Δωδώνη Hotel

Έκπαγλον ζνίχι

Παρακμή!!! Ένθεν και ένθεν, εκεί που ευωδίαζαν το
πάλαι ποτέ τα νυχτολούλουδα, βρωμάνε και δυσωδούν τα
ούρα των αλλοδαπών που κατέστρεψαν ανεπιστρεπτί το
πανέμορφο και παραδοσιακό ιστορικό κέντρο της
πατρίδας μας.Γονατιστές, αποκυήματα φρικώδους
φαντασίας, υπανθρώπινες υπάρξεις με ανατριχιαστικό
τρόπο, έγχεαν και ενστάλαζαν στις αποσαθρωμένες
φλέβες τους την λευκή παραμύθα.

Περιδιάβαζα με βαριά θλίψη την Ιάσονος
αναλογιζόμενος την σοφή ρήση του Θουκυδίδη

“Προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα
μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά και εκείνος
που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του, δεν
προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να
βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους
οποίους άρχει.”

Με αυτούς τους απαισιόδοξους στοχασμούς για τους
εφιάλτες και Ιούδες της Πατρίδος μου,οι οποίοι αντί
του να είναι στο εκτελεστικό απόσπασμα, εξακολουθούν
να διατηρούν τους θώκους της εξουσίας,
παρακολουθούσα αφηρημένα τα περιστέρια να ψάχνουν
πάνω στις πλάκες για ψίχουλα και
Πακιστονομπαγλαντεσιανούς να ξεπηδούν μέσα από τις
ετοιμόρροπες και βαμμένες με έντονα χρώματα
λυγδιασμένες θύρες των μπορντέλων, κατευθυνόμενοι
για την ακριβώς απέναντι θύρα.

Κατόπιν της προ μηνών οδυνηρής μου εμπειρίας σε
πορνείο της Ιάσονος, οδυνηρή ως προς τον χώρο που η
εξασκούσα το αρχαιότερο επάγγελμα μου παρέδωσε τον
πρωκτό της, σε μια ορισμένης χρονικής διάρκειας και
χρηματικής αποτίμησης συνουσία,όδευσα με αργά βήματα
και έμπλεος σκέψεων και αναλογισμών,για την ορθική
συνουσία, η οποία απέβη επιτυχής παρά του ότι
διεξήχθη εντός ενός παρακμιακού και ρυπαρού δώματος,
προς τον ένδοξο το πάλαι ποτέ πεζόδρομο της
Μαιζώνος.

Ανέβηκα με γρήγορα βήματα την μικρή μαρμάρινη σκάλα
του Δωδώνη και βρέθηκα στο μικρό Σαλονάκι.
Καμία από τις τρεις κορασίδες δεν έκανε περιφορά των
σωματικών της προσόντων, καθώς ήταν καθισμένες σε
δερμάτινο καθιστικό στο ημίφως δωματίου.
Στράφηκα στην πιο μικροκαμωμένη και λιπόσαρκη "Πως
σε λένε?
"Ρόζα" ,απάντησε. "Πάμε" ξανάπε χωρίς ανάσα με
εκείνη την προφορά που παραπέμπει αμέσως σε χώρες
του πρώην σιδηρού παραπετάσματος.
"Πάμε" απάντησα, κοιτάζοντας με ενδιαφέρον το
μακρόστενο ευειδές πρόσωπο με μεγάλα γκρίζα ηδυπαθή
μάτια.Τα μαλλιά μεσαίου μήκους χάιδευαν τους γυμνούς
αλαβάστρινους ώμους που την ερωτική γύμνια τους
διέκοπταν τιράντες.Μαλλιά κατάμαυρα, εβένινα και το
δέρμα ολόλευκο, πεντελικό μάρμαρο, διάφανο
σχεδόν.Έδειχνε πλάσμα στοργικό, ευπειθές και
υπάκουο, που διένυε την τέταρτη δεκαετία της
ταλαίπωρης, μετά πολλών κόπων και βασάνων ζωής της.
Μέσα στο δωμάτιο άρχισε να γδύνεται.
"Σταμάτα" της ψιθύρισα και βρέθηκα πίσω της.
"Να κάνω μπάνιο"
"Όχι, Περίμενε."
Της κατέβασα τη μία τιράντα και μετά την άλλη από το
ανάλαφρο φουστάνι που κάλυπτε ένα μικρό μέρος του
λιπόσαρκου κορμιού της.
Έσκυψα πάνω από το κεφάλι της και σήκωσα τα ολόμαυρα
μαλλιά που κάλυπταν τους ώμους της.Μύρισα το απαλό
άρωμα στην βάση τους και φίλησα απαλά με μια σχεδόν
υπολανθάνουσα ερωτική διάθεση το ζνίχι της.
Στο μυαλό μου, ενώ οι φλέβες στο πέος μου είχαν
γεμίσει αίμα που έψαχνε μέσω του γενετήσιου
παράξενου μηχανισμού να βρει διέξοδο σε σπέρμα, σαν
εκτυφλωτική αστραπή χωρίς ήχο ήρθε ο στίχος της

«Ζούγκλας» του Βάρναλη, όπου ο ποιητής σαν
αιλουροειδές ποθεί να χώσει νύχι και δόντι «στο
κρουστό σου ζνίχι το μαυριδερό».

Κατέβασα το φερμουάρ του παντελονιού μου και ανέβασα
το ανάλαφρο καλοκαιρινό φουστάνι της. Έσπρωξα με
ανακούφιση και δύναμη το πέος μου μέσα στους μηρούς
της.
Την χάιδεψα και την φίλησα στους όμορφους ώμους της
ξανά και ξανά, καθώς μου περνούσε την πεοθήκη.
Την έσπρωξα πιέζοντας την πλάτη της απαλά και
ακούμπησε τα χέρια της στο κρεβάτι, μετά μπήκα βίαια
σχεδόν στο αιδοίον της.
Αυτή η απαλή,υγρή,γλυκιά χιλιοειπωμένη και
χιλιοτραγουδισμένη αίσθηση που όσες φορές και να
την βιώνεις την αποζητάς ξανά και ξανά πλημμύρισε το
μυαλό μου, το σύνολον του είναι μου.
Η γέρικη σάρκα μου ανατρίχιασε μούγκρισα και γόγγυσα
ασυγκράτητα.
Γρύλισα σαν σαρκοβόρο ζώο, σαν λύκος που κάτω απ' τη
σελήνη καλεί το ταίρι του τη λύκαινα.
Το σπέρμα καυτό κύλισε στην πεοθήκη και την έσπρωξα
πέφτοντας πάνω της στο κρεβάτι.
Την φίλησα με ερωτικό πάθος για μια ακόμα φορά στο
πάλλευκο ζνίχι της και χωρίς κανέναν λόγο κι αφορμή,
ασυναίσθητα ψιθύρισα τους στίχους του τραγουδιού.

"Η Ρόζα η ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά
στα θέατρα γυρίζει και ψάχνει για δουλειά."

Σύνω μωό μου.

Περιδιάβαζα αφηρημένα την Ιάσονος, όπου μετά μεγίστης κατάπληξης παρατήρησα δύο αράπηδες πρεζόνια. Τελικά καταφέραμε και κάναμε εισαγωγή αράπηδων πρεζονιών, όπως κάνουμε εισαγωγή αράπικου φιστικιού.
Παρατηρώντας επίσης ενδελεχώς τα πρεζόνια αναρωτήθηκα πολλάκις πως βλέπουν και περπατούν, αφού τα μάτια τους είναι κλειστά ή ισορροπούν μονίμως με τη λογική εδώ να πέσουν εκεί να πέσουν, αλλά κατά ένα ανεξιχνίαστο,παράξενο και παντελώς παράδοξο τρόπο δεν πέφτουν ποτέ.
Κατόπιν τούτων των σημαντικών σκέψεων όδευσα στον πεζόδρομο της Μαιζώνος όπου και εκεί ατύχησα και τοίς του φίλτατου Λαγαρού ρήμασι πειθόμενος περί μιας εξαίρετης συνεύρεσης “ Σελίς 47 , Ημερίσια ενημέρωση για ασιάτισες .” όδευσα για την Χαλκοκονδύλη, μήπως και εντοπίσω την Κινέζα την Γιούκι.
Γιούκο ενθυμούμαι έλεγε η γιαγιά μου προ αμνημονεύτων ετών, έναν σωρό στοιβαγμένο από ρούχα υφαντά στον αργαλειό, όπως επίσης κουρελούδες, βελέντζες, και φλοκάτες.Αυτό ακριβώς μου θύμισε όπως επίσης και τον χαρακτηρισμό ενός συναγωνιστή ότι ομοιάζει με οικοδόμο μπετατζή.
Αλλά επαναλαμβάνω τοις ρήμασι πειθόμενος του φίλτατου λαγαρού περί εξαίσιας, θεσπέσιας και υπέροχης ανατολίτικης συνουσίας, την πλησίασα και ενώ μου χαμογελούσε βλακωδώς την ρώτησα ενδεχομένως με πιο ηλίθιο χαμόγελο για το πόσο πάει. “Είκσι και πίντε το χοτέλι μωό μου” μου απάντησε και προχώρησε για παρακείμενο κάπως αξιοπρεπές, του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα, ξενοδοχείο.
Γυμνώθηκε τάχιστα καθιστή επί της κλίνης της αμαρτίας έκανε μπάνιο “να επισημάνω ότι είναι πεντακάθαρη” και ενώ δεν είχα προφτάσει να αφαιρέσω την περισκελίδα ο μπετατζής εστράφη με άγνωστες και απροσδιόριστες διαθέσεις εναντίον μου.Διανοητικώς αυτομάτως και παρά τη θέλησή μου μεταφέρθηκα αυτομάτως στα βάθη της Ανατολίας, όπου η Δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται τρομακτική, φρικώδης άνωθεν του λαιμού Σαμουράι ο οποίος μόλις είχε πραγματοποιήσει χαρακίρι. Ο μπετατζής επέπεσε πάνω μου και άρχισε να με φιλάει στα μάγουλα στα στήθη και να μου θωπεύει το πέος.
Δυστυχώς ουδεμία ανταπόκρισις, παντελώς ψόφιο, οριστικά μελάτο, ενθύμιζε προς το χειρότερον την σάρκαν εκατοντάχρονης σταφιδιασμένης γραίας.
Παρόλα αυτά και την μηδενική μου σχεδόν ανταπόκριση, με μεγίστην επιθυμία και υπομονήν ησχολείτο με το πέος μου το έβαζε απαλά στο στόμα της, όπου όντως η πεολειχία της ήτο υγρή, απαλή και με καλή τεχνική αλλά ουδέν αποτέλεσμα. Σκέφτηκα ότι λόγω ηλικίας ίσως να ξεπερνάει και τα 50 τα έτη που διήλθον της είχαν προσδώσει εξαίρετες τεχνικές και βαθύτατη αναντικατάστατη πείρα.
Έβγαζε κραυγούλες επίπλαστης ηδονής και επιθυμίας καθώς και το αριστουργηματικό "Σύνω μωό μου" τα οποία όλα αυτά με απομάκρυναν έτι περισσότερον του επιθυμητού αποτελέσματος καθώς ο εγκεφαλός μου με μετέφερε αστραπιαία στο Σινικό τοίχος που είναι το μοναδικόν ανθρώπινο κατασκεύασμα το οποίον είναι ορατόν από τη Σελήνη δια γυμνού οφθαλμού.
Εθώπευεν το αιδοίον της και πιάνοντας μου το χέρι το οδήγησε στον πρωκτό της. "Βάτο στο κώο μου μωό μου". Έβαλα το δάκτυλό μου και ήταν τόσο στενή που φαντάστηκα για μια στιγμή το πέος μου εκεί μέσα να στραγγαλίζεται. Πεοστραγγαλισμός εντός πρωκτού και σπασμοί πόνου και ηδονής πάνω στο πρόσωπο του ερωτικού γυναικείου συντρόφου του πόθου μας. Το κορυφαίο όραμα ερωτισμού και ηδονής, δι εμέ τουλάχιστον.Αυτή η σκέψη μου δημιούργησε έντονη ερωτική επιθυμία "άγνωστοι αι βουλαί της ψολής" και ενώ το πέος μου ήταν σε κατωτέρα κατάσταση της ημιστήσης, και το εθώπευε έντονα με το χέρι της, εκσπερμάτωσα παραδόξως και πέραν κάθε προσδοκίας στην χούφτα της.
Έκανε μπάνιο, ντύθηκε, με ευχαρίστησε τα μάλα με περισσή ευγένεια και ανέμενε να αποχωρήσω του δωματίου.Πεντακάθαρη,ευγενική,ακραία υπομονετική καθώς ησχολήθη μαζί μου περισσότερον της μισής ώρας χωρίς να εκφράσει το παραμικρόν παράπονο και ενόχληση αλλά ο σωματότυπός της άνευ και της παραμικρής θηλυκότητας σε αποστέλλει σε συγκρίσεις με την ερωτικήν διάθεσην προς την ευτραφή και γηραλέα πενθερά σου.

Προχωρούσα προς την Πειραιώς και σκέφτηκα πως δια μέσω της Σοφοκλέους θα μπορούσα να προσεγγίσω την Βαρβάκειο αγορά όπου με 25 ευρώ θα αγόραζα 5 συκωταριές για να κάνω 3 σούβλες κοκορέτσι.
Θα αυνανιζόμουν στο σπίτι αντί με την Μπετατζή Γιούκο και θα είχα και τρεις σούβλες κοκορέτσι.
Με αυτές τις θλιβερές και μη σκέψεις που πάντα κατατρέχουν ως ερινύες τον ψυχισμό μας σας εύχομαι καλή ανάσταση.

ΧΑΜΑΙΤΥΠΗΣ


Σε αυτούς τους σφόδρα χαλεπούς καιρούς πολλάκις επανέφερα στην μνήμη μου τη φιλοσοφική ρήση ότι ο Χόμο Σάπιενς δομείται από την Λογική το συναίσθημα και την επιθυμία.
Η λογική είναι βαθμίδας ανωτέρα του συναισθήματος και της επιθυμίας,όπως και το συναίσθημα υπερτερεί της επιθυμίας που είναι ότι κατώτερο δομεί την φύσιν του ανθρώπου.
Ανερωτήθην δια ποίους ανεξιχνίαστους λόγους η γενετήσιος επιθυμία, η έσχατη συνιστώσα, επικρατεί της λογικής αποδομούσα τη φρόνηση και σύνεση, εξωθώντας μας στα άδυτα,ιερά συνουσιαστήρια της Παφίτισσας θεάς Αφροδίτης Πάνδημου.
Απάντηση δεν έλαβα εκτός ισχνής λογικής υποθέσεως ότι είναι ένστικτον. 'Ένστικτον ισχυρό της αναπαραγωγής προσομοιάζων αλλά σαφώς κατώτερο του ενστίκτου της επιβιώσεως.
Ήτο ισχνή άνευ της ισχυρότατης επαγωγικής Αριστοτελικής μεθόδου διότι θυσιάζουμε τα ελάχιστα πλέον "οικονομικά διαθέσιμα" προς το ζην "ένστικτον επιβίωσης" δια να ικανοποιήσομεν το ένστικτον της αναπαραγωγής "καταγάμευσης θηλέων" το οποίον έχει απ' έλθει ανεπιστρεπτί "δια εμέ τουλάχιστον" λόγω της απολεσθείσης νεότητος προ πολλού.
Με αυτές τις ασήμαντες σκέψεις βάδιζα στην κλαίουσα και δυσώδη λόγω δημοτικής εγκατάλειψης Μάγερ.
Μάγερ εκ του ήρωος Ελβετού ιατρού Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ ο οποίος εφονεύθη κατά την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Ο Μάγερ υπήρξε ο εκδότης της πρώτης εφημερίδας που κυκλοφόρησε στην ελεύθερη Ελλάδα. Εξέδιδε από τις 1 Ιανουαρίου 1824 ως την παραμονή της ηρωικής εξόδου την εφημερίδα "Ελληνικά Χρονικά" στο Μεσολόγγι.Όπως αναφέρει ο Ελβετός φιλέλληνας Ερρίκος Φαρνέζι, δεκαπέντε Ελβετοί συνολικά πήραν μέρος στα φιλελληνικά στρατιωτικά σώματα που πολέμησαν στην Ελλάδα.
Κατέληξα στο ετοιμόρροπο μπαρουτοκαπνισμένο, από τα εξατμίσεις των εποχουμένων,δύστυχο και παρακμιακό ξενοδοχείο Δωδώνη
Οι πρώτες μαρτυρίες για την ύπαρξη του μαντείου της Δωδώνης ως λατρευτικού χώρου τοποθετείται περί το 2.600 π.Χ.. Είναι το αρχαιότερο μαντείο που συναντάται στον Ελληνικό χώρο. Η μυθολογία λέει ότι από τη Θήβα της Αιγύπτου πέταξαν δυο περιστέρια: το ένα προσγειώθηκε στη Λιβύη, όπου χτίστηκε ο ναός του Άμμωνα Δία, και το δεύτερο ήρθε στη Δωδώνη, όπου ιδρύθηκε το μαντείο.
Ανέβηκα τα δυο-τρία σκαλάκια της εισόδου και προχώρησα σε μια μικρή σκάλα προς το σαλονάκι που διαθέτει το ξενοδοχείο.Εκεί κάθονταν τέσσερα νεαρά θήλεα και επέλεξα χωρίς δισταγμό το ένα εξ αυτών.
Ένας από τους πολλούς όρους της ελληνικής αργκώ για να περιγράψει κανείς μια πόρνη είναι η λέξη «χαμαιτυπής», στην κυριολεξία «εκείνη που χτυπά τη γη», υπονοώντας ότι η πράξη λαμβάνει χώρα απευθείας στο έδαφος.Εγώ όμως την έσυρα στην κλήνη της ηδονής.
Οι βόστρυχοι ερεβώδεις μέλανες ,τα ώτα ροδαλά τρυφερά και αι παρειαί ροδίζουσαι προδίδουσαι αισχύνην, συστολήν και εμφανή σεμνότητα προσομοιάζουσα με την ρήση "ερως ερυθριά παρειάς νεανίδων"
Το σώμα ισχνό,λιπόσαρκο αλλά με τέλειες αναλογίες τα στήθη της θηλυκά μικρά στητά έργο Θεϊκό της μεγαλύτερη τέχνης.
Οι θηλές, πηγές ζωής, άφατο αρσενικό όραμα,το κορυφαίο επιστέγασμα του ερωτισμού,της σεξουαλικότητος,της κάβλας,ροδαλές στητές με προκαλούσαν έντονα.Τις έβαλα απαλά στο στόμα μου και τις πιπίλισα χαϊδεύοντας συνάμα την ολόλευκη σάρκα της κοιλιάς της. “Ο ομφαλός σου κρατήρ τορνευτός πλήρης κεκερασμένου οίνου, η κοιλία σου θημωνιά σίτου περιπεφραγμένη με κρίνους” (.Παλαιά Διαθήκη, Άσμα ασμάτων Ζ')
Το χέρι μου κατέβηκε στο αιδοίον της όπου και χάιδεψα γλυκά την κλειτορίδα της. Με απώθησε απαλά από το στήθος της και έσκυψε βάζοντας το πέος μου στο στόμα της.
Παρακολουθούσα με γενετήσιο ενδιαφέρον τα κόκκινα χείλη της καθώς το κομψό, όμορφο κεφάλι της ανεβοκατέβαινε σε μια εξαιρετικά ηδονική,υγρή και θερμή πεολειχία.
Την γύρισα ανάσκελα και σήκωσα ψηλά τα πόδια της πιέζοντάς τα με τους καρπούς μου και διείσδυσα όχι ιδιαίτερα βίαια μέσα της,
Κάτι που ξεκίνησε σαν μια μακρινη σεισμική δόνηση διήγειρε βαθειά τα κύτταρα του εγκεφάλου μου και πλησίαζε διαρκώς με τρέμουλο μεγεθύνοντας τους κυματισμούς σε φουρτουνιασμένη,ανταριασμένη θάλασσα.
Το τσουνάμι της ηδονής ξέσπασε συγκλονίζοντας με ανεξέλεγκτους σπασμούς το κορμί μου. Τα χείλια μου κόλλησαν σε ένα φιλί πάνω στον βελούδινο λαιμό της και σύντομα οι χιλιοτραγουδισμένοι σπασμοί της υπέρτατης ηδονής υποχώρησαν καθώς βόγκηξα και αναστέναξα.
Σήκωσα το κεφάλι μου και την ρώτησα σιγανά. ”Πως σε λένε μωρό μου’.
‘Μικαέλλα’, μου απάντησε.
“Ευχαριστώ Μικαέλλα” της είπα και φίλησα απαλά, ήρεμα, με βαθειά ερωτική αγάπη σχεδόν, τα κλειστά της χείλη.