Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πως μερικά τυχαία γεγονότα σε ωθούν στα παλιά λημέρια... Προ ημερών είδα κάποιες απαντήσεις στο θέμα "Αναζήτηση χαμένων ιερόδουλων", και αποφάσισα να απαντήσω περί Νανάς και Ρίτας. Κάτι με έπιασε λοιπόν, να (ξανα)δοκιμάσω ύστερα από κάποια χρόνια τη Νανά. Κυριακή βράδυ, φτάνω στο γνωστό ημιυπόγειο, και η γνωστή τσατσά (πολύ γερασμένη πλέον, αλλά με θυμάται!!!), μου λέει "η Νανά είναι, πέρασε". Βγάζω το χρήμα και μπαίνω στο δωμάτιο με τη συρόμενη πόρτα.

Ύστερα από λίγο έρχεται η Νανά, και αρχίζει τα κλασικά τι κάνεις, που χάθηκες, με τη γνωστή ψιλή φωνή. Πίπα με πολύ σάλιο και συνεχές σκούπισμα του εργαλείου, σαν τα παλιά. Υπομονή ατελείωτη, όπως πάντα. Δεν είχα διάθεση για πολλά, οπότε κάποια στιγμή τη γύρισα σε ιεραποστολικό, όπου επήλθε το τέλος. Γενικά, για ένα ξεμπούκωμα αραιά και που μια χαρά είναι.... Μόνο που θυμάσαι τα παλιά αξίζει!