Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Χθες το πρωί, όπως σχεδόν κάθε πρωί, στο ημιυπόγειο αυτό μπουρδέλο δούλευε η 'Αντζελα. Μία νέα στην ηλικία Βουλγάρα, με ίσιο ξανθωπό μαλλί μέχρι τους ώμους (παλιότερα το είχε κοντό), γλυκό προσωπάκι, μεσαίο προς μεγάλο φυσικό στήθος, μετριοχαμηλό ανάστημα, αρκετά κιλά. Την 'Αντζελα την είχα πρωτοπάρει στον όροφο της Κολοκυνθούς 38 πριν περίπου 2 χρόνια.
«Καλημέρα!», μου ευχήθηκε. «Τι κάνεις, καλά είσαι;», ενδιαφέρθηκε να μάθει. «Καλά». «Χε χε... θες να περάσεις;», ρώτησε όπως κάνει πάντα όταν με βλέπει. «Θα–». «Εγώ είμαι μόνο, δεν έχουμε άλλη». «Θα περάσω», της απάντησα τελικά. «'Ελα», μου έδειξε τη στενή πόρτα που, διαμέσου ενός επίσης στενού διαδρομάκου, οδηγούσε σ' ένα ψιλοάθλιο, στενόχωρο δωμάτιο.
Μετά από κάνα πεντάλεπτο άκουσα χαχανητά κι ευχές. «Χα χα χα... 'Αντε γεια! Χα χα χα... Καλή ξεκούραση!». Η υπηρεσία αποχωρούσε. Τη επόμενη στιγμή άκουσα τακούνια να πλησιάζουν. «'Ετοιμος καρδούλα;», παραμέρισε το υφασμάτινο διαχωριστικό. «Γεια σου», της ευχήθηκα απ' το κρεβάτι όπου βρισκόμουν ξαπλωμένος. «Γεια σου αγάπη!... Τι μου κάνεις; Χε χε». «Καλά». «Ωραία!».
Προχώρησε στο εσωτερικό κι έμεινε ολόγυμνη. «Ζέστη εδώ, καλό;», ρώτησε. «Ζέστη, αλλά δεν–».«Δεν είναι πολύ! 'Αμα είναι πολύ να το σβήσουμε, άμα θέλεις!». «Ε, εντάξει... Δεν με πειράζει, δεν υπάρχει πρόβλημα». «'Ο,τι σ' αρέσει εσένανε αγάπη μου!», είπε και πήρε να τακτοποιήσει τα πράγματά της. «Κάτσε τώρα, να βάλουμε αυτά, εδώ... (τα εσώρουχά της πάνω σε μια καρέκλα) Οπ!... (τα έβαλε) Να μη μας πειράζουνε, χε χε... Να κάτσω εγώ εδώ, δίπλα... 'Οπα!... (γονάτισε πλάι μου).
«Τσιμπουκάκι καρδούλα πώς θες να κάνουμε;... Με καποτούλα, χωρίς;...». «Ε, μάλλον με καπότα». «Μ-μ!», συμφώνησε. «Αλλά πρώτα, θα ήθελα λίγο–», ξεκίνησα να λέω. «Να χαϊδευτούμε!... Βεβαίως!», αντιλήφθηκε τι θα της ζητούσα. «Απλώς έτσι ρωτάω, για να ξέρω», δικαιολογήθηκε. «Κάτσε να το βάλουμε αυτό εδώ (το υγρό μαντιλάκι)... γιατί σημάδια (στο σεντόνι)». «Να χαϊδέψουμε λίγο το μωρό, να καυλώσει καλά καλά! Χε χε...», είπε και πήρε να με θωπεύει. Θώπευα και χούφτωνα και του λόγου μου τις δίπλες της...
«Εσύ πρώτη φορά μπαίνει εμένα, έτσι;», θέλησε να μάθει. «Ναι», είπα ψέμματα. «Ελπίζω να περάσουμε ωραία! Xε χε χε...», «Μμμ, να φιλήσουμε δεν σε πειράζει...», ρώτησε. «'Οχι», της απάντησα. (Κάτι πράγματα που ρωτάει!...). «Καθαρός είσαι...», διαπίστωσε και ξεκίνησε επιφανειακά φιλάκια και ακρογλώσσια γλειψιματάκια σε θηλές, στήθος, κοιλιά: «Μμμ, ματς!... μμμ, μουτς!... Καυλιάρη μου! Χε χε χε... ». Της ρούφαγα-έγλειφα-φιλούσα και του λογου μου τα βυζιά. «Στον λαιμό καθόλου φιλάς;», ρώτησα βλέποντας πως απέφευγε την περιοχή. «'Οχι, προς τα εκεί δεν πλησιάζω! Χε χε χε...», μου έκανε γνωστό.
Εντωμεταξύ, ήταν εμφανές πως είχα καυλώσει. «Καθάρισέ τον για να ξεκινήσεις πίπα». 'Οπως επίσης πως είχα αποφασίσει να μου τον ρουφήξει ακάποτα. «Βεβαίως να καθαρίσω, ό,τι θέλεις εσύ!», συμφώνησε με θέρμη. «Εσύ καθαρός είσαι, αλλά εγώ το μαντηλάκι το περνάω... μήπως έχεις καμιά τριχούλα...», ένιωσε την ανάγκη να εξηγήσει. «'Ετοιμος!», είπε έχοντας τελειώσει με το καυλί και καθαρίζοντας τον λαιμό της («γκούχου γκούχου!») άρχισε να ρουφάει και να γλείφει.
Τον κώλο της τον είχε φέρει στο πλάι της κεφαλής μου, οπότε είχα πρόσβαση για χάδια, δάχτυλα, χαστουκάκια. Τσιμπούκωνε ήρεμα, ρυθμικά, ρηχά, θωπεύοντας παράλληλα τ' αρχίδια μου κι εκπέμποντας ένα χαμηλής έντασης συνεχόμενο «μμμ». Εάν συνεχίζαμε έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση, θα τελείωνα... Της ζήτησα να στηθεί στα τέσσερα. Τον έχωσα στη λιπασμένη μουνοσήραγγά της κι άρχισα τις γαμικές ωθήσεις και τα κωλοσκάμπιλα. «Α!... Α!... Α!...», βογγούσε ευλογοφανώς. 'Υστερα από κάμποσες παλινδρομήσεις, έβγαλα την καπότα και της είπα πως επιθυμούσα να χύσω με πίπα. Δεν είχε αντίρρηση. Ξάπλωσα ανάσκελα. Πήρε να γλείφει-ρουφάει την πούτσα μου και να χαϊδεύει τους όρχεις και το περίνεό μου. Συνέχισε έτσι μέχρι που... «Αα! (εγώ)... Μμμ (εκείνη)... Αα!... Μμμ... Ααα!... Μμμ... 'Εχυσα μέσα στην καταπιώνα της!...
«Τελικά κάνεις τελειωτικό εσύ!». «Μ-μ!», συμφώνησε έχοντας το σπέρμα μου στο στόμα της (για μια στιγμή νόμισα πως το είχε καταπιεί...). «Μάλιστα...». «Χμφ χμφ χμφ!...», (γέλασε μπουκωμένη). «Δεν το λες όμως στο σαλόνι, πως κάνεις τελειωτικό». «Μ-μ!» (αρνητικό).
Στον νιπτήρα έφτυσε κι έκανε μπουκώματα με νερό. «Α!... Παγωμένο νερό! Πάγωσαν τα δόντια μου!», είπε και κόβοντας κωλόχαρτο σκουπίστηκε. «Να έχεις κανένα αντισηπτικό να κάνεις μπουκώματα», τη συμβούλεψα. «'Εχω εγώ (ανέφερε ένα όνομα γνωστής μάρκας)!». «Μπράβο!». «Και πάντα μετά από κάθε τσιμπουκάκι βάζω», συνέχισε. «Δεν είναι ακριβώς ακριβώς (ξανανέφερε το προϊόν), είναι πιο ελαφρύ. Γιατί το... (συγκεκριμένο προϊόν) είναι πολύ δυνατό. Μου καίει τη γλώσσα!», εξήγησε. «Από πού είσαι;», ρώτησα στο άσχετο. «Απ' τη Βουλγαρία!». «Α, Βουλγαρία...». «Το... (γνωστό προϊόν), θέλει δύο φορές την ημέρα. Εγώ παίρνω ένα άλλο, πιο ελαφρύ, για να το βάζω μετά από κάθε τσιμπούκι», ολοκλήρωσε. «Είναι πάντως επικίνδυνο να κάνεις γυμνό τσιμπούκι, ε;», παρατήρησα. «Δεν είναι!... Εγώ έχω ρωτήσει τους γιατρούς, δεν έχει–». «Εάν κάποιος έχει στην πούτσα του κονδυλώματα;», τη ρώτησα. «Ε, άμα έχει δεν θα το κάνω!» «Μπορεί να έχει κανένα μικρό που δεν φαίνεται...» «Εγώ τα βλέπω! Φαίνονται αυτά!», με διαβεβαίωσε. «Σοβαρά;», ρώτησα αμφιβάλλοντας. «Μου έχει τύχει, πολλές φορές!».
Καθώς πήρα να πλυθώ, έκανα ένα σχόλιο για τη βρύση (το στόμιο ήταν πάρα πολύ κοντά στο πίσω μέρος του νιπτήρα). Συμφώνησε και στη συνέχεια αποχώρησε. «Ευχαριστώ πολύ καρδούλα και καλή σου μέρα!»
Προσπαθώντας να πλυθώ, την άκουσα να ενημερώνει για το πρόγραμμά της στο σαλόνι και στη συνέχεια, μέσα απ' το κουζινάκι, ν' απαντάει στην ερώτηση της καινούργιας υπηρεσίας: «'Αντζελα με λένε!».