Mεγάλη κουβέντα αυτή για τους πλέι-μέικερς γενικά. Δεν είναι του συγκεκριμένου νήματος, αλλά ας γράψω κι εγώ δυο πραγματάκια περί αυτού. Θα συμφωνήσω ότι οι υπόλοιποι 4 παίχτες είναι πολύ σημαντικοί στη βοήθεια του χειριστή και την αποτελεσματικότητα της οργάνωσης μιας επίθεσης. Αλλά η θέση του πλέι-μέικερ έχει εξελιχθεί με τα χρόνια. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει εξελιχθεί με θετικό τρόπο. Πλέον δεν υπάρχουν τα παλιά παραδοσιακά πλέι-μέικερ στυλ Μάτζικ, Στόκτον, Κιντ ή και Νας. Είναι ελάχιστοι αυτοί οι παίχτες. Ο Καλάθης ήταν μια εξαίρεση που είναι πια κι αυτός στα τελειώματα. Επειδή ανέφερες τον Γουόκαπ, θεωρώ ότι και αυτός παίζει τη θέση, αλλά δεν έχει την ικανότητα που θα έπρεπε να έχει ένας πλέι-μέικερ. Είναι όμως πλέι-μέικερ. Το γεγονός ότι δεν είναι τόσο ικανός δε σημαίνει ότι είναι combo guard (ορολογία που σιχαίνομαι.....). Το ίδιο ισχύει και για Σλούκα, Τολιόπουλο θεωρώ. Διαφέρουν από παίχτες στυλ Καλάθη, Διαμαντίδη, αλλά παίζουν στη θέση τους με έναν άλλο τρόπο. Και ο Κάρι πλέι-μέικερ είναι, αλλά σε αυτή την εποχή που έχουν λιγάκι μπουρδουκλωθεί οι θέσεις και οι ρόλοι και όλοι κάνουν λίγο απ' όλα. Το σύγχρονο μπάσκετ δεν έχει πια θέσεις. Και ο Ντόνσιτς κοιτά πρώτα να σουτάρει και μετά να οργανώσει και να πασάρει, παρότι έχει εξαιρετική ικανότητα σε όλα. Αλλά 9 στα 10 ματς δίνει προτεραιότητα στο σκοράρισμα. Είναι πλέι-μέικερ κι αυτός όμως.
Ανεξαρτήτως όμως όλων των ανωτέρω, δε βλέπω να υπάρχει κάποιος χαρισματικός κοντός για την Εθνική στις επόμενες γενιές. Τα περισσότερα παιδιά που έχω ξεχωρίσει και παρατηρήσει πάσχουν στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και παίζουν σε άλλες θέσεις. Μακάρι να βγει κάποιο μεγάλο μπασκετικό μυαλό, γιατί το χρειαζόμαστε.