Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πέμπτη, ώρα 11:43 π.μ
«Γεια σας, χαίρ–». «Η Βικτώρια, είναι εδώ;». «Βικτώρια, ναι μωρό μου!». Την πλήρωσα. «Περάστε, εδώ».
Χθες, ώρα 11:59 π.μ
«Γεια σας, καλημέρα σας!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία. «Σήμερα, Βικτώρια και Νικόλ. Δύο κοπέλες!... Παρακαλώ, Βικτώρια! Φουλ πρόγραμμα». Παρουσιάστηκε —και με χαιρέτησε με χαμόγελο— μια κοντόφαρδη στρογγυλοπρόσωπη ξανθιά, με το μαλλί πιασμένο πίσω, μεγάλα μπομπόνια, άσπρη επιδερμίδα. Την είχα ξαναδεί εκεί, σε προηγούμενες βόλτες μου. «Παρακαλώ, Νικόλ! Τούρμπο τσιμπουκάκι, ισπανικό, πισωκολλητό, όλες οι στάσεις». Εμφανίστηκε η γνωστή νταρντάνα, απ' το απέναντι 15 και το Κολωνού 53. «Κάνουν και παρτουζίτσα, δύο μαζί. Θα περάσετε;». «Ευχαριστώ πολύ», είπα και κίνησα προς την εξώπορτα. «Παρακαλώ», ανταπέδωσε η τσατσά. «Ευχαριστώ, ναι ή ευχαριστώ, όχι;», με ρώτησε η Βικτώρια. Σταμάτησα και κοιτάζοντάς την στα μάτια, μετά από ένα-δυο δευτερόλεπτα, της είπα: «Ευχαριστώ, όχι. Χε χε χε». «Χα χα χα, να 'στε καλά, σας περιμένουμε!», ακούστηκε η υπηρεσία.
Το δωμάτιο, σχήματος τραπεζίου, ήταν ικανοποιητικό — καιρό είχα να περάσω εκεί. Η κοντοφάρδουλη πόρνη άνοιξε την πόρτα του ύστερα από δύο λεπτά. Εγώ κλασικά είχα ξαπλώσει. Η γελαστή, σχετικά νέα στην ηλικία, ιερόδουλη έμεινε ολόγυμνη και ξαπλώνοντας πλάι μου είπε με ηδυπάθεια: «Τι να σε κάνω αγάπη μου;», ενώ χωρίς να περιμένει απάντηση άρχισε να με φιλάει–γλείφει στην ομόπλευρη θηλή, στο στήθος, στον λαιμό, στ' ομόπλευρο μάγουλο, σε ολόκληρο τ' ομόπλευρο αυτί. «Μπράβο, ξεκίνα έτσι...», την ενθάρρυνα απ' τη μεριά μου. «Ναι, αγάπη μου!...», συνέχισε ν' ανταποκρίνεται. Μάλιστα, περνώντας από πάνω μου, βρέθηκε στην αντίθετη πλευρά, λέγοντάς μου: «'Εχουμε κι από δω...» κι εξακολούθησε τα φιλάκια–γλειψιματάκια, στ' αντίστοιχα σημεία του κορμιού και της κεφαλής μου. «Ναι μπράβο, έτσι, έτσι!...», έλεγα εγώ τα δικά μου. «Μμμ... να γλείφω τ' αρχιδάκια σου; Θα σου αρέσει;». «Ναι, αλλά το στοματικό το θέλω με καπότα!». «Με καπότα, με καπότα!», με κοίταξε σοβαρά. Εμ, βέβαια, στο Μεταξουργείο βρισκόμουν, που όταν αναφέρουν «φουλ», συνήθως εννοούν «κώλο» («φουλ του κώλου», που λέει και κάποιος). «Μπανανίτσα;», μου έδειξε το προφυλακτικό. Η πίπα που ακολούθησε ήταν αργή, βαθιά, ρουφηχτή, με αρκετά «σλουρπ» και κάποια «ποπ». «Σου (...) σει;», την άκουσα να ρωτάει. «Τι;», άνοιξα τα μάτια μου. «Σου αρέσει αγάπη μου;». Απάντησα καταφατικά.
«'Ελα πισωκολλητά!», της ζήτησα ύστερα από λίγο. «Ναι αγάπη μου!», συμφώνησε και πήρε θέση. Το περικλανίδιό της ήταν μακρόστενο και φαινόταν δουλεμένο, ενώ ανάμεσα απ΄τα μεγάλα μουνόχειλά της διέκρινα το χαίνον στόμιο του κόλπου της — η γύρω περιοχή ήταν ξυρισμένη.
Μπήκα μ' ευκολία κι άρχισα τα μέσα-έξω. «Πλαφ πλαφ πλαφ!». «ΜΜΜΑΑ, χα χα!... Μμμ...», "καύλωνε" η Βικτωρία. «Τσαφ, τσουφ!», δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις ήπιες ξυλιές μου στα καπούλια της. Και ξανά «πλαφ πλαφ πλαφ!...» και λίγα ακόμη «τσαφ τσαφ τσαφ!», μέχρι που... «'Εχυσααα!». «Μπράβο μωρό μου!». Γυρίζοντας προς το μέρος μου, άρπαξε το κεφάλι μου και «ματς!», μου έδωσε ένα ηχηρό φιλί στο μάγουλο — έδινε και γλωσσόφιλα, αλλά δεν πήρα.
«Δούλευες και πουθενά αλλού εσύ;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «'Οχι, μόνο εδώ». «Από Ρωσία, ε;», συνέχισα τις ερωτήσεις. «Ουκρέιν», απάντησε με χαμόγελο. «Α, Ουκρανία!». «Εντάξει, όλο Ρωσία είναι», συμπλήρωσε αδιάφορα, κάνοντάς με ν' αμφιβάλλω για τα πατριωτικά της αισθήματα. «Μάλιστα... μέχρι τι ώρα δουλεύεις;». «Μέχρι πέντε (μ.μ)». «Α, μέχρι πέντε, ωραία!». «Γεια σου μωράκι μου, ευχαριστώ!». «Γεια σου, γεια σου!».