Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Δευτέρα της Διακαινησίμου, ώρα 19:54
'Επειτα απ' το χαμούρεμά μου με την οροθετική (στον ιό του AIDS) τον Δεκέμβριο, στον όροφο του συγκεκριμένου μπουρδέλου, είχα αποφασίσει πως δεν θα ξαναπερνούσα ποτέ εκεί. 'Ομως εδώ και κάποιον καιρό έμαθα ότι άλλαξε η διεύθυνση (με την έννοια πως η ιδιοκτήτρια το ενοικίασε σε κάποιον άλλον), οπότε αναθεωρώντας, είπα πως εάν τύχαινε κάτι, θα ξαναδοκίμαζα. 'Αλλωστε απ' τα τέσσερα δωμάτια, είχα μπει στα τρία και ήθελα να έχω μια πλήρη εικόνα...
«Χαίρετε, καθίστε λιγάκι, τώρα θα έρθει. Γκαλίνα έχω, δέκα ευρώ, νορμάλ σεξ», μου έκανε γνωστό η υπηρεσία. Την επόμενη στιγμή απ' το κουζινάκι εμφανιζόταν μια σιτεμένη, χαμηλού αναστήματος αλλοδαπή, με κατσαρό, ανοιχτόχρωμο, φουντωτό μαλλί μέχρι τους ώμους, μετριότατο πρόσωπο, τεράστιο κρεμασμένο στήθος, παχουλά βραχιόνια, κοιλιά, τριπλόφαρδη κωλάρα και υπερτροφικά πόδια με κυτταρίτιδα. Φορούσε εσωφόρι και βημάτιζε δύσκολα (την έχω δει όμως να ρίχνει και κάτι τρεχάλες!... [απ' το σαλόνι στο κουζινάκι]).
«Γεια σου!», ευχήθηκα στην πόρνη, που πριν μερικούς μήνες είχα περάσει μαζί της στο κάτω. «Γεια σου μωρό μου!». «Καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκα να μάθω, βγάζοντας το πορτοφόλι μου. «Ναι, ψυχή μου! Εσύ;». «Καλά», απάντησα ξεχωρίζοντας ένα δεκάρικο. «Πάμε;», ρώτησε χαμογελώντας. «Ναι», είπα δίνοντάς της το τραπεζογραμμάτιο. «Μπαίνεις στο πρώτο να ετοιμαστείς...», ξεκίνησε να μου λέει παίρνοντας το χαρτονόμισμα. «Ναι ναι!». «κι έρχομαι!», κατέληξε. «Οκέι».
Τα τέσσερα δωμάτια άδεια.
Η ικανοποιητική κάμαρα που μπήκα (αυτή που δεν είχα ξαναμπεί) ήταν μεγάλη και κομματάκι μακρόστενη, με τ' όνομα της Τζένης στους τοίχους και μια ολόσωμη τοιχογραφία της, σχεδιασμένη με μαύρο μολύβι, στο βάθος. Ποιος ξέρει, ύστερα από χιλιάδες χρόνια, μπορεί να την ανακαλύψουν τίποτα αρχαιολόγοι του μέλλοντος, μαζί με 'κείνες της Τερέζας...
Η Γκαλένα άνοιξε την πόρτα ύστερα από 6-7 λεπτά.
«Τι κάνει μωρό μου;», ρώτησε πλησιάζοντας το κρεβάτι, πάνω στ' οποίο βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Γεια σου». «Γεια σου ψυχή μου. Πώς πας;», ενδιαφέρθηκε να μάθει κατεβάζοντας τον στηθόδεσμο για να ξεχυθούν τα υπερμεγέθη στήθη της και να φθάσουν μέχρι τον στρογγυλό αφαλό, στην κορυφή της κοιλιάς της. «Καλά». «Πώς οι γιορτές;», συνέχισε ξαπλώνοντας πλάι μου. «Εντάξει, οικογενειακά». «Αυτό είναι!», ενθουσιάστηκε, ξεκινώντας να χαϊδεύει τ' αχαμνά μου. «Κι εσύ το ίδιο;», ενδιαφέρθηκα να μάθω με τη σειρά μου, αγγίζοντας το ένα απ' τα τεράστια βυζιά της. «'Οχι μωρό μου, δεν έχω οικογένειά μου εδώ», μου έκανε γνωστό, για να συνεχίσει: «Εδώ ήμουνα (στο μπουρδέλο), απλώς εκκλησία πήγα, πήρα Φως, μετά ήρθα πάλι εδώ...». «Α, δούλεψες!». «Βέβαια δούλεψα! Τι να κάνω; Αν αυτές τις δύο μέρες δεν θα πάρω κάτι... (χρήματα). Γιατί μετά τις γιορτές ξέρεις τι γίνεται... Ποιος μπαίνει στο μπουρδέλα;».
Και μ' εκείνα τα λόγια πήρε να με φιλάει-γλείφει σε θηλές, στήθος, λαιμό, μάγουλα, λοβό του αυτιού. «Κρικ κρικ...», "συμμετείχε" και το κρεβάτι με κάθε κίνησή μας. "Υπέφερε" το καημένο... Πολλά τα κιλά που σήκωνε και δεν ήταν μόνο της Γκαλένας...
Κάποια στιγμή, η σιτεμένη αλλοδαπή, πρότεινε να μου κάνει "ισπανική". Δεν είχα αντίρρηση. «Κρικ κρικ...», μετακινήθηκε ανάμεσα στα σκέλια μου και η ψωλή μου χάθηκε στη σχισμή των μασταριών της. Ωραία ήταν... Στη συνέχεια ξετύλιξε (με το στόμα) μια κόκκινη καπότα κατά μήκος του καυλιού μου και ξεκίνησε να πιπώνει. «Σλουρπ σλουρπ σλουρπ!...». Δεν ήταν άσχημα... Μου χάιδευε και τ' αρχίδια ταυτόχρονα... Αποφάσισα πως θα τελείωνα έτσι. Οπότε έπειτα από αρκετή "φλογέρα", άρχισα να ψιλοβογγάω: «Ααα... ααα...», μέχρι που: «ΑΑΑ, έχυσα!...». Κοίταξα το ρολόι μου. Πέντε λεπτά, απ' το πρώτο άγγιγμα.
«Την άλλη φορά θ' αντέξω πιο πολύ», τη διαβεβαίωσα. «Αν τόσο καιρό πρέπει να περάσει», μου είπε με νόημα. Κατάλαβα πως εννοούσε: Εάν πρέπει να περάσει τόσος καιρός για να ξανάρθεις, άστο καλύτερα... «Εντάξει...», ξεκίνησα να λέω. «Ξέρω ψυχή μου, όλα είναι στα λεφτά», με πρόλαβε. «Στα λεφτά, βέβαια...», επανέλαβα. Για δυο-τρία δεύτερα μείναμε σιωπηλοί. «Εγώ πρέπει να φύγω...», μου έκανε γνωστό. «Ναι ναι, πήγαινε!», συμφώνησα. 'Οταν λίγο αργότερα έφευγα κι εγώ, είδα πως τα δωμάτια συνέχιζαν να είναι άδεια.