Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τελευταία μέρα της Βαλεντίνας τις προάλλες, πριν πάει Τσεχία.

Μπαίνω μέσα κατά τις 2 το βράδυ και γινόταν προσκύνημα. Γεμάτα τα δύο δωμάτια κι άλλοι τρεις συναγωνιστές στο σαλόνι.

Όχι, ρε πούστη, λέω, τι κάνω τώρα. Βγαίνει η Βαλεντίνα, εμφανώς αδυνατισμένη, καλά μαυρισμένη, με χαμόγελο σούπερ κι ένα κορδόνι που σε κόλαζε.

Κάθομαι και περιμένω. Τελικά, έκατσε μόνο ένας από τους συναγωνιστές. Οι άλλοι δύο την έκαναν.

Μπαίνω κι εγώ με τη σειρά μου στο δωμάτιο και περιμένω. Τελειώνει η Βαλεντίνα με τον άλλο, πλένεται κι έρχεται ύστερα από λίγο, με ένα σούπερ χαμόγελο.

Αρχίζουμε με χαλαρή κουβέντα, δεν δείχνει καθόλου βιασύνη. Μου ρουφάει τα αρχίδια σαν λυσσασμένη, με ταυτόχρονο χάιδεμα της κωλοτρυπίδας, βάζει ένα τζελ στις βυζάρες της και ξεκινάει ισπανική. Βάζει καπότα, ξεκινάει τρομερή πίπα και τη στήνω σε ιεραποστολικό. Για 10 λεπτά δεν σταματάω, ενώ αυτή έχει σηκώσει τα πόδια στον ουρανό (είναι ευλύγιστη, παρά τα κιλά της). Συνεχίζουμε (ευτυχώς, γιατί αργούσα, αλλά δεν είχε χτυπήσει κουδούνι) στα τέσσερα και τελειώνουμε με τρομερή πίπα (με προφύλαξη), όπου έκανε πάλι σαν μανιακή.

Από το ίδιο ίδρυμα έχω πάει με Λάνα και Εμμανουέλλα. Η Λάνα ήταν πολύ φέικ για τα γούστα μου, ενώ με έσπρωχνε με τον κώλο της και δεν μπορούσα να μπω κανονικά. Η Εμμανουέλλα, από την άλλη, είχε εκπληκτικό χαμόγελο και τέλεια συμμετοχή. Αν θυμόμουν ημερομηνίες, θα έγραφα και ξεχωριστή κριτική.

Έφυγα, λοιπόν, σχεδόν ευτυχισμένος από τη Βούρβαχη. Προσγειώθηκε μάλλον απότομα όμως λίγο αργότερα.

Πήγα να τσιμπήσω σουβλάκια, για να έρθω στα ίσα μου. Μπαίνω μέσα, παραγγέλνω, κι ο (γνωστός μου) ψήστης αρχίζει και γελάει.

"Καλά, ρε μαλάκα, πού ήσουνα;"

"Γιατί;" ρωτάω.

Κι απαντάει αφοπλιστικά: "Την έχεις βάλει ανάποδα την μπλούζα, ρε μαλάκα, πού πας;"