Θυμάμαι πριν γίνουν μόδα τα πανηγύρια στην Ικαρια. Στον Να. Ξέραμε ότι θα δούμε. Κατεβαίνοντας, ήδη κάνανε με ένα λάστιχο ντους 5-6 ζουζούνια. Δεν κοίταξα ευθέως, αλλά με την άκρη του ματιού λέω τώρα αυτά μάλλον είναι γυμνά. Έπαθα πολιτισμικό σοκ. Κατεβαίνουμε και είχε στην κυριολεξία πάνω από 150 ζευγάρια βυζια και φουλ γυμνές παρέες 4αρες 5αδες. Πάλι αφού ξεντύθηκα και στήσαμε στο στέγαστρο χώθηκα και κρύφτηκα μέσα, λέω θα γίνουμε ρεζίλι. Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου και να προσπαθώ να μη μπω στη διαδικασία ματιού. Μέχρι που, και αυτό το θυμάμαι μέχρι σήμερα, βγαίνει ένα μουνι από τη θάλασσα….Ητανε σαν την Μονικα Μπελουτσι σε πιο αδύνατο. Φόραγε κάτι σαν αλυσιδιτσα-ζώνη μόνο . Είναι ότι πιο όμορφο έχω δει. Γενικά εκ τότε δεν έχω συναντήσει τόσο κόσμο γυμνό σε παραλία γυμνιστών.
Όσο για σκηνικό, έκανε ένας από την παρέα γνωριμία αλλά Αθήνα το προσχώρησε. Πολύ απλά ήρθε μια κορασίδα και μας ρώτησε αν παίζουμε με τη μπάλα που είχαμε βόλεϊ.