Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Τετάρτη βράδυ, σχεδόν μεσάνυχτα. Η Θεσσαλονίκη παγωμένη με ένα ψιλό χιονάκι που όμως δεν το έστρωνε. Μετά από αποτυχημένη βόλτα σε καναδυό studios μπαίνω Προμηθέως και παρκάρω έξω από το 11 μπας και δουλεύει η Βερονίκη.
Ανοίγει παρένθεση… Ένας από τους λόγους που γράφω αυτή την κριτική είναι για να ομολογήσω δημόσια ότι την Βερόνικα δεν την έχω τιμήσει ποτέ, και το έχω βάρος στη συνείδηση μου… Κλείνει η παρένθεση.
Με το που μπαίνω, καθώς σκουπίζω το χιόνι από τους ώμους μου, δέχομαι διπλή “επίθεση καλής θελήσεως” από τσατσά και τάνα… Λές και μου είχανε στήσει ενέδρα… Η ευγενέστατη τσατσά μου υπόσχονταν τα πάντα όλα σε απίστευτες τιμές… ενώ η συμπαθητική πονηρόφατσα της Κάρμεν μου χαμογελούσε και επιβεβαίωνε… Παρ όλο ότι είχα ήδη απορρίψει πολύ καλύτερες περιπτώσεις, λύγισα… Άνθρωπος είμαι…
Μπήκα στο δωμάτιο έχοντας καταθέσει €40 για γυμνό και 69, ίσως και 71… Είχα χάσει το μπούσουλα μέσα στην καταιγίδα των προσφορών και των συνδυασμών πακέτων…
Σε δύο λεπτά νάσου και η Κάρμεν, με πέτυχε στο που έβγαζα το πουκάμισο μου…
Μέχρι να ξεντυθώ έιχε πετάξει τα εσώρουχά της και έβγαζε τις μπότες της… Μόλις είδα τα γαλάζια καλτσάκια έφαγα την φλασιά. Θυμήθηκα τα όσα είχα διαβάσει γι αυτήν από τον συναγωνιστή Al Pacino πριν από κανα μήνα…
Μη βγάζεις τα καλτσάκια σου της λέω, θα κρατήσω κι εγώ τα δικά μου και θα το παίξουμε Γερμανική τσόντα του 80…. Δεν ξέρω αν κατάλαβε τι της είπα, μου όρμηξε στα όρθια και με πλάκωσε στα γλωσσόφιλα και τα χάδια παντού. Είναι γεγονός ότι από κορμί δεν λέει τίποτα όμως έχει γλυκιά φάτσα και αρκετή θηλυκότητα.
Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και αφού με παρακάλεσε να μη τελειώσω στο στόμα της, ξεκίνησε μια πίπα όχι ιδιαίτερα βαθειά αλλά γρήγορη και σφιχτή (ρουφηχτή) με σκοπό να με αποτελειώσει γρήγορα… Μού πρόσφερε και το αιδοίο της για 69 αλλά τελικά αποφάσισα να αποφύγω να φάω καυτερό τόσο αργά, οπότε αντ΄ αυτού σκέφτηκα απλά να κάνω μια διερευνητική δακτυλοσκόπηση… Μόλις ο δείκτης μου ακούμπησε την εν λόγω περιοχή, μου έκανε σαφές ότι δεν δέχεται δάκτυλα, πουθενά…. Παρ όλα αυτά, με άφησε να τρίψω το υγρό μουνάκι της εξωτερικά. Φοβερή επιτυχία…
Μια και ο κλοιός που σχημάτιζαν τα χείλη της γύρω από τον Γιακουμή είχε αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα, της ζήτησα να με καβαλήσει, πράγμα που έκανε με καλή κίνηση και ιδιαίτερα σφιχτή αίσθηση… ενώ δεν παρέλειπε να μου δίνει και κανένα φιλί στο στόμα… και να μου γλείφει τις ρόγες ενώ και εγώ ανταπέδιδα… σφίγγοντας στις χούφτες μου τα δυαράκια και αρκετά πεσμένα βυζάκια της.
Την γύρισα ιεραποστολικά για να ελέγξω καλύτερα τον ρυθμό. Παρ όλα τα περιττά κιλάκια της , με ευκολία χάιδεψε τα αυτιά της με τις πατούσες της. Στη στάση αυτή, την κάρφωσα δυνατά. Το στενό μουνάκι της σε συνδυασμό με τα μαλακά και ζεστά μπουτάκια της που απορροφούσαν όλη μου την “επιθετικότητα” και τα πνιχτά βογγητά της μου έδωσαν μια αίσθηση γλυκιάς καύλας και το μοιραίο επήλθε σύντομα… και ανεξέλεγκτα.
Δεν βιάστηκε να σηκωθεί . Είπαμε κανα δυό μαλακίες στο κρεβάτι και σηκωθήκαμε μαζί…
Ντύθηκε… Με ευχαρίστησε μ ένα τελευταίο φιλί και αποχώρησε.
Όταν κοίταξα το ρολόι μου συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει μόλις 16 λεπτά…

Συμπέρασμα: Φεύγοντας από το κατάστημα, είχα την αίσθηση ότι υπήρξα θύμα ξεπέτας…
Από την άλλη όμως, μέχρι που κοίταξα το ρολόι μου, πίστευα ότι η συνεύρεση πλησίαζε το μισάωρο… Μπορεί η τύπισσα να μην έχει εμφάνιση, κατάφερε όμως να με κρατήσει ντούρο και δυνατό καθ όλη την διάρκεια της συνεύρεσης και τελείωσα αυθόρμητα και χαρωπά…
Άρα…. Το να χαρακτηρίσω την συνεύρεση ως ξεπέτα ή αποτυχία, θα ήταν άδικο… Μετά από ώριμη σκέψη, θεωρώ ότι η δουλειά ήταν άκρως επαγγελματική… και ιδίως αποτελεσματική πράγμα που είναι και το ζητούμενο όταν είναι μεσάνυχτα, έξω χιονίζει και έχεις δουλέψει πάνω από δώδεκα ώρες όλη μέρα…
Θα την ξανατιμήσω? Το θεωρώ πολύ πιθανό!!!