Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Μετά τις 2, ξημερώματα δεκαπενταύγουστου και κατεβαίνω την Ιάσονος στοχεύοντας στο 19Α και Λάουρα. Κλειστό! Συνεχίζω στα πέριξ. Δεν βρήκα κάτι του γούστου μου και μούσλοι παντού! Τι τρεχει; Η Αθήνα σε επιταχυνόμενη πορεία γυφτοποίησης! Κουράστηκα την αναζήτηση και όταν είδα την Αντριάνα στο πρώτο μπουρδελάκι του διαδρόμου είπα να θυμηθώ τα παλιά.

Όπως τα έχουν πεί οι συναγωνιστές. Τα χρόνια πέρασαν! Η Αντριάνα έχει γράψει χιλιόμετρα πουτσοδρομίας στο ακάποτο και πλεον αποτελει μια ρετρο ανάμνηση της ρωσίδας πουτάνας που μας συστηθηκε προ δεκαετιών στο Διδύμου 18Α. Μόνο η κωλάρα της παραμένει το ίδιο φανταστική όπως τότε.

Με ψιλοθυμήθηκε! Προφασιακώς ζεστή όπως παλιά. Φιλιά στο κορμί δίκην προκαταρκτικών! Ακάποτο και στήνεται. Στενή. Μάλλον δεν την προτιμάνε και δεν της το είχαν ξεσκίσει απόψε. Την αγκαλιάζω και αρχίζω δυνατές πουτσιές. Ανασηκώνω τις ποδάρες της και της τον χώνω ολοκληρωτικά. Δυνατά γκάζια και άγριο ξεμούνιασμα. Η Αντριάνα ξέρει να παραδίνεται για λυσασμένο ξέσκισμα, αλλά το πηγάδι έχει ξεραθεί! Μπιστονιάρω κανα πεντάλεπτο. Βγαίνω, βγάζω την καπότα και της τον δίνω για κατάθεση. Την αφήνω να ταλαιπωρείται 3-4 λεπτά, μουγγρίζω σα θηρίο και τη χύνω στο λαρύγγι! Στράγγατα μωρό μου!!! Σηκώνεται και τα φτύνει στη νιπτήρα!

Ντύνεται, με χαιρετάει με το πονηρό της χαμόγελο και μου ψιθυρίζει «που-τσα-ρας». Θυμάται!!!

Ευχαριστώ Αντριάνα!