Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Το ισόγειο του οίκου με το νούμερο 2 της οδού Ακομινάτου ήταν το 47ο μπουρδέλο που επισκεφτόμουν στα πλαίσια της χθεσινοπρωινής σαββατιάτικης τσάρκας μου.
Φτάνοντας χτύπησα το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε αυτόματα (μου θύμισε studio!) και εγώ εισήλθα σ' ένα άδειο σαλόνι. Κάθισα.
-Καλημέρα! Φώναξα για να δηλώσω την παρουσία μου.
"...πίσω δεν κοιτάω, δεν κοιτάω, τη ζωή μου μπρος και μόνο πάω..." Ακουγόταν ένα τραγούδι σε χαμηλή ένταση.
"Καλά δεν υπάρχει κανένας;" Αναρωτήθηκα.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο από ένα καζανάκι. Στη στιγμή, μία πόρτα άνοιξε και η μεσόκοπη υπηρεσία εμφανίστηκε χαμογελώντας.
Με έβλεπε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά (είχα φύγει για να επισκεφτώ το Λεωνίδου 6, συμπληρώνοντας τους 48 οίκους και είχα ξαναεπιστρέψει) οπότε οι συνειρμοί θα ήταν εύλογοι.
Δεν τη διέψευσα˙ κάνοντάς γνωστό ότι θα περνούσα της έδωσα το 10άρικο για απλό πρόγραμμα που συμπεριλάμβανε και αμφίδρομα φιλάκια.
Διαθέσιμο φαινόταν να είναι το πρώτο δωμάτιο δεξιά των εισερχομένων.
-Περίμενετε λιγάκι, γιατί εκείνο δωμάτιο (το εξ'ευωνύμων των εισερχομένων) πιο ζεστό. Εκεί (το εκ δεξιών) είναι το κρύο.
Προχώρησα και περνώντας την πόρτα βρέθηκα στο εσωτερικό˙ δεν ένιωσα καμία διαφορά στη θερμοκρασία.
-Δεν πειράζει, θα καθίσω εδώ. Η κοπέλα πού είναι;
-Εχει πελάτη. Μου απάντησε και έκλεισε μαλακά τη λευκή ξύλινη πόρτα.
Ο μέτριας έκτασης χώρος διέθετε ρυπαρούς τοίχους, επίτοιχο μεγάλο καθρέφτη, τ' απαραίτητα για την υγιεινή (πλην ζεστού νερού) ικανοποιητικό φωτισμό και ένα κρεβάτι με λερωμένο κατωσέντονο, το οποίο ζήτησα και αλλάχθηκε αμέσως από την υπηρεσία.
Γδύθηκα, πλύθηκα, σκουπίστικα και όπως ήρθα στον κόσμο ξάπλωσα και χαλάρωσα πάνω στο...καθαρό, νιώθοντας το ικανοποιητικό στρώμα κάτω από το σώμα μου.
Λοιπόν, είναι άλλη η αίσθηση όταν σε τέτοιους χώρους ξαπλώνεις σε καθαρό σεντόνι! Βλέπεις τη βρώμα να σε περιτριγυρίζει, αλλά ξέρεις ότι εκείνα τα δύο τετραγωνικά είναι...ασφαλή.
Η Αλεξάνδρα ήρθε μετά από έντεκα λεπτά. Γεροδεμένη και σχετικά ψηλή κοπέλα˙ με τις μπουτάρες της, την κωλάρα της, τις...μεσαίες βυζάρες της. Χαμογελώντας μ' ένα όμορφο σε γενικές γραμμές και πρόστυχο πρόσωπο, το οποίο πλαισίωναν μακριά, κάτω από τους ώμους, μαύρα ίσια μαλλιά. Φορούσε μία μακρυμάνικη μάλλινη μπλούζα και το στριγκάκι της.
-Δεν μπορώ να κάτσω εδώ! Πολύ κρύο! Ηταν η πρώτη της κουβέντα.
-Σοβαρά; Εγώ δε νιώθω κρύο...
-Εσύ πέντε λεπτά και φεύγεις! Εγώ είμαι όλη ημέρα εδώ! Μιλούσε χαμηλόφωνα και μ' ένταση, όμως χωρίς εκνευρισμό.
-Θέλεις να πάμε στο απένατι;
-Οχι, εγώ θα φύγω μετά. Θα πάω σπίτι. Σχολάω.
Αφού έβγαλε την μπλούζα της, ξάπλωσε δίπλα μου και άρχισε να με θωπεύει ψηλά ανάμεσα στους μηρούς και χαμηλά στην κοιλιά. Τα χέρια της ήταν κρύα. Αν ήταν στη θέση μου, σίγουρα θ' αντιδρούσε.
Αρχισα να τη χαϊδεύω και να φιλάω το φυσικό στήθος της, ενώ την προέτρεψα ν' αρχίσει να με φιλάει και εκείνη.
-Εσύ είσαι αυτός που ήθελε φιλιά; Θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή μας.
-Ναι, γιατί δε θέλεις;
-Οχι, δεν είναι αυτό. Αφού ξέχασα.
-Δε σου είπα ότι μπορεί να γυρίσω;
-Σε ξέχασα ρε! Μπορώ να κοιτάω ετσι; - Με κοίταξε έντονα στα μάτια - και να λέω εσύ είσαι; Μιλούσε περισσότερο αστειευόμενη χωρίς να διακρίνω εκνευρισμό στα λόγια της.
Τέλος πάντων, ξεκίνησε τις λειχίες - φιλιά αλλά χωρίς κάποιο πάθος, κάποια υγρασία, κάποια διάρκεια, κάποια ποικιλία. Ασχολιόταν μόνο με την αριστερή θηλή και το αριστερό μέρος του λαιμού μου. Η στύση όμως επήλθε. Κάτι που διαπίστωσα ότι αμέσως εντόπισε με την περιφερική της όραση.
-Αντε βάλε την καπότα για την "πίπα". Της είπα.
- Καπότα βέβαια! Χωρίς ήθελες;
-Βρε, με καπότα σου είπα!
-Εγώ πάντα προσέχω. Δυόμιση χρόνια στη Φυλής έκανα μόνο με αυτό (προφυλακτικό)! Ούτε κώλο, ούτε κρυφά μέσα με τα λεφτά! Δε θέλεις; Σήκω φύγε! Μαλάκας είμαι εγώ; Κάνω εγώ κουμάντο, όχι πελάτης για μένα!
Τοποθέτησε το ελαστικό και το ξετύλιξε με τα δάχτυλα για ν' αρχίσει μία "πίπα" μόνο με τα χείλη και το εσωτερικό του στόματος χωρίς την βοήθεια των χεριών.
Οση ώρα πραγματοποιούσε πεολειχία-ψευδοθηλασμό είχε τοποθετήσει την παγωμένη πατούσα του ποδιού της στο εσωτερικό του μπράτσου μου επειδή κρύωνε όπως μου είπε. Χωρίς να το καταλάβω είχα μετατραπεί σε...θερμάστρα!
Για πρώτη στάση προτίμησα το πισωκολλητό γονατιστό, έχοντας θέα την καταπληκτική κωλάρα της, την οποία και τίμησα ιδιαιτέρως με αρκετά χτυπήματα. Σφυροκόπησα μ' ένταση και ταχύτητα μιας και είχα καλή αίσθηση του ελαφρώς "γρασαρισμένου" κόλπου της και όταν βαρέθηκα, την κατέβασα σε...πισωκωλομπρούμιτο όπου και συνέχισα το σφυροκόπι χουφτώνοντας παράλληλα τους μαστούς της.
Το τέλος ήρθε στην ιεραποστολική στάση, έχοντας φέρει τα πόδια της στο ύψος των αυτιών της. Είναι μία...position που προτιμώ και μου αρέσει ιδιαίτερα.
-Κρυώνω! Μου είπε ξανά.
-Εγώ σου είπα να πάμε σε άλλο δωμάτιο.
-Ποιό άλλο βρε; Τα ίδια σκατά είναι! Δεν έχει φως˙ βάλανε σόμπα εδώ και κάηκε όλα! Πώς να γαμήσει; Δεν έρχεται και κάποιος να φτιάξει...Σε λίγο θα πάμε νοσοκομείο!
Πλάκα πλάκα, στο δωμάτιο είχε καθίσει σχεδόν δεκαπέντε λεπτά, από τα οποία τα περισσότερα ήταν "μάχιμος χρόνος"!
Ας κάνουμε και την πρόσθεση για να τελειώνουμε σιγά σιγά.
Η υπηρεσία ήταν...τακαπληκτική! Που έλεγε και ο Οβελίξ. Αλλαξε αμέσως το σεντόνι όταν το ζήτησα και δεν ενόχλησε αν και παρέμεινα μέσα για δεκαπέντε λεπτά. Βέβαια δεν υπήρχε και κόσμος. Επίσης ήταν ευγενική.
Ο χώρος ψιλοάθλιος. Πάντως κρύος δεν ήταν. Τουλάχιστον για το δικό μου θερμορυθμιστικό σύστημα.
Τώρα, σε ό,τι αφορούσε την Αλεξάνδρα από τη Ρουμανία˙ ήταν μία 23χρονη καυλωγκόμενα που εύκολα θα μπορούσα να την παρεξηγήσω από αυτά που έλεγε και από τον τρόπο που αντιδρούσε. Η όλη της συμπεριφορά ήταν εναντίον της ψυχολογίας του πελάτη. Σίγουρα κάποιοι θα είχαν διακόψει τη συνεύρεση από το πρώτο σχόλιο που έκανε σχετικά με τη θερμοκρασία του δωματίου. Εγώ δε διέκοψα (αν και μου πέρασε από το μυαλό) γιατί κατάλαβα ότι δεν υπήρχε παράλληλος εκνευρισμός. Μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο χαρακτήρας της και ο τρόπος που εκφράζεται.
Στα...διαδικαστικά δεν είχε ιδιαίτερη συμμετοχή, χωρίς όμως να είναι και αδιάφορη. Επίσης δε βιαζόταν (μολονότι...κρύωνε) μένοντας αρκετή ώρα μαζί μου.
Σαν τελικό συμπέρασμα πέρασα μάλλον καλά, αλλά δεν ξέρω πώς θ' αντιδρούσε εάν χρειαζόταν να κάνει το κάτι παραπάνω.