Λεπτομέρειες αξιολόγησης

«Ντιν ντιν ντιν!», έσπρωξα την εξώπορτα του ισογείου. Υπήρχε λαός στον διάδρομο. «...δέκα ευρώ!», ολοκλήρωνε η Ζάνα. Αμέσως έκανα μεταβολή. «Ντιν ντιν ντιν!», τράβηξα την εξώπορτα. «Γεια σας», την άκουσα να εύχεται στον κόσμο που αποχωρούσε.
Στον όροφο ανέβηκα μόνος. «Γεια σας!», μου ευχήθηκε η υπηρεσία. «Χαίρετε!». «Δύο Ρωσίδες!... Ελεύθερο στοματικό, τελειωτικό στο στήθος, εξήντα εννιά, πισωκολλητό, δέκα ευρώ, ισπανικό!... Λώρα και Τζούλια!», μ' ενημέρωσε, ενώ η θεριακωμένη, μεγάστηθη Τζούλια και μία επίσης μιλφ, με καστανό μαλλί μέχρι την πλάτη ψηλά, καλούτσικο πρόσωπο, μεγάλο κρεμασμένο στήθος, κανονικό κορμί (προφανώς η Λώρα), εμφανίστηκαν απ' το βάθος.
«Γεια σου Τζούλια, γεια σου Λώρα!», τους ευχήθηκα. «Γεια σου χαρά!», ανταπέδωσε η Λώρα. «Περάστε!», αδημονούσε η τσατσά. «Οκέι...», το σκεφτόμουν. «Να περάστε πολύ ωραία, είναι πολύ καλά κορίτσια!...'Ελα!», πρόσθεσε, βλέποντάς με να το κλώθω (στο μυαλό μου). «Εντάξει, θα περάσω!», αποφάσισα. «Μπες μέσα, εδώ!...», βιάστηκε να με σιγουρέψει, συμπληρώνοντας πως «είναι πάρα πολύ καλή και τα δύο κορίτσια!». «Ορίστε...», της έδωσα το ακριβές αντίτιμο. «Ναι, ποια θέλετε;», ζήτησε να μάθει παίρνοντας το χαρτονόμισμα. «Αυτήν εδώ, έδειξα προς το μέρος όπου πριν λίγο στεκόταν η αδύνατη καστανή, πώς τη λένε, Λώρα;». «Λώρα!», επιβεβαίωσε. «Τη Λώρα λοιπόν!», είπα και προχώρησα στο δωμάτιο, το κρεβάτι του οποίου έπρεπε ν' αποτελούσε ένα κατασκευαστικό "θαύμα"...
Η πόρνη που είχα επιλέξει, άνοιξε την πόρτα ύστερα από πέντε λεπτά. «Γεια σου αγάπη μου!». «Η Λώρα είσαι εσύ, ε;» (αμάν ρε φίλε, τόσες φορές ειπώθηκε τ' όνομά της, ακόμα ρωτάς;...) «Γιες!». Εκείνη τη στιγμή σαπούνιζα τα χέρια μου (μόλις είχα ουρήσει στον νιπτήρα...). «Μπράβο αγόρι μου, καταρός, μ' αρέσει!», επιδοκίμασε ξαπλώνοντας στο κρεβάτι. «Κρικ κρικ κρικ...». Ξάπλωσα κι εγώ. Αμέσως με καπάκωσε κι άρχισε να με φιλάει-γλείφει στις θηλές, στον λαιμό, στα μάγουλα, στους λοβούς των αυτιών... «Αχ, μπράβο, κάνε μου τέτοια!...», την προέτρεψα (η ανάσα της μύριζε ελαφρώς αλκοόλ). «Ναι...», συμφώνησε με ηδυπάθεια και στη συνέχεια ξεκίνησε να περιφέρει τα βυζιά της αργά στον κορμό μου, ενώ κατεβαίνοντας προς την ημισηκωμένη πούτσα μου την έβαλε ανάμεσά τους πραγματοποιώντας μια χλιαρή ισπανική, ρίχνοντάς μου ταυτόχρονα λάγνες ματιές.
«Ναβρωκαίτη γυμνό τσιμπούκι;», την άκουσα να ρωτάει. «Τι λες;». «Γυμνό τσιμπούκι τέλεις;». «'Οχι όχι!». «Μπράβο!...», επικρότησε. «Αλλά εάν μπορείς, έτσι, κάνενα φιλάκι να μου δώσεις εδώ, που μ' αρέσουνε...», της ζήτησα. «Να σου δώσω... φιλάκι να σου δώσω κι αγκαλίτσα...», χαμογέλασε. «Α, μπράβο...», έκανα καθώς εκείνη συνέχιζε τα φιλιά και το γλείψιμό της. Ματς μουτς... μμμ... (ήχο που έκανε κατά τη διάρκεια του ακρογλώσσιου γλειψίματος). «Α, μπράβο έτσι... και στον λαιμό, εάν θέλεις λίγο...», καύλωνα. «Μ-μ! (καταφατικό), ό,τι θέλει πασά μου!», δεν μου χάλαγε χατίρι. «Αυτή η γλώσσα σου, με τρελαίνει...», απολάμβανα τα μέτρια προς καλά προκαταρκτικά της. «Στο στόμα δεν φιλάς καθόλου, ε;», δεν άντεξα και ρώτησα... «Φιλάω», ήταν η απάντησή της. Την επόμενη στιγμή ενώναμε τα χείλη κι οι γλώσσες μας άρχιζαν να παίζουν μεταξύ τους. Η δική μου "εξερευνούσε" τη στοματική της κοιλότητα, ενώ στις προσπάθειές μου να τη φιλήσω βαθιά, εκείνη αντιστεκόταν... Τελικά συμβιβάστηκα με το να της τη ρουφάω. Η πούτσα μου φυσικά είχε γίνει "κατάρτι"... «Θα γαμήσεις ή θα συνεχίσουμε έτσι;», ρώτησε. «Φέρε την καπότα!», είπα πνιχτά. Τη γάμησα σε μία στάση (την ιεραποστολική) συνεχίζοντας τα γλωσσόφιλα κι όταν έχυσα, στα βουβά, είπα: «Πω πω, ήμουνα πολύ καυλωμένος!».
«Απόγευμα είσαι εσύ εδώ, πάντα;», θέλησα να μάθω. «Ναι. Μόνο Κυριακή είμαι από ντώντεκα μέχρι έξι». «Από 12 το πρωί;». «Ναι, Κυριακή... Γεια σου μωρό μου, καλό βράδυ!».