγελο. Δύσκολη και απαιτητική δουλειά για να διατηρείς μια τόσο πηγαία ευγένεια, ιδιαίτερα όταν πρέπει να υπομένεις τον κάθε στραβοχυμένο και ανώμαλο, προσωπικά κάτι τέτοιες συμπεριφορές είναι που με κερδίζουν όπως και έγινε. Συγγνώμη αν μακρυγόρησα και σας κούρασα, η Αυγουστιάτική ραστώνη ωστόσο είναι ιδανική για (αμπελο)φιλοσοφικούς στοχασμούς. Καλές τσάρκες να έχετε στην άδεια και μαγευτική Αθήνα…