Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα, ώρα 17:57
Ο διάδρομος/σαλόνι ήταν άδειος από κόσμο και οι πόρτες των τριών προσεγμένων ευρύχωρων δωματίων ανοιχτές. Κάθισα. Η Φωτεινή εμφανίστηκε μετά από λίγο. Επρόκειτο για μία μπικινοφορούσα Ρουμάνα, στην αρχή τής τέταρτης δεκαετίας της ζωής της, με ίσιο ξανθωπό μαλλί που κάλυπτε ένα τατουάζ κατά μήκος του αυχένα κι ένα στην αριστερή ωμοπλάτη, ψιλοκαλογραμμένο πρόσωπο, μικρό στήθος, γεροδεμένο κορμί μ' ένα τρίμπαλ στην οσφύ.
«Καλησπέρα, τι κάνεις;». «Καλά». «Θέλεις να περάσεις ωραία κι όμορφα; Το πρόγραμμά μου έχει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, σιγά σιγά, 10 ευρώ, θα περάσεις;». «Θα περάσω!», της απάντησα βγάζοντας το πορτοφολάκι μου. «Καλά είσαι;», ξαναρώτησε. «Καλά είμαι».
Επέστρεψε στο κουζινάκι αφήνοντάς με να διαλέξω δωμάτιο. Πέρασα σε 'κείνο με το ψεύτικο τζάκι.
'Ανοιξε την πόρτα μετά από κανένα πεντάλεπτο. Την ώρα που κάποιος έσπρωχνε την εξώπορτα για να μπει. Αμέσως στράφηκε προς το μέρος του. «Γεια σου! Τσιμπουκάκι, μουνάκι, σιγά σιγά, 10 ευρώ, θέλεις να περάσεις;... Παρακαλώ!». Προφανώς εκείνος είχε αρνηθεί ευχαριστώντας την.
«Δευτέρα δεν έχει δουλεία!», μου αποκάλυψε κλείνοντας την πόρτα πίσω της. «Και πότε έχει δουλειά...», παρατήρησα. «Εχθές είχαμε κάτι, σήμερα τίποτα!... Οφ οφ!...», αναστέναξε και γονατίζοντας πλάι μου έσκισε το περίβλημα του προφυλακτικού. Αφού τοποθέτησε το ελαστικό στο πουλί μου πήρε να με χαϊδεύει δυνατά στο στήθος και στα μπράτσα αποκαλώντας με: «καυλιάααρη!». Σ' ένα χαμηλό πέρασμα του προσώπου της απ' τον λαιμό μου μύρισε την κολώνια μου. «Ωραίο άρωμα!... Μμμ (έκανε φέρνοντας τη μούρη της πιο κοντά), ωραίο μυρίζεις μωρό μου!... Τι έβαλες, για πάρτη μου έβαλες;... Ε;... Για πάρτη μου;». «Για πάρτη σου μόνο!», της χαμογέλασα. Συνέχισε να με χαϊδεύει ενώ και του λόγου μου θώπευα και ζούπαγα το σφιχτό κορμί της. «Από πού είσαι;». «Ρομάνα!». «Α, Ρουμάνα!». «Ρουμάνα μουνάρα και καυλιάρα!», αστειεύτηκε. «Και γυμνασμένη βλέπω!», πρόσθεσα σφίγγοντας τα βραχιόνιά της. «Τώρα έχω κιλά εγώ!». «Κάνεις γυμναστική;». «Παλιά έκανα ήμουνα μικρή, τώρα δεν κάνω!». «Τι γυμναστική έκανες;». «Τζύμνα, φούτμπολ, μπάσκετ, μέσα στο νερό...». «Α, κολύμβηση!».
Με τα τριψίματά της και τα χουφτώματά μου ψιλοκαύλωσα. «Φφφ... μμμ... Πάμε με πιπούλα;», ρώτησε. 'Εγνεψα καταφατικά. «Καυλιάρη μου, καθαρός μού είσαι!».
'Αρχισε να ρουφάει δυνατά. «Φωτεινή!». «Ποπ! 'Ελα μου!». «Λίγο πιο μαλακά!». «Πιο σιγά θέλεις!». «Ναι». «Εντάξει, να μου λες μωρό μου ό,τι γουστάρεις!». «Εντάξει, είναι καλύτερα τώρα».
Συνέχισε το μέτριο τσιμπούκι της μέχρι τη σχεδόν πλήρη "ανόρθωσή μου".
«Ποπ!... Πάμε τώρα;».
Της ζήτησα να σταθεί στα τέσσερα πάνω στο κρεβάτι, ενώ εγώ, πατώντας στο ξύλινο πάτωμα, πήρα θέση από πίσω της. Τότε εκείνη έβαλε «λίγο νερό» (λιπαντικό), όπως χαρακτηριστικά είπε, στο μουνί της κι εγώ άρχισα να "σπρώχνω". «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «Α, ωραία "θέα"!», σχολίασα. «Για πάρτη σου!», συμπλήρωσε. 'Εχυσα μετά από λίγο.
Καθώς έφευγα την είδα στο βάθος ν' απαντάει σε συναγωνιστή: «Τι;... Εξήντα εννιά δεν κάνω, κάνω 77!».