Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Α) ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟΤΣΑΡΚΑΣ
Στις 24/03/2012 ξύπνησα στις 08:00, γιατί στις 09:00 έρχεται μια Αλαβανή, που καθαρίζει το σπίτι και αλλάζει τα εκσπερματισμένα σεντόνια. Αφού έβγαλα το ημερολόγιο, έφαγα το πρωινό μου και έχεσα, ετοιμάστηκα για να πάω στουντιότσαρκα.
Ξεκίνησα από το σπίτι μου στις 09:52, κουβαλώντας την γνωστή μπουρδελότσαντα με του Γύπα τα εννιάμερα, τα πουτανομάντηλα και τις εκτυπωμένες φωτογραφίες από το πιο ειδυλιακό μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου (Isle of Wight). Στις 09:56 πέρασα έξω από το μαγαζί της αγελάδας. Ήθελα να καθίσουμε δίπλα-δίπλα για κανένα μισάωρο, να της δείξω τις πανέμορφες φωτογραφίες από την Αγγλία (οι οποίες παρεπτιπτόντως είναι δημοσιευμένες στο προφίλ μου στο μουτροβιβλίο), να της θωπεύσω τα γρι-γρι και να της μιλήσω για την αφροδισιακή τσάντα. Δυστυχώς η τύχη και πάλι δεν ήταν με το μέρος μου. Δίπλα της καθόταν η αντιπαθητική φίλη της, η οποία με την κατσαρόλα έχει πάρει διαζύγιο με πιθανότητα 100%. Όντας λοιπόν ξενερωμένος, κατηφόρισα προς το κιματζίδικο στην Πλατεία Κυψέλης, με την ελπίδα να συναντήσω τη γνωστή 97άχρονη ζητιάνα και να της δείξω την αγάπη, που ξεχειλίζει από την ψυχούλα μου. Αισθανόμουν την ανάγκη να της φιλήσω τα χεράκια, όπως κάνουν οι gentlemen Γάλλοι εραστές. Δυστυχώς όμως, όταν πέρασα από το επίμαχο σημείο, διαπίστωσα ότι η ζητιάνα απουσίαζε από το πόστο της. Έτσι λοιπόν, κατευθύνηθηκα προς την Ευελπίδων, με σκοπό να πάρω το 224 και να κατέβω στη Βριλησσού.
Στις 10:09 περπατώντας κατά μήκος της οδού Σκοπέλου, πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρουλίτσα μου εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εγώ είμαι αγάπη μου. Τι κάνεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά. Έρχομαι προς τα μέρη σου. Σε πήρα για να επιβεβαιώσω ότι είσαι εκεί, για να έρθω να σε δω. Πραγματικά το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Το ξέρεις πόσο πολύ σε αγαπάω.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Το ξέρω ματάκια μου. Πού είσαι τώρα;
ΤΑΚΜΑΝ: Στο δρόμο. Σε κανένα μισάωρο θα είμαι εκεί. Οπότε θα τα πούμε από κοντά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Σε περιμένω.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Bye.

Έτσι λοιπόν, πήγα ντουγρού στο στούντιο της Βριλησσού 36 (estimated arrival time: 10:39, to be honest I did not check the time). Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής, σταύρωνα συνεχώς την καρδιά μου και σιγοψυθίριζα «Παναγίτσα μου. Σε παρακαλώ πάρα πολύ να έχεις καλά τη Σταυρούλα και να είσαι κοντά της. Την αγαπάω πάρα πολύ. Σταυρουλίτσα μου γλυκιά, καρδούλα μου».
Μόλις χτύπησα το κουδούνι, μου άνοιξε η Σταυρούλα και αφού αγκαλιαστήκαμε μου είπε «Η Εσμεράλντα είναι, την ξέρεις» και με οδήγησε στο κόκκινο δωμάτιο. Δε χρειάζεται φυσικά να διευκρινήσω ότι θα μπορούσα να φιλήσω ακόμα και κατουρημένες ποδιές, για να απολαύσω ένα 20άλεπτο τη στοργή και τα χαδάκια της Σταυρούλας. Έτσι λοιπόν, της έσκασα το 50άρικο, της κράτησα λίγο τα χεράκια και κανονίσαμε να τα πούμε με την ησυχία μας στο σαλόνι μετά την εκτόνωση.

Β) ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Αφού η καρδουλίτσα μου (στη Σταυρούλα αναφέρομαι, χέστηκα για την κάθε πουτάνα) έκλεισε την πόρτα του κόκκινου δωματίου, γδύθηκα, βόλεψα τα πράγματά μου και έβαλα τα ερωτικά μου παιχνίδια (του Γύπα τα εννιάμερα και τις φωτογραφίες από το United Kingdom) σε περίοπτη θέση. Α ξέχασα να σας κάνω περιγραφή. Η Εσμεράλντα είναι 22 ετών, μελαχρινή, ψιλή, λεπτή και φοράει αρκετά γρι-γρι (α ρε Lion King, πολύ σε πάω ρε φιλαράκι). Σχετικά με την καταγωγή της, to be honest, I do not remember anything.
Η αναμονή διήρκησε γύρω στα 3-4 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της αναμονής, κοιτούσα το νταβάνι, σταυροκοπιόμουν και σιγοψυθίριζα «Σταυρουλίτσα μου γλυκιά».
Μόλις μπήκε η Εσμεράλντα στο δωμάτιο (και αφού είπαμε τις γνωστές μαλακίες), ξεκίνησε η ερωτική ιεροτελεστία, η οποία εξελίχθηκε στις ακόλουθες φάσεις:
1η φάση: «Τα κλασσικά». Η συγκεκριμένη φάση είναι κοινή σε όλα τα πουτανογαμήσια. Της φόρεσα του Γύπα τα εννιάμερα και μου φόρεσε το προφυλακτικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Εσμεράλντα, εκτός από του Γύπα τα εννιάμερα και τα ιδιωτικά της τρικ-τρικ, φορούσε και το ριγκάκι της Σταυρούλας (επειδή η Σταυρούλα ξέρει ότι με φτιάχνουν τα ντριν-ντριν, δανείζει το ριγκάκι της στην κάθε πουτάνα, όταν έρχομαι από εκεί).
2η φάση: «Κλασσική πίπα» (estimated duration: 3-4 minutes). Κατά τη διάρκεια της φάσης αυτής, εγώ ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα σαν πασάς και η Εσμερλάντα μου έπαιρνε πίπα κρατώντας τον πούτσο μου με το δεξί της χέρι. Πριν την πίπα, είχε μαζέψει όλα τα γρι-γρι στο αριστερό της χέρι, για να μεγιστοποιήσει την απόδοσή μου στο κρεβάτι. Η εκτιμώμενη ταχύτητα της πίπας, σύμφωνα με τις μετρήσεις μου, ήταν 0.98 klap-klap / sec. Αξίζει να αναφερθεί, ότι ενώ η Εσμεράλντα μου έπαιρνε πίπα, εγώ έλεγα μια-μια με τη σειρά τις στάσεις του London Underground από την Oxford Circus μέχρι το Newbury Park και γέλαγα σαν ηλίθιος. Φαντασιωνόμουν ότι ήμουν ένας φτωχός, βρωμιάρης Πακιστανός και ότι έκανα bic-bic στη βασίλισσα της Αγγλίας (α ρε Lion King, θα κατουρηθούμε από τα γέλια στο Blue Island). Άντε, πλάκα κάνω. Τη Σταυρούλα σκεφτόμουν. Δεν χρειάζεται φυσικά κανένας από τους αναγνώστες να έχει πάρει PhD in Psychology, για να μαντέψει ότι κατά τη διάρκεια της πίπας κρατούσα το αριστερό χέρι της Εσμεράλντας με μανία. Ωστόσο, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, η παραπάνω πίπα (μισό λεπτό, γιατί πίνω Cranbury juice και κοντεύω να πνιγώ από τα γέλια) δεν προκάλεσε στατιστικώς σημαντική διέγερση του πέους μου σε επίπεδο σημαντικότητας α = 1%.
3η φάση: «χύσιμο στο βρωμοσέντονο» (estimated duration: 1 minute). Κατά τη διάρκεια της εν λόγω φάσης, ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα και έτριβα τον πούτσο μου στο σεντόνι, κάνοντας το κρεβάτι να τρίζει από τη συναισθηματική μου ένταση. Σε αυτή τη φάση έκανα sandwich διαρκείας και στα δυο τα χεράκια της Εσμεράλντας. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:

ΤΑΚΜΑΝ: Σας παρακαλώ κυρία Σταυρούλα. Μην είστε ανάλγητη. Είμαι ένας κακομοίρης, φτωχός Πακιστανός.
ΕΣΜΕΡΑΛΝΤΑ: Ναι μωρό μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σας παρακαλώ πάρα πολύ γλυκιά μου κυρία. Κρατήστε μου λίγο τα χεράκια.
ΕΣΜΕΡΑΛΝΤΑ: Χύσε μωρό μου.

Πείθοντας τον εαυτό μου ότι είμαι ένας ελεηνός Πακιστανός, που προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη της Σταυρούλας και τρώει χυλόπιτα, η εσκπερμάτωση επήλθε ακαριαία. Το προφυλακτικό γέμισε από δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια, ενώ στο σεντόνι δημιουργήθηκε ένας τεράστιος λεκές.

4η φάση: «Αποχαιρετισμός». Μετά την επιτυχή εκσπερμάτωση, έβγαλα με προσοχή το προφυλακτικό από το πέος μου και το πέταξα στα σκουπίδια. Κατόπιν καθάρισα την ευαίσθητη περιοχή με τα γνωστά πουτανομάντηλα για λόγους ασφαλείας (όσο και να αγαπάω τη Σταυρούλα, δεν θέλω να κολλήσω κανένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα και για αυτό παίρνω πάντα τις προφυλάξεις μου). Η Εσμεράντα με τη σειρά της, ντύθηκε, με χαιρέτησε και έκλεισε την πόρτα του δωματίου. Μετά τον αποχαιρετισμό, ντύθηκα, βόλεψα τα πράγματά μου, έπλυνα τα χέρια μου με κρεμοσάπουνο και εξήλθα από το δωμάτιο.

Γ) ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΣΑΤΣΑ
Βγαίνοντας από το δωμάτιο, κατευθύνθηκα προς το σαλόνι για να κάτσω παρέα με τη Σταυρουλίτσα μου. Καθίσαμε μαζί για κουβεντούλα για κανένα 20άλεπτο. Της μίλησα για το επεισόδιο της 22ας Μαρτίου (το παρολίγον έμφραγμα) και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα με ξαναστενοχωρήσει. Επιπλέον της περιέγραψα τη βαρετή καθημερινότητά μου στην Αγγλία (μετά τη γνωριμία μου με την Άρτεμις, αισθάνομαι πολύ καλύτερα), καθώς και τη βάναυση συμπεριφορά της κυρίας Νίκης τις τελευταίες μέρες πριν το χωρισμό. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, την αγκάλιαζα, της θώπευα τα μπούτια και της έκανα sandwich διαρκείας στα γρι-γρι.
Μετά από τις παραπάνω συζητήσεις, έβγαλα από την μπουρδελότσαντα το ροζ ριγκάκι του Γύπα και της είπα «Δώρο για σένα. Στο χαρίζω. Δοκίμασέ το». Η Σταυρούλα, προσπάθησε να το φορέσει, αλλά της σφήνωσε στο δάχτυλο. Εκείνη τη στιγμή, σχεδόν κλαίγοντας, φώναξα «Ιησούς Χριστός Νικάει» και έτσι η Σταυρούλα κατάφερε να βγάλει το ριγκάκι από το δάχτυλό της. Έτσι λοιπόν, βόλεψα τα ροζ ριγκάκι του Γύπα στην τσάντα μου και έβγαλα το πράσινο, που είναι πιο χοντρό. Με το εν λόγω ριγκάκι, η Σταυρούλα είχε το αντίθετο πρόβλημα (ήταν πολύ χοντρό για τα δάχτυλά της). Έτσι λοιπόν, ξαναβόλεψα το πράσινο ριγκάκι στην μπουρδελότσαντα. Τέλος της μίλησα για την αφροδισιακή τσάντα (της είπα το γνωστό ψέμα με τον διαγωνισμό τοξοβολίας και τα Χρυσά Μαλλιά). Δυστυχώς, η Σταυρούλα μου είπε ότι δεν μπορεί να τη δεχτεί, γιατί φοράει μόνο μαύρα (η αφροδισιακή τσάντα είναι καφέ) λόγω πένθους.
Μετά από τα παραπάνω (δεν μπορούσα να καθίσω άλλο, γιατί είχα κανονίσει να βρεθώ με τον Μπάο στο Παγκράτι), χαιρέτησα τη Σταυρούλα με ένα παχύ ηγεμονικό sandwich και με μια αγκαλίτσα και εξήλθα από το κτίριο.