Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Για αλλού ξεκίνησα, αλλού κατέληξα, αλλά δε με χάλασε καθόλου. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το πρωί ξεκίνησα για το "55" όπου είχα δει ότι δουλεύει η αγαπημένη μου Πάολα. Το νούμερο 1 όμως κορίτσι των στούντιο την κοπάνησε σήμερα κι έτσι με βαριά καρδιά είπα να μπω στο "57". Η υποδοχή της τσατσάς τυπική, "έχω τη Σαμπρίνα" μου λέει και συνέχισε με το ποιηματάκι "πολύ ομορφη και φοβερή στο δωμάτιο" κλπ κλπ. Ασε ρε λέω από μέσα μου, δηλαδή αν ήταν μάπα στο δωμάτιο θα μου τό έλεγες; Κι εκεί που έλεγα άντε να τη δούμε να τελειώνουμε, σκάει μπροστά μου η τσέχικη οπτασία. Η Μικαέλα από τη "Λέλας" εμφανίστηκε μπροστά μου σαν άγγελος επαναφέροντας το χαμένο χαμόγελο στα χείλη μου και ανεβάζοντας τη λίμπιντό μου στα ύψη μιας και πέρασαν από μπροστά μου όλες οι εκπληκτικές στιγμές που μου είχε χαρίσει, πριν χαθεί ξαφνικά για άλλες πολιτείες (ακόμα θυμάμαι το ξενέρωμα που είχα φάει όταν έμαθα ότι είχε σταματήσει). Της κλείνω το μάτι και χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνω στο δωμάτιο. Μετά από τρία λεπτά έρχεται και πιάνουμε μια κουβέντα για τα παλιά. "Μωρό μου σε θυμάμαι" μου λέει. "Πώς να μη με θυμάσαι της απαντάω, ένα μισθό έχω ξοδέψει για πάρτη σου" και νά σου τα γέλια. Ακολούθησαν στιγμές που προτιμώ να τις κρατήσω για την πάρτη μου.

Welcome back κοριτσάρα μου, Σαμπρίνα, Μικαέλα, όπως και αν σε λένε, θα τα ξαναπούμε σύντομα.