Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δεύτερη φορά λοιπόν με Σοφία. Πάλι ανάμεικτες προς θετικές εντυπώσεις αλλά για να τα βάλω σε μια σειρά ας ξαναπιάσω εμφάνιση για τους ελάχιστους (λογικά) που δεν την ξέρουν. Ρωσιδάκι γάλακτος , με μαλλιά μέχρι τους ώμους, πολύ ωραίο πρόσωπο, λεπτό σώμα μοντελικών αναλογιών και 1,5άρι (βαριά) φυσικό μαστάρι.
Μόλις μπήκε άρχισε πάλι τις γνωστές μαλακίες να ξαπλώσω στο κρεβάτι για να βάλει μπρος τη ρουτίνα της, πράγμα που γενικώς με ξενερώνει, καθώς είμαι απ’ αυτούς που γουστάρουν να δίνουν εκείνοι τον τόνο στις συνεδρίες. Τη προηγούμενη φορά τσίνισα και την άρπαξα για να παίξω το παιχνίδι μου, ωστόσο τώρα είπα να την αφήσω να δω τι έχει κατά νου, γεγονός που οδήγησε στο...
προοίμιο το οποίο συνίστατο από ξεκάλτσωτο κλαρίνο για 3-4’ το οποίο μπορώ να πω πως απόλαυσα αρκετά. Τον «έτρωγε» μέχρι τη μέση και κάτι, πολύ λίγο χέρι, καθόλου δόντι, αμετακίνητο τέμπο, ενώ παιχνίδια με γλώσσα και περάσματα από μπάλες, ούτε κατά διάνοια.
Για κυρίως προτιμάει δαγκωτό ιεραποστολικό (παίζει και να βαριέται το καβάλημα), το οποίο με τη συγκεκριμένη δεν θα άλλαζα με καμμία άλλη στάση, διότι μ’ αρέσει πολύ το πρόσωπο της και γουστάρω να το βλέπω και να χαμουρεύω το λαιμό της και τα βυζιά της. Αυτή τη φορά απέφυγε σθεναρά τα αεροστοματόφιλα αλλά της κούμπωσα καναδυό σε κάποιες περιστροφές του κεφαλιού της και γελάγαμε κι οι δυό. Τελείωμα εντός της κατόπιν ενόχλησης από τη τσατσά και παρότρυνσης και από την ίδια για να συντομεύω («άντε, αντε» κουνώντας και το χέρι της).
Ως κατακλείδα άφησα ένα tiny πιρφοριλίκι μου: όταν πήγε να φύγει μπαίνω μπροστά στη πόρτα, παριστάνοντας ότι τη μπλοκάρω, τη σηκώνω αγκαλιά κι αρχίζω να γλείφω και να πιπιλάω μανιασμένα, τι άλλο; τις ρώγες της! επαναλαμβάνοντας παράλληλα κατι ασυνάρτητες ρωσολαλιές που μου έλεγε κατά τη διάρκεια του ματς (μλκες είχα πιει και κάτι κρασσιά πιο πριν, υπό την επήρεια των οποίων εξακολουθώ να βρίσκομαι μάλλον ακόμη, μην αρχίσετε τις αρχιδιές). Αρκετά ζεστή στη καυλάντα μπορώ να πω.
Γενικά, αν και από υπηρεσίες δεν θα ενθουσιαζόταν ούτε παρθένος γυμνασιόπαις, είναι σκέτο κουκλί και διαθέτει τρομερό σκέρτσο και νάζι, που κατά τη γνώμη μου προσθέτουν πολύ στο όλο design της. Επίσης, μιας και το Χωμ 11Α είναι αρκετά απομακρυσμένο τσαρδί, μοιάζει σχεδόν αδύνατο το ενδεχόμενο να αντικρύσει κανείς ορδές από Ούρουκ-Χάι στο σαλόνι.
Στη προηγούμενη κριτική είχα μια διαφωνία στα σχόλια με Σμύρνη νομίζω (τώρα βαριέμαι να ξανακοιτάζω) για το ποιες γλώσσες μιλάει. Ρε μλκ -μα την αλήθεια- ούτε τώρα έβγαλα άκρη. Τα μόνα που συγκράτησα ήταν καμμιά 20αριά «νταβάι», το «άντε, άντε» και κάτι «yes/no».