Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Ηταν χθες, μία ώρα μετά το μεσημέρι, στο τέλος της τσάρκας, όταν πλησίαζα το γαλάζιο σπιτάκι της οδού Καλλέργη.
Δρασκελίζοντας το κατώφλι, έσπρωξα την εξώθυρα και εισήλθα στο μικρό σαλόνι.
Δύο μελαψοί συναγωνιστές κάθονταν ήδη. Ο τσάτσος παρατηρούσε, χωρίς να μιλάει, έχοντας παραμερίσει ελαφρώς το παραβάν. Πριν προλάβω ν' απιθώσω τον πισινό μου σ' ένα απ' τα μαξιλάρια του χτιστού πάγκου, μία πόρτα άνοιξε και ο υπηρέτης άρχισε αμέσως: –Τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα˙ πολύ σιγά σιγά, η κοπέλα δεν βιάζεται καθόλου!
Επρόκειτο για μία νέα γυναίκα, με ίσια μαύρα μαλλιά μέχρι τους ώμους, όμορφο πρόσωπο, μέτριου αναστήματος με κανονικό κορμί, μικρό στήθος και αρκετά μικρά πατουσάκια από ζωάκι (ταττού) κατά μήκος του αριστερού της αντιβραχίου, ενώ στο συμπαθητικό της κωλαράκι φορούσε ένα μαύρο σλιπάκι τάνγκα.
Χαμογελώντας ελαφρά και ανεπαίσθητα, έκανε μία ολιγοδευτερόλεπτη στάση μπροστά μας για να εξαφανιστεί στη συνέχεια στα ενδότερα.
Ξανφνικά, το φως της ημέρας "χύμηξε" στον χώρο αναμονής!
Οι δύο συναγωνιστές έφευγαν. Εγώ αντίθετα παρέμεινα και πλησιάζοντας προς τον υπηρέτη ρώτησα: – Πώς τη λένε;
Η απάντηση που πήρα από εκείνον ήταν: – Ιωάννα.
Οταν είδε ότι έβγαλα το πορτοφολάκι μου, για να του δώσω το 10άρικο, μου είπε: – Ελατε από δώ.
Το δωματιάκι όπου με πέρασε (αλλά στην κυριολεξία «δωματιάκι»!) ήταν ερυθρού χρώματος, μ' ένα τραπεζάκι και μία καρέκλα καλλιτεχνικού ρυθμού ροκοκό, καθαρό, δροσερό και εκείνη την ώρα ήσυχο.
Καθώς πλενόμουν προσπαθούσα να θυμηθώ εάν είχα ξαναδεί την Ιωάννα. Είχα την αίσθηση ότι σε κάποιον άλλον οίκο την είχα ξανατρακάρει.
Πριν περάσουν δύο λεπτά η πόρτα άνοιξε και η κοπέλα μπήκε χαμογελώντας.
– Εσύ είσαι η Ιωάννα; Είπα κοιτάζοντάς την προσεκτικά.
– Ναι μωρό μου.
– Από Ρουμανία;
– Από Αλβανία.
Και τότε θυμήθηκα! Την έβλεπα στο υπερυψωμένο ισόγειο με τον αριθμό 27 στην Κολωνού. Τότε ήταν ξανθιά. Μάλιστα πέρυσι τον Σεπτέμβριο είχαμε συνευρεθεί.
Εκείνη φυσικά δεν με θυμόταν˙ ε, κι εγώ δεν είπα τίποτα, παρά ξάπλωσα ανάσκελα και άρχισα να τη χαϊδεύω. Είχε γονατίσει πλάι μου.
Η Ιωάννα είχε καλή διάθεση˙ μάλιστα μου έκανε και μία "σκηνή ζηλοτυπίας" όταν είπε με (προσποιητό) παράπονο: – Εχεις πάει και με άλλες πουτάνες!...και όταν τη ρώτησα από πού το κατάλαβε μου απάντησε: – Μμμμ, από Ρουμανία δεν μου είπες;
Ολόγυμνη, φορώντας μοναχά τα πορνοπάπουτσά της, έσκισε το περίβλημα του προφυλακτικού και ξετύλιξε την περικαυλίδα κατά μήκος του ημιερεθισμένου πέους μου.
Το στοματικό της ήταν βαθύ, υγρό, χωρίς τη βοήθεια των χεριών˙ που όμως δεν έμεναν άπραγα, παρά θώπευαν τ' αρχίδια και την κοιλιά μου χαμηλά.
Οταν διαπίστωσε ότι είχα καυλώσει για τα καλά, με ρώτησε εάν θα ήθελα ν' ανέβει από πάνω.
Φυσικά δεν είχα αντίρρηση. Εκείνη η στάση ήταν ό,τι έπρεπε για ξεκίνημα. Γι' αρχή την άφησα ν' ανεβοκατέβει κάμποσες φορές και όταν ένιωσα έτοιμος τη σταμάτησα, την άρπαξα γερά απ' τα κωλομέρια και παλινδρόμησα "κατά ριπάς"! Τακ, τακ, τακ, τακ˙ παύση...Τακ, τακ, τακ, τακ˙ παύση...
Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά όταν άκουσα τη φωνή του τσάτσου: – Ελα μωρό!
– «Ελα μωρό»;! Αναρωτήθηκα κοιτάζοντας το ρολόι μου.
– Δεν πειράζει! Μου είπε εκείνη και συνεχίσαμε για λίγο ακόμα.
Τη γάμησα λιγάκι πισωκολλητά γονατιστά, για να τελέψω στην ιεραποστολική στάση, δυστυχώς με το κεφάλι μου πλάι στο δικό της, μιας και δεν δεχόταν φιλιά στο στόμα, ακούγοντάς την να μου ψιθυρίζει: – Ελα μωρό μου, χύσε, γιατί πρέπει να φύγω!
Σε γενικές γραμμές καλά πέρασα με την Ιωάννα. Ηταν ένα γαμήσι με μία όμορφη, δροσερή κοπέλα που κάθισε να γαμηθεί τα λεπτά που ήταν μαζί μου στο κρεβάτι. Πάντως το πρόβλημα με τον χρόνο δισπίστωσα ότι συνεχίζει να υπάρχει˙ ο τσάτσος την ειδοποίησε πριν συμπληρωθεί το 5λεπτο˙ εκείνη βέβαια, προς τιμήν της, συνέχισε ακόμα 2-3 λεπτά, αλλά προς το τέλος δεν απέφυγε να με βιάσει για να τελειώσω.
Και να πεις ότι υπήρχε κόσμος στο σαλόνι;