Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Παρασκευή, ώρα 13:41
Ξεκινώντας για Μεταξουργείο υπέθετα πως στον όροφο της Ακομινάτου θα πετύχαινα τη Ρίτα˙ την ξανθούλα που είχα συναντήσει εκεί στην πρωινή τσάρκα του περασμένου Σαββάτου.
Είσηλθα στο χολ. Κανείς. Μονάχα ρουμάνικη μουσική ακουγόταν σε δυνατή ένταση. Πέρασα στο επίσης άδειο από κόσμο σαλονάκι όπου ήταν πιο ήσυχα. Εκεί όμως είχε ψύχρα, λόγω του κλιματιστικού, οπότε επέστρεψα στο χολάκι.
Η υπηρεσία δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της... «Γεια σας!». «Χαίρετε!». «Περάστε στο σαλόνι». «'Εχει κρύο απ' το ερ κοντίσιον». «Να το κλείνω;», προθυμοποιήθηκε και πριν προλάβω να της πω πως δεν χρειαζόταν είχε χαθεί στο κουζινάκι. Επέστρεψε κρατώντας το τηλεκοντρόλ με το οποίο σκόπευσε και... «τιν τιν!», το κλιματιστικό νέκρωσε.
«Ποια κοπελίτσα είναι;», ρώτησα. «Είναι Βανέσσα!». «Βανέσσα... και τι πρόγραμμα έχει;». «Εεε, κάνει στοματικό με προφυλακτικό, ελεύθερα πιασίματα, άνω-κάτω, πισωκολλητό και κανονικό σεξ!». «Βανέσσα... μία–». «Είναι καινούργια κοπέλα! Καινούργια κοπέλα, είναι πολύ καλή–». «Εντάξει, θα περάσω! Ορίστε... (έδωσα το δεκάρικο που κρατούσα) Είναι στο δωμάτιο τώρα, έτσι;». «Μ-μ» (καταφατικό). «Ωραία, πάω να ετοιμαστώ!».
Με ακολούθησε μέχρι την πόρτα της κάμαρας που είχα επιλέξει. «Εντάξει;», γύρισα προς το μέρος της (με την έννοια: όλα καλά; Γιατί με ακολουθείτε;). «Ναι ναι! Μόνο κλείνετε πόρτα (υπήρχε ένας σύρτης από πίσω), γιατί ανοίγει».
«Βανέσσα... Ελπίζω να μην είναι καμιά που την έχω πάρει», μονολόγησα όταν έμεινα μόνος.
«Τακ τακ...», η περί ης ο λόγος χτύπησε να της ανοίξω ύστερα από δεκατέσσερα λεπτά.
«Γεια σου!». «Γεια σου!». «Τι κάνεις;». «Καλά, εσύ;». «Επίσης», απάντησα.
Επρόκειτο για μία άρτι αφιχθείσα (τρεις ημέρες στην Ελλάδα) εικοσιπεντάχρονη Ρωσίδα που δεν μιλούσε καλά τα ελληνικα («'Ινγκλις πλιζ»), σπουδαγμένη στη Μολδαβία (μιλούσε τα ρουμάνικα σαν Ρουμάνα), με ίσιο σκούρο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, όμορφο προσωπάκι, μικρό στήθος, περιποιημένα μακριά κατακόκκινα νύχια, καλοφτιαγμένο κορμί.
Αφού ανεβήκαμε στο κρεβάτι —εγώ ξάπλωσα ανάσκελα, ενώ εκείνη πήρε μια στάση σαν της γοργόνας της Κοπεγχάγης— άρχισε να μου παίζει τον πούτσο. Σ' ερώτησή μου εάν θα ήθελε να με φιλήσει – γλείψει στα γνωστά σημεία (θηλές, λαιμό) απάντησε με χαμόγελο «σα ιντσερκάμ» (να προσπαθήσουμε) και πράγματι με φίλησε – έγλειψε, αλλά επιφανειακά κι ακρογλώσσια — το δικό μου γλείψιμο προς εκείνη ήταν όπως θα ήθελα να ήταν το δικό της προς εμένα και το ίδιο ίσχυε για τα φιλιά που της έδωσα.
«Δώσε μου να τη βάλω εγώ την καπότα», ζήτησα άμα τη εμφανίσει (της στύσης).
Η πίπα της δεν ήταν άσχημη... Είχε ικανοποιητικό ρυθμό, ρούφαγε καλά, ενώ τα χείλη της έφθαναν μέχρι τ΄αρχίδια.
Στην ιεραποστολική στάση άνοιγε ικανοποιητικά τα πόδια, ο κόλπος της εφάρμοζε καλά στον πούτσο, δέχτηκε χωρίς αντίρρηση να μπει στην αγκαλιά μου —και να μείνει εκεί— ενώ μέχρι την εκσπερμάτισή μου βογγούσε ευλογοφανώς.