Φεύγεις, φεύγεις νεότης καημένη,
Φεύγεις και δεν μένεις στιγμή,
Και στον άνθρωπο άλλο δεν μένει,
Στον κόσμο παρά να γαμεί.
Γαμά ο άνθρωπος και χύνει,
Κιλότες και σώβρακα λύνει,
Μην αφήνεις κώλο, μουνί
Όσο νιώθεις ψηλή και ζωντανή.
Γιατί θα' ρθει καιρός, ω συμφορά σου!
Που θα ψάχνεις βαθιά στο βρακί
Για να βρεις το ωραίο σου πράσο
Πλην μια πέτσα θα βρεις μοναχή.
Εκείνη η πέτσα η τόσο θλιμμένη,
Που κοιμάται βαθιά στο βρακί,
Δεν σηκώνεται πια η καημένη,
Δεν αισθάνεται πια ταραχή.
Και τότε πάρε ένα σπάγκο,
Και δέσ'τον, τράβα τον,
Στα δύο σου πόδια κάτσε χάμω,
Είναι άντερο άχρηστο πια.
@John 100 εγκρίνεις?