Έτσι λοιπόν, συναγωνιστές, έφτασε κι ο Άγιος Αύγουστος — και η απουσία της εκκωφαντική. Δεν ξέρουμε αν ακόμη διαβάζει το Β. αν περνά το βλέμμα της από τα μηνύματα που στέλναμε, Το τηλέφωνο, κάποτε ανοιχτό, τώρα εναι τόσο μακριά, που ακόμα κι η Αμερική μοιάζει να απέχει λιγότερο. Θα επιστρέψει; Μια μικρή φλόγα μέσα μου, λεει «ναι». Όχι γιατί το ελπίζω – αλλά γιατί τη γνώρισα. Δεν ήταν ποτέ αυτό μια δουλειά. Δεν μετρούσε τις ώρες, δεν ζύγιζε τα κέρδη. Ήταν μια συνάντηση με το είναι μας. Με εμάς.
Μετά το ’23, μείωσε την συχνότητα. Έδειχνε να αποσύρεται. Μα πόσο θα άξιζε ένα τελευταίο χορό – ένα Last Dance; Όχι για το κλείσιμο, όχι για την αρχειοθέτηση. Μα για το τελετουργικό της αποχαιρετισμού. Ποτέ δεν θα ήταν αρκετό, το ξέρω και θα λέγαμε απο δω να ταν άλλο τόσο.
Γιατί η εμπειρία μαζί της δεν ήταν απλή: ήταν ψυχαναλυτική, ριζωμένη βαθιά, σ Ήταν — επιτρέψτε μου, συνοπαδοί την παρεκτροπή— μια μορφή θρησκευτικής μύησης. Δεν την έπιανες με τη λογική. Τη βίωνες.
Τι ήταν; Πώς να το πεις; Ήταν οι παλμοί της καρδιάς όσο πλησίαζες τον διάδρομο. Ήταν ο ιδρώτας πριν την είσοδο, η σιωπή που μιλούσε. Ήταν το παιχνίδι, το βλέμμα, η αποδοχή. Ήταν εκεί — και εμείς γινόμασταν κάτι περισσότερο από εαυτούς.
Όπου κι αν βρίσκεται τώρα, είθε να έχει υγεία, αγάπη και τύχη. Και είθε να επιστρέψει και η Ιθάκη να ξαναβρεθεί και πάλι.
Κι όσο για εμάς, απολαύστε τον ήλιο, το αλάτι, το σταμάτημα απ’ την αδυσώπητη καθημερινότητα. Ίσως, κάπου, σε κάποιο νησί, κάποια γωνιά μιας πόλης ή στη σκιά ενός βουνού, ανταμώσουμε. Ξένοι, Άγνωστοι – κι όμως βαθιά δεμένοι από κάτι κοινό, μια εμπειρία που μας συνδέει, ακόμα κι αν δεν πούμε ούτε μια καλημέρα.
Καλό καλοκαίρι, μάγκες.
Μετά το ’23, μείωσε την συχνότητα. Έδειχνε να αποσύρεται. Μα πόσο θα άξιζε ένα τελευταίο χορό – ένα Last Dance; Όχι για το κλείσιμο, όχι για την αρχειοθέτηση. Μα για το τελετουργικό της αποχαιρετισμού. Ποτέ δεν θα ήταν αρκετό, το ξέρω και θα λέγαμε απο δω να ταν άλλο τόσο.
Γιατί η εμπειρία μαζί της δεν ήταν απλή: ήταν ψυχαναλυτική, ριζωμένη βαθιά, σ Ήταν — επιτρέψτε μου, συνοπαδοί την παρεκτροπή— μια μορφή θρησκευτικής μύησης. Δεν την έπιανες με τη λογική. Τη βίωνες.
Τι ήταν; Πώς να το πεις; Ήταν οι παλμοί της καρδιάς όσο πλησίαζες τον διάδρομο. Ήταν ο ιδρώτας πριν την είσοδο, η σιωπή που μιλούσε. Ήταν το παιχνίδι, το βλέμμα, η αποδοχή. Ήταν εκεί — και εμείς γινόμασταν κάτι περισσότερο από εαυτούς.
Όπου κι αν βρίσκεται τώρα, είθε να έχει υγεία, αγάπη και τύχη. Και είθε να επιστρέψει και η Ιθάκη να ξαναβρεθεί και πάλι.
Κι όσο για εμάς, απολαύστε τον ήλιο, το αλάτι, το σταμάτημα απ’ την αδυσώπητη καθημερινότητα. Ίσως, κάπου, σε κάποιο νησί, κάποια γωνιά μιας πόλης ή στη σκιά ενός βουνού, ανταμώσουμε. Ξένοι, Άγνωστοι – κι όμως βαθιά δεμένοι από κάτι κοινό, μια εμπειρία που μας συνδέει, ακόμα κι αν δεν πούμε ούτε μια καλημέρα.
Καλό καλοκαίρι, μάγκες.
