Nα προσθέσω κι εγώ το σχόλιό μου καθυστερημένα, αλλά ...... πρέπει να ζήσουμε και τη ζωή μας!
Τώρα που κάπως έχει καταλαγιάσει ο πολύς θόρυβος και τα έντονα συναισθήματα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Ευρωμπάσκετ αυτό ήταν μάλλον το πιο αξιοκρατικό των τελευταίων χρόνων. Οι ομάδες κατέκτησαν τη θέση που τους άξιζε, βάσει του μπάσκετ που έπαιξαν κι όχι βάσει ιστορίας ή ονόματος. Η δικοί μας αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια. Είχαν καλές και κακές στιγμές, αλλά το πάλεψαν όσο μπορούσαν. Ευτυχώς οι κληρώσεις και οι αντίπαλοι που αντιμετωπίσαμε ήταν ομάδες λίγο-πολύ στα δικά μας επίπεδα. Πιστεύω ότι το ζευγάρι των φιναλίστ ήταν ένα επίπεδο πάνω από τις λοιπές ομάδες και δικαίως έφτασαν μέχρι εκεί. Μετά από μια τέτοια πορεία και μια τέτοια επιτυχία, δε νομίζω ότι αξίζει να επισημάνω τα πολλά λάθη που έγιναν το τελευταίο τρίλεπτο από τους παίχτες μας ή τα πραγματικά αισχρά σφυρίγματα των διαιτητών. Ο συνδυασμός αυτών των δύο μας έφτασε οριακά και κρατήσαμε τη νίκη από μια λεπτομέρεια, μια φάση κλπ. Αλλά επί 37 λεπτά η ομάδα έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ, ο Γιάννης ήταν ...... ο γνωστός Γιάννης, αλλά είχε και βοήθειες επιθετικά, αλλά κυρίως αμυντικά ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι και ενεργοί.
Τώρα, για τον τελικό : Ήταν μια πολύ ωραία χορταστική ματσάρα, που όσοι αγαπούν το άθλημα, την ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους. Θα μπορούσε να κερδίσει οποιοσδήποτε. Οι ομάδες ήταν μάλλον ισοδύναμες. Λεπτομέρειες έκριναν το αποτέλεσμα. Οι Γερμανοί ήταν πραγματικά άχαστοι στο τέλος σε όλα τα μεγάλα σουτ και γι' αυτό επικράτησαν τελικά. Θεωρητικά είχαν περισσότερες λύσεις και πιο πλήρης ομάδα, αλλά οι Τούρκοι έλεγξαν το ρυθμό στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και είχαν ελαφρώς το πάνω χέρι μέχρι τα τελευταία λεπτά. Αλλά στις κρίσιμες στιγμές, οι Γερμαναράδες βρήκαν και πάλι τρόπο να επικρατήσουν. Ωραίο μπάσκετ πάντως. Γενικά είδαμε κάποια πολύ καλά ματς και υπήρχαν αρκετές εντυπωσιακές στιγμές στο τουρνουά και σε άμυνα και σε επίθεση. Εγώ, ως μπασκετάκιας το ευχαριστήθηκα το Ευρωμπάσκετ και πήραμε και το μεταλλιάκι μας. Καθόλου άσχημα.
Όσο για το μέλλον, η αλήθεια είναι ότι έχουμε ένα κενό στις γενιές και υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν δυναμώσει πολύ. Οι σημερινοί όμως 18-22άρηδες μπορεί σε 5-6 ή 10 χρόνια, αν όλα πάνε καλά, να εξελιχθούν και να αποτελέσουν μια νέα ποιοτική ομάδα, γιατί ταλέντο υπάρχει, απλά φτάνει να δουλευτεί και να ανθίσει.