Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Σ'ένα μπαλκόνι της Φυλής ένας πατέρας τίναζε ένα κίτρινο χαλί.Δίπλα του έκλαιγε το μικρό του κοριτσάκι. Το μπαλκόνι τους είναι τόσο κοντά στο δρόμο που έβλεπα την σκόνη να τινάζεται σε κάθε χτύπημα,που έβλεπα τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα της μικρής.
Ο πονοκέφαλός μου δεν ήθελε φωνές. Άλλαξα πεζοδρόμιο.
Ένιωθα χάλια,έβλεπα χάλια. Ήθελα τα χάλια μου όμως να τα κάνω ιπτάμενο χαλί. Και την ξαναέψαξα. Γι αυτήν κατέβηκα άλλωστε.
Την είχα δει 2 βράδια πριν να βολτάρει σ'ένα υπεργεμάτο σαλόνι με πολλά ζευγάρια μάτια καρφωμένα πάνω της να στάζουν σπέρμα. Κι εκείνη να στέκει χαμογελαστή κι όμορφη πάνω στις 12ποντες animal print γόβες της,ένας "ροδανθός μες τα ρεμάλια", με την επιτηδευμένα γυναικωτή φωνή του γυναικωτού τσάτσου να την παρουσιάζει,να την παινεύει και τα δικά του μάτια να στάζουν ευρώ..
Οι ίδιες γόβες έφεραν και χθες το φορτίο απ'τα 45 κιλά της. Στήθος μικρό και στητό,οπίσθια όνειρο,φάτσα κουκλίστικη,ένα πακέτο barely legal.
Απόλαυσα τα μικρά της χέρια πάνω μου,τη λεπτή φωνή της στ'αυτιά μου,τα κοφτά βογγητά της για ώρα αρκετή,σε στάσεις αρκετές. Στο πλάι της όλα άλλαζαν μέγεθος. Η φωνή μου παρακούγονταν βαριά,τα χέρια μου παραέδειχναν μεγάλα,το προφυλακτικό παραέγινε μικρό.
Τελείωσα χωρίς να νιώσω εκείνες τις χαζές μετασυνουσιακές τύψεις που παρκάρουν στο μυαλό μου κάθε φορά που φεύγει το photoshop της καύλας από το πρόσωπο της μπαζόλας που γάμησα πριν λίγο. Τις τύψεις εκείνες που στο δρόμο της επιστροφής με κάνουν να μετανιώνω για τις στιγμές που πέρασα,για τη ζωή που ζω,για τα λεφτά που ξόδεψα.
Την Κυριακή,στο δρόμο της επιστροφής,πέρασα από τις 3 Γέφυρες. Υπάρχει ένα μπουζουκτσίδικο εκεί.
Παλιά το έλεγαν η "Χρυσή Νύχτα".
Τότε τραγουδούσε εκεί και ο Κώστας Μοναχός (παρέα με την Μαρία Ρούσσου) τα σουξέ του,ένα από τα οποία έλεγε:
"Εσύ θα μου τα φας(δις)
και χρήματα και κτήματα
γιατί έχεις αισθήματα"