Δημήτρης Λιαντίνης

[dCorso]

Ενα φερεφωνο ειναι ο  FAPPA_fi  

 

[Puchas Gracias]

ελα ρε τσιμι

εξαλλου ενα απ τα υπερτατα φιλοσοφικα ζητηματα (ισως και το υπερτατο) γι αυτον ηταν το θεμα του θανατου... οπως και παρεθετε μεσα απ τα λογια του Σωκρατη οτι η φιλοσοφια εστι μελετη θανατου...

ειναι λες και ολη του η φιλοσοφικη και στοχαστικη διαδρομη τον προετοιμασε γι αυτη την καταληξη... μια φιλοσοφικη εμβαθυνση στην εννοια του θανατου σε τετοιο βαθμο ωριμανσης που αναζητησε την πραγματωση της...

χωρις να υπαρχει κανενα στοιχειο φυγοπονιας η αποδρασης απ τη ζωη λογω δειλιας και  αποφυγης της πραγματικοτητας...τουναντιον...

καποιοι θα μπορουσαν να τον αποκαλεσουν ψυχικα ανισορροπο, ωστε να φτασει σ αυτο το σημειο.... εγω θα ελεγα οτι η τρομακτικη δυναμη της σκεψης του, τον οδηγησε στο να υπερκερασει οποιοδηποτε εμποδιο που θα του εβαζε το Εγω του, η αισθηση του εαυτου του... ενας απολυτος νοητικος συμβιβασμος με το περασμα στην ανυπαρξια (εφοσον δεν πιστευε και στη χριστιανικη μεταθανατια συνεχεια)

Αυτή η φράση δεν σημαίνει να στοχάζεσαι τον θάνατο ή πως να αυτοκτονήσεις. Έχει να κάνει με την προσπάθεια, όσο είσαι εν ζωή, να απαλλαγείς από τις επιθυμίες του σώματος. Να προσπαθήσεις όσο ζεις να εξασκείσαι στην αποχώρηση της ψυχής από το σώμα όπως ακριβώς συμβαίνει και στο θάνατο. Το αναφέρω διότι πολλοί το μπερδεύουν με την αυτοκτονία.

 

[kappa_fi]

επειδή όντως δεν είμαι ενθουσιασμένος με αυτό το νήμα, κι αυτό επειδή τα αποσπάσματα των έργων του Λιαντίνη που κυκλοφορούν στον ιστό είναι αφόρητες κοινοτοπίες, συμμετέχω μόνο και μόνο γιατί έχει τύχει να τον δω εν δράσει σε ώρα διδασκαλίας σε διάφορα βίντεο.

Ο άνθρωπος έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητας και της διαφοράς.
Και της μοναξιάς.

Διότι άλλο η νοσταλγία για έναν πρόσκαιρα χαμένο αλλά υπαρκτό εαυτό που μας απομονώνει για λίγο απ' τους άλλους, η αγοραία αυτή απομόνωση, κι άλλο η απομόνωση που προκύπτει από τη βούληση ενός ανθρώπου να κατέλθει ή να ανέλθει στις πηγές του είναι - μια απομόνωση που την επιβάλλουν, μαζί με τη βούληση του υποκειμένου, οι συνθήκες κι οι περιστάσεις.

Γιατί ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε να καταλαμβάνει αξιώματα που ως πρόσωπο τα αρνιόταν. Τόσο απλά.

Κάτι τέτοιο μου έβγαλε ο Λιαντίνης, ως άνθρωπος και ως δάσκαλος που εκλαΐκευε τη γνώση και την καθιστούσε προσιτή στον μέσο άνθρωπο σαν και μένα, με τον απαράμιλλο τρόπο του. Γιατί το πάθος δεν κρύβεται.

Αφορμή για αυτή την παρέμβασή μου στάθηκαν τα λόγια του/της st@rdust: "εγω θα ελεγα οτι η τρομακτικη δυναμη της σκεψης του, τον οδηγησε στο να υπερκερασει οποιοδηποτε εμποδιο που θα του εβαζε το Εγω του [...]"

Εγώ δεν θα μιλούσα για δύναμη αλλά για αφοσίωση - ως ένα ορισμένο είδος δύναμης.

 

[citizen(1)]

επειδή όντως δεν είμαι ενθουσιασμένος με αυτό το νήμα, κι αυτό επειδή τα αποσπάσματα των έργων του Λιαντίνη που κυκλοφορούν στον ιστό είναι αφόρητες κοινοτοπίες, συμμετέχω μόνο και μόνο γιατί έχει τύχει να τον δω εν δράσει σε ώρα διδασκαλίας σε διάφορα βίντεο.

Ο άνθρωπος έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητας και της διαφοράς.
Και της μοναξιάς.

Διότι άλλο η νοσταλγία για έναν πρόσκαιρα χαμένο αλλά υπαρκτό εαυτό που μας απομονώνει για λίγο απ' τους άλλους, η αγοραία αυτή απομόνωση, κι άλλο η απομόνωση που προκύπτει από τη βούληση ενός ανθρώπου να κατέλθει ή να ανέλθει στις πηγές του είναι - μια απομόνωση που την επιβάλλουν, μαζί με τη βούληση του υποκειμένου, οι συνθήκες κι οι περιστάσεις.

Γιατί ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε να καταλαμβάνει αξιώματα που ως πρόσωπο τα αρνιόταν. Τόσο απλά.

Κάτι τέτοιο μου έβγαλε ο Λιαντίνης, ως άνθρωπος και ως δάσκαλος που εκλαΐκευε τη γνώση και την καθιστούσε προσιτή στον μέσο άνθρωπο σαν και μένα, με τον απαράμιλλο τρόπο του. Γιατί το πάθος δεν κρύβεται.

Αφορμή για αυτή την παρέμβασή μου στάθηκαν τα λόγια του/της st@rdust: "εγω θα ελεγα οτι η τρομακτικη δυναμη της σκεψης του, τον οδηγησε στο να υπερκερασει οποιοδηποτε εμποδιο που θα του εβαζε το Εγω του [...]"

Εγώ δεν θα μιλούσα για δύναμη αλλά για αφοσίωση - ως ένα ορισμένο είδος δύναμης.

Ρε Κάππα Φι έλεος ρε φίλε ψυχογράφημα από βίντεο και μερικά αποσπάσματα βιβλίων ούτε ο Φρόυντ και ο Γιουνγκ. Σταμάτα τις αρλούμπες εκτίθεσαι, μια χαρά ανθρώπος ήταν ο καθηγητής και έζησε τη ζωή του στα όρια, δεν ήταν ούτε μοναχικός ούτε καταθλιπτικός, ψάξε να βρεις τη σχέση του με τον Εμπεδοκλή και την φιλοσοφική σκέψη του και θα καταλάβεις

 

[kappa_fi]

Ρε Κάππα Φι έλεος ρε φίλε ψυχογράφημα από βίντεο και μερικά αποσπάσματα βιβλίων ούτε ο Φρόυντ και ο Γιουνγκ. Σταμάτα τις αρλούμπες εκτίθεσαι, μια χαρά ανθρώπος ήταν ο καθηγητής και έζησε τη ζωή του στα όρια, δεν ήταν ούτε μοναχικός ούτε καταθλιπτικός, ψάξε να βρεις τη σχέση του με τον Εμπεδοκλή και την φιλοσοφική σκέψη του και θα καταλάβεις

Ρε συ εύκολε δε διαβάζεις κανένα ψυχογράφημα. Είναι η αίσθηση που σου μεταδίδει η παρουσία ενός ανθρώπου που δεν μιλάει ούτε από θέση άμυνας ούτε από θέση ισχύος σαν τον πρώτο κομπλεξικό που τα χάνει μπροστά στην υποτιθέμενη αυθεντία.
Χαλάρωσε και ζήσε την εμπειρία σαν κλασικός μαλάκας που είσαι: ο Λιαντίνης δεν χρειάζεται την υπεράσπισή σου.

 

[st@rdust]

Αυτή η φράση δεν σημαίνει να στοχάζεσαι τον θάνατο ή πως να αυτοκτονήσεις. Έχει να κάνει με την προσπάθεια, όσο είσαι εν ζωή, να απαλλαγείς από τις επιθυμίες του σώματος. Να προσπαθήσεις όσο ζεις να εξασκείσαι στην αποχώρηση της ψυχής από το σώμα όπως ακριβώς συμβαίνει και στο θάνατο. Το αναφέρω διότι πολλοί το μπερδεύουν με την αυτοκτονία.

καλα κανεις και αναφερεις τα παραπανω,
ωστοσο, αφενος, αλλο θεμα η φιλοσοφικη και στοχαστικη μελετη της εννοιας του θανατου (που περιλαμβανει και ζητηματα σαν κι αυτα που αναφερεις, καθως και της αντιθετικης του [θανατου] εννοιας, δηλαδη της ζωης),
και αφετερου, αλλο θεμα η αυτοκτονια, στην οποια ουδεποτε αναφερθηκα...
να ξεχωριζουμε την εννοιολογικη τους διακριση...

στο αλλο που θελω να σταθω ειναι αυτο, λες: "να εξασκείσαι στην αποχώρηση της ψυχής από το σώμα όπως ακριβώς συμβαίνει και στο θάνατο"
τιναφτορε; (με το συμπαθιο το ρε), απο που προκυπτει αυτη η διακριση, σωματος - ψυχης;
μηπως συμφωνα με τις θρησκευτικες διδαχες; διοτι ο λαιντινης δεν υιοθετουσε τετοιες "θεωριες"...

 

[Τροβαδούρος]

Σου ταιριάζει γάντι δασκαλάκο...

"Ένας μορφωμένος ηλίθιος είναι πιο ηλίθιος από έναν αμόρφωτο ηλίθιο."

 

[citizen(1)]

Ρε συ εύκολε δε διαβάζεις κανένα ψυχογράφημα. Είναι η αίσθηση που σου μεταδίδει η παρουσία ενός ανθρώπου που δεν μιλάει ούτε από θέση άμυνας ούτε από θέση ισχύος σαν τον πρώτο κομπλεξικό που τα χάνει μπροστά στην υποτιθέμενη αυθεντία.
Χαλάρωσε και ζήσε την εμπειρία σαν κλασικός μαλάκας που είσαι: ο Λιαντίνης δεν χρειάζεται την υπεράσπισή σου.

Εγώ τη ζωή μου την έζησα και τη ζω μια χαρά, έντονα, μέσα στον κόσμο με τις αντιφάσεις της και τα σκαμπανεβάσματα της όπως ακριβώς πρέπει, εσύ ρε διπολικέ μονομανή ξερόλα να κοιτάς τα χάλια σου και τη μιζέρια σου. Είσαι κλινική περίπτωση και δεν αξίζεις ούτε τον οίκτο μου για αυτό μπορώ να σου πω απερίφραστα, άντε ψόφα ρε κρετίνε σε κανέναν δε θα λείψεις!

 

[Puchas Gracias]

καλα κανεις και αναφερεις τα παραπανω,
ωστοσο, αφενος, αλλο θεμα η φιλοσοφικη και στοχαστικη μελετη της εννοιας του θανατου (που περιλαμβανει και ζητηματα σαν κι αυτα που αναφερεις, καθως και της αντιθετικης του [θανατου] εννοιας, δηλαδη της ζωης),
και αφετερου, αλλο θεμα η αυτοκτονια, στην οποια ουδεποτε αναφερθηκα...
να ξεχωριζουμε την εννοιολογικη τους διακριση...

στο αλλο που θελω να σταθω ειναι αυτο, λες: "να εξασκείσαι στην αποχώρηση της ψυχής από το σώμα όπως ακριβώς συμβαίνει και στο θάνατο"
τιναφτορε; (με το συμπαθιο το ρε), απο που προκυπτει αυτη η διακριση, σωματος - ψυχης;
μηπως συμφωνα με τις θρησκευτικες διδαχες; διοτι ο λαιντινης δεν υιοθετουσε τετοιες "θεωριες"...

Η διάκριση αυτή σώματος - ψυχής προκύπτει από τον ίδιο τον Σωκράτη. Ο Σωκράτης είπε ότι η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου, εσύ δεν το είπες άλλωστε πριν? Και λέγοντας αυτό ο Σωκράτης ξεκαθάρισε λίγο παρακάτω τι εννοούσε (Φαίδων 80d-81e). Τι από που προκύπτει ρε μύστη?

 

[kappa_fi]

Εγώ τη ζωή μου την έζησα και τη ζω μια χαρά, έντονα, μέσα στον κόσμο με τις αντιφάσεις της και τα σκαμπανεβάσματα της όπως ακριβώς πρέπει, εσύ ρε διπολικέ μονομανή ξερόλα να κοιτάς τα χάλια σου και τη μιζέρια σου. Είσαι κλινική περίπτωση και δεν αξίζεις ούτε τον οίκτο μου για αυτό μπορώ να σου πω απερίφραστα, άντε ψόφα ρε κρετίνε σε κανέναν δε θα λείψεις!

Κομπλεξικός για θάνατο είσαι.

 

[citizen(1)]

Κομπλεξικός για θάνατο είσαι.

Μην στενοχωριέσαι αναγνωρίζεται σιγά σιγά η αξία σου, από ότι είδα πριν λίγο προηγείσαι με σημαντική διαφορά στον διαγωνισμό που γίνεται ώστε να αναδειχθεί ο mr malakas του συγκεκριμένου ιστότοπου. Συγχαρητήρια και σε ανώτερα
ΥΓ Ίσως βέβαια να πεις ότι δεν είναι κάτι σημαντικό αυτό, αλλά μια και διαβάζεις;!;! Καβάφη σου απαντάω με το παρακάτω ποίημα του

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι,
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά’σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμα σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»

 

[kappa_fi]

Έζησαν και ζουν τη ζωή τους όσοι είναι σε θέση ν' αντιληφθούν την ελλειμματικότητά της και να την πάρουν στον ώμο τους σαν τον προσωπικό τους σταυρό. Οι "αντιφάσεις" της είναι το παραμύθι τού κάθε μαλάκα που φοβάται να παραδεχτεί συνειδητά το λίγο της - εκτός κι αν μιλάμε για κρετίνους για τους οποίους το λίγο είναι ήδη πολύ κι οι αντιφάσεις της συνίστανται στη σπάνη αυτού του λίγου.
Είπε ο μαλάκας στο νήμα του Λιαντίνη, ο οποίος ελεεινολογούσε τους συγχρόνους του και μόνο εκείνος ήξερε τι σήμαινε να ζει ανάμεσά τους, ότι έζησε και ζει τη ζωή του.
Ζήσε τη ζωή σου ελλειμματικέ μαλάκα... τη ζούμε κι εμείς μαζί σου.

 

[Ahmed Butt]

ο pleasuregiver να ξεμουταριστεί να ακούσουμε καμία άποψη της προκοπής  

 

[st@rdust]

Η διάκριση αυτή σώματος - ψυχής προκύπτει από τον ίδιο τον Σωκράτη. Ο Σωκράτης είπε ότι η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου, εσύ δεν το είπες άλλωστε πριν? Και λέγοντας αυτό ο Σωκράτης ξεκαθάρισε λίγο παρακάτω τι εννοούσε (Φαίδων 80d-81e). Τι από που προκύπτει ρε μύστη?

σε σχεση με τον Λιαντινη λεω... ερωτω, γιατι μπορει να μου διαφευγει

 

[Puchas Gracias]

σε σχεση με τον Λιαντινη λεω... ερωτω, γιατι μπορει να μου διαφευγει

Εγώ εξήγησα τι σημαίνει η εν λόγω ρήση του Σωκράτη. Τώρα ο Λιαντίνης δεν ξέρω τι άποψη είχε επί του θέματος αλλά εφόσον ήταν λάτρης του αρχαίου ελληνικού πνεύματος πιθανόν να υιοθετούσε και εκείνος τον δυισμό ψυχής - σώματος, δεν ξέρω.

Είναι γεγονός πάντως ότι ο χριστιανισμός έχει πάρα πολλά δάνεια από την αρχαία ελληνική σκέψη σε βαθμό που, κατά τη γνώμη μου, δεν θα υπήρχε χριστιανισμός έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα εάν δεν είχε υπάρξει η αρχαία ελληνική σκέψη. Επομένως ο Λιαντίνης, ως αρχαιολάτρης, μοιραία θα αποδεχόταν πολλά από τα διδάγματα του χριστιανισμού ως προερχόμενα από τον ελληνισμό.

Ο Λιαντίνης παντως νομίζω δεν ήταν άθεος ούτε βέβαια και πιστός. Στην Γκέμμα λέει πως μωρός είναι αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, μωρός και αυτός που πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός.  

 

[st@rdust]

σ ευχαριστω για τη διευκρινιστικη σου απαντηση

κι ενα αποσπασμα απ τη γκεμμα που βρισκω γονιμο για τη θεματολογια μας

«Μοναχα οποιος ενικησε τον εγωισμο του δε φοβαται θανατο. Ο φοβος του θανατου στον ανθρωπο ειναι η σκεπασμενη οψη του εγωισμου του. Ο εγωισμος των ανθρωπων κρατα ολοζωης το εγω τους αποκομμενο απο τη διαλεκτικη του σμιξη με την ιερη φυση. Οπως το ψαρι που το πεταξες στη στερια, αποκομμενο απο τη θαλασσα, σπαρταραει και φρισσει. Ομοια και ο ανθρωπος που δεν αποσβεσε τον εγωισμο του, αποκομμενος απο την ιερη φυση, μπροστα στο θανατο σπαρταραει και φρισσει. Και πεθαινει αισχρος και ατιμασμενος. Η ζωη μας ειναι σωστη πορεια προς το τελος της, κατα την εννοια οτι ειναι συνεχης αποσβεση του εγωισμου μας.»

 

[Puchas Gracias]

σ ευχαριστω για τη διευκρινιστικη σου απαντηση

κι ενα αποσπασμα απ τη γκεμμα που βρισκω γονιμο για τη θεματολογια μας

«Μοναχα οποιος ενικησε τον εγωισμο του δε φοβαται θανατο. Ο φοβος του θανατου στον ανθρωπο ειναι η σκεπασμενη οψη του εγωισμου του. Ο εγωισμος των ανθρωπων κρατα ολοζωης το εγω τους αποκομμενο απο τη διαλεκτικη του σμιξη με την ιερη φυση. Οπως το ψαρι που το πεταξες στη στερια, αποκομμενο απο τη θαλασσα, σπαρταραει και φρισσει. Ομοια και ο ανθρωπος που δεν αποσβεσε τον εγωισμο του, αποκομμενος απο την ιερη φυση, μπροστα στο θανατο σπαρταραει και φρισσει. Και πεθαινει αισχρος και ατιμασμενος. Η ζωη μας ειναι σωστη πορεια προς το τελος της, κατα την εννοια οτι ειναι συνεχης αποσβεση του εγωισμου μας.»

ωραία λόγια, ωραίος άνθρωπος.

 

[kappa_fi]

Είναι γεγονός πάντως ότι ο χριστιανισμός έχει πάρα πολλά δάνεια από την αρχαία ελληνική σκέψη σε βαθμό που, κατά τη γνώμη μου, δεν θα υπήρχε χριστιανισμός έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα εάν δεν είχε υπάρξει η αρχαία ελληνική σκέψη.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

Ως συνολική θεώρηση της ζωής δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Στη δεύτερη η επίτευξη του αγαθού ήτανε πρόσφορη στις δυνάμεις του ανθρώπου όποιες κι αν ήταν αυτές. Στον χριστιανισμό είναι η αποκάλυψη, η βούληση ενός προσωποποιημένου αγαθού, αυτή που ορίζει τη σωτηρία. Στην ελληνική σκέψη το αγαθό είναι απρόσωπο, δεν υφίσταται βούληση που επιτρέπει ή αποτρέπει τις δυνάμεις του ανθρώπου, ενώ στον χριστιανισμό είναι η βούληση ενός προσωποποιημένου θεού που δημιουργεί και απονέμει τη χάρη, όση ελεύθερη βούληση κι αν απομένει στον άνθρωπο.

Είναι δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις.

 

[antisthenis]

Η διάκριση αυτή σώματος - ψυχής προκύπτει από τον ίδιο τον Σωκράτη. Ο Σωκράτης είπε ότι η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου, εσύ δεν το είπες άλλωστε πριν? Και λέγοντας αυτό ο Σωκράτης ξεκαθάρισε λίγο παρακάτω τι εννοούσε (Φαίδων 80d-81e). Τι από που προκύπτει ρε μύστη?

Πάντως, χωρίς να έχω παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση, άλλο (πλατωνική) διάκριση σώματος και ψυχής, και άλλο ριζική διχοτόμηση των δύο και απάρνηση σώματος και κόσμου κλπ. Αυτά πάνε αλλού και προέκυψαν σε μια άλλη εποχή αγωνίας. Αξίζει να διαβάσετε γι' αυτά στο θεμελιώδες και απολαυστικό www.politeianet.gr/books/9789602210826-dodds-r-eric-alexandreia-ethnikoi-kai-christianoi-se-mia-epochi-agonias-203331]Eric Dodds - Εθνικοί Και Χριστιανοί Σε Μια Εποχή Αγωνίας, Όψεις της θρησκευτικής εμπειρίας από τον Μ. Αυρήλιο ώς τον Μ. Κωνσταντίνο[/url].

 

[antisthenis]

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

Ως συνολική θεώρηση της ζωής δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Στη δεύτερη η επίτευξη του αγαθού ήτανε πρόσφορη στις δυνάμεις του ανθρώπου όποιες κι αν ήταν αυτές. Στον χριστιανισμό είναι η αποκάλυψη, η βούληση ενός προσωποποιημένου αγαθού, αυτή που ορίζει τη σωτηρία. Στην ελληνική σκέψη το αγαθό είναι απρόσωπο, δεν υφίσταται βούληση που επιτρέπει ή αποτρέπει τις δυνάμεις του ανθρώπου, ενώ στον χριστιανισμό είναι η βούληση ενός προσωποποιημένου θεού που δημιουργεί και απονέμει τη χάρη, όση ελεύθερη βούληση κι αν απομένει στον άνθρωπο.

Είναι δύο εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις.

Για την ακρίβεια, στον εβραιοχριστιανισμό υπάρχει η θέληση (αυτή είναι η έννοια-κλειδί) του ανθρώπου σε αντιδιαστολή με τη βούληση του αρχαιοελληνικού κόσμου.