Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα, ώρα 10:51 π.μ
«Γεια σας!... Δέκα ευρώ είναι το κορίτσι μου: τσιμπουκάκι, πισωκολλητό, ανεβαίνει κι από πάνω, εξήντα εννιά κι ελεύθερα πιασίματα, δέκα ευρώ! Ωραίο τσιμπουκάκι, ωραίες στάσεις, είναι πάρα πολύ καλό μέσα στο δωμάτιο το κορίτσι και σιγά σιγά! Είναι Μαρία!», μ' ενημέρωσε με μια ανάσα η υπηρεσία.
«Γεια σας», μου ευχήθηκε κι η εικοσιοκτάχρονη, γυμνόστηθη, μελαχρινή πόρνη που ακολουθούσε. Με ίσιο, μαύρο, στιλπνό μαλλί μέχρι τους ώμους, καλούτσικο πρόσωπο μ' ανάγλυφα χείλη, μικρό στήθος με σκουρόχρωμες θηλές, χαμηλό ανάστημα, κανονικά κιλά, η οποία με πλησίασε αρκετά, χαρίζοντάς μου ένα χαμόγελο όλο υποσχέσεις...
«Ωραίο τσιμπουκάκι, ωραίες στάσεις, θα περάσεις καρδούλα μου; Πάρα πολύ καλή!», ολοκλήρωσε η τσατσά.
«Εντάξει, θα περάσω», αποφάσισα. «'Ελα αγάπη μου!», μου έδειξε το δωμάτιο απέναντι απ' την εξώπορτα. «Να περάσω καλύτερα από 'κει;», έδειξα εκείνο του σαλονιού, μιας και σε 'κείνο που ήθελε να με βάλει είχα μπει κάμποσες φορές στο παρελθόν. «Εγώ σου δίνω το καλύτερο, αλλά θέλει εκεί... Το στρώμα δεν είναι καλό!», προειδοποίησε. «Δεν πειράζει, εντάξει», επέμεινα. «Κοίτα το στρώμα, κάνει έτσι», μου έδειξε το υπερμέγεθες "καρούμπαλο". «Είναι έτσι, ε;», μπήκα σε σκέψεις μόλις το είδα. «Δεν είναι καλό... Κοίτα το στρώμα... και δεν δουλεύει το ερ-κοντίσιον!», υπερθεμάτισε. «Καλύτερα που δεν δουλεύει το ερ-κοντίσιον!».
Τελικά παρέμεινα εκεί.
«Γεια», ξαναευχήθηκε η Μαρία, ύστερα από κάνα πεντάλεπτο, μπαίνοντας. «Γεια σου», αντευχήθηκα απ' την καρέκλα όπου τακτοποιούσα τα ρούχα μου. Κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι. «Καλά είσαι Μαρία;». «Καλά», απάντησε βαριεστημένα, μέσα απ' τα δόντια της, χωρίς να με κοιτάξει. «Ωχ!», είπα από μέσα μου... Για μια στιγμή μου πέρασε απ' το μυαλό να τη διώξω. Τελικά ξάπλωσα. «Κρικ κρικ κρικ». «Προβληματικό κρεβάτι αυτό», σχολίασα με χαμόγελο. «Τι;». «Το κρεβάτι λέω, πρόβλημα». "Problema?". «Ε, το στρώμα, δεν...», εξήγησα προσπαθώντας να βολευτώ. ''Where are you from?", ενδιαφέρθηκα να μάθω όταν τα κατάφερα — τελικά δεν μου δημιούργησε θέμα το μαλακό "καρούμπαλο", το συνήθισα γρήγορα. "România!". "Αaa, ești din România"! (Ααα, είσαι απ' τη Ρουμανία!), την εξέπληξα.
Κατευθείαν μου φόρεσε την καπότα —μόριο σε ηρεμία— κι αφού μετακινήθηκε ανάμεσα στα πόδια μου ξεκίνησε μια μέτρια πίπα κοιτάζοντάς με. Η πούτσα δεν σηκωνόταν. Χαμογέλασα. Με κοίταξε ερωτηματικά. "Nu mi se scoală" (δεν μου σηκώνεται), εξήγησα χαμογελώντας. "Hm hm hm...", γέλασε συνεχίζοντας να πιπώνει. "Pop! Nu vrea să se scoale" (Δεν θέλει να σηκωθεί), σχολίασε χωρίς διάθεση ειρωνείας. Τη ρώτησα εάν έκανε κάποια προκαταρκτικά. Απάντησε καταφατικά. Ξάπλωσε δίπλα μου κι άρχισε να μου γλείφει τη θηλή του στήθους. Του λόγου μου είχα περάσει το χέρι κάτω απ' τον λαιμό της και της χάιδευα την πλάτη και τον κώλο. Κάποια στιγμή συνέχισε με φιλάκια-γλειψιματάκια στον λαιμό, στα μάγουλα —πολύ κοντά στο στόμα μου—, στον λοβό του αυτιού. 'Οταν ξαναπλησίασε το στόμα μου προσπάθησα να τη φιλήσω. Δεν μ' εμπόδισε κι ανταποκρίθηκε στο γλωσσόφιλό μου — συγκρατημένα. 'Εχοντας αποκτήσει στύση —κι αφού πρώτα στρώσαμε το ελαστικό καλύτερα— της ζήτησα να με καβαλήσει. Το έκανε πρόθυμα και πιάνοντας το καυλί μου το έχωσε στο μουνί της. Ακολούθησε ικανοποιητικό φίκι φίκι, τ' οποίο συνεχίστηκε και στην ιεραποστολική στάση με μπόλικα γλωσσόφιλα — καλύτερης ποιότητας απ' τα πρώτα. Τελικά κατάφερα να χύσω έχοντας ξαπλώσει ανάσκελα, ρουφώντας τη γλώσσα της (καπνίστρια), ενώ εκείνη μου τραβούσε μαλακία — όταν το έκανε γρήγορα της ζητούσα να επιβραδύνει. Πριν με είχε ρωτήσει εάν ήθελα να μου την παίξει εκείνη, μιας και, όπως μου εξήγησε, υπάρχουν άνδρες που προτιμούν να την παίζουν μόνοι τους.
Πριν αποχωρήσει, μου αποκάλυψε πως (κι) εδώ "nu merge" (δεν "περπατάει" — από οικονομικής άποψης).
«Σημείο των καιρών», θα της απαντούσα εάν ήξερα να το πω στα ρουμάνικα.