Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Στο σαλόνι, όταν μπήκα, δεν υπήρχε άνθρωπος κι απ' το κουζινάκι, για ένα περίπου λεπτό, δεν εμφανιζόταν κανένας. Ακουγόταν μοναχά μοντέρνα ρουμάνικη μουσική.
«Γεια σου, συγγνώμη παιδί μου!», απολογήθηκε η παίρνω-την-ευθύνη βγαίνοντας από μια κάμαρα. «Γεια», αντευχήθηκα. «Λοιπόν, το κοριτσάκι κάνει: τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ισπανικό. Πολύ καλή στο δωμάτιο και θα περάσετε τέλεια!».
«Γεια!», έσκασε μύτη —απ' το κουζινάκι— μία χαμηλού αναστήματος μπικινοφορούσα μιλφο-ξανθιά, με τις άκρες των ίσιων μαλλιών της ν' αγγίζουν τη μέση της, ένα μέτριο πρόσωπο που μου χαμογελούσε, ένα μεσαίο προς μεγάλο στήθος που με προκαλούσε κι ένα σώμα με πιασιματάκια που με απωθούσε — αστειεύμαι! Χε χε χε.
«Γεια σου!», αντευχήθηκα και σε 'κείνη. «Μωρό μου είναι πολύ καλή στο δωμάτιο!», επανέλαβε η παίρνω-την-ευθύνη. «Πώς σε λένε;», απευθύνθηκα στην πόρνη. «Μαρία!», απάντησε αμέσως η κοντή, ηλικιωμένη υπηρεσία. «Μαρία. Οκέι... Η Λώρη δεν είναι εδώ;», ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος της. «Δεν ξέρω εάν ήταν πριν κάποια κοπέλα που δεν την ξέρω, γιατί τώρα ήρθα», μου απάντησε. «Α, μάλιστα», ψιθύρισα. «Το κοριτσάκι είναι πολύ καλό στο δωμάτιο!», επανέλαβε για τρίτη φορά. «Εντάξει, θα δω. Ευχαριστώ πολύ!», είπα κι έκανα να φύγω. «'Αμα περάσεις θα γίνεις πελάτης! Γιατί εγώ το ξέρω το παιδάκι. 'Εχω ξαναδουλέψει μαζί του», έκανε μια τελευταία προσπάθεια, κοιτώντας με έντονα στα μάτια. «Εντάξει εντάξει, θα δούμε, ευχαριστώ πολύ!», επέμεινα. «Εντάξει καρδιά μου, εντάξει!», παραιτήθηκε.
Αφού ολοκλήρωσα τη βόλτα μου στα γύρω μπουρδέλα, επέστρεψα.
«Θα περάσω τελικά!», της είπα πλησιάζοντάς την. «Θα περάσεις κι εγώ παίρνω την ευθύνη!», δήλωσε με σιγουριά — όπως μου είχε δηλώσει και την Πέμπτη, στο Ιάσονος 1Β. «Ορίστε», της έδωσα το δεκάρικο. «Μπορείς να περάσεις σ' αυτό... μπορείς και σ' αυτό!», με άφησε να διαλέξω. Πέρασα στο απέναντι — από εκείνο που πριν λίγες μέρες είχα συνευρεθεί με τη Λώρη. «Για να δω κάτι, εδώ έχουμε ανάψει ερ-κοντίσιον;... 'Οχι, δεν έχουμε ανάψει!», διαπίστωσε. «'Αστο άστο, δεν πειράζει!» την καθησύχασα — δεν είχε ζέστη. «'Ο,τι γουστάρεις!».
Η κοπέλα ήρθε μετά 3-4 λεπτά.
«Καλά είσαι;», τη ρώτησα απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Ε;». Επανέλαβα την ερώτηση. «Α...». «Μιλάς ελληνικά;». Απάντησε σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα αλλά κατέληξε στη λέξη: "engleză" — εντωμεταξύ είχε μείνει τσίτσιδη. "Where are you from?". "No no no!". «Από πού είσαι;». "România".
Της μίλησα ρουμάνικα —αυτή βέβαια ήταν Μολδαβή— και μου είπε πως στην Ελλάδα βρισκόταν μόνο μία βδομάδα. Με την ευκαιρία τη ρώτησα για τη Λώρη, αλλά δεν τη γνώριζε.
Ξεκίνησε καλά: Με καπάκωσε —το σώμα της ήταν κομματάκι ιδρωμένο, όπως και το δικό μου άλλωστε— και φιλώντας – γλείφοντας θηλές, στήθος, λαιμό, μάγουλα, αυτιά —τα τρία τελευταία έπειτα από δική μου επιθυμία—, με χάιδευε στ' αχαμνά, παίζοντάς μου ταυτόχρονα τον πούτσο.
Δέχτηκε και τα δικά μου φιλιά – γλείψιμο στ' αντίστοιχα μέρη του σώματός της κι όταν το πουλί μου καύλωσε της ζήτησα να του φορέσει την καπότα —το έκανε με τον γνωστό τρόπο της κάλτσας— για να προχωρήσει στην πίπα, η οποία ήταν βαθιά, αργή, με λίγους εξωτερικούς γλωττισμούς.
Στη συνέχεια την έβαλα να με καβαλήσει κι αφού "θήκιασε" την άφησα να τριφτεί για λίγο μπρος-πίσω ώσπου γραπώνοντάς την, απ' τα ιδρωμένα της καπούλια, πήρα τον έλεγχο της γάμευσης κι έπειτα από μέσα-έξω διάρκειας μερικών δεκάδων δευτερολέπτων, "aaa, am terminat!".