Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Έκπαγλον ζνίχι

Παρακμή!!! Ένθεν και ένθεν, εκεί που ευωδίαζαν το
πάλαι ποτέ τα νυχτολούλουδα, βρωμάνε και δυσωδούν τα
ούρα των αλλοδαπών που κατέστρεψαν ανεπιστρεπτί το
πανέμορφο και παραδοσιακό ιστορικό κέντρο της
πατρίδας μας.Γονατιστές, αποκυήματα φρικώδους
φαντασίας, υπανθρώπινες υπάρξεις με ανατριχιαστικό
τρόπο, έγχεαν και ενστάλαζαν στις αποσαθρωμένες
φλέβες τους την λευκή παραμύθα.

Περιδιάβαζα με βαριά θλίψη την Ιάσονος
αναλογιζόμενος την σοφή ρήση του Θουκυδίδη

“Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα
μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά και εκείνος
που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του, δεν
προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να
βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους
οποίους άρχει.”

Με αυτούς τους απαισιόδοξους στοχασμούς για τους
εφιάλτες και Ιούδες της Πατρίδος μου,οι οποίοι αντί
του να είναι στο εκτελεστικό απόσπασμα, εξακολουθούν
να διατηρούν τους θώκους της εξουσίας,
παρακολουθούσα αφηρημένα τα περιστέρια να ψάχνουν
πάνω στις πλάκες για ψίχουλα και
Πακιστονομπαγλαντεσιανούς να ξεπηδούν μέσα από τις
ετοιμόρροπες και βαμμένες με έντονα χρώματα
λυγδιασμένες θύρες των μπορντέλων, κατευθυνόμενοι
για την ακριβώς απέναντι θύρα.

Κατόπιν της προ μηνών οδυνηρής μου εμπειρίας σε
πορνείο της Ιάσονος, οδυνηρή ως προς τον χώρο που η
εξασκούσα το αρχαιότερο επάγγελμα μου παρέδωσε τον
πρωκτό της, σε μια ορισμένης χρονικής διάρκειας και
χρηματικής αποτίμησης συνουσία,όδευσα με αργά βήματα
και έμπλεος σκέψεων και αναλογισμών,για την ορθική
συνουσία, η οποία απέβη επιτυχής παρά του ότι
διεξήχθη εντός ενός παρακμιακού και ρυπαρού δώματος,
προς τον ένδοξο το πάλαι ποτέ πεζόδρομο της
Μαιζώνος.

Ανέβηκα με γρήγορα βήματα την μικρή μαρμάρινη σκάλα
του Δωδώνη και βρέθηκα στο μικρό Σαλονάκι.
Καμία από τις τρεις κορασίδες δεν έκανε περιφορά των
σωματικών της προσόντων, καθώς ήταν καθισμένες σε
δερμάτινο καθιστικό στο ημίφως δωματίου.
Στράφηκα στην πιο μικροκαμωμένη και λιπόσαρκη "Πως
σε λένε?
"Ρόζα" ,απάντησε. "Πάμε" ξανάπε χωρίς ανάσα με
εκείνη την προφορά που παραπέμπει αμέσως σε χώρες
του πρώην σιδηρού παραπετάσματος.
"Πάμε" απάντησα, κοιτάζοντας με ενδιαφέρον το
μακρόστενο ευειδές πρόσωπο με μεγάλα γκρίζα ηδυπαθή
μάτια.Τα μαλλιά μεσαίου μήκους χάιδευαν τους γυμνούς
αλαβάστρινους ώμους που την ερωτική γύμνια τους
διέκοπταν τιράντες.Μαλλιά κατάμαυρα, εβένινα και το
δέρμα ολόλευκο, πεντελικό μάρμαρο, διάφανο
σχεδόν.Έδειχνε πλάσμα στοργικό, ευπειθές και
υπάκουο, που διένυε την τέταρτη δεκαετία της
ταλαίπωρης, μετά πολλών κόπων και βασάνων ζωής της.
Μέσα στο δωμάτιο άρχισε να γδύνεται.
"Σταμάτα" της ψιθύρισα και βρέθηκα πίσω της.
"Να κάνω μπάνιο"
"Όχι, Περίμενε."
Της κατέβασα τη μία τιράντα και μετά την άλλη από το
ανάλαφρο φουστάνι που κάλυπτε ένα μικρό μέρος του
λιπόσαρκου κορμιού της.
Έσκυψα πάνω από το κεφάλι της και σήκωσα τα ολόμαυρα
μαλλιά που κάλυπταν τους ώμους της.Μύρισα το απαλό
άρωμα στην βάση τους και φίλησα απαλά με μια σχεδόν
υπολανθάνουσα ερωτική διάθεση το ζνίχι της.
Στο μυαλό μου, ενώ οι φλέβες στο πέος μου είχαν
γεμίσει αίμα που έψαχνε μέσω του γενετήσιου
παράξενου μηχανισμού να βρει διέξοδο σε σπέρμα, σαν
εκτυφλωτική αστραπή χωρίς ήχο ήρθε ο στίχος της

«Ζούγκλας» του Βάρναλη, όπου ο ποιητής σαν
αιλουροειδές ποθεί να χώσει νύχι και δόντι «στο
κρουστό σου ζνίχι το μαυριδερό».

Κατέβασα το φερμουάρ του παντελονιού μου και ανέβασα
το ανάλαφρο καλοκαιρινό φουστάνι της. Έσπρωξα με
ανακούφιση και δύναμη το πέος μου μέσα στους μηρούς
της.
Την χάιδεψα και την φίλησα στους όμορφους ώμους της
ξανά και ξανά, καθώς μου περνούσε την πεοθήκη.
Την έσπρωξα πιέζοντας την πλάτη της απαλά και
ακούμπησε τα χέρια της στο κρεβάτι, μετά μπήκα βίαια
σχεδόν στο αιδοίον της.
Αυτή η απαλή,υγρή,γλυκιά χιλιοειπωμένη και
χιλιοτραγουδισμένη αίσθηση που όσες φορές και να
την βιώνεις την αποζητάς ξανά και ξανά πλημμύρισε το
μυαλό μου, το σύνολον του είναι μου.
Η γέρικη σάρκα μου ανατρίχιασε μούγκρισα και γόγγυσα
ασυγκράτητα.
Γρύλισα σαν σαρκοβόρο ζώο, σαν λύκος που κάτω απ' τη
σελήνη καλεί το ταίρι του τη λύκαινα.
Το σπέρμα καυτό κύλισε στην πεοθήκη και την έσπρωξα
πέφτοντας πάνω της στο κρεβάτι.
Την φίλησα με ερωτικό πάθος για μια ακόμα φορά στο
πάλλευκο ζνίχι της και χωρίς κανέναν λόγο κι αφορμή,
ασυναίσθητα ψιθύρισα τους στίχους του τραγουδιού.

"Η Ρόζα η ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά
στα θέατρα γυρίζει και ψάχνει για δουλειά."