Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ο ουρανός από νωρίς χθες το πρωί έδειχνε απειλητικός.
Καθώς εισερχόμουν στο ημιυπόγειο μπουρδέλο της οδού Δροσοπούλου ήλπιζα να μη βρέξει.
Στο άδειο σαλόνι η μεσήλικη υπηρεσία με καλημέριζε μ' ένα πλατύστομο χαμόγελο προσθέτοντας:
– Ειρήνη! Ρωσίδα. Θυμάσαι;
– Οχι. «Θ' έπρεπε;...»
Την ερώτηση δεν την έκανα, αλλά τη σκέφτηκα.
– Ωραία˙ να σου πω τι κάνει: Ελεύθερο στοματικό τελειωτικό, 69, ισπανικό, πάνω-κάτω, πισωκολλητό, φιλάει, χαϊδεύει, γλείφει και από κάτω...Εχει εμπειρία...Δεν βιάζεται, δεν χτυπάμε πόρτα, 20 ευρώ! Μισό λεπτάκι γιατί μόλις ήρθαμε...
Στα επόμενα δεύτερα άκουσα τακούνια και...
– Γεια σας.
...μπροστά μου εμφανίστηκε μία νεαρή γυναίκα με nudato pectore, καλογραμμένο πρόσωπο, ίσια καστανά μαλλιά πιασμένα σε μία κοντή αλογοουρά, καλοδεμένη κορμοστασιά μ' ένα ζεύγος μικρά προς μεσαία κάπως πεσμένα βυζιά, κωλαράκι μισοκρυμμένο κάτω από μία μικροσκοπική φουστίτσα, χυτά ποδάρια.
– Νάτη η γλυκούλα! Μμμ; Νέα, ζουμερή, ωραία! Ελάτε να χαλαρώσετε.
Καθώς η Ειρήνη αποχωρούσε εγώ εμφάνιζα απ' το πορτοφόλι μου ένα 20άμπαλο.
– Ελάτε απ' εδώ, είσαστε πρώτος, όλα καθαρά...
Η τσατσά με οδήγησε στο δωμάτιο απέναντι απ' το κουζινάκι.
– Οκέι, ευχαριστώ πολύ.
Λίγο αργότερα διαπίστωνα πως το σεντόνι μύριζε απορρυπαντικό!
Γδύθηκα και ξάπλωσα χωρίς να πλυθώ, μιας και είχα κάνει μπάνιο πριν 1 ώρα.
Δεν περίμενα πολύ. Η νεαρή Ρωσίδα μπήκε με τα "σύνεργα της δουλειάς" (προφυλακτικό, υγρά μαντιλάκια) και καθώς γδυνόταν μιλήσαμε για...τον καιρό:
– Πώς είναι έξω, πάει για βρόιχα ή όι; με ρώτησε.
– Μπορεί να βρέξει.
Που ν' ήξερα τι χαμός θα γινόταν τις επόμενες 2 ώρες!
– Γιατί έβλεπα πολύ μαυρίλα 9 η ώρα που ερχόμουνα.
– Ναι ναι, μπορεί να βρέξει˙ αργότερα όμως!
Ετσι ήθελα να ελπίζω.
Ακολούθησε μία σιωπή ολίγων δευτερολέπτων και μετά η Ειρήνη σχολίασε κάτι από την πρόσφατη επικαιρότητα:
– Πω πω, τι πάθανε στη Ρόδο ε;
– Ναι ναι, μεγάλη καταστροφή! συμφώνησα.
– Αχ, τι να πούμε...
– Από πού είσαι εσύ;
– Εγώ είμαι Ρωσίδα.
Και με αυτή την απάντηση ξυπολύθηκε και ολόγυμνη γονάτισε πλάι μου.
Ξεκίνησε με φιλάκια-γλειψιματάκια σε θηλές, στήθος, με ταυτόχρονες θωπείες σε πούτσο και αρχίδια.
Χούφτωνα-χάιδευα και εγώ παντού (συμπεριλαμβανομένων του αιδοίου και του περικλανίδιού της), ενώ έγλειφα τα βυζάκια της, τα οποία ήταν αρκετά χαλαρά, και χαμηλά τον λαιμό της.
Το καυλί μου άρχισε να το ρουφάει-γλείφει ικανοποιητικά, χωρίς πρώτα να το καθαρίσει, ενώ δεν παρέλειπε να κάνει περάσματα με τη γλώσσα της και απ' τ' αξύριστα αρχίδια μου, τα οποία τα εξαφάνιζε στην καταπιώνα της εναλλάξ, ατσαλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη στύση μου.
Αφού μου φόρεσε το προφυλακτικό, αρχικά τη γάμησα στη στάση της γελαδάρισσας, όπου δεν είχε πρόβλημα να δίνω εγώ τον ρυθμό, μετά λίγο ιεραποστολικά, με τα πρόσωπά μας "τσικ του τσικ" που λένε και τέλος πισωκολλητά γονατιστά, με καλό στήσιμο για δυνατό σφυροκόπι.
Θα μπορούσα να είχα ολοκληρώσει σ' εκείνη τη στάση, αλλά ήθελα να δοκιμάσω το "τελειωτικό" της, οπότε σταμάτησα, πέταξα την περικαυλίδα και γέρνοντας προς τα πίσω, της είπα να συνεχίσει με το στόμα της τον ερεθισμό της ψωλής μου.
Λίγο πριν την εκτόξευση του ψωλοχύματος εκείνη τραβήχτηκε αστραπιαία! Της φώναξα να ξαπλώσει, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα και τελικά έχυσα στην κοιλιά μου λαγνοβογγώντας.
Αμέσως, με την ευκινησία αιλουροειδούς, πετάχτηκε να μου φέρει χαρτί! "Κινδύνευε" το σεντόνι...
Στη συνέχεια ξεκίνησε να ετοιμάζεται προς αποχώρηση. Μάλιστα κάποια στιγμή ανέβασε το πόδι της στον λαβομάνο για να πλύνει το μουνέλο της καλύτερα!
Παράλληλα, στο πλαίσιο μίνι συζήτησης για το πως πάει η δουλειά, δήλωνε:
– Η Ελλάδα θέλει λιγότερο 5 χρόνια για να συνέλθει απ' αυτό που έχουνε πάθει. Το λιγότερο 5 χρόνια! Να μη σου λέω σήκω φύγε και έλα σε 15 χρόνια.
Βγαίνοντας στη Δροσοπούλου, τα σύννεφα που από νωρίς το πρωί είχαν γεμίσει τον ουρανό, τώρα κρέμονταν περισσότερο βαριά πάνω απ' την πόλη.
Οι πρώτες σταγόνες βροχής έκαναν την εμφάνισή τους. Ετρεξα προς το αυτοκίνητο. Ευτυχώς είχα παρκάρει κοντά˙ δυστυχώς η τσάρκα μόλις άρχιζε.