Λεπτομέρειες αξιολόγησης

«Καλημέρα!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία μ' ένα πλατύστομο χαμόγελο. «Καλημέρα», αντευχήθηκα και πέρασα στο σαλονάκι. «Τι κάνετε, καλά;», ενδιαφέρθηκε να μάθει. «Καλά», απάντησα. «Να σας φτιάξουμε καλύτερα;». Της χαμογέλασα. «Οκέι! Κοπελίτσα μας μέσα στο δωμάτιο. Τη λένε Πάολα και κάνει φουλ πρόγραμμα. Τα πάντα κάνει, ό,τι θέλετε να σας κάνει! Περιμένετε λιγάκι;». «Ναι ναι!». «Γιατί, τώρα τώρα τώρα, να βγει!». «Οκέι». «Γιατί μπήκε μισή (!) ώρα, έτσι; Παολίτσα μου!... Ακούτε, περπατάει τώρα, νομίζω τελείωσε η δουλειά... Εεε και πολύ χαρούμενη κοριτσάκι, παιχνιδιάρικο, κάνει και παιχνίδια μέσα στο σαλόνι...». «Ααα, ωραία!», σχολίασα. «Πολύ ωραία!... Παολίτσα μου!... Τώρα να βγει, εντάξει;». «Ναι ναι ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα, περιμένω!».
Η τσατσά αποχώρησε στο κουζινάκι και ξεκίνησε μία αναμονή ολίγων λεπτών.
Κάποια στιγμή ένας νεαρός ημεδαπός εισήλθε στο μικρό σαλόνι. Η υπηρεσία βγήκε να τον υποδεχτεί.
«Καλημέρα σας!». «Γεια σας!». «Κοπελίτσα μας μέσα στο δωμάτιο, τη λένε Πάολα, κάνει φουλ πρόγραμμα! Να περιμένετε λιγάκι;». «Βεβαίως!». «Οκέι, καθίστε! Χαρούμενη κοριτσάκι, με ωραία πιασίματα, παιχνιδιάρικο, πολύ ωραίο! Νομίζω τώρα τελείωσε δουλειά, τώρα!... Να!».
Μια πόρτα ακούστηκε ν' ανοίγει και μία νταρντανοειδής νεαρή, με καστανό ίσιο μαλλί με κοκκινωπά τελειώματα, μετριογλυκούτσικο πρόσωπο, μικρομεσαίο στήθος, τροφαντό κώλο και "δεμένα" πόδια, αναφώνησε βλέποντας τον συναγωνιστή: «Ααα! Γεια σου μωρό μου!». «Χα χα χα, γεια σου», αντιχαιρέτησε εκείνος. «Τι κάνεις;». «Χα χα, καλά». «Η Παολίτσα μας! Κάνει τα πάντα, ό,τι υπάρχει!», παρενέβη κι η τσατσά. «'Ολα!», συμφώνησε η πόρνη. «'Ολα, όλα μέσα στο στόμα, όλο και ολόκληρο (το καυλί)», υπερθεμάτισε η υπηρεσία. «Το μισό δεν φτάνει!», συμπλήρωσε η πόρνη. Γέλια... Ο συμπατριώτης σηκώθηκε να φύγει, όμως η νεαρή πρόλαβε και του έφραξε την έξοδο. «'Ελα ρε Πάολα, άσε με να περάσω... ».
Εγώ πάντως μέσα στην αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε βρήκα την ευκαιρία να ξεγλιστρήσω...
Επιστρέφοντας, στο τέλος της τσάρκας, βρήκα την υπηρεσία να συζητάει με κάποιον στο σαλονάκι. «Υπάρχει δωμάτιο;», τη ρώτησα με το εικοσάρι στο χέρι. «Βεβαίως!», απάντησε και σηκώθηκε. «Από δω!», μ' έμπασε σε μία ψιλοσυμπαθητική καμαρούλα, διευκρινίζοντάς μου: «Αλλά τώρα (η κοπέλα είναι) μέσα με πελάτη».
'Υστερα από έντεκα λεπτά αναμονής, η Πάολα άνοιξε με δύναμη την πόρτα. «Τι κάνεις εσύ;», μου χαμογέλασε. «Καλά είσαι;», τη ρώτησα αντί γι' απάντηση. «Ναι, εσύ;». «Καλά επίσης». «Μέχρι πού έφτασες εσύ;». «'Εφτασα μέχρι... Αλκιβιάδου». «Αλήθεια;». «Ναι και ξεκίνησα από Φυλής 200». «Χα χα χα!», γέλασε αυθόρμητα. «Αλλά κατέληξα εδώ». «Σε μένα; Δηλαδή απ' τα τόσα μπουρδέλα, εγώ είμαι η καλύτερη;». «Ε, είπα να σε δοκιμάσω. Αν και είμαι λίγο κουρασμένος», παραδέχτηκα τεντώνοντας τα χέρια. «Α, όχι, τέτοια πράγματα δεν θέλω ν' ακούω!», με "μάλωσε". Χαμογέλασα. «Για πες μου από πού είσαι;». «'Ελληνας». «Γιατί είσαι τόσο μαύρος τότε;». «'Εχω κάνει καμιά πενηνταριά μπάνια. Εσύ από πού είσαι;». «Βουλγαρία».
Καπακώνοντάς με ξεκίνησε με φιλάκια και γλειψιματάκια απ' τον λαιμό —αργότερα μου έγλειψε και τ' αυτία— κι αργά, γλείφοντας ακρογλώσσια και φιλώντας, κατέβηκε προς τα κάτω. «Ααα, μπράβο, έτσι...», είπα σιγανά κλείνοντας τα μάτια. Τα ξανάνοιξα όταν αισθάνθηκα τη γλώσσα της στ' αρχίδια μου, για να την ενημερώσω πως το στοματικό θα το ήθελα με καπότα. «Εντάξει», συμφώνησε κοιτάζοντάς με. «Στο λέω απλώς να το ξέρεις», εξήγησα. «Κάτι άλλο;» (η ερώτηση δεν είχε ειρωνική χροιά). «Φιλάκια στο στόμα δίνεις;». «Κάποια φορά», μου χαμογέλασε. «Ωραία», είπα και ξανάκλεισα τα μάτια. Την ένιωσα να μετακινείται για να μου δώσει, χαμογελώντας, ένα πεταχτό φιλί στα χείλη — ήταν και το μοναδικό.
'Επειτα από λίγο την άκουσα να ετοιμάζει την καπότα — την οποία μου φόρεσε σαν κάλτσα. Κατά τη διάρκεια της καλούτσικης πίπας συνέχισε να μου γλείφει τ' αρχίδια.
Μετά από ένα ηχηρό «ποπ», πριν προλάβει να ξαναβάλει την πούτσα στο στόμα, τη ρώτησα: «Θέλεις ν' ανεβείς από πάνω, να ξεκινήσουμε;». Και πιάνοντας το σηκωμένο λαστιχοντυμένο μόριό μου άρχισα να το ταλαντεύω μπρος στο πρόσωπό της. «Τσου», ήταν η απάντησή της και την επόμενη στιγμή ένα «Αχ!» ξέφυγε απ' τα χείλη της, στρέφοντας ταυτόχρονα το κεφάλι δεξιά. Χα χα χα, τι είχε συμβεί; 'Ετσι όπως ταλάντευα την ψωλή μου, πετάχτηκαν τα σάλια της στη μούρη της... «Σόρρυ!», είπα προσπαθώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου. «Χα χα...», γέλασε εκείνη σφιγμένα. «Σόρρυ, αλλά είναι τα δικά σου... Ε; (θ' ανέβεις τελικά;)». «'Οχι, εγώ δεν μπορώ επάνω», επανέλαβε την άρνησή της — κατά τ' άλλα: «κάνει τα πάντα!». «Εντάξει, δεν πειράζει, χα χα χα...», δεν επέμεινα. «Χα χα χα!». «Φαντάσου να ήταν τα σάλια κάποιας, εάν κάναμε για παράδειγμα παρτούζα, τι θα γινότανε! (τι βρίσιμο θα μου έριχνες)», παρατήρησα. «ΧΑΧΑΧΑ!», γέλασε δυνατά. «Ααα, σου 'πεσε!», συνοφρυώθηκε, την επόμενη στιγμή, βλέποντας το πουλί μου να χάνει τη στύση του. «Κάνε λίγο τσιμπούκι, γλείψε κανένα αρχιδάκι και θα σηκωθεί πάλι», της πρότεινα.
Πράγματι ύστερα από αρκετά «σλουρπ» ήμουν έτοιμος.
«Για κάτσε τώρα που ξανασηκώθηκε, να σε πάρω από πίσω...», της ζήτησα κι αμέσως πήραμε θέσεις. «Ααα, μπράβο, ωραίο κωλαράκι έχεις...», σχολίασα έτοιμος να εισχωρήσω στο μουνί της. «Δηλαδή κωλαράκι θέλεις;», την άκουσα να ρωτάει. «'Οχι, όχι κωλαράκι!», την καθησύχασα και την επόμενη στιγμή τής τον έβαζα αρχίζοντας να μπαινοβγαίνω. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «'Ετσι μωρό μου, έτσι μωρό μου, έτσι μωρό μου!», με παρότρυνε. Μέχρι που έπειτα από μία παρατεταμένη επαφή, του υπογαστρίου μου με τους γλουτούς της, ολοκλήρωσα...
«Τελειώσαμε;», ρώτησε τότε εκείνη. «Ναι...», απάντησα ξεκολλώντας.
Δεν βιάστηκε να φύγει —αν και ακουγόταν κόσμος στο μικρό σαλόνι— παρά πήρε να ετοιμάζεται με την ησυχία της, εξηγώντας μου —σε σπαστά ελληνικά— πως απέκτησε μια μελανιά στο μπούτι.