Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη, ώρα 11:42
«Γεια σας», ευχήθηκα μπαίνοντας. «Γεια σας! Φωτεινή! Γλυκούλα, ομορφούλα, να δείτε δικό μας κοπέλα».
Απ' το κουζινάκι εμφανίστηκε η περί ης ο λόγος˙ μια σιτεμένη Ρωσίδα (η γνωστή) με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, μικρά μάτια, λεπτά χείλη, μεγάλο στήθος, χαμηλομέτριο ανάστημα, γεροδεμένο σώμα.
«Δέκα ευρώ. Ελεύθερα πιασίματα, ελεύθερο στοματικό, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, ισπανικό, αυταρχικό».
«Γεια σου Φωτεινή», της ευχήθηκα. Μου ευχήθηκε κι εκείνη. «Πάμε;», ανυπομονούσε η συμπαθητική τσατσά. «Η Λίζα, δεν είναι;», ρώτησα μιας και είχα έρθει με σκοπό την παρτούζα. «Λίζα στο δωμάτιο, έχουμε και Λίζα!», απάντησε ανακουφίζοντάς με — ευτυχώς δεν είχα κάνει τόσο δρόμο άδικα... «Ωραία, θα τις πάρω και τις δύο», της έκανα γνωστό βγάζοντας ένα εικοσάρι (η Φωτεινή παρακολουθούσε). «Εντάξει παιδί μου», το πρόσωπο της υπηρεσίας φωτίστηκε. «Πάω στο δωμάτιο...», είπα και προχώρησα προς τα ενδότερα. Θα έμπαινα στο ένα απ' τα δύο κελιά —το ελεύθερο— αλλά εκείνη μου πρότεινε το μεγάλο δωμάτιο, απέναντι. «Περάστε, εδώ καλύτερο δωμάτιο, εκεί μικρό. Εντώ!». «Οκέι...», συμφώνησα και το χαρτονόμισμα άλλαξε χέρια. «Μ-μ (καταφατικό), ευχαριστούμε!». «Κι εγώ...».
Πρώτη μπήκε η Λίζα (σιτεμένη αλλοδαπή, με ίσιο σκούρο μαλλί πιασμένο σ' αλογοουρά, μάλλον άσχημο πρόσωπο, μεγαλούτσικο στήθος, αψηλή και καλοθρεμμένη με προπετή κοιλιά) ύστερα από τρία λεπτά.
«Γεια σου» (εγώ). «Πού είσαι;» (εκείνη).
Ακολούθησε η Φωτεινή.
«Γεια σου Φωτεινή» (εγώ). «Ναι ναι ναι ναι...» (εκείνη). «Γεια σου Φωτεινούλα!» (η Λίζα). «Ωραία, ωραία, έτσι μπράβο!» (η Φωτεινή).
«Χωράμε όλοι σ' αυτό το κρεβάτι;», αναρωτήθηκα καθώς η δυο πόρνες σκαρφάλωναν στριμώχνοντάς με. «Χωράμε, γιατί δεν χωράμε;», μου απάντησε και στη συνέχεια με ρώτησε η Λίζα —τα ελάσματα "αγκομαχούσαν" από κάτω— πριν "βουτήξει" στα γεννητικά μου όργανα για να επιδοθεί σε μία ακάποτη πεολειχία — δεν πρόλαβα να την εμποδίσω. Η Φωτεινή εντωμεταξύ είχε αρχίσει να μου γλείφει το αυτί, με ιδιαίτερη έμφαση στον έξω ακουστικό πόρο — άκουγα και αισθανόμουν τη βαριά αναπνοή της.
«'Οταν δεν μπορείς ν' αποφύγεις τον βιασμό, χαλάρωσε κι απόλαυσέ τον», έτσι δεν λένε; Ε, αυτό έκανα κι εγώ... «Ααα, μπράβο, έτσι...», ήταν τα μόνα λόγια που ψέλλισα...
Πάντως προσπάθησα να ελέγξω κάπως την κατάσταση: «Λίζα!...». «Μμ!». «'Οχι τόσο... τ' αρχίδια γλείψε μου περισσότερο...». «Ναι, ό,τι πεις μωρό μου...».
Η Φωτεινή τώρα μου έγλειφε τη μούρη («'Οχι στο μάτι!» [εγώ]), τον λαιμό, τις θηλές, ενώ έδωσε και μια-δυο γλειψιές στο σώμα της συναδέλφισσάς της...
«Λίζα, έλα και 'συ από δω λίγο...», ζήτησα με πνιχτή φωνή. «Ε;», με κοίταξε. «'Ελα και 'συ από δω...», την κάλεσα ν' αφήσει τ' αχαμνά μου. «Ναι μωράκι μου...». Γλείφοντας έφτασε στον λαιμό και στο πρόσωπό μου.
Η Φωτεινή —χωρίς να της το ζητήσω— μετακινήθηκε ανάμεσα στα σκέλια μου και παίρνοντας τον πούτσο μου στο στόμα της συνέχισε εκείνο που είχε αφήσει στη μέση η Λίζα.
«Μη μου βάλεις κωλοδάχτυλο!», πρόλαβα να της τονίσω αυτήν τη φορά. «Α, όχι;», με κοίταξε. 'Ετοιμη ήταν! «'Οχι, δεν θέλω». «'Οχι, μόνο (γλείψιμο)!», συμφώνησε. «Απλώς γλείφε», πρόσθεσα.
«Φωτεινή... περισσότερο στ' αρχίδια γλείφε...», ζήτησα κι από εκείνη.
'Οταν άρχισα να χύνω —μέσα στο στόμα της, βογγώντας ηδυπαθώς—, άρχισαν να μουγκρίζουν δυνατά.
'Ηταν ένας έντονος (δικός μου) οργασμός...
Η Φωτεινή πήγε προς τον νιπτήρα άνοιξε τη βρύση κι έφτυσε.
«Είστε καλό δίδυμο...», τις κομπλιμένταρα. Η Λίζα χαμογέλασε, η Φωτεινή δεν άκουσε/κατάλαβε, «ε;». «Δίδυμο, λέω, καλό!», της επανέλαβα. «Α, ντίντιμο;». «Δίδυμο, εσείς οι δύο, καλό!». «Α, ναι...».