Λεπτομέρειες αξιολόγησης

'Εσπρωξα την εξώπορτα και εισήλθα. «Γεια σας!». «Καλησπέρα κύριε!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία καθώς σηκωνόταν απ' την καρέκλα της στο κουζινάκι. Προχώρησα στο σαλόνι και στάθηκα όρθιος με τα χέρια στις τσέπες. «'Ενα λεπτάκι, τώρα έρχεται η κοπέλα μου...», μ΄ενημέρωσε εκείνη. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν. Το «λεπτάκι» δεν είχε ακόμη συμπληρωθεί. «Το Μαράκι μου είναι, δεν ξέρω αν το ξέρεις;». «'Οχι». «Πολύ ωραίο κορίτσι, πολύ καλή στο δωμάτιο, πάνω απ' όλα δεν βιάζεται, όλες τις στάσεις, ελεύθερα πιασίματα, ισπανικό κάνει, εξήντα εννιά, εεε αυταρχικά κάνει, είκοσι ευρώ παίρνει, περιποιητική πάρα πολύ, θα μείνεις πολύ ευχαριστημένος!», μου έκανε γνωστό. «Μάλιστα». «Θα σε χαλαρώσει και θα περάσεις τέλεια!». «Ωραία». «'Ενα λεπτάκι, έρχεται». «Ναι». Περάσαν μερικά ακόμη δευτερόλεπτα. Το «λεπτάκι» είχε συμπληρωθεί. «'Ελα αγάπη μου!», φώναξε. Μετά από λίγο, ακούστηκαν τακούνια να πλησιάζουν. Εμφανίστηκε μια μετριοχαμηλού αναστήματος προμίλφ, με ίσιο κοκκινωπό μαλλί μέχρι τους ώμους, γλυκό κάπως πλατύ πρόσωπο, μικρομεσαίο στήθος, κανονικό κορμί. «Καλημέρα σας!», μου ευχήθηκε. «Καλημέρα». «Τι κάνεις αγάπη μου;». «Καλά». «Πώς είσαι;». «Καλά, η Μαρία είσαι;». «Μ-μ!» (καταφατικό). «Οκέι, εντάξει, θα περάσω!». «Περάστε!», είπε η τσατσά και μου έδειξε το ένα απ' τα δωμάτια.«Θα μπω καλύτερα από 'κει!». Χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος προτίμησα το επίσης προσεγμένο απέναντι. «Πέρασε, δικά μας είναι όλα!», συμφώνησε. «Ορίστε», της έδωσα το εικοσάρι. «Ευχαριστώ πολύ!». «Κι εγώ». «Καλά να περάσεις!», μου φώναξε καθώς έκλεινα την πόρτα. «Ευχαριστώ».
Η Μαρία ήρθε έπειτα από πέντε λεπτά. Εγώ είχα ξαπλώσει. «Τι κάνεις αγάπη μου;», ξαναρώτησε. «Καλά». Κρατούσε μια συσκευασία με υγρά μαντηλάκια και την καπότα. Αφού ξεβρακώθηκε γονάτισε πλάι μου. «Τι έχεις;». Φαίνεται της είχα φανεί κάπως... «Τίποτε, μια χαρά είμαι!», απάντησα εύθυμα. Ξάπλωσε στο πλευρό και άρχισε να με χαϊδεύει. «Δουλεύεις καιρό εδώ;», ρώτησα ξεκινώντας να τη χαϊδεύω κι εγώ. «'Εναν μήνα». «Πριν ήσουνα αλλού;». «Ναι». «Πού;». «Εεε, Αχαρνών και Διδύμου 20». «Αχαρνών πού, στο 85;». «Ναι». «Στο Αχαρνών 85 είχα περάσει με μια Βικτώρια». «Δεν τη γνωρίζω...».
Την καπάκωσα και της ρούφηξα-έγλειψα τα φυσικά βυζιά, ενώ ταυτόχρονα τη θώπευα ανάμεσα στα μπούτια –ψηλά. Συνέχισα με φιλάκια-γλειψιματάκια σε λαιμό, μάγουλα, «Στο στόμα φιλάς;». «Ο-ο!» (αρνητικό), μέτωπο, ενώ της έγλειψα-απαλοδάγκωσα τους λοβούς των αυτιώνε της (έτσι, μ' έψιλον...). Στα δικά μου προκαταρκτικά ανταποκρινόταν και ανταπέδιδε μ' επιφανειακά φιλάκια κι ακρογλώσσια γλειψιματάκια.
Κάποια στιγμή διαπίστωσε πως είχα καυλώσει. «Η πίπα με προφυλακτικό ή χωρίς;», ρώτησε. «Με προφυλακτικό», απάντησα. «Μμμ!...», επιδοκίμασε. Ξεκίνησε ένα δυνατό τσιμπούκι, μετά ικανοποιητικού αρχιδογλειψίματος, έχοντας το κώλο της στο ύψος της κεφαλής μου. «ΜΜΜ!... Σλουρπ σλουρπ σλουρπ... (...) ΜΜΜ!... Σλουρπ σλουρπ σλουρπ... Ποπ!». «Ν' ανέβω;». «Γι' ανέβα...». Πριν το κάνει σάλιωσε τα δάχτυλα και έτριψε μ' αυτά το μουνί της. «Ωωω!... Ααα!...», άρχισε να τρίβεται μπρος-πίσω και να στριφογυρίζει τη λεκάνη της, ενώ «ΑΑΑ!», έκανε όταν δεχόταν κάποιες δικές μου δυνατές ψωλιές. «Αχ, μωρό μου!... Α!... Α!...», βόγγαγε καθώς συνέχιζα να την "καρφώνω" από κάτω προς τα πάνω, μέχρι που... «Κάτσε γιατί μάλλον μου έπεσε...», είπα όταν ένιωσα τη στύση μου να υποχωρεί... Ξεκολλήσαμε. Τότε εκείνη ξάπλωσε πλάι μου και καπακώνοντάς με προσπάθησε με ηχηρά φιλιά, γλείψιμο μεγαλύτερης επαφής και χούφτωμα-χάιδεμα των αχαμνών μου να με "ξανασηκώσει". «Μμμ... μμμ... αγάπη μου! Μμμ... αγάπη μου!...», "καύλωνε" μαζί μου. Τελικά ξαναπήρα μπρος και γυρίζοντάς την ανάσκελα έφερα τα πόδια της στους ώμους μου, την "ξανακάρφωσα" και σκύβοντας προς το μέρος της συνέχισα το μαμήσι (έτσι, με μι...) κοιτάζοντάς τη στα μάτια, μέχρι την ολοκλήρωσή του εν μέσω ενός παρατεταμένου βόγγου...
«Είσαι γλυκούλης!», την άκουσα να μου λέει, ενώ εγώ ξαπλωμένος πάνω της είχα χώσει τη μούρη μου στο μαξιλάρι πλάι στην κεφαλή της. «Ναι...», συμφώνησα κι αμέσως σήκωσα το κεφάλι, όταν συνειδητοποίησα που είχα ακουμπήσει το πρόσωπό μου...
«'Εχετε κόσμο;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «Σήμερα όχι... Εσύ μου έκανες τον σεφτέ!», μου χαμογέλασε παραμένοντας ξαπλωμένη ('Ηταν γύρω στις 12 το μεσημέρι). Ακούστηκε φασαρία απ' το σαλόνι. Κάποιοι μόλις είχαν μπει. «Να τώρα άρχισε η κίνηση», είπε. «Μπορώ να πλυθώ, έτσι;», έδειξα προς το ντουζ. «Ναι, βεβαίως!». Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τα 'κει. 'Ανοιξα τη βρύση κι ύστερα από λίγο ήρθε το ζεστό νερό. Πέρασα στον περίκλειστο χώρο αφήνοντάς την να ετοιμάζεται.