Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα, ώρα 14:09
«Τσιμπουκάκι, μουνάκι, ελεύθερα πιασίματα, φιλάκια στα βυζάκια, πισωκολλητό, ελεύθερο στοματικό, δέκα ευρώ!».
Ο τσάτσος του Σαββάτου (πρωινή βάρδια) είχε αντικατασταθεί από μια τσατσά. Η πουτάνα, ευτυχώς, είχε παραμείνει η ίδια.
Η 'Ελενα... μία νέα, στην ηλικία, μελαχρινή, με μαύρο σαν πίσσα μαλλί μέχρι την πλάτη, όμορφο πρόσωπο, βυζέττα με μικρές σκουρόχρωμες θηλές, μέτριο ανάστημα, αδύνατο καλοφτιαγμένο κορμί, διάστιξη ανάμεσα στις ωμοπλάτες.
«Γεια σας...», μου ευχήθηκε στον πληθυντικό. «Γεια σου», της ευχήθηκα στον ενικό.
«Είναι πάρα πολύ καλή στο δωμάτιο, δεν βιάζεται», ολοκλήρωσε η υπηρεσία.
«Τι κάνετε;», ενδιαφέρθηκε να μάθει η πόρνη. «Καλά», την ενημέρωσα.
Είχα έρθει για τη συγκεκριμένη, οπότε πλήρωσα και διάλεξα κάμαρα.
«Εδώ εδώ!», μου έδειξε η τσατσά τη διπλανή απ' εκείνη που είχα επιλέξει, δικαιολογώντας την απόφασή της, «χάλια αυτό το δωμάτιο!». «Εδώ; Εντάξει...», συμφώνησα και εισήλθα στην ψιλοάθλια κάμαρα. «Εδώ καλύτερο, τώρα άλλαξα σεντόνι, πέρασε ένας 'Ελληνας (πριν από σένα)». «Τέλεια...»
'Υστερα από επτά λεπτά άκουσα τακούνια να πλησιάζουν...
«Από πού είσαι;». «Εγώ είμαι από Βενεζουέλα! Εσύ;». «'Ελληνας».
Γονατίζοντας πλάι μου ξεκίνησε με λίγα απαλά φιλάκια στο σώμα και χάιδεμα. Ανασηκώθηκα για να της γλέιψω–φιλήσω τα βυζάκια.
«Δεν μου λες, κανένα φιλάκι δίνεις εδώ (στο στήθος) και στον λαιμό;», τη ρώτησα ξαναξαπλώνοντας. «Θέλεις να σου δίνω φιλάκια;», με κοίταξε πονηρά. «Αν μπορείς...», της χαμογέλασα. «Και μένα δεν θα μου δίνεις κανένα δωράκι;». «Α, με δωράκι είναι το φιλάκι;», εξεπλάγην, χωρίς όμως να χάσω το χαμόγελό μου. «Τα πάντα σ' αυτή τη ζωή˙ όλα πληρώνονται!», μου χαμογέλασε κι εκείνη. «Πόσο πάει δηλαδή το δωράκι σου;», ανασηκώθηκα στ' αντιβράχιά μου. «Α, δεν ξέρω, εξαρτάται τι μου ζητάς... Τώρα που μου ζητάς ένα φιλάκι, μου δίνεις πέντε ευρώ». «Αν σου έλεγα να με φιλήσεις στο στόμα;», το ψιλοχόντρυνα, χε χε χε. «Θα σου έλεγα όχι!», με αγριοκοίταξε. «Με τίποτα, με κανένα χρήμα;», επέμεινα. «Με κανένα!», είπε σοβαρά. «Εντάξει...», υποχώρησα. «Χι χι χι... και εάν μου λες ότι θέλεις να γλείψεις το μουνάκι μου, θα σου 'λεγα να μου δίνεις πέντε!», συνέχισε ξανά ευδιάθετη. «Δεν μου αρέσει να γλείφω το μουνάκι της κοπέλας την οποία πληρώνω για σεξ», της αποκάλυψα. «Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ!», μου αποκάλυψε με τη σειρά της. «Α, σου αρέσει...». «Δεν μπορώ να έχω έναν άνδρα που δεν θα μου το κάνει!», πρόσθεσε. «Αλήθεια;». «Ε, βέβαια... 'Απα πα πα πα! 'Οχι όμως στη δουλειά μου!...», διευκρίνισε για να συνεχίσει, «εδώ δεν μου αρέσει καθόλου! Στον δικό μου άνδρα θέλω να μου το γλείφει συνέχεια!» και να καταλήξει, «ένας άνδρας δεν πρόκειται να κάνει έρωτα με μια γυναίκα και να μην τη γλείψει!».
Εντωμεταξύ είχε ξετυλίξει την καπότα κατά μήκος του ημικαυλωμένου πούτσου μου. Η πίπα της δεν ήταν άσχημη... ήταν αργή, ρυθμική, με αρκετά «ποπ» κι εξωτερικούς γλωττισμούς.
«Ωραία το κάνεις...», την κομπλιμένταρα πριν της ζητήσω να, «κάτσε λίγο στα τέσσερα...».
Καθώς περίμενε να της τον χώσω κουνούσε ελαφρώς τη λεκάνη δεξιά-αριστερά...
Το μουνάκι της είχε καλή αίσθηση και τα βογγητά της ήταν ευλογοφανή.
Της έριξα κι ένα ιεραποστολικό μανίκι, όταν πιάστηκαν τα πόδια μου στο πισωκολλητό γονατιστό, όπου σχεδόν τη δίπλωσα στα δύο...
Η υπηρεσία τη φώναξε στα δέκα λεπτά. Μόλις είχα (επιτυχώς) τελειώσει.
Λίγο αργότερα, έπειτα από σχετική ερώτησή μου, μου έλεγε πως είχε "περάσει" από Κων/πόλεως 130.