Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχατε ποτέ μια δύσκολη μέρα που όλα πήγαν στραβά και σαν δαιμονισμένοι αναζητούσατε να πείσετε τον εαυτό σας πως κάπου, κάπως υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι που αξίζει, κάτι αδιαμφισβήτητο? Κάτι που από αυτό θα κρατιόσασταν ακόμα και στο μάτι του τυφώνα? Ήταν μια τέτοια μέρα.

Είχα γενέθλεια. Μέρα που εξελίχθηκε φρικτά στη δουλειά. Στις σχέσεις. Παντού. Με τσατίλα είπα θα πάω πρώτη φορά στο X. Να δω τι παίζει, να ξεχαστώ, να αλλάξω νοηματική κατάσταση.

Στάση Συγγρού, βάδισμα που βοηθάει στα νεύρα, άνεμος τα σκαλιά του X-Bar και τσουπ, παρουσιάστε όπλα στην τσα2. Στο ίδιο τέμπο κι εκείνη, "θέλω να δω την κοπέλα" "δεν είναι έτοιμη" "όχι είναι, μη φεύγεις" "θα μου γεμίσεις το τζακούζι" "δεν ξέρω εγώ απ αυτά (βλέμμα -> είσαι ανώμαλος)" "πόσα δίνω" δώσε όσα έχεις"... Και ανοίγει η πόρτα. Μόνο το προσωπό της είδα και γκρεμίστηκαν όλα. Τα νεύρα, οι άνθρωποι οι σπαστικοί, τα ουρλιαχτά της γραμμής, η βιασύνη για το τίποτα, η αγωνία για το χρήμα.

Ήμουν ντούρος. Το επόμενο πράγμα που θα ένιωθα θα ήταν τα πόδια της να σφίγγουν το κεφάλι μου καθώς θα ρούφαγα την κλιτ της και τα χείλη της. Δε θυμάμαι πως, δωμάτιο, ντουζ, Άννα μέσα, δεν δίνω σημασία στα sex toys στη ντουλάπα, δεν δίνω... ωπ. Εντάξει, το κεφάλι στα πόδια της.

Το ένιωσε πως την ήθελα. Το διαισθάνθηκε πως την έβρισκα όχι μόνο γοητευτική, σωστό κουκλί. Σώμα ουτε εκατοστό Η συμπεριφορά της μαγική. Απόλυτη χαλάρωση και απόλυτη ηδονή λίγες γυναίκες μου έχουν χαρίσει. Είναι (από λάθος μου) ή το ένα ή το άλλο. Στοματικό που έσταζε εμπειρία. Κίνηση σαν Δομινικανή, ολικά φυσική. Μου έμαθε έρωτα. Μου έσπασε τους χάρακες και τους διαβήτες μου.

Έπειτα ήρθε η κούραση. Η φαντασίωση εξατμίστηκε και θυμήθηκα ποιος ήμουν, τι ήμουν, τι δεν ήμουν, τι ποθούσα να ήμουν. Το πολύχρωμο δωμάτιο περιλούστηκε με γκρι και παρόλο που ούτε μια στάλα δεν άγγιξε την Άννα, εγώ μαύρισα επικίνδυνα. "είναι τα γενέθλεια μου" κι έκανε μια τρομερή προσπάθεια με ένα τρελό, αθλητικό στοματικό.

Έξω, οι μηχανές, έσκαυαν την άσφαλτο. Όλα φθίρονταν εκεί έξω, περισσότερο από όλα εγώ. Την κοίταξα και την ξανακοίταξα σε βαθμό που προδώθηκα πως ήθελα να καβαλήσω μαζί της ένα σύννεφο στα βουνά της Χιλής και στις αγέρωχες πεδιάδες της Νέας Ζηλανδίας. Ούτε ένα ψεγάδι. Ένιωσες υποβολέας της ενώ εκείνη μάταια σε έψαχνε στα πρόσωπα του δράματος.