Η Επιστροφή του Αίματος: Όταν η γενετική μνήμη ξυπνά για να λιντσάρει την ύβρη.
Στη στρατηγική, όπως και στην τραγωδία, η ήττα δεν είναι πάντα τελική… είναι συχνά προκαταρκτική. Είναι το σκηνικό πριν την άνοδο, το σιωπηλό πρόλογο πριν από τον βροντώδη μονόλογο του πρωταγωνιστή. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, η αποτυχία στο Final Four και η παθητική παράδοση στον πρώτο τελικό του ΟΑΚΑ δεν ήταν παρά η κάθαρση προ της αναγέννησης, η πτώση πριν την ανακλαστική ανάκτηση του εαυτού. Ο στρατηγός Σουν Τσου θα έλεγε ότι «η αληθινή στρατηγική αρχίζει τη στιγμή που φαίνεται πως όλα τελείωσαν»… κι ο Ολυμπιακός, από τις στάχτες του, ανέκτησε όχι μόνο το τρόπαιο, αλλά και το αρχετυπικό του κάλεσμα.
Γιατί αυτό που ακολούθησε δεν ήταν αθλητική απόδοση… ήταν μνημονική έκλαμψη. Η ομάδα δεν έπαιζε. Θυμόταν. Θυμόταν ποια ήταν. Θυμόταν με κάθε πάσα το ένστικτο επιβίωσης που κάποτε την μετέτρεπε σε αδυσώπητη μηχανή μάχης. Κάθε σουτ ήταν ένα βέλος στην καρδιά της λήθης. Δεν υπήρχε σύστημα, δεν υπήρχε τακτική. Μόνο το αποτύπωμα του αίματος πάνω στο παρκέ, που ζητούσε επιστροφή.
«Η ταυτότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολεμιστή όταν όλα έχουν χαθεί» θα έλεγε ο Κλαούζεβιτς.
Η Αντίδραση….
Το πρώτο γεγονός ήταν η κραυγή. Όχι από την επίσημη δομή, αλλά από τους πολλούς, τους αφανείς, τους θεατές, τους οπαδούς που κάποτε ορκίστηκαν πίστη σε μια ιδέα. Η αντίδραση δεν ήταν φωνή οργής αλλά ο καρδιακός παλμός που δηλώνει πως «είμαι ακόμη ζωντανός». Η κριτική των οπαδών δεν ήταν καταγγελία. Ήταν επίκληση. Μια επίκληση στο συλλογικό ασυνείδητο της ομάδας: πολεμήστε, όχι για τον τίτλο, αλλά για το δικαίωμα να λέγεστε Ολυμπιακός.
Στη Θεωρία της Επιβίωσης των ηγεσιών, οι οργανισμοί ανταποκρίνονται με τα αντανακλαστικά που αναπτύχθηκαν στις πιο επικίνδυνες περιόδους τους. Ο Ολυμπιακός – ιστορικά ένας μηχανισμός νίκης χτισμένος πάνω στην αξιοπρέπεια της προσπάθειας – ανέσυρε από τη συλλογική του μνήμη τα γονίδια της αντίστασης. Εκεί όπου οι άλλοι σχεδιάζουν τακτικές, ο Ολυμπιακός ενεργοποιεί μνήμη πολέμου.
Η Ύβρις και το Μπλουζάκι…
Το δεύτερο γεγονός ήταν η Ύβρις… η αθέατη πυροδότηση της Νέμεσης, σχεδιασμένη με αρχιτεκτονική ακρίβεια τραγωδίας. Ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, ενσαρκώνοντας την οίηση με τρόπο σχεδόν ποιητικό στην αλαζονεία του, εισήλθε στο ΣΕΦ ενδεδυμένος με τέσσερα αρχικά… χωρίς να συναισθάνεται ότι το ίδιο το ένδυμα θα ήταν και το ένταλμα της μοίρας του.
«Όπου ντύνεται σύμβολο ή οίηση…
εκεί η Νέμεσις ξυπνά χωρίς προειδοποίηση»
Οι αρχαίοι δεν αστειεύονταν: πίστευαν ότι οι θεοί εκδικούνται αυτούς που διασαλεύουν την κοσμική ισορροπία.
Το μπλουζάκι δεν ήταν ευφυολόγημα.
Δεν ήταν ατάκα.
Δεν ήταν καν στρατήγημα.
Ήταν ιεροσυλία.
Και το σύμπαν, πιστό στην αρχαία του δικαιοσύνη, αναρίγησε… και όπλισε το χέρι του χρόνου.
Το DNA απάντησε. Το παλιό, κόκκινο αίμα άρχισε να βράζει. Το παρελθόν ανασηκώθηκε απ’ τον τάφο του. Όχι γιατί το ζήτησε κανείς, αλλά γιατί το κάλεσε η πρόκληση. Το σύμπαν της στρατηγικής υποτάσσεται τελικά στην πιο αρχαία νόρμα: μην προκαλείς τον εχθρό που κοιμάται. Αν δεν μπορείς να τον θάψεις καλά, μην τον ξυπνάς.
Η εργοστασιακή ρύθμιση του μεγαλείου…
Το πρωτάθλημα δεν κατακτήθηκε στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί απλώς επιβεβαιώθηκε. Είχε ήδη κερδηθεί στο πεδίο της ανάκτησης της ταυτότητας. Όταν η ομάδα θυμήθηκε ποια είναι, όταν η οργή των φιλάθλων συνάντησε το ένστικτο της επιβίωσης και όταν η ύβρις του αντιπάλου λειτούργησε ως τελετουργικό κάλεσμα… τότε ο Ολυμπιακός πάτησε reset. Και το εργοστάσιο έβγαλε πάλι το προϊόν που ξέρει να φτιάχνει: ΜΕΓΑΛΕΙΟ.
Όχι τελειότητα. Όχι άψογη τακτική. Όχι σκόνη και αριθμούς.
Αλλά αυτό το αρχαίο, ακατάβλητο, σχεδόν μυθολογικό «κάτι» που κάνει έναν ερυθρόλευκο στρατό να πολεμήσει με την πλάτη στον τοίχο… και να νικήσει.
«…Κρατήσαμε όμως πιστά και τα κασκόλ και τη σημαία μας ψηλά / Έχεις βαριά κληρονομιά, έχεις νεκρούς και ερυθρόλευκη στρατιά / Έχεις τρελούς σ' όλη τη γη που δε θα φύγουν από δίπλα σου στιγμή»
Δεν χαράχτηκε τούτο το πρωτάθλημα με plays και αριθμούς, ούτε με ψυχρά γραφήματα και υπολογισμούς.
Γράφτηκε με μνήμη… απ’ αυτές που πονούν.
Με πίστη… απ’ αυτή που δεν εξηγείται.
Με αίμα… απ’ αυτό που δεν φαίνεται, αλλά κυλάει μόνο όταν κινδυνεύει η ψυχή.
Και τα γράμματα με τα οποία γράφτηκε, δεν είναι μελάνι… είναι ουλή.
Δεν ξεθωριάζουν. Δεν διαγράφονται.
Είναι χαραγμένα πάνω στον χρόνο… για να θυμούνται οι επόμενοι πως κάποτε,
μια ομάδα θυμήθηκε ποια είναι.