Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πέμπτη, ώρα 7:15 π.μ
Στον πρώτο όροφο δούλευε η γνωστή ρουμάνα 'Αννα —από μερικούς επονομαζόμενη και τσαμπουκαλού. «Χάνεις!», άκουσα την υπηρεσία να λέει καθώς αποχωρούσα, ενώ δεν παρέλειψε να μ' ενημερώσει πως: «είναι κι απάνω μαγαζί!».
Στο επάνω μαγαζί, η εκεί τσατσά με πληροφόρησε πως είχε «δύο κοπέλες» που πρόσφεραν «τσιμπουκάκι, πάνω-κάτω, πισωκολλητό», οι οποίες «δεν βιάζονται» και πως με δέκα ευρώ θα μπορούσα να περάσω καλά. Εμφανίστηκαν: μία νεαρή με ίσιο ξανθωπό μαλλί μέχρι τους ώμους, καλογραμμένο πρόσωπο, μικρομεσαίο στήθος, ομορφοσχηματισμένο κορμί και μία επίσης νεαρή, με καστανό ίσιο μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, μετριοκαλό πρόσωπο, πιο γεροδεμένη. «Πώς σε λένε;», έδειξα την πρώτη, κρατώντας —έτσι ώστε ν' αχνοφαίνονται— δύο τάλληρα. «'Αννα», απάντησε ανόρεχτα. «Κι εσένα;», έδειξα την άλλη. «Ντιάνα», απάντησε κι εκείνη το ίδιο ανόρεχτα. «Με την 'Αννα!», είπα στην υπηρεσία και διάλεξα δωμάτιο.
Η κοκότα έσκασε μύτη ύστερα από λίγα λεπτά. Με βρήκε ξαπλωμένο στο διπλό κρεβάτι. «'Ολα καλά;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. "No greek, λίγκο", μου έκανε γνωστό. «Τι πράγμα;». «Ρωσία είμαι». «Α, Ρωσία, οκέι!». Κατέβηκε απ' τα παπούτσια της και γυμνόστηθη γονάτισε ανάμεσα στα πόδια μου. Εκεί πήρε να μου φορέσει την καπότα. Δυσκολευόταν όμως μιας και δεν υπήρχε καθόλου στύση. "So, you do not understand greek", σχολίασα. "No english, no greek", επιβεβαίωσε. Η καπότα δεν έστρωνε καλά. 'Αρχισε να δυσανασχετεί. "You must to do something" (κανένα προκαταρκτικό), την "κούρντισα". Ξεκίνησε να με μαλακίζει άγαρμπα. «Σιγά!», τη σταμάτησα. Τότε έσκυψε κι άρχισε να ρουφάει. Μετά από δυο-τρία ρουφήγματα, με νοήματα, μου έδωσε να καταλάβω πως την ενοχλούσαν οι πέριξ τρίχες. «'Οχι, οκέι, άστο, δεν θέλω να συνεχίσουμε!», της είπα έχοντας πάρει το σοβαρό μου ύφος. Αμέσως τραβήχτηκε και πήρε να ντύνεται. «Εσύ δεν έχεις σκοπό να κάνεις δουλειά!», πρόσθεσα χωρίς να την κοιτάζω, ενώ συμπλήρωσα χαμηλόφωνα: «Μαλακισμένη!», καθώς εκείνη έκλεινε πίσω της την πόρτα —δεν έπρεπε να μ' άκουσε, αλλά κι αν μ' άκουσε... Να!
Βγαίνοντας —ντυμένος— δεν είδα κάποια από δαύτες στο σαλόνι. «'Ερχεστε λίγο;», φώναξα —σιγά μην έφευγα χωρίς να ζητήσω πίσω τα λεφτά μου. Αμέσως εμφανίστηκε η ψιλοσυμπαθητική υπηρεσία με τα δυο μου τάλληρα στο χέρι. «Ορίστε», μου τα έδωσε και κάνοντας μεταβολή χάθηκε πίσω απ' το υφασμάτινο διαχωριστικό παραβάν.