Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Κάθισα σ' έναν απ' τους ψιλοάθλιους καναπέδες του ευρύχωρου σαλονιού.
«Γεια σας», μου ευχήθηκε την επόμενη στιγμή μία συμπαθητική υπηρεσία — την οποία είχα ξανασυναντήσει σε άλλα μπουρδέλα. «Χαίρετε». «Τι κάνετε, καλά είσαστε;». «Καλά». «Δουλεύει Ρωσίδα, είναι πάρα πολύ καλή στο δωμάτιο, με 10 ευρώ να περάσετε όμορφα». Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. «Τώρα, μισό λεπτό», απολογήθηκε η τσατσά. «Τι πρόγραμμα;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Ισπανικό, στοματικό, πισωκολλητό, όλες οι στάσεις...». «Γεια σας!», μου ευχήθηκε με τη σειρά της μία αψηλή, λιπόσαρκη ξανθιά, με το μαλλί μέχρι την πλάτη —στο τέλος της τέταρτης, με αρχή της πέμπτης δεκαετίας της ζωής της—, γλυκό πρόσωπο και ίσως προπετή μύτη, μικρό στήθος, ά-κωλη, με λεπτές ποδάρες. «...εξήντα εννιά, ελεύθερο στοματικό, με 10 ευρώ!», ολοκλήρωσε η υπηρεσία. «Πώς σε λένε;», ρώτησα την πόρνη. «Ειρήνη!». «Ειρήνη, μάλιστα...», είπα σιγανά — κάπου την είχα ξαναδεί εγώ αυτή. «Καινούργια κοπέλα!», πρόσθεσε η τσατσά. «Πάμε να περάσουμε ωραία!», προσπάθησε να με δελεάσει η κοκότα. «Εντάξει...», είπα μες απ΄τα δόντια μου, ενώ προσπαθώντας να θυμηθώ πού την είχα ξανασυναντήσει έδινα την εντύπωση του αμφιταλαντευόμενου (να μπω, να μην μπω...). «Πάμε να περάσεις!», επέμεινε η Ειρήνη. «Ναι...». «Με καινούργια κοπέλα!», επανέλαβε η υπηρεσία. «Καλώς, ευχαριστώ πολύ, θα δω!», είπα και σηκώθηκα κατευθυνόμενος προς την εξώπορτα. «Περιμένουμε, εντάξει;», άκουσα την τσατσά πίσω μου.
«Την ξέρω αυτή, μαλάκα! Λες να την έχω πάρει;», μονολογούσα καθώς κατέβαινα τη σκάλα.
Επέστρεψα στο τέλος της τσάρκας, έχοντας καταλήξει πως έπρεπε να την είχα δει κάπου στη Διδύμου — μάλλον στο 27.
«Ευχαριστούμε, καλά να περάσετε!», χάρηκε η υπηρεσία και παίρνοντας το χαρτονόμισμα μου έδειξε το ευρύχωρο, αλλά και ψιλοάθλιο ταυτόχρονα, δωμάτιο του οίκου.
Η Ειρήνη ήρθε έπειτα από 4-5 λεπτά.
«Γεια σου μωρό μου, τι κάνεις;». «Καλά, εσύ;». «Καλάαα!». Ξάπλωσα. Εκείνη γονάτισε πλάι μου φορώντας το σουτιέν και το μπέιμπυ-ντολλ της. «Πρώτη φορά περνάμε μαζί, ε;», θέλησε να της επιβεβαιώσω. «Πρώτη φορά, ναι!», το έκανα. 'Αρχισε να με χαϊδεύει χαμηλά στην κοιλιά, ενώ κι εγώ χάιδευα τα σκληρά (εξτένσιονς;) μαλλιά της. «Εσύ δούλευες και στη–», ξεκίνησα να ρωτάω. «Στούντιο, στούντιο!», με διέκοψε. «Στη Διδύμου δούλευες;», ολοκλήρωσα εκείνο που ήθελα να ρωτήσω. «Στη Διδύμου, ναι». «Διδύμου, πού;». «Ξέρω 'γω νούμερο;». «Μάλιστα». Τώρα μου πασπάτευε τ' αχαμνά, ενώ του λόγου μου τον επίπεδο κώλο της. «Ντεν τυμάμε, γιατί ντουλεύω εγκώ στούντια, ντουλεύω Ντιντίμου, λίγκο Φυλής». «Α και Φυλής δουλεύεις;». «Ναι». «Σε ποιο στούντιο;». «Στούντιο Σερβιών». «Α, Σερβιών, μάλιστα». «Σερβιών και Φιλαντέλφεια». «Α, Φιλαδέλφεια! Ξέρω που λες, εκεί στη γέφυρα». «Ναι, μόνο μία μέρα εκεί».
Καπακώνοντάς με ξεκίνησε με φιλάκια και γλειψιματάκια σε θηλές, εκπέμποντας χαμηλής έντασης «μμμ». «Ααα, μπράβο, μ' αρέσει έτσι!», της είπα ξεψυχισμένα — από καύλα... «Τι σ' αρέσει μωρό μου;». «Αυτά που κάνεις, συνέχισε έτσι».
Επειδή με φίλαγε-ψιλοέγλειφε μόνο στις θηλές, της είπα να προχωρήσει και λίγο παραπάνω˙ στον λαιμό. Το έκανε για μερικά δευτερόλεπτα —κατά τη διάρκεια των οποίων και ψευτογλωσσοφιληθήκαμε— πριν σκύψει ανάμεσα στα σκέλια μου για να γλείψει και τ' αρχίδια. «ΑΑΑ, ναι!...», βόγγηξα τότε εγώ, χωρίς να παραλείψω να της τονίσω πως: «το στοματικό το θέλω με καπότα», διευκρινίζοντας όμως: «αλλά έτσι, στ' αρχίδια, μπορείς να γλείφεις!...». «Ναι μωρό μου...», συμφώνησε με "ηδυπάθεια".
Την καπότα τη φόρεσα μόνος μου, ενώ η πίπα που ακολούθησε μου φάνηκε μέτρια.
«'Ελα να το κάνουμε από πίσω», της ζήτησα. Συμφώνησε («Ναι! 'Ελα μωράκι μου, έλα!») και πήρε στάση — πιο πριν είχε βγάλει το βρακί της. Περνώντας το χέρι κάτω απ' τ' ανοιχτά σκέλια της έπιασε την πούτσα μου και την οδήγησε στη μουνοσήραγγά της. 'Αρχισα να "δίνω". «Ααα, ναι μωρό μου! Ναι!», άρχισε κι εκείνη να βογγάει. Μετά από μερικές δεκάδες ψωλιές την άκουσα να με παροτρύνει να τελειώνω: «Χύσε μωρό μου!». «Τι;». «Χύσε αγάπη μου! Χύσε μωράκι μου!». Χαλάω εγώ χατίρια;... 'Αρχισα το λοιπόν να "δίνω" πιο δυνατά μέχρι που: «Ναι αγάπη μου, ναι! Ααα!... Ναι, μπράβο, έχυσες μωράκι μου!»
Αμέσως πήρε να ετοιμάζεται.
«Μέχρι ποια ώρα δουλεύεις;», τη ρώτησα πηγαίνοντας προς τον νιπτήρα. «Πέντε (μ.μ), κάθε μέρα, από δέκα ώρα (π.μ)». «Από δέκα, ε;». «Από εννιά, δέκα... Κατάλαβες;». «Εντάξει, ευχαριστώ πολύ Ειρήνη!». «Παρακαλώ, ευχαριστώ!». «Γεια σου!».