Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Χτες το βράδυ, γύρω στις 12, άλλη μια βόλτα από Βουλιαγμένης (μιας και τα γειτονικά στούντιο -Βούρβαχη, Ηλία Ηλιού, Φραντζή- δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο). Πετυχαίνω την Τζούλι, για την οποία δεν έχουν πολυγραφτεί πράγματα εδώ μέσα. Ένας συναγωνιστής στο δωμάτιο, κανένας στο σαλόνι. Η ευγενέστατη (ίδια με προχτές) τσατσά με ρωτάει αν θέλω μπίρα ή νερό και κάνει την εισαγωγή για την Τζούλι. Μετά από 5 λεπτά, βγαίνει από το δωμάτιο και χάνω το φως μου! Λετονικό άτι, νταρντανοειδές, με ξανθό σγουρό μαλλί μέχρι τους ώμους (και ούτε), με τριαροτεσσάρι φυσικό βύζο και λίγα κιλά παραπάνω (στην κοιλιά), τα οποία προσπέρασα. Μου θύμισε αυτές τις Βαυαρές με τα τεράστια βυζιά στη γερμανική επαρχία.

Δίνω το 50άρικο και μπαίνω στο δωμάτιο. Η κοπέλα μπαίνει στο μπάνιο και έρχεται ύστερα από 5 λεπτά, μέσα στο χαμόγελο.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν έβγαλε το μπέιμπι ντολ, το σώμα της ήταν υπερβολικά σφιχτό (αν εξαιρέσεις την κοιλίτσα, ξαναλέω).

Αρχίζει τα χάδια, μου σηκώνεται κι εμένα, βάζει λάστιχο και παίρνει συμπαθητική πίπα (χωρίς γλείψιμο στα μπαλάκια), κοιτώντας με στα μάτια. Τη γυρνάω στα τέσσερα και τη σφυροκοπάω για 5 λεπτά. Αλλαγή σε ιεραποστολικό, γλείφοντας τις βυζάρες της και σφυροκοπώντας για δέκα λεπτά (ενώ αυτή με κοιτούσε στα μάτια), οπότε και κατέθεσα. Τόσο χαμογελαστό πλάσμα δεν νομίζω να έχω ξαναδεί. Ρε μπαζόλες ελλεηνίδες, πηγαίνετε μια βόλτα από Βουλιαγμένης, να μάθετε πώς χαμογελούν. Σίγουρα θα ξαναπάω. Δουλεύει Δευτέρα πρωί.