Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση διευκρινίζω ότι δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για το 86Α ή 86Β, πάντως είναι αυτό που βρίσκεται στον πρώτο όροφο, μάλλον είναι το 86Α.
Ανεβαίνω τις σκάλες και μπαίνοντας στο σαλόνι αντικρύζω μία λεγεώνα ανδρών να περιμένουν. Καλό σημάδι, σκέφτομαι, φαίνεται η κυρία έχει φήμη στην πιάτσα. Και συνεχώς μπαίνουν κι άλλοι. Η πόρτα τρίζει απαίσια και ειδοποιεί όλη τη Φυλής όποτε έρχεται καινούριος. Τότε η υπηρεσία εμφανίζεται, λέει ένα ξερό "περίμενε" στον νεοφερμένο και ξαναφεύγει. Μόνο έναν τον περνάει κατ΄ευθείαν στο δωμάτιο λέγοντάς του "εσύ έλα εδώ". Μπα, έχει και φανατικούς θαυμαστές η κυρία, που έχουν κλείσει ρεζερβέ από πριν. Ενδιαφέρον φαίνεται, για να δούμε τη συνέχεια.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται η κοπέλα, μέτρια προς μικρόσωμη, μελαχροινή, συμπαθητικό πρόσωπο, όχι άσχημο σώμα, η υπηρεσία περιγράφει το ρεπερτόριό της, μέχρι ελεύθερο στοματικό, όχι πρωκτικό, και όλος ο λόχος σύσσωμος αρχίζει να αποχωρεί. Η κοπέλα τρέχει πίσω τους, τους λέει "που πάτε", "γιατί φεύγετε", "καθίστε", μερικούς τους πιάνει από το χέρι, συγκινητική σκηνή, τέτοιο ομαδικό φτύσιμο, ούτε ένας δεν έμεινε... εκτός από μένα! Σκέφτομαι πάλι, από την έρευνα που μόλις προηγήθηκε, τα κωλαράκια έχουν γίνει ξαφνικά πολύ σπάνια στη Φυλής, λες και κάποιοι χονδρέμποροι τα κρύβουν, όπως τα λαχανικά, για να ανεβάσουν τις τιμές... Μιας και ανέβηκα ως εδώ, ας μείνω να δω τί παίζει, μπορεί η κοπέλα, για να με ευχαριστήσει, που μόνο εγώ έμεινα, να δείξει τον καλύτερο εαυτό της. Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο άνθρωπος...
Περνάω στο δωμάτιο και η κοπέλα δεν αργεί, έρχεται μόλις που έχω γδυθεί και είμαι όρθιος μπροστά στο νιπτήρα για ένα γρήγορο ξέπλυμα. Η πόρτα δεν ανοίγει με τη μία και παιδεύεται λίγο μέχρι να ξεκολλήσει τη μπετούγια. Και εκτυλίσσεται ο εξής απείρου κάλους διάλογος:

ΠΕΛΑΤΗΣ (δηλ. εγώ) προσπαθώντας με λίγο χιούμορ να ζεστάνω την ατμόσφαιρα:
-Δε φταίω εγώ, δε χάλασα εγώ την πόρτα...

ΕΚΕΙΝΗ: -Χμφ, ουγκ.

ΠΕΛΑΤΗΣ: -Πώς σε λένε κοπέλα;

ΕΚΕΙΝΗ: -Ξάπλωσε κοπέλα!

(Με ζώνουν τα φίδια, λες να έγινε παρανόηση και η τσατσά να της είπε ότι θέλω αυταρχικό; Κάθομαι στο κρεββάτι και περιμένω τις κινήσεις της. Κατεβάζει το βρακί, το βγάζει από το ένα πόδι και το αφήνει να κρέμεται από το άλλο μπούτι. Η κλασσική κίνηση της ξεπέτας. Χρόνια είχα να το δω. Έρχεται και κάθεται στο κεφάλι του κρεββατιού. Φοράει ακόμα το σουτιέν και δεν κάνει καμμία κίνηση για να το βγάλει)

ΕΚΕΙΝΗ: -Ξάπλωσε!

ΠΕΛΑΤΗΣ: -Δεν θα βγάλουμε τίποτα άλλο;

ΕΚΕΙΝΗ: -Ξάπλωσε!

(Είμαι πια βέβαιος ότι στο τέλος θα φάω ξύλο. Σηκώνομαι για να φύγω. Μέχρι στιγμής δεν την έχω καν ακουμπήσει, ούτε βέβαια έχω υποψία στύσης).

ΠΕΛΑΤΗΣ: -Αρκετά ως εδώ, έφυγα!

ΕΚΕΙΝΗ: - Τί έπαθες, σου έχει ξανασυμβεί αυτό;

Καταλαβαίνω πού το πάει, αλλά από μία άποψη έχει δίκιο, δεν μου έχει ξανασυμβεί να αντιμετωπίσω τόσο ελεεινή συμπεριφορά.
Ντύνομαι στη μούγκα, αυτή το παίρνει απόφαση και φεύγει, σκασίλα της ό,τι έγινε.
Στο σαλόνι περιμένω λίγο, είμαι βέβαιος ότι η τσατσά περιμένει να ακούσει την πόρτα να τρίζει, και, αφού δεν την ακούει, έρχεται και μου επιστρέφει το 20ευρο χωρίς καβγά. Ο μόνος λόγος που της βάζω 2 αντί για 1. Και το 9 στο Parking είναι λόγω ποδηλάτου. Φεύγω τρέμοντας από αγανάκτηση, αλλά δε λέω να απομακρυνθώ από την περιοχή. Τα βήματά μου θα με φέρουν στη δεύτερη Πράξη του δράματος στη Φωκαίας 19, όπου μεταφέρεται και η κριτική.