Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πέμπτη της Διακαινησίμου, ώρα 18:51
Κατέβηκα τα σκαλιά μαζί μ' έναν άγνωστο, νεαρό, ημεδαπό συναγωνιστή. Υπηρεσία ήταν η ξανθιά γκιλφ που πριν δυο-τρία χρόνια έβλεπα ως πόρνη, στο Ιάσονος 36 και από τότε, ενίοτε, τη συναντώ ως τσατσά (Κολωνού 11 ημιυπόγειο, Κολωνού 15 αριστερά).
«Καλώς τα παλικάρια μας! Τι κάνουνε;», μας καλωσόρισε στο άδειο από κόσμο σαλονάκι. «Καλά, εσείς...», απάντησε ο νεαρός. «Κάτσε κούκλε μου...», τον προέτρεψε εκείνη. «Στο δωμάτιο είναι;», ρώτησε παραμένοντας όρθιος. Εγώ πάντως κάθισα κανονικά. «Τώρα, όπου να 'ναι θα βγει», τον διαβεβαίωσε. «Να πάω λίγο επάνω και θα επιστρέψω», ψέλλισε εκείνος. «Αφού σου λέω βγαίνει!», του επανέλαβε γουρλώνοντας τα μάτια. «Πού το ξέρεις; Χα!...», αμφέβαλλε με τη σειρά του. «Ε, πώς δεν ξέρω εγώ, αν δεν ξέρω εγώ ποιος θα ξέρει;», απόρησε. Τελικά τον κατάφερε και κάθισε δίπλα μου. «Σου αρέσει περνάς, δεν σου αρέσει δεν περνάς», είπε ικανοποιημένη. Ο πρώτος σκοπός είχε επιτευχθεί: Να μη φύγει ο πελάτης, πριν δει την κοπέλα. «Γιατί ν' ανεβοκατεβαίνεις σκάλες;», συνέχισε με χαμόγελο. «Γιατί, θα κουραστώ;... Νέο παιδί είμαι!», αντέδρασε εκείνος. «Ε, αυτό λέω κι εγώ!». «Τι θα πάθω;», συμπλήρωσε· ήταν όμως αργά, είχε ήδη καθίσει στο "σκαμνί".
Για λίγο δεν μιλούσε κανένας. Η υπηρεσία βημάτιζε πέρα δώθε. «'Ελα κούκλα!», φώναξε ξαφνικά, ενώ κοιτάζοντας τον νεαρό είπε: «Και πολύ καλή!». «Αυτό θα δείξει», επιφυλάχθηκε εκείνος. «Αφού εσύ την ξέρεις! Ξέρεις τι πράγμα είναι μέσα... Την έχεις δει», του έκανε γνωστό και το βλέμμα της άστραψε. «Πότε; Με θυμάσαι εσύ;», αιφνιδιάστηκε. «Αμέ!...», χαμογέλασε εκείνη. «'Αντε, περνάνε τόσα άτομα και με θυμάσαι;», παραξενεύτηκε. «Θυμάμαι σαν γκαμήλα!», τον διαβεβαίωσε. «Τι να σου πω, εδώ δεν σε θυμάμαι να πω την αλήθεια», συμβιβάστηκε τελικά.
Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η μία απ' τις δύο πόρτες των δωματίων. «Γεια σας!», μας ευχήθηκε μια μετριοχαμηλού αναστήματος νεαρή, με ίσιο μαύρο μαλλί μέχρι την πλάτη πιασμένο σε αλογοουρά, φιλήδονο χαμογελαστό προσωπάκι, μικρομεσαίο φυσικό στήθος, ψιλοτσουπωτή. «Να η κούκλα μου!», είπε μ' έμφαση η υπηρεσία. «Α, εσύ είσαι από δίπλα!», την αναγνώρισε ο συναγωνιστής. «Ε, ήρθα να δουλέψω κι εδώ! Χα χα χα», παραδέχτηκε εκείνη. «Την ξέρω αυτήν, αυτή γελάει συνέχεια!», πρόσθεσε ο νεαρός. «Χα χα χα!...», ξαναγέλασε η πόρνη. «Ε, τι θες, να κλαίει;... Χαρούμενος άνθρωπος είναι», σχολίασε η υπηρεσία. «Αυτή είναι αστέρι, στο λέω εγώ, έχω μπει δύο φορές», υπερθεμάτισε εκείνος. «Ε, αφού είναι αστέρι και το λες εσύ και δεν φεύγεις...», έκανε η τσατσά. Εγώ ήδη είχα βγάλει απ' το πορτοφόλι μου δύο τάλιρα.
Εισερχόμενος στο μικρό δωμάτιο άκουσα τον συναγωνιστή ν' αφήνει ελπίδες για το μέλλον: «Μάλλον εδώ θά 'ρθω...». Και τη μικρή να τον αποχαιρετάει: «Φιλάκια μωρό! Σε περιμένω, μη με ξεχνάς!». «Να μην πάω δίπλα, δηλαδή;», την πείραξε εκείνος. «'Οχι!», ούρλιαξε εκείνη.
Η εύχαρις νεαρή ήρθε σε μένα μετά από κάνα πεντάλεπτο. «Μωρό μου!». «Γεια σου». «Γεια σου!». «Πώς σε λένε;». «Μελίσσα!», απάντησε, για να συμπληρώσει κοιτάζοντάς με διερευνητικά: «Νομίζω εμείς έχουμε ξαναπεράσει...». «'Οχι, ποτέ!», αρνήθηκα. «Ποτέ;... Δεν έχουμε ξαναπεράσει;», επέμεινε. «Ποτέ! Εγώ τουλάχιστον (μέχρι στιγμής, χε χε χε) δεν σε θυμάμαι». «Εντάξει, έχω κι εγώ αλλάξει, γιατί είχα και ανταύγειες ξανθές, δούλευα και σε άλλο μαγαζί... Δεν δούλευα μόνο εδώ», δεν επέμεινε περαιτέρω. «Και πώς λεγόσουνα στο άλλο μαγαζί, πάλι Μελίσσα;», ενδιαφέρθηκα να μάθω. «'Αννα, Αννίτα, Αννούλα», απάντησε μένοντας ολόγυμνη. «Και σε ποιο μαγαζί ήσουνα;». «Στο 20Γ Ιάσονος, στο 15 Κεραμεικού...». «Μμ, συνεχίζω να μη σε θυμάμαι». «Εντάξει, μπορεί και εγώ να κάνω λάθος». «Μπορεί!...», συμφώνησα και πήδηξα στο κρεβάτι. «'Ολα καλά;», θέλησε να μάθει ανοίγοντας την καπότα. «'Οχι! Χα χα χα...», την πείραξα. «Γιατί βρε μωρό μου;», με κοίταξε με συμπάθεια. «Χιούμορ κάνω», της εξήγησα. «Τι;». «Αστεία το λέω». «Α...»
Τοποθετώντας το ελαστικό στην πεσμένη πούτσα μου ξεκίνησε κατευθείαν με πίπα, έχοντας ξαπλώσει εγκάρσια στο σώμα μου, με κλειστά τα πόδια. Ταυτόχρονα μου απαλοέτριβε/απαλοτσιμπούσε τις θηλές, ενώ εγώ της χάιδευα τον κώλο και της χούφτωνα τα βυζιά. Κάποια στιγμή έπλεξα τα χέρια πίσω απ' το κεφάλι μου κι ανασηκώνοντάς το, την παρατηρούσα όπως με πίπωνε· το έκανε αργά και με ρυθμό. 'Οταν κατάλαβε πως την κοίταζα, σταμάτησε και χωρίς να βγάλει την ψωλή απ' το στόμα της μου έκανε ένα «μμμ» γεμάτο απορία. «Συνέχισε!», της χαμογέλασα. 'Αλλα προκαταρκτικά, πλην στοματικού και χαϊδέματος, δεν πρόσφερε. Πριν της ζητήσω να πάρει θέση για πισωκολλητό γονατιστό, της έγλειψα τα βυζιά και τη φίλησα-έγλειψα για λίγο στον λαιμό. Μπήκα μέσα της με ημικαύλωμένη πούτσα, η οποία καύλωσε περισσότερο κατά τη διάρκεια των παλινδρομήσεων. 'Οση ώρα τη γαμούσα εκείνη βογγούσε πνιχτά και παρακολουθούσε απ' τον επίτοιχο καθρέφτη.
«'Ελα κούκλα!», ακούστηκε η φωνή της υπηρεσίας. «"'Ελα κούκλα", από τώρα;... Μωρέ μπράβο!...», σχολίασα με νόημα. Η πόρνη παρέμεινε σιωπηλή. Της είπα να ξαπλώσει ανάσκελα. «'Ελα μου!», με κάλεσε πρόθυμα ανοίγοντας τα πόδια. Ξαναμπήκα μέσα της και συνέχισα να τη γαμάω. «Τακ!... Τακ!...». «Τι κάνει έτσι;», απόρησα. «Το πόδι μου είναι, μην τρομάζεις! Χα χα χα». 'Ηταν το πορνοπάπουτσο, που χτυπούσε στον τοίχο... Γέλασα κι εγώ. Μετά από κάμποσες γαμικές ωθήσεις κατάφερα να χύσω...
«Εσύ απόγευμα δουλεύεις εδώ;», τη ρώτησα καθώς σηκωνόμασταν. «'Οχι, μόνο για σήμερα δουλεύω εδώ, εγώ δουλεύω δίπλα στη γωνία». «Πρωί ή απόγευμα δουλεύεις;». «Δώδεκα μεσημέρι με δώδεκα βράδυ».
Τότε κατάλαβα γιατί της ήμουν γνωστός... Από τις πρωινές τσάρκες μου. Σε 'κείνον τον οίκο (Κολωνού και Λεωνίδου) τα πρωινά βρίσκεται μία μεσήλικη, διοπτροφόρος, ξανθιά υπηρεσία (τ' απογεύματα τη βρίσκω στο ημιυπόγειο της Κολωνού 23), που μόλις με βλέπει, απ' την πόρτα κιόλας, προσπαθεί να με διώξει λέγοντάς μου: «'Ιδια κοπέλα, ίδια κοπέλα!». Χα χα χα... Τέλος πάντων, εγώ την έχω μάθει πια και χωρίς να της δίνω σημασία κάθομαι στο σαλόνι περιμένοντας να δω ποια είναι η "ίδια κοπέλα" κάθε φορά. Ε, σε μερικές περιπτώσεις είχε εμφανιστεί η Μελίσσα. Φυσικά όνομα δεν μου είχαν πει ποτέ!...